พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – บทที่ 131 สุภัทรขอความเมตตา

“เธอพูดอะไรน่ะ ลูกสาวฉันฆ่าคนโดยเจตนาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน！”อารมณ์ของขยานีก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที ตะโกนใส่วารุณีอย่างตาถลนออกมา

วารุณีไม่มองเธอสักนิด ได้แต่เอาสายตามองไปที่ตำรวจ

ตำรวจจึงถามด้วยสีหน้าจริงจังว่า“ที่คุณพูดจริงเหรอ？”

“ค่ะ เมื่อวานลูกสาวเธอจงใจเทน้ำมันด้านนอกห้องน้ำ เพื่อให้ฉันล้ม แต่ฉันโชคดี แค่ข้อเท้าแพลง แต่ถ้าฉันโชคไม่ดีล่ะก็ ก็เป็นไปได้ที่จะตายตรงนั้นได้ หรือว่าอาจจะพิการ ดังนั้นคุณตำรวจคะ นี่ไม่ใช่ว่าเป็นการฆ่าคนโดยเจตนาเหรอคะ？”วารุณีทัดผม พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เธอจะให้พิชญายึดติดกับความผิดในฐานฆ่าคนโดยเจตนา

“ฆ่าคนโดยเจตนาอะไรกัน เธอก็ไม่ใช่ว่ายังมีชีวิตอยู่ดีเหรอ？”ขยานีชี้ไปที่วารุณี ไม่เห็นด้วยกับที่เธอพูดอย่างมาก

วรยาหัวเราะอย่างเยือกเย็น“งั้นถ้าเอาตามที่เธอพูด ถ้าลูกสาวฉันตาย พิชญาถึงจะฆ่าคนโดยเจตนาเหรอ？ฉันบอกเธอให้นะ ผิดถนัดเลย แค่ทำร้ายคนโดยเจตนา พวกเราก็สามารถใช้ข้อกล่าวหาในฐานฆ่าคนโดยเจตนาไปฟ้องเธอได้แล้ว”

“ถูกครับ ด้านกฎหมายสามารถทำแบบนี้ได้จริงๆ”ตำรวจพยักหน้า

ขยานีก็งุนงงทันที เธอไม่เข้าใจกฎหมาย ดังนั้นเลยไม่รู้เรื่องพวกนี้

งั้นพูดแบบนี้ เธอแจ้งความก็ไม่ใช่ว่าเป็นการทำร้ายพิชญาเหรอ？

ไม่ เธอจะให้พิชญาแบกรับข้อกล่าวหาแบบนี้ไม่ได้！

คิดดังนี้ ขยานีก็กำหมัด มองไปที่วารุณีกับวรยาด้วยดวงตาแดงก่ำ“พวกคุณก็เอาแต่พูดว่าลูกสาวฉันฆ่าคนโดยเจตนา เก่งจริงก็เอาหลักฐานออกมาสิ！”

พิชญาบอกแล้ว เธอทำร้ายวารุณีที่หน้าประตูห้องน้ำ

หน้าห้องน้ำไม่มีกล้องวงจรปิด พวกเธอเลยพิสูจน์อะไรไม่ได้

เหมือนจะมองออกว่าขยานีกำลังคิดอะไรอยู่ วารุณีเลยยกมุมปากขึ้นยิ้ม“คุณน้าขยานี ฉันมีหลักฐานจริงๆ ฉันไม่ใช่แค่มีพยาน แต่ยังมีพยานวัตถุ น้ำมันที่พิชญาราดอยู่ที่มือฉัน ด้านบนมีรอยนิ้วมือของเธอ และน้ำมันด้านนอกห้องน้ำ ถึงจะทำความสะอาดแต่ก็ยังทิ้งร่องรอยไว้ แค่ใช้อุปกรณ์เฉพาะก็ตรวจสอบออกมาได้ พวกนี้เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าพิชญาทำร้ายฉันค่ะ”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกคุณก็ไปที่โรงพักกับผมเถอะ”ตำรวจพูด

“ค่ะ”วารุณีไม่มีความเห็นใดๆ จึงพยักหน้าเห็นด้วย

แต่ขยานีกลับส่ายหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความคัดค้าน“ฉันไม่ไป ทำไมฉันต้องไปโรงพัก！”

“เพราะว่าเป็นคุณที่แจ้งความ”ตำรวจตอบเธออย่างเย็นชา“ดังนั้นคุณต้องไป ถ้าคุณไม่ไป ผมก็จะทำการบังคับจับกุมคุณไป！”

พูดไป เขาก็หยิบกุญแจมือที่ส่องแสงออกมาจากช่วงเอว

ขยานีมองกุญแจมือคู่นั้น แล้วก็สั่นระริก อ้าปากออกมา พูดไม่ออก

วรยาเห็นเธอกลัวแบบนี้ ก็หัวเราะเหน็บแนมอย่างไม่ไว้หน้า

จากนั้น หลังจากวารุณีฝากอารัณไว้ที่พยาบาล ก็ขึ้นรถตำรวจไปกับวรยา ไปที่โรงพัก

ถึงโรงพัก คนในโรงพักรับรู้สถานการณ์แล้ว ก็ส่งคนฝ่ายชันสูตร ไปสถานที่ประมูลเมื่อวานเพื่อตรวจสอบน้ำมันระเหยที่หลงเหลือ ขณะเดียวกันก็ส่งคนอีกกลุ่ม ไปโรงพยาบาลของพิชิต หาพิชญาเพื่อเข้าใจสถานการณ์

แต่เพราะว่าพิชญาขาหัก หลังจากคนในโรงพักเข้าใจสถานการณ์แล้ว ก็ไม่ได้พาเธอมา มาแค่สุภัทรมา

สุภัทรเข้าไปในห้องไต่สวน ก็ตบหน้าขยานีไปฉาดหนึ่งอย่างโมโห

ขยานีถูกตบก็งง จับหน้าไว้แล้วทรุดลงที่พื้น มองเขาอย่างตะลึง“สามี……”

“คุณอย่ามาเรียกผมว่าสามี ผมเคยบอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับพวกเธอ คุณก็ไม่ฟัง ตอนนี้ดูสิ ทำเรื่องใหญ่โตแค่ไหน！”สุภัทรโกรธจนหน้าแดง นิ้วมือสั่น

ขยานีก้มหน้าลงอย่างหวาดกลัว ไม่กล้าโต้แย้ง

วรยาประคองวารุณีไปยืนอยู่ที่มุมของห้องไต่สวน มองฉากนี้อย่างเย็นชา และก็ไม่ได้พูดอะไร

ตอนนี้เอง ประตูห้องไต่สวนก็เปิดออก ตำรวจสองคนเดินเข้ามา“คุณวารุณี ตามที่ตรวจสอบจากฝ่ายชันสูตร ที่คุณพูดเป็นความจริง คุณพิชญาท่านนั้นทำความผิดฆ่าคนโดยเจตนาจริงๆ แต่เนื่องจากคุณบาดเจ็บไม่หนัก ความผิดฆ่าคนโดยเจตนาจะเปลี่ยนเป็นทำร้ายคนโดยเจตนาครับ”

วารุณีหัวเราะ“ไม่เป็นไรค่ะ ผลลัพธ์นี้ฉันก็คิดไว้อยู่แล้ว แต่ฉันอยากรู้ว่า ความผิดทำร้ายคนโดยเจตนาของพิชญา จะลงโทษนานแค่ไหน？”

ได้ยินคำถามของเธอ สุภัทรกับขยานีก็กังวลขึ้นมา จ้องไปที่ตำรวจสองคนนั้นเขม็ง

ตำรวจสองคนตอบว่า“อย่างมากก็ครึ่งปี และเพราะว่าคุณพิชญาขาหัก เธอเลยได้แค่รับความผิดนอกคุก”

“เสียเปรียบเธอจริงๆ”วรยาเบะริมฝีปากอย่างไม่พอใจ

ขยานีคลานขึ้นมาจากพื้น จับมือของตำรวจทั้งสอง พูดอย่างตื่นเต้น“ตำรวจ ครึ่งปีหนักไปมากจริงๆ ประกันตัวได้ไหมคะ？”

ถึงรับความผิดนอกคุก แต่ตัวพิชญาก็จะมีมลทินที่เคยเข้าคุก

ถ้าพิชญาของเธอแต่งเข้าตระกูลไชยรัตน์จะมีมลทินอย่างนี้ได้อย่างไร！

“ประกันตัวน่ะได้ แต่ต้องดูว่าผู้เสียหายยอมหรือไม่”ตำรวจสองคนมองไปที่วารุณี“แค่คุณวารุณียอมเขียนหนังสือยอมความ ลูกสาวของคุณก็จะไม่มีความผิด”

พอได้ยิน ขยานีก็เหมือนกับเสียสติไป ปล่อยมือที่ตำรวจอย่างไร้เรี่ยวแรง

หนังสือยอมความ……

วารุณีจะเขียนได้อย่างไร！

“พวกคุณคุยกันเองละกัน”ตำรวจสองคนพูดจบ ก็หันกลับออกไป

“คุยอะไรล่ะ มีอะไรให้คุย ลูกรัก พวกเราไปกันเถอะ”วรยาประคองวารุณีแล้วพูด

วารุณีตอบอือ

แม่ลูกสองคนเดินไปที่หน้าประตูห้องไต่สวน

ขยานีเห็นแบบนี้ รีบดึงแขนเสื้อของสุภัทร“สามี！”

สุภัทรรู้ว่าเธอจะทำอะไร หลังจากจับหัวมังกรบนไม้เท้า เรียกวารุณีสองคนแม่ลูกไว้“วรยา วารุณี พวกคุณรอเดี๋ยว”

วรยากับวารุณีหยุดฝีเท้าลง หันหน้าไปพร้อมกัน

วรยามองเขาอย่างเย็นชา“ทำไม อยากจะขอความเมตตาเพื่อลูกสาวสุดที่รักของคุณเหรอ？”

ทันใดนั้นก็โดนพูดจุดประสงค์ออกมา สุภัทรไอแห้งอย่างอึดอัด“วรยา ไม่ว่าจะพูดอย่างไร วารุณีกับพิชญาก็เป็นพี่น้องกัน ไม่จำเป็นต้องสร้างปัญหาถึงจุดนี้ ไม่งั้น……”

“หยุด！”วรยาปล่อยแขนของวารุณี ทำท่าหยุด จากนั้นก็เยาะเย้ย“พี่น้อง？เอาพี่น้องมาจากไหนเหรอ ฉันเคยคลอดวารุณีที่เป็นลูกสาวแค่คนเดียว ไม่เคยคลอดพิชญาเลย ดังนั้นพวกเธอไม่ใช่พี่น้องกันเลย！”

“ถูกค่ะ ฉันก็มีศรัณย์เป็นน้องชายคนเดียว”วารุณีมีสีหน้าเย็นชา พูดออกไป

ขยานีเห็นสองคนแม่ลูกดูไม่สนใจสักนิด ก็ดึงสุภัทรอย่างรีบร้อน

สุภัทรถอนหายใจ“โอเค ถึงพวกคุณไม่ยอมรับพิชญา แต่เธอกับวารุณีสุดท้ายก็ยังมีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ทำไมพวกคุณต้องทำเด็ดขาดอย่างนี้ด้วย ยิ่งไปกว่านั้นขาของพิชญาก็หัก เมื่อคืนนัทธีก็ลงโทษเธอแล้ว เรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ？”

“พ่อ พ่อพูดผิดแล้ว ที่ทำเด็ดขาดอย่างนี้ไม่ใช่พวกเรา แต่เป็นพิชญาต่างหาก เป็นเธอที่มาหาเรื่องไม่ยอมปล่อยฉันอยู่หลายครั้ง นอกจากนี้ที่ขาเธอหักก็ไม่ใช่ว่าฉันทำด้วย แต่ขาของฉันกลับถูกเธอทำจนบาดเจ็บ ดังนั้นทำไมฉันต้องช่างมันล่ะ”วารุณีเม้มปาก

“ใช่ เห็นพวกเรารังแกง่ายเหรอ？”วรยากอดอกพูด

วารุณีเงยตาขึ้นมา มองไปที่ขยานีที่อยู่ด้านหลังสุภัทรอย่างเย็นชา“อีกอย่างพิชญามีจุดจบแบบนี้ ก็เป็นคุณน้าขยานีที่สนับสนุน เป็นเธอที่เข้ามาพัวพันไม่ยอมหยุด”

“ถูกต้อง ตอนที่ขยานีแจ้งความ วารุณีก็ตั้งใจเตือนไปแล้วด้วยว่า สุดท้ายคนที่เข้าคุกอาจจะเป็นพิชญา แต่ขยานีก็ไม่ฟัง จะแจ้งความให้ได้ ในเมื่อเธอคิดจะเอาพิชญาเข้าคุก งั้นพวกเราก็ได้แต่เติมเต็มให้เธอละกัน”วรยาเลิกคิ้วขึ้น

สีหน้าขยานีซีดขาว ร่างกายสั่นสะท้าน

ปีศาจ สองแม่ลูกคู่นี้เป็นปีศาจ！

สุภัทรก็ทำอะไรไม่ได้ เขารู้ดีว่าวารุณีไม่ผิด ที่ผิดคือพิชญา

แต่ว่า เขากลับปล่อยให้พิชญาเข้าคุกไม่ได้ ถึงแม้รับผิดนอกคุกก็ไม่ได้！

“วารุณี ครั้งนี้ลูกปล่อยพิชญาไปเถอะ ยังไงเธอก็เป็นคู่หมั้นของนัทธี ลูกทำแบบนี้ก็มีแต่จะทำให้นัทธีตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายเหมือนกัน”สุภัทรมองวารุณี พูดโน้มน้าวด้วยสภาพที่แฝงไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง