มองดูด้านหลังที่จากไปไกลของหญิงสาว เวินซือเหยี่ยนยืนอยู่กับที่ไม่ได้ตามไป เพียงแค่ยิ้มอ่อนๆ
เป็นการหัวเราะเยาะตัวเองแบบนั้น
เขามักจะรู้สึกว่าเขาอาจมีโอกาสแม่เพียงน้อยนิด แต่ในไม่ช้าความจริงก็บอกเขาว่าไม่มีโอกาส
เขาไม่มีโอกาสเลยสักนิด
เป๋าฮวนวิ่งกลับไปที่คฤหาสถ์อย่างรวดเร็ว อยู่ที่ไม่ไกลนักก็เห็นเฟิงหานชวนยังคงยืนอยู่ที่ประตูใหญ่ ยังคงรักษาท่าทางที่ไม่ขยับเขยื้อนนั้นไว้
เฟิงหานชวนในขณะนี้ไม่สามารถมองเห็นเธอได้ เพราะเขาหันหลังให้เธอ จนกระทั่งเป๋าฮวนเดินมาข้างหน้า เดินมาด้านหน้าของเขา เฟิงหานชวนถึงจะมองเห็นเธอ
“เฟิงหานชวน ทำไมคุณถึงยังยืนอยู่ตรงนี้?” เป๋าฮวนขมวดคิ้ว เธอไม่รู้จริงๆว่าทำไมเฟิงหานชวนในตอนนี้ถึงเป็นเหมือนลาที่ดื้อรั้น
เฟิงหานชวนไม่ตอบ
“คุณ……อาการป่วยกำเริบเหรอ?” ประโยคนี้ เป๋าฮวนไม่ได้แค่ถาม แต่สอบถามอย่างระมัดระวัง
มิฉะนั้น คนปกตินั้นแม้ว่าจะโกรธขนาดไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่จะยืนนิ่งอยู่ที่เดิมตลอด
นี่ดูแล้วผิดปกติจริงๆ!
ในที่สุดดวงตาที่มืดมนของเฟิงหานชวนก็สว่างขึ้น เขามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยน้ำเสียงแหบทุ้มดูดว่า: “ฮวนฮวน เมื่อผมป่วยกำเริบเท่านั้นคุณถึงจะเป็นห่วงผมใช่ไหม?”
เป๋าฮวนตกตะลึงที่เฟิงหานชวนถามแบบนี้ เขาหมายถึงอะไร?
หรือเพราะอยากให้เธอห่วงใยเขา เลยจะอาการป่วยกำเริบเหรอ?
“เฟิงหานชวน คุณบ้าไปแล้ว! ตอนนี้คุณมีชีวิตอยู่เพื่อใคร ตอนนี้คุณมีชีวิตอยู่เพื่อฉันหรือ? คุณคิดผิด คุณควรมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง อย่าทำให้ตัวเองกลายเป็นท่าทางอย่างกับผีแบบนี้!” เป๋าฮวนข่มเสียงของเธอจนเกือบจะแหบแห้ง
เธอไม่สามารถเห็นเฟิงหานชวนกลายเป็นแบบนี้ได้จริงๆ เธอหวังจริงๆว่าเขาจะได้สติขึ้นมาในไม่ช้า
มองไปข้างหน้า ใช้ชีวิตให้ดี ไม่ดีหรือไง?
เธอก้าวเดินออกมาแล้ว ทำไมเขาถึงก้าวออกมาไม่ได้หล่ะ?
“ไม่มีคุณ ผมก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่” เสียงแหบของเฟิงหานชวนแสดงถึงความเศร้าโศกเหลือคณาอยู่ในคืนที่มืด
เป๋าฮวนรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตัวเองถูกกระแทกและคนทั้งคนก็ตะลึงอยู่ที่เดิม
เธอเดินถอยหลังโซเซไปสองก้าว มองขึ้นไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า ดวงตาเจ็บปวดเมื่อยหล้า ตาทั้งคู่แดงก่ำ เธอสำลักและพูดว่า “คุณมีฉันไง พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ?”
ตอนนี้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก รู้สึกหายใจไม่ออกจริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอรู้สึกอึดอัดใจมาก
คำพูดของเป๋าฮวนทำให้ดวงตาของเฟิงหานชวนเป็นประกายอีกครั้ง แต่เมื่อนึกถึงประโยคที่เธอพูดก่อนหน้านี้ ดวงตาสีดำของเขาก็หรี่ลงอีกครั้ง
“ผมมีคุณ แต่ว่า คุณไม่ได้มีแค่ผม……” เขาพึมพำ
เป๋าฮวนขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจว่าเฟิงหานชวนหมายความว่าอะไร เธอพูดออกมาว่า : “คุณกำลังคิดจะพูดอะไร? ถ้าเป็นเพื่อนในด้านนั้น มีเพียงคุณคนเดียว ฉันไม่ได้มั่วจนติดเป็นนิสัย”
เธอไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนเข้าใจอะไรผิด
เข้าใจเธอผิดว่ามีเพื่อนผู้ชายมากมายในแง่นั้นเหรอ?
เป็นเพราะเธอเคยโกหกเขามาก่อน โดยบอกว่าตอนอยู่ที่ประเทศเฉินเธอมีเรื่องอย่างว่ามากมายเหรอ? บอกว่าผู้ชายเหล่านั้นของประเทศเฉินเก่งกาจกว่าเขาเหรอ?
“ในสายตาและหัวใจของคุณ ตำแหน่งของผมกับเวินซือเหยี่ยนเหมือนกันหรือเปล่า? เท่ากัน เป็นแค่เพื่อนของคุณ” เฟิงหานชวนจ้องมองเธอแน่วแน่และถามขึ้น
เป๋าฮวนขมวดคิ้วแน่นขึ้น เดิมเธอยังขมขื่นในใจ แต่ตอนนี้เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้น เธอยกมือขึ้นและตบที่แก้มของเฟิงหานชวน
“คุณพอได้แล้ว!” เธอโกรธและตะโกนใส่เขา: “ในสายตาของคุณ ฉันเหลือทนขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“คุณเป็นแบบนี้เสมอ สิ่งที่ฉันอธิบายให้คุณฟัง คุณไม่เคยเชื่อเลย!”
เป๋าฮวนเชื่อว่าความหมายของเฟิงหานชวนคือประชดประชันเธอ เธอบอกว่าเวินซือเหยี่ยนเป็นเพื่อน แต่เฟิงหานชวนเชื่อว่าเธอถือว่าเวินซือเหยี่ยนเป็นเพื่อนในแง่นั้น
เธอโกรธจนหันหัวแล้วเดินเข้าคฤหาสถ์ เพียงแค่เดินไปไม่กี่ก้าว จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าที่จริงตัวเองไม่จำเป็นต้องเข้าไปข้างใน
มือถือของเธออยู่ในกระเป๋าเสื้อและเธอก็ไม่มีกระเป๋าเดินทาง เธอยังจะเข้าไปทำอะไรในคฤหาสถ์?
เท้าหยุดก้าวเดิน เธอหันกลับมาอีกครั้งและเดินออกไปข้างนอก เดินผ่านด้านข้างของเฟิงหานชวนโดยไม่สนใจ ก้าวเดินหน้าต่อไป
ในเมื่อเขาเข้าใจเธอผิดมาตลอด เข้าใจนิสัยของเธอผิด แล้วทำไมเธอต้องสนใจว่าอาการเขาจะกำเริบหรือเปล่า ทำไมต้องไปสนใจว่าเขาโกรธหรือไม่ ทำไมต้องสนใจเขาด้วย!
เป๋าฮวนเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ น้ำตาก็ไหลโดยไม่รู้ตัว เธอไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ทำไม จากคฤหาสน์ไปตอนนี้ก็เท่ากับหลุดพ้นจากเฟิงหานชวน ต่อไปนี้พวกเขาจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอตั้งตารอเหรอ?
เธอจะร้องไห้ทำไมหล่ะ? ตอนนี้เธอก็ไม่เข้าใจตัวเอง
เธอปาดน้ำตาและวิ่งเร็วขึ้น เธอต้องการออกจากสถานที่แห่งนี้โดยเร็ว เธอต้องการอยู่ห่างจากเฟิงหานชวน
……
เฟิงหานชวนหันกลับมา หันหน้าไปทางทิศที่เป๋าฮวนจากไป
เขาเฝ้ามองดูหลังของเธอเล็กลงเรื่อยๆ เขาอยากจะตามไป แต่ขาทั้งคู่ของเขาเหมือนจะเต็มไปด้วยตะกั่ว ยังไงก็ไม่สามารถขยับได้
เธอไม่มีเขาอยู่ในหัวใจเลย ไม่มีเลยสักนิด เขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อเธอ แต่เธอกลับผลักไสเขาแบบนี้
เธอยิ้มอย่างสดใสให้เวินซือเหยี่ยน แต่เขากลับถูกตำหนิทุกอย่าง ที่จริงในใจเธอยังคงรังเกียจเขาอยู่ อาจจะถึงกับเกลียดเขาด้วยซ้ำ……
เฟิงหานชวนรู้สึกหดหู่ใจอย่างมาก เขาระงับจนสุดขีด กระแสความร้อนพุ่งออกมาจากลำคอ
“พรวด” เลือดพุ่งออกจากปากของเขา
เขายื่นมือออกมาเช็ด มือของเต็มไปด้วยเลือดสีแดง
ในขณะนั้น จู่ๆโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ใบหน้าของเขาซีดเซียว เดิมทีเขาไม่ต้องการรับสาย แต่เสียงเรียกเข้ายังคงดังไม่หยุด
เขาตั้งค่าความเป็นส่วนตัวในโทรศัพท์ ไม่ให้มีการรบกวนการโทรมากเกินไป และเขายังมีโทรศัพท์มือถือส่วนตัวด้วย ดังนั้นทุกสายที่โทรเข้ามาได้จึงเป็นสายจากคนสำคัญ
เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปข้างหน้า ร่างของเป๋าฮวนหายไปแล้ว จะเป็นโทรศัพท์จากเธอไหม?
เฟิงหานชวนหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อ แต่เมื่อเห็นหมายเลขสายเรียกโทร เขาก็ยิ้มเศร้าๆ เป็นสายเรียกเข้าของผู้ช่วยซูอวี่ ไม่ใช่เป๋าฮวน
อย่างไรก็ตาม ซูอวี่ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญก็จะไม่โทรหาพร่ำเพรื่อ เฟิงหานชวนจึงรับสายทันที
“ประธานเฟิง ไม่ดีแล้ว เราค้นพบเรื่องร้ายแรงมากเรื่องหนึ่ง!” เสียงของซูอวี่ดูวิตกกังวลมาก และเหมือนว่ากลัวมากเช่นกัน
“รีบพูดมา!” เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว ราวกับว่าใจของเขาเหมือนขึ้นมาถึงคอ
“คุณยังจำคนขับที่ทำให้คุณนายประสบอุบัติเหตุเมื่อสามปีที่แล้วได้ไหม? หลังจากที่เขาถูกจับเข้าคุก ไม่ถึงหนึ่งเดือนเขาก็เสียชีวิตจากอาการป่วย!”
เสียงของซูอวี่ยังรายงานต่อไป: “ในตอนนั้นพวกเราแค่สั่งสอนเขาทำให้มือข้างหนึ่งของเขาพิการ สภาพร่างกายของเขาไม่มีปัญหา เป็นชายหนุ่มที่แข็งแรง แต่จู่ๆเขาก็ป่วยด้วยน้ำตาลในเลือดต่ำเสียชีวิตกะทันหัน ”
“ผมใช้ข้อมูลของเขาหลังจากนั้นค้นพบว่า เขาเข้ามาทำงาน เป็นหนี้การพนันมากจำนวนหนึ่ง และมีคุณย่าอยู่ที่บ้านเกิด ตอนนี้คนของเราอยู่ที่บ้านเกิดของเขา คุณย่าบอกว่าเมื่อสามปีที่แล้วเขาเคยบอกคุณย่าว่า เขาแค่ทำเรื่องอย่างหนึ่งเขาจะได้เงิน5ล้านมา เขาบอกว่าถ้าได้เงินจะให้ย่า ให้ย่ามาอยู่ในเมืองและมีชีวิตที่ดี”
“คุณย่าของเขาไม่รู้ข่าวการเสียชีวิตของเขา และเธอยังตั้งตารอเขากลับมาที่บ้านเกิด”
“ประธานเฟิง ผมคิดว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ในปีนั้นไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เกิดขึ้นโดยตั้งใจ!”
“อีกฝ่ายซื้อคนในคุกและฆ่าคนขับเพื่อหลีกเลี่ยงการโอนเงิน5ล้าน เพื่อไม่ให้ถูกตรวจสอบหมายเลขบัญชีจากพวกเรา”
“ประธานเฟิง เดิมทีเราคิดว่าอีกฝ่ายพุ่งตรงที่คุณ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ น่าจะพุ่งตรงมาที่คุณนาย……”
เมื่อเฟิงหานชวนได้ยินประโยคเหล่านี้ เขาก็รีบพุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง……
