คิ้วเล็กๆของอารัณเลิกขึ้นมา ริมฝีปากบางๆยกขึ้น
ดูเหมือน เขาจะมีโอกาสช่วยหม่ามี๊แก้แค้นแล้ว
จากนั้น เขาก็หันกลับไปทันที เงยหน้าเล็กๆขึ้นมาพูดกับวารุณี
“หม่ามี๊ ซื้อรสช็อกโกแลตให้ผมหน่อย”
วารุณีที่กำลังเตรียมจ่ายเงินก็ตะลึง แล้วจิตใต้สำนึกก็ก้มหน้าลงมองไปที่อารัณ
ก็เห็นเด็กตัวเล็กยิ้มที่มุมปาก ไม่เหมือนท่าทางรังเกียจแบบเมื่อกี๊
วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกหรือไงกัน？
หลังจากซื้อไอศกรีมเสร็จ วารุณีก็ถามว่า“ตอนนี้พวกเราจะไปทำอะไรดี？”
เวลาทั้งวันนี้ เธอวางแผนว่าจะอยู่กับลูกๆ
“นั่งรถไฟเล่น！”จู่ๆไอริณก็อยากไปนั่งรถไฟเล็กๆในห้างสรรพสินค้า ส่วนอารัณไม่มีความเห็นอะไร
“หม่ามี๊ ผมอยากไปห้องน้ำ”เดินไปได้สักพัก ทันใดนั้นเองอารัณก็พูดขึ้น
“รีบไปรีบกลับ หม่ามี๊กับน้องจะรอลูกอยู่ที่เครื่องเล่นรถไฟนะ”วารุณีตอบไปด้วยความยินดี
อารัณเขาเป็นคนความจำดีและอินดี้มาตลอด ดังนั้นวารุณีไม่ห่วงว่าเขาจะไปห้องน้ำคนเดียว
ตำแหน่งของห้องน้ำอยู่ไกลจากเครื่องเล่นรถไฟเล็กน้อย เดินไปได้ครึ่งหนึ่ง อารัณก็หันหน้าไป ตอนที่แน่ใจว่าหม่ามี๊ไม่สังเกตเห็นตัวเอง เขาก็เลิกคิ้วเล็กๆขึ้นมา หันกลับ วิ่งไปอีกด้านหนึ่ง
“เสื้อผ้าชุดนี้ ห่อให้ฉัน แล้วก็ชุดนี้ด้วย”
ในร้านเสื้อผ้าสตรีสุดหรูหรา พิชญายังคงเลือกเสื้อผ้าอยู่
เพราะว่าเป็นลูกค้ารายใหญ่ พนักงานขายในร้านจึงล้อมรอบเธอ ไม่มีใครสังเกตเห็นอารัณที่ถือไอศกรีมเดินเข้ามา
ทันใดนั้นเอง——
สายตาของพิชญาถูกชุดราตรีสีม่วงอ่อนดึงดูด
ช่วงคอเป็นแบบดีไซน์โชว์หน้าอก ดูเซ็กซี่มาก
อีกไม่กี่วัน มีงานเลี้ยงโรงแรม เธอต้องออกงานกับนัทธีพอดี
ถึงตอนนั้นสวมชุดราตรีนี้ล่ะก็ ไม่แน่อาจจะทำให้นัทธีใจเต้นกับตัวเองก็ได้
หลังจากคิดเรียบร้อยแล้ว พิชญาแทบจะรอไม่ไหวเรียกคนมาหยิบชุดให้ตัวเองลอง
ส่วนอารัณเดินอยู่ในร้านรอบหนึ่ง ในที่สุดก็หาพิชญาเจอ
ตอนนี้เอง พิชญาเปลี่ยนชุดราตรีแล้ว กำลังส่องกระจกดู ก็ไม่ทันสังเกตอารัณที่อยู่ด้านหลัง
พอนึกถึงวันนั้นที่ผู้หญิงคนนี้ไม่มีมารยาทต่อหม่ามี๊ อารัณก็โกรธมาก คิ้วเล็กๆขมวดแน่น
ถือโอกาสที่พิชญาไม่ทันสังเกตเห็น ฝีเท้าเขาเดินเข้าไปใกล้พิชญาเบาๆ คำนวณระยะห่างพอประมาณแล้ว
ทันใดนั้นเองอารัณก็ส่งเสียง ตะโกนว่า“ป้าครับ กระโปรงป้าสวยจัง！”
เสียงอ่อนนุ่มนั้น ทำเอาพิชญาตกใจ
พิชญาหันกลับไปมองตามสัญชาตญาณ แต่เคลื่อนไหวมากไป ผ้าชีฟองของชายกระโปรงชุดราตรีจึงกวาดไอศกรีมในมือของอารัณ
จากนั้น มือเล็กๆของอารัณก็ปล่อยออก
‘แหมะ’
ทั้งไอศกรีมตกใส่บนชุดของพิชญา ทันใดนั้น ชุดราตรีก็เป็นรอยเปื้อนขนาดใหญ่
“แก！”
เห็นชุดที่ตัวเองชอบถูกทำลาย สีหน้าพิชญาก็เปลี่ยนไป แต่พอเห็นสภาพของเด็กชายที่อยู่ตรงหน้าชัดเจน เธอก็ตะลึงไป
โลกกลมจริงๆ คิดไม่ถึงว่าเธอจะได้เจอลูกของวารุณี！
“ป้าครับ ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”ถึงแม้ปากอารัณจะพูดขอบคุณ แต่การแสดงออกกลับไม่รู้สึกผิดสักนิด
ท่าทางขมวดคิ้ว เม้มริมฝีปาก ยิ่งมองยิ่งเหมือนนัทธีมาก
พิชญากัดฟัน กล้ำกลืนความไม่พอใจไว้ แล้ววปรากฏรอยยิ้มที่ตัวเองคิดว่าใจดีที่สุดออกมา พูดกับอารัณอย่างซอฟท์ๆ
“ไม่เป็นไรจ้ะ ป้ารู้ว่าหนูไม่ได้ตั้งใจ”
เห็นพิชญายังหัวเราะออกมาได้ ทำให้อารัณแปลกใจมาก
ที่จริงเขาอยากใช้โอกาสยั่วโมโหพิชญา ทำให้เขาหน้าแตกต่อในที่สาธารณะ
“แต่ว่า ผมทำเสื้อผ้าของป้าสกปรก ป้าไม่โกรธเหรอ？”อารัณแกล้งกะพริบตาปริบๆทำเป็นไร้เดียงสาแบบไอริณผู้เป็นน้องที่มักจะทำท่าทางเช่นนี้
มองดูแล้วเขาดูไร้เดียงสาจริงๆ และก็ไม่มีพิษมีภัยอย่างมาก
