“ประธาน！” คนของแผนกออกแบบต่างลุกขึ้นมา แล้วโค้งทำความเคารพ
“พวกคุณทำงานต่อเถอะ ฉันแค่พาผู้ร่วมงานมาดูแผนกออกแบบสักหน่อยเท่านั้นเอง ไม่รบกวนการทำงานของพวกคุณหรอก” นัทธีมองไปทางคนทั้งหมด พลางพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
แต่ตอนที่มองไปทางวารุณี แววตาของเขากลับหยุดนิ่งสักพัก จากนั้นก็มองผ่านไป
วารุณีนั่งลงตามคนอื่น ก่อนจะจับเมาส์พลางเริ่มทำงาน
แต่นัทธีกลับพาผู้ร่วมงานหลายคนเดินมาหาเธอ
วารุณีอึ้งไป ตอนที่กำลังจะลุกขึ้น นัทธีก็จับมือกดลง “ไม่ต้องหรอก ขาคุณยังไม่หายดีเลยนั่งลงเถอะ”
“ค่ะ！” วารุณียิ้มให้เขาด้วยความรู้สึกขอบคุณ และก็ไม่เกรงใจแล้ว เลยนั่งลงอย่างไม่ขยับอีก
พิชญาทนมองต่อไม่ได้ “ประธาน มันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ เพราะพวกเรายืนขึ้นหมดเลยแต่เธอกลับนั่งลง มันเหมือนไม่เคารพพวกเราเลย！”
“ไม่เป็นไร ฉันอนุญาตเป็นพิเศษ แล้วฉันก็เชื่อว่าพวกประธานเรวัตจะเข้าใจเหมือนกัน” นัทธีหันเบาๆ พลางมองผู้ร่วมงานด้านหลัง
เหล่าผู้ร่วมงานยิ้มพลางพยักหน้า “เข้าใจๆ ก็พนักงานบาดเจ็บอยู่ไงล่ะ”
นัทธีมองไปทางพิชญาอีก แววตาล้ำลึกนั้นเหมือนจะมองเธอออก “ตอนนี้ยังมีปัญหาอะไรอีกไหม？”
“ไม่มีแล้วล่ะ” ในใจของพิชญาโกรธเป็นอย่างมาก แต่บนใบหน้ากลับฝืนยิ้มออกมา
ยากที่จะได้เห็นพิชญาพ่ายแพ้แบบนั้น วารุณีเลยก้มหน้าลงเพื่อกลั้นขำ ด้วยความอารมณ์ดี
“ในเมื่อไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ต่อไปคุณก็ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ถ้าฉันบอกอะไรคุณขัดไปหมด มันก็เป็นการไม่เคารพฉันเหมือนกัน เข้าใจไหม？” นัทธีพูดด้วยความไม่พอใจ
เขากระแอมเพื่อเคลียร์คอเบาๆ ก่อนจะพูดอย่างมีพลัง ทุกคำที่พูดออกมาเหมือนอยากจะทำลายจิตใจของพิชญาเลยล่ะ
พิชญาหน้าซีดไป
ทำไมเธอลืมไปแล้วล่ะ
เวลาที่ผู้ชายคนนี้กำลังทำงาน เขาจะตัดสินใจอย่างเด็ดขาด และทนไม่ได้กับการที่มีคนมาสงสัยในการตัดสินใจของเขามากที่สุด มันเป็นข้อห้ามสำคัญเลยล่ะ
ส่วนเมื่อครู่ที่เธอไม่อยากให้วารุณีได้ดี แต่กลับเกือบจะฝ่าข้อห้ามสำคัญไปแล้ว มันเป็นการคิดผิดไปมาก
นัทธีไม่ได้สนใจพิชญาอีก พลางแนะนำกับวารุณี “คนเหล่านี้เป็นผู้ร่วมงานบริษัทเสื้อผ้าของพวกเรา ในขณะเดียวกันก็เป็นบริษัทลงทุนของโครงการ ‘Bath fire rebirth’ ด้วย ฉันพาพวกเขามาแนะนำให้คุณรู้จัก สุดท้ายคุณจะเป็นหัวหน้าของนักออกแบบในโครงการ ‘Bath fire rebirth’ หรือไม่ ก็ต้องขึ้นอยู่กับการพิจารณาของพวกเขาด้วย”
มีที่มายิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ？
วารุณีรู้สึกแปลกๆ แต่ก็เป็นปรับตัวเป็นปกติได้ภายในเวลาไม่นาน พลางทักทายอย่างเป็นกันเอง “สวัสดีทุกท่าน ฉันชื่อวารุณี เป็นหนึ่งในผู้ถูกคัดเลือกของโครงการ ‘Bath fire rebirth’ ขอให้ทุกคนช่วยชี้แนะด้วย”
ถึงเธอจะนั่งอยู่ แต่น้ำเสียงที่พูดและใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เลยไม่ทำให้ใครรู้สึกว่าเป็นการเสียมารยาทเลย
ด้านมารยาทนั้น เธอผ่านฉลุย ผู้ร่วมงานต่างพึงพอใจ “พูดได้ดีๆ”
“ครั้งนี้ฉันพาพวกประธานเรวัตมาด้วย นอกจากอยากจะแนะนำให้แล้ว ยังอยากถามว่ารูปแบบโครงร่างของคุณเป็นอย่างไรบ้างแล้ว？” นัทธีถาม
“ถือว่าใกล้เสร็จแล้วล่ะ” วารุณีตอบ
พิชญาตกใจ เสร็จแล้วเหรอ？
เร็วขนาดนี้เลยเหรอ นี่มันเพิ่งไม่กี่วันเอง
เธอออกแบบ ต้องใช้เวลาสองสามวัน
ส่วนวารุณีเพิ่งมาได้ไม่ถึงอาทิตย์ แต่กลับออกแบบเสร็จไปหนึ่งโครงการแล้ว หรือว่านี่มันคือพรสวรรค์ชัดๆ เลยไม่ใช่เหรอ？
พิชญาขบริมฝีปาก ด้วยความอิจฉา
นัทธีเลิกคิ้วขึ้น ด้วยความแปลกใจเช่นเดียวกัน “งั้นพอดีเลย พรุ่งนี้ที่บริษัทมีการประชุมระดับสูง คนของประธานเรวัตหลายๆคนเองก็จะไปร่วมด้วย เดี๋ยวคุณเอารูปแบบโครงร่างมาให้ทุกคนดูด้วย แล้วจะได้พิจารณากัน เพื่อตัดสินใจว่าคุณจะได้เป็นหัวหน้าของนักออกแบบของ ‘Bath fire rebirth’ หรือเปล่า โอเคไหม？”
เขามองวารุณี
วารุณียืดอกขึ้น ตอนที่เขากำลังจับจ้องมา ก่อนจะตอบไปสามคำอย่างไม่รีรอ “โอเคค่ะ！”
เธอมั่นใจในรูปแบบโครงร่างของตัวเองเป็นอย่างมาก
เมื่อคืนเธอก็ส่งให้อาจารย์ดูแล้ว อาจารย์ให้วิจารณ์ดีมากเลยล่ะ
“อือ งั้นคุณทำงานต่อไปเถอะ” เมื่อนัทธีได้รับคำตอบนั้นก็พยักหน้า จากนั้นก็พาผู้ร่วมงานหลายคนไปที่ตำแหน่งต่อไป
จากนั้นคนก็เดินวนที่แผนกออกแบบก่อนจะออกไป แต่ตอนที่พิชญาจะไปก็หันกลับมา พลางกระแอมใส่ทางวารุณี
วารุณีไม่รู้ว่าเธอหมายความว่าอย่างไร เลยไม่ได้สนใจ
เพียงไม่นาน พี่บุษบาก็ปรี่เข้ามา ท่าทีเหมือนจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ “วารุณี มีกระดาษไหม？”
“มี！” วารุณีส่งกล่องกระดาษไป
“ขอบคุณนะ” พี่บุษบารีบดึงกระดาษ ก่อนจะวิ่งไปที่หน้าประตู
วารุณีเห็นว่าเธอรีบร้อน เลยส่ายหัวด้วยความตลก จากนั้นก็เอารูปแบบโครงร่างของตัวเองไปสแกนกับเครื่องถ่ายเอกสาร
เมื่อเธอสแกนเสร็จ พี่บุษบาก็กลับมา ด้วยสีหน้าซีดเซียวเป็นอย่างมาก
วารุณีตกใจหมด เลยรีบวางรูปแบบโครงร่างลง ก่อนจะพยุงเธอนั่งลง “พี่บุษบาไม่ค่อยสบายเหรอ？”
แววตาของพี่บุษบาแอบมองรูปแบบโครงร่างอย่างคลุมเครือ ก่อนจะเปลี่ยนสายตาไปอย่างไม่ให้ใครจับได้ แล้วยิ้มขึ้นมาด้วยความกลัวโดนจับได้ “อาจจะกินอะไรผิดมา เลยปวดมากเลยล่ะ เข้าห้องน้ำก็ช่วยอะไรไม่ได้”
“งั้นฉันพาคุณไปที่ห้องพยาบาลเพื่อเอายาหน่อยไหม？” วารุณีเสนอ
พี่บุษบารีบโบกมือ “ไม่ๆ ไม่ต้องหรอก ฉันปวดจนเดินไม่ไหว หรือไม่วารุณี คุณช่วยไปเอาให้หน่อยได้ไหม”
“โอเค งั้นพี่บุษบารอฉันก่อนนะ” วารุณีเห็นว่าเธอปวดเป็นอย่างมาก เลยไม่ปฏิเสธ พลางเทน้ำอุ่นให้เธอ ก่อนจะใช้ไม้เท้าค้ำไป
พี่บุษบามองเงาของวารุณีที่เดินพลางใช้ไม้เท้าไป ในแววตาก็มีความรู้สึกผิด แต่เพียงไม่นาน ความรู้สึกผิดนั้นก็ถูกความแน่วแน่มาแทนที่
หลังจากนั้นสิบนาที วารุณีก็เอายากลับมา ก็เห็นพี่บุษบากำลังฟุบอยู่ที่โต๊ะด้วยท่าทีเจ็บปวด
วารุณีรีบเทยาออกมาให้เธอหลายเม็ด
พี่บุษบากินยา ก่อนจะพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด “ไม่ไหวแล้วล่ะ ยานี้มันไม่ได้ผล ดูแล้วฉันต้องไปลาป่วยกับผู้จัดการพิชญาสักหน่อยแล้ว”
พูดไป เธอก็กุมท้องพลางเดินไปที่ห้องทำงานของพิชญา
เมื่อไป จนวันที่สองก็ยังไม่กลับมา
ดูเหมือนจะป่วยหนักมาก
วารุณีมองพี่บุษบาพลางคิดไป
ในตอนนี้เอง ประตูของห้องทำงานก็ถูกเคาะ “นักออกแบบวารุณีอยู่ไหม？”
เมื่อวารุณีได้ยินคนเรียกชื่อตัวเอง ก็รีบลุกขึ้นมาทันที “ฉันอยู่นี่ค่ะ”
มารุตดันแว่นขึ้นมา “การประชุมระดับสูงเริ่มแล้ว ประธานให้ฉันมาพาคุณไป”
“โอเค” สีหน้าของวารุณีนิ่งไป ก่อนจะหยิบกระเป๋าเอกสาร แล้วเอาคอมพิวเตอร์ไปหาเขา
มารุตเห็นเธอเดินไปอย่างโอนเอน เหมือนพร้อมจะล้มได้ตลอดเวลา ถึงจะไม่ทำให้เธอดูแย่ลง แต่ก็ไม่อยากเห็นเธอล้มลงไปจริงๆ เลยยื่นมือมา “ให้ฉันช่วยคุณถือคอมพิวเตอร์ไหม”
“ขอบคุณนะคะ ผู้ช่วยมารุต” วารุณีไม่ได้สังเกตความผิดปกติของเขา เลยส่งคอมพิวเตอร์ให้ด้วยความรู้สึกขอบคุณ
ในคอมพิวเตอร์มีแบบสแกนของรูปแบบโครงร่างที่สำคัญมากอยู่ เมื่อมีคนช่วยถือ เธอเองก็ไม่ต้องกลัวล้มแล้ว
เพียงไม่นาน ก็มาถึงห้องประชุม
วารุณีนั่งลงที่หนึ่ง ตามที่มารุตชี้ให้
ถึงเธอจะมาอย่างไม่โอ่อ่า แต่ก็มีคนสนใจมากมาย
พิชญาเห็นเธอก่อน พลางมองกระเป๋าเอกสารกับคอมพิวเตอร์ของเธอ ก่อนจะยิ้มร้ายๆ ที่มุมปากเล็กน้อย แล้วก็หันไป
“ประธานนัทธี” วารุณีมองไปทางผู้ชายตรงประธาน
“เตรียมตัวเสร็จหรือยัง？” นัทธีชายตาขึ้นมอง
วารุณีพยักหน้า
“งั้นมาเริ่มเลย” นัทธีเอามือประสานพลางวางบนโต๊ะ แล้วพูดขึ้นเบาๆ
วารุณีตอบรับ ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ แล้วเปิดกระเป๋าเอกสาร แล้วเอาแฟ้มเอกสารสีฟ้าขึ้นมา
สุดท้ายเมื่อเปิดแฟ้มเอกสารออกมา สีหน้าของเธอก็นิ่งชะงักไป “เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร！”
“เป็นอะไรไปเหรอ？” เมื่อเห็นว่าสีหน้าของวารุณีไม่ค่อยสู้ดี นัทธีเลยหรี่ตาลงพลางถาม
วารุณีกำมือแน่น ก่อนจะค่อยๆ ตอบออกมาทีละคำ “รูปแบบโครงร่างของฉันหายไปแล้ว！”
