เป๋าฮวนหันไปมอง เธอเห็นเวินซือเหยี่ยนยืนอยู่ไม่ไกล
เมื่อกี้เวินซือเหยี่ยนเรียกชื่อของเธอ ไม่ใช่เฟิงหานชวน
เธอหันหมุนตัวไปอีกครั้ง จากนั้นก็โบกมือทักทายไปทางเวินซือเหยี่ยน อีกฝ่ายวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ
“ฮวนฮวน ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? ไม่ได้อยู่ที่โรงแรมตี้ฮวงหรอกเหรอ?” เวินซือเหยี่ยนรู้ว่าที่นี่คือคฤหาสน์ของเฟิงหานชวน จริง ๆ วันนี้เขาตั้งใจจะมาเดินเล่นที่นี่ อยากเห็นว่าเป๋าฮวนไม่ได้อยู่ที่นี่จริง ๆ
นึกไม่ถึงว่า เขาจะเจอเป๋าฮวนจริง ๆ
“เอ่อ ฉัน…..” เป๋าฮวนเกาศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะพูดอธิบายไปว่า : “เฟิงหานชวนชวนมาค่ะ ฉันรู้สึกว่าพักที่นี่ก็ดี สิ่งแวดล้อมก็ดี น่าจะดีกว่าโรงแรม ดังนั้นก็เลย ฮ่า ๆ ….”
ยิ่งเธอพูดก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด
แต่คงจะอธิบายความสัมพันธ์ในตอนนี้ของเธอและเฟิงหานชวนออกไปไม่ได้แน่ ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเวินซือเหยี่ยนและคนในตระกูลเวิน ถ้าขืนขอกลับไปกับเวินซือเหยี่ยน ถูกคุณตารู้เข้า คุณตาคงจะโกรธจนหน้าเขียวแน่ ๆ
ถ่อมาถึงประเทศฮัว ก็เพื่อมาถ่ายละครไม่ใช่เหรอ? ทำไมจะต้องมาแสดงเป็นเพื่อนลับ ๆ กับเฟิงหานชวนด้วย?
นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงควรทำ!
ตอนนี้สมองของเป๋าฮวนเลอะเลือนมาก
“จริงสิ ซือเหยี่ยน คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ฉันพักในห้องพักแขก ฉัน……..ไม่ว่ายังไงคุณห้ามบอกคุณปู่ของคุณเด็ดขาดนะ …..” เป๋าฮวนรู้สึกว่าตัวเองพูดไม่รู้เรื่องแล้ว
เวินซือเหยี่ยนเป็นคนที่ฉลาดมากคนหนึ่ง เขาไม่ได้โง่ เวลานี้เป๋าฮวนแสดงท่าทางเป็นกังวลทำอะไรไม่ถูก เขาย่อมเดาออกว่าหมายถึงอะไร
เพียงแต่รูปธรรมว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น เขาเดาไม่ออก แต่เขามั่นใจว่าความสัมพันธ์ของเป๋าฮวนและเฟิงหานชวน ไม่มีทางแข็งทื่อต่อกันแบบนั้นอีกแน่นอน
“ฮวนฮวน คุณวางใจเถอะ คุณไม่เชื่อนิสัยของผมเหรอ? เรื่องส่วนตัวของคุณ ผมไม่บอกคุณปู่ของผมหรอก และไม่บอกคนอื่นแน่นอน” เวินซือเหยี่ยนยิ้มอย่างอบอุ่น รอยยิ้มนั้นเหมือนกับลมในฤดูใบไม้ผลิ ช่างอบอุ่นใจจริง ๆ
เป๋าฮวนไม่ได้ปฏิเสธการเป็นเพื่อนกับเวินซือเหยี่ยน เพราะความรู้สึกที่มีให้กับเวินซือเหยี่ยน มันคือความสบายใจทำนองนั้นจริง ๆ มีระยะห่างแต่ไม่ได้เหินห่าง
“ขอบคุณนะ หลัก ๆ ฉันไม่อยากให้คุณตารู้ เขาต้องเป็นห่วงฉันแน่……” เป๋าฮวนอธิบายด้วยเสียงเล็ก ๆ
ในเวลานี้ เธอได้ยินเสียงฝีเท้าอย่างฉับพลัน เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าเฟิงหานชวนมายืนอยู่ข้างกายของตัวเองแล้ว
เพียงแต่สีหน้าของเฟิงหานชวนดูแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอใส่อารมณ์กับเขาเมื่อสักครู่ก็ได้ พูดคำพูดที่ไม่น่าฟัง ดังนั้นตอนนี้เขาจึงยังโกรธอยู่
“ประธานเฟิงก็ออกมาด้วย ตั้งใจจะมาเดินเล่นกับฮวนฮวนใช่ไหมครับ?” เวินซือเหยี่ยนยังคงมองไปยังเฟิงหานชวนด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้เปลี่ยนเจตนาอื่นแต่อย่างใด
“ครับ” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนนั้นเย็นชามาก เขาตอบกลับไปง่าย ๆ ด้วยคำๆ เดียว
“ผมเองก็มาเดินเล่นเหมือนกัน สู้เราสามคนเดินไปด้วยกันดีไหมครับ?” เวินซือเหยี่ยนมองไปยังเฟิงหานชวนพร้อมกับชี้แนะอย่างไม่หลบเลี่ยงใด ๆ
เฟิงหานชวนขมวดคิ้วแน่น จากนั้นก็มองไปทางเป๋าฮวน ราวกับกำลังถามความคิดเห็นของเธอ
เป๋าฮวนไม่ได้แสดงความคิดเห็นใด ๆ เธอรีบพยักหน้า และพูดว่า : “เอาละ ๆ งั้นเราสามคนไปเดินเล่นด้วยกันเถอะ! เป็นเดือนมืด ลมแรงพอดี ต้นไม้ก็เยอะ ฉันรู้สึกกลัวนิดหน่อย …… มีพวกคุณอยู่ด้วย ฉันก็วางใจ……..”
เธอไม่เคยคิดว่านี่จะเป็นปัญหาแต่อย่างใด จึงได้พูดออกมาอย่างปกติ แต่สีหน้าของผู้ชายทั้งสองคนกลับยังคงนิ่ง
แต่เป๋าฮวนไม่ได้สังเกต เธอหมุนตัวกลับไปและเดินตรงต่อไปข้างหน้า กระโดดก้าวหนึ่งเดินก้าวหนึ่ง ดูท่าทางอารมณ์ดีไม่ใช่น้อย เพราะกินอิ่มแล้ว ได้รับการย่อยสักหน่อยก็ดี
หลังจากที่เดินไปสักพัก เธอก็พลันพบว่าไม่มีเสียงฝีเท้าเดินตามมาด้านหลัง เมื่อหันกลับไปมองอีกครั้ง ก็พบว่าผู้ชายทั้งสองคนนั้นยังคงยืนอยู่ที่เดิม กำลังเผชิญหน้าไม่ต่างกัน ราวกับกำลังมองหน้าของอีกฝ่าย
เป๋าฮวน : “???”
เธอเร่งก้าวเดินไปยังตำแหน่งนั้นทันที จากนั้นก็มองพวกเขาทั้งสองคน โบกมือไปมา ก่อนจะเอ่ยพูดออกไปว่า : “เฮ้ ๆ พวกคุณทั้งสองคนเป็นอะไรไปคะ? ไม่เดินเล่นกันแล้วเหรอ?”
เวินซือเหยี่ยนได้สติเป็นคนแรก จากนั้นก็มองไปทางเป๋าฮวนด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเปล่งน้ำเสียงที่อ่อนโยนออกไปว่า : “เดินเล่น ฮวนฮวน เมื่อกี้ผมเหม่อลอยไปหน่อย เราไปเดินเล่นกันเถอะ”
“ได้เลย!” เป๋าฮวนตอบรับ ทั้งสองคนจึงเดินไปข้างหน้าด้วยกัน
เพียงแต่ หลังจากที่เป๋าฮวนเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ต้องหยุดลงอีกครั้ง จากนั้นก็หันกลับไปมอง เฟิงหานชวนหันหลังให้เธอ ไม่ได้ขยับก้าวตามมาแต่อย่างใด
เธอจึงทำได้แค่ต้องเดินกลับไปอีกครั้ง ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ในตำแหน่งของเวินซือเหยี่ยนก่อนหน้านั้น จากนั้นก็มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า และเอ่ยถามว่า : “เฟิงหานชวน คุณไม่เดินเล่นแล้วเหรอ?”
นัยน์ตาของเฟิงหานชวนดูนิ่งสงบ สีหน้าไร้ความรู้สึกใด ๆ เป๋าฮวนคิดว่าเขายังโกรธเรื่องเมื่อสักครู่อยู่
“ฉันยอมรับว่าฉันพูดแรงเกินไป แต่ที่ฉันพูดก็มีเหตุผล คุณลองคิดดูดีๆ นะ คุณไม่ควรทำเรื่องแบบนั้น” เป๋าฮวนไม่ได้หวังให้เฟิงหานชวนทำแบบนี้กับตัวเอง เขาไม่ควรทำเรื่องที่ต่ำแบบนี้
เขาสูงส่งดุจบุตรสวรรค์ผู้หยิ่งผยอง เป็นผู้นำของทุกคน ไม่ควรต้องนอบน้อมเพื่อเธอ
สีหน้าของเฟิงหานชวนยังคงเย็นชา เพียงแต่ความเย็นชานี้ แฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกมากกว่าเดิม ลมเย็นที่พัดผ่าน ให้ความรู้สึกสงบ
หลังจากที่เป๋าฮวนพูดจบ เฟิงหานชวนก็ยังคงไม่ตอบเธอราวกับรูปปั้น
เป๋าฮวนใจอ่อน แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถบอกเหตุผลกับเฟิงหานชวนได้ เพราะเวินซือเหยี่ยนอยู่ที่นี่ด้วย ตอนที่บอกเหตุผลย่อมหมายถึงเรื่องส่วนตัวระหว่างพวกเขาด้วย ดังนั้นจึงยังไม่พูดก่อน
“เอาแบบนี้ละกัน เราไปเดินเล่นกันก่อนดีไหม? เดินเล่นเสร็จกลับมา ฉันจะคุยเรื่องนี้กับคุณ” เป๋าฮวนพยายามโน้มน้าวอย่างอดทนมาก
เฟิงหานชวนกยังคงนิ่งไม่ไหวติ่งแต่อย่างใด
เขารู้สึกแย่กับเรื่องที่เป๋าฮวนไม่ให้เขาช่วย แต่ไม่ได้โกรธ ตอนนี้เขารู้สึกแย่ละคนโกรธ สาเหตุที่เขาโกรธนั้นเพราะคำพูดเมื่อสักครู่ของเป๋าฮวน
เธอบอกว่า เดือนมืด ลมแรง มีพวกคุณอยู่ด้วย ฉันก็วางใจ
เธอไม่ได้มีแค่เขา แต่มีพวกเขา
ดังนั้นในใจของเป๋าฮวน เวินซือเหยี่ยนและเขาสำหรับเธอแล้วมีสถานะเหมือนกัน
เขาทำเพื่อเธอมากขนาดนั้น แต่กลับสู้น้ำเสียงที่อ่อนโยนของเวินซือเหยี่ยนไม่ได้เลยใช่ไหม?
“เฟิงหานชวน!” เมื่อเห็นเขายังไม่ตื่นตัว ราวกับลาโง่ เป๋าฮวนจึงเริ่มโกรธขึ้นมาเล็กน้อย น้ำเสียงของเธอแข็งกร้าวไม่น้อย : “คุณไม่เดินเล่นก็ช่างเถอะ ฉันจะไปเดินเล่น”
เมื่อพูดจบ เธอก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก
เวินซือเหยี่ยนหันกลับมามองเฟิงหานชวนแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไป และไล่ตามเป๋าฮวนไป
เวินซือเหยี่ยนเดินทิ้งระยะห่างไปเรื่อย ๆ เมื่อมั่นใจว่าเฟิงหานชวนจะไม่เดินตามมาแล้ว เขาจึงเอ่ยถามด้วยตัวเอง : “พวกคุณทะเลาะกันเหรอ? เกิด……เกิดอะไรขึ้น?”
เป๋าฮวนเดินก้มหน้า สายตาทั้งสองข้างจ้องมองพื้น เมื่อเวินซือเหยี่ยนถามแบบนี้ เธอจึงหันกลับไปมองเขา โดยไม่พูดอะไร
จริง ๆ แล้วตอนนี้เธอกำลังโกรธมาก เธอรู้สึกว่าตัวเองอยากจะบอกเหตุผลกับเฟิงหานชวน แต่เขากลับมีทิฐิ เธอทำเพื่อเขา เขาไม่จำเป็นต้องช่วยทำเรื่องแบบนั้นให้เธอจริง ๆ ก็ได้
“ฮวนฮวน ผมคงจะกะทันหันไป คุณอย่าโกรธเลยนะ ผมก็ถามไปงั้นแหละ คุณไม่ต้องตอบผมก็ได้” เมื่อเวินซือเหยี่ยนเห็นเป๋าฮวนมองมาทางเขาโดยไม่พูดอะไร สีหน้ายังคงบูดบึ้งไม่พอใจ จึงรีบอธิบายทันที
“ฉันไม่ได้โกรธคุณหรอกค่ะ ฉันโกรธเฟิงหานชวนต่างหาก” เป๋าฮวนโพล่งออกไป จากนั้นก็ตำหนิด้วยความขุ่นเคือง : “เขาเป็นคนหัวดื้อ!”
แต่หลังจากที่ด่าคำนี้จบ ท่าทางนิ่งสงบของเฟิงหานชวนเมื่อสักครู่ก็ได้ปรากฏขึ้นมาในสมองของเป๋าฮวน
เธอออกมาเดินเล่นแบบนี้ เฟิงหานชวนยังคงยืนอยู่ที่นั่นรึเปล่า จะ…..อาการกำเริบไหม?
เมื่อคิดได้ เป๋าฮวนก็ตกใจฉับพลัน รีบพูดกับเวินซือเหยี่ยนว่า : “ซือเหยี่ยน ฉันขอตัวก่อนนะคะ คุณค่อย ๆ เดินนะคะ เจอกันพรุ่งนี้!”
เมื่อพูดจบ เธอก็วิ่งไปอย่างรวดเร็วทันที
