เช้าวันถัดมา
นัทธีที่หลับลึกไปทั้งคืนก็ตื่นขึ้นมา
สายตาที่ลึกซึ้งมองไปรอบๆ แล้วก็เข้าใจทันทีว่าตัวเองอยู่ที่ไหน
ดูเหมือนเขาจะพ้นขีดอันตรายแล้ว
เขาใช้ฝ่ามือค้ำไว้ จะลุกขึ้นมา แต่พอนั่งลง ก็ฉีกแผลช่วงท้องขาด เจ็บจนเขาส่งเสียงไม่พอใจ
วารุณีที่ฟุบอยู่ขอบเตียงหลับไม่ค่อยสนิทนัก พอมีเสียงเล็กน้อย เธอก็ตื่นขึ้นมา
เงยหน้าขึ้น ก็สบตาเข้ากับสายตาเย็นชาของชายหนุ่ม
วารุณีตกใจ“คุณฟื้นแล้ว”
หญิงสาวมีใบหน้างดงาม รูปหน้ามีมิติ แค่ริมฝีปากซีดขาว ขอบตาดูอิดโรย แค่มองก็รู้ว่าอยู่เฝ้าที่นี่ทั้งคืน
แล้วก็มองเลือดที่อยู่บนเสื้อสีขาวของเธออีกครั้ง
ภาพเมื่อคืนค่อยๆแวบเข้ามาในหัวของนัทธีทีละนิดอีกครั้ง
ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงคนนี้ที่ช่วยตัวเองไว้
นัทธีพูดเสียงหม่น“คุณช่วยผมไว้ อยากได้อะไร พูดมาได้เลย”
วารุณีตะลึงอีกครั้ง หลังจากดีขึ้นในไม่กี่วินาที ก็รีบอธิบาย“ไม่ใช่ฉัน”
วารุณีคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มเปิดปากพูด ก็จะเข้าใจผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลย
แต่เธอไม่อยากใช้สิ่งนี้มาหนีความรับผิดชอบ ถ้าต่อไปอีกฝ่ายรู้ความจริง จะต้องทำอะไรไม่ถูกแน่
“เมื่อคืน ฉันขับรถชนคุณ ……”
วารุณีเลยเอาเรื่องราวทั้งหมดเล่าออกไป
เดิมทีกังวลว่าจะชายหนุ่มจะโกรธ แต่วารุณีสังเกตเห็นว่าใบหน้าผู้ชายตรงหน้าคนนี้ไม่มีอารมณ์เปลี่ยนแปลงใดๆ สายตาที่ลึกซึ้งยังคงนิ่งสงบ
มองไปแล้ว เหมือนเขาจะไม่ใส่ใจ กับเรื่องที่ถูกชน
ทันใดนั้นวารุณีก็เดาอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ออก ได้แต่พูดเรื่องชดใช้ออกไปก่อนว่า“คุณคะ ฉันไม่ได้แจ้งความ เพราะอยากคุยกับคุณเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว คุณว่าชดใช้เท่าไหร่ถึงจะเหมาะสมคะ？”
ที่ไม่ได้แจ้งความ หลักๆคือวารุณีกลัวว่าเรื่องจะเลยเถิด เพราะว่าเธอมีแผนว่าจะไปจากจังหวัดจันทร์
นัทธีตอบว่า“ไม่จำเป็น”
เสียงทุ้มเบา แต่กลับดูอิดโรย
ไม่จำเป็น？
วารุณีตะลึงเล็กน้อย
หรือว่า เธอทำสมองเขากระทบกระเทือน？
ในใจวารุณีนั้นก็คิด ว่าอีกเดี๋ยวจะไปหาหมอให้มาตรวจภายในของชายหนุ่มอีกครั้ง
“คุณหิวหรือยังคะ？เดี๋ยวฉันไปซื้อของกินให้คุณละกัน”
พูดไป วารุณีก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปนอกห้องคนไข้
ซื้ออาหารเช้าเสร็จระหว่างทางที่กลับมา วารุณีก็โทรหาปาจรีย์
“ฮัลโหล？วารุณี ตอนนี้เรื่องราวเป็นอย่างไรบ้าง？ตอนนี้อีกฝ่ายอยู่ในสถานการณ์ที่ดีขึ้นยัง？”
โทรศัพท์ออกไป ปาจรีย์ถามอย่างร้อนรน
เธอกังวลสุดๆไปทั้งคืน แต่ก็ไม่กล้าโทรหาวารุณีก่อน กลัวว่าจะเป็นตัวถ่วงของเรื่อง
ได้ยินเสียงของเพื่อนสนิท วารุณีจึงโล่งใจเล็กน้อย เดินไปตรงที่คนน้อยๆ แล้วพูดสถานการณ์ให้ฟังรอบหนึ่ง
ในสาย ปาจรีย์ก็ไม่กล้าสรุปอะไรลวกๆ
ทันใดนั้นในสายก็มีเสียงของลูกทั้งสองคนเข้ามา
อารัณพูดว่า“หม่ามี๊ หม่ามี๊อย่ากลัวนะ เดี๋ยวพวกเราจะไปอยู่กับหม่ามี๊ที่โรงพยาบาล”
ไอริณพูดว่า“หม่ามี๊ ไอริณคิดถึงแล้ว”
“อือ หม่ามี๊ก็คิดถึงพวกลูก”เบ้าตาวารุณีมีความชื้นหน่อยๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอห่างกับลูกสองคนนานขนาดนี้
เมื่อคืนเรื่องราวเกิดขึ้นกะทันหัน เธอไม่ทันได้ปลอบลูกสองคนนี้
หลังจากวางสาย อารมณ์ของวารุณีจึงไม่ตื่นตระหนกมากขนาดนั้นอีก ตอนที่เธอถืออาหารเช้ากลับไปที่ห้องคนไข้ บนเตียงก็ว่างเปล่า ผู้ชายในห้องไม่รู้ว่าไปไหน
“สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะคนไข้ที่พักห้อง808ล่ะคะ？”วารุณีวิ่งไปส่วนพยาบาลอย่างรีบร้อน
“คุณผู้ชายคนนั้นเพิ่งออกไปจากโรงพยาบาลเมื่อกี๊”
นัทธีหน้าตาหล่อเหลา ดังนั้นพยาบาลชั้นนี้ต่างรู้จักเขา
ออกจากโรงพยาบาล？
