“หน้าของเขา……”
ไม่รอให้วารุณีถามเสร็จ มารุตก็รีบส่งสายตาให้เธอ สื่อให้เธอหยุดลง
วารุณีเข้าใจแล้ว จึงพยักหน้า แล้วหุบปาก
ทั้งสามคนมาที่ชั้นธุรกิจ มารุตวางพงศกรไว้ตรงที่นั่ง วารุณีก้มหน้าลงคาดเข็มขัดนิรภัยให้เขา
คาดเสร็จ จึงมองมารุตแล้วถามใหม่“ผู้ช่วยมารุต หน้าของพงศกรเป็นอะไรกันแน่ แล้วก็ประธานนัทธี พวกเขาคงไม่ได้ตีกันใช่ไหมคะ？”
มารุตถอนหายใจพยักหน้า“คุณพูดถูกครับ”
วารุณีลูบขมับ รู้สึกว่าตัวเองปวดหัวหน่อยๆ“ทำไมล่ะ？”
มารุตมองเธอด้วยสายตาซับซ้อน ข้างในใจไม่พอใจ:ทำไม ก็ไม่ใช่เพราะคุณหรือไง
คุณหมอพงศกรเข้าไปชั้นหนึ่ง ก็เตือนประธานนัทธีว่าอย่าเข้าใกล้คุณวารุณี ประธานนัทธีเลยไม่ไว้หน้าคุณหมอพงศกร จากนั้นคุณหมอพงศกรเผยธาตุแท้ออกมา ปล่อยหมัดไปที่ประธานนัทธี ประธานนัทธีโต้กลับไปได้ ทั้งสองคนเลยตีกันขึ้นมา
จนกระทั่ง เครื่องบินตกหลุมอากาศ ไม่มั่นคง ทำให้คุณหมอพงศกรที่เดิมทีเมาเครื่องบินอยู่แล้วหมดสติไป จากนั้นการตีกันครั้งนี้เลยหยุดลง จากนั้นประธานนัทธีก็ไปที่ชั้นธุรกิจอย่างกังวล
ก็แค่พวกนี้ ประธานนัทธีกำชับเขาไว้แล้วว่า ห้ามพูดออกไป
รวบรวมความคิดแล้ว มารุตจึงดันแว่น ตอบไปว่า“ไม่มีอะไรใหญ่โตหรอกครับ ทั้งสองคนแค่ขัดแย้งกันเล็กน้อย”
“ขัดแย้งกันเล็กน้อย？”วารุณีกำฝ่ามือ“ระหว่างพวกเขามีอะไรให้ขัดแย้ง？”
“โอ้ยคุณวารุณี คุณอย่าถามเลย ผมกลับไปก่อนนะ”มารุตตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
วารุณีเห็นเขาไม่ยอมพูด ก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ว่าก็หยุดความคิดที่จะรู้ให้ได้ เอาไข่ไก่ยื่นให้เขา
มารุตมองไข่ไก่ในมืออย่างตะลึงงัน“อันนี้ให้ผมทำไมครับ？”
“ไม่ได้ให้คุณค่ะ ให้ประธานนัทธี ฉันเพิ่งประคบหน้าให้เขาไป แต่ประคบได้ไม่นาน คุณเอากลับไปประคบให้เขาต่อ ไม่งั้นพรุ่งนี้ความฟกช้ำที่ใบหน้าได้หนักขึ้นแน่”วารุณียกมุมปากขึ้นแล้วอธิบาย
มารุตพยักหน้าอย่างเข้าใจทันที“ผมเข้าใจแล้ว งั้นผมไปแล้วนะ”
พูดจบ เขาก็โบกมือ หยิบไข่ไก่กลับไปชั้นหนึ่ง
หลังจากเขาไป วารุณีจึงก้มหน้าไปมองพงศกร
ทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า นี่ก็เป็นคนที่ต้องการประคบหน้าด้วย แต่เธอไม่มีไข่ไก่แล้ว
“ขอโทษนะพงศกร พอถึงโรงแรม ฉันจะให้โรงแรมเอาน้ำแข็งมาประคบให้คุณ”วารุณีบิดนิ้วเป็นเกลียว พูดอย่างรู้สึกขอโทษ
พงศกรไม่เคลื่อนไหว และก็ไม่รู้ว่าได้ยินหรือไม่
สามชั่วโมงถัดมา เครื่องบินค่อยๆลงจอดอย่างช้าๆ
วารุณีเขย่าพงศกรเพื่อปลุก
พงศกรตื่นขึ้นมา เวียนหัวตาลาย เกือบจะอาเจียน
แต่ดีที่เขาควบคุมตัวเองได้ดี กัดฟันแน่นระงับความรู้สึกคลื่นไส้ที่หน้าอก ไม่ให้ตัวเองอาเจียนออกมา
แต่พอลงจากเครื่องบิน เขาก็ทนไม่ไหว อาเจียนไปที่ถังขยะ
วารุณีเปิดขวดน้ำ รอเขาอาเจียนเสร็จ ก็เอาน้ำกับทิชชูยื่นไปให้
สีหน้าพงศกรซีดขาวเล็กน้อย รีบน้ำกับกระดาษทิชชูมา ขอบคุณด้วยเสียงอ่อนแรง
วารุณีมองเขาอย่างตลกหน่อยๆ“ครั้งนี้ทำไมเมาเครื่องบินแรงขนาดนี้ล่ะ เมื่อก่อนไม่เคยเป็นขนาดนี้เลย”
พงศกรบ้วนปาก“เมื่อก่อนกินยาแก้เมา ครั้งนี้ลืมน่ะ”
“เหรอ งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อยา ตอนกลับจะได้ไม่ลืม”วารุณีได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็ตัดสินใจทันที
พงศกรก็หัวเราะ“โอเค แต่ว่าวารุณี ต่อไปผมอาจจะต้องรบกวนคุณช่วยพยุงผมหน่อย ตอนนี้ผมไม่มีแรงเลย”
“ฉันรู้แล้ว”วารุณีถือกระเป๋าดีแล้ว เข้าไปประคองแขนเขาเอาไว้ พาเขาเดินไปที่ทางเดิน
แต่ตอนที่เดินออกจากสนามบิน วารุณีกลับเดินช้าลง มองซ้ายมองขวา เหมือนกำลังหาอะไร
พงศกรตระหนักได้ว่า ในสายตาลึกๆแล้วมีความเกลียดชังแอบแฝง ที่ปากกลับพูดไปอย่างอ่อนโยนว่า“วารุณี หาอะไรเหรอ？”
วารุณีละสายตากลับ“ไม่มีอะไร”
นัทธีน่าจะไปแล้ว
เขาอยู่ชั้นหนึ่ง เดินทางออก VIP ไม่ต้องต่อแถว น่าจะออกไปจากสนามบินก่อนพวกเขา
พงศกรเห็นวารุณีไม่ตอบ ก็ไม่ได้ถามต่อ แต่ความเกลียดชังในดวงตายังไม่หายไป กลับยิ่งชัดมากขึ้น
ด้านนอกสนามบิน วารุณีเรียกแท็กซี่คันหนึ่ง ใช้ภาษาต่างประเทศพูดที่อยู่โรงแรมกับคนขับอย่างคล่องแคล่ว แล้วประคองพงศกรขึ้นรถไป
แต่หลังจากรถแท็กซี่ออกไป ข้างถนนที่อยู่ไม่ไกลนั้น รถลีมูซีนคันหนึ่งก็สตาร์ทรถ ตามอยู่ด้านหลังแท็กซี่
มาถึงโรงแรม วารุณีทำเรื่องเข้าพักเสร็จ จึงพบว่าพงศกรจองไว้แค่หนึ่งห้อง
“ห้องสูทธุรกิจมีสองห้องนอน ผมจะพักแค่คืนนี้ พรุ่งนี้จะขึ้นเรือสำราญ ดังนั้นเลยจองไว้ห้องเดียว”พงศกรหัวเราะอธิบาย
วารุณีก็ไม่มีความเห็นใดๆ
ยังไงซะพรุ่งนี้ไปถึงเรือสำราญ ก็พักที่เรือสำราญ ไม่ต้องจองห้องสูทสองห้องในโรงแรม
“ไปเถอะ ฉันพาคุณไปพักก่อน คุณเวียนหัวหนักมาก สีหน้าก็ยังขาว”วารุณีรับคีย์การ์ดที่เคาน์เตอร์ยื่นมาให้ ประคองพงศกรเข้าไปในลิฟต์
พงศกรแทบจะเอาหัวเอนไปที่ไหล่ของเธอ แล้วยังถูไหล่ หัวเราะเสียงทุ้มเบา“ใช่ ผมก็คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะเวียนหัวหนักขนาดนี้ แต่ว่าคุ้มค่ามากเลย”
ไม่เสียเปล่าที่เขาจงใจไม่พกยาแก้เมา
“หือ？”วารุณีไม่เข้าใจความหมายสุดท้ายของพงศกร
พงศกรก็ไม่อธิบาย หลังจากเข้าลิฟต์ไป เขาก็มีสภาพดูง่วงนอน
แป๊บเดียว ก็ถึงชั้นของห้องสูท
มือหนึ่งวารุณีถือคีย์การ์ด อีกมือออกแรงพยุงพงศกรหาห้องสูททีละห้อง สุดท้ายเกือบจะถึงสุดทางเดินของชั้น จึงหาห้องสูทของพวกเขาเจอ
วารุณีเปิดประตู พยุงพงศกรเข้าไปในห้องนอนห้องหนึ่ง
“พงศกร ถึงแล้ว”วารุณีเขย่าไหล่ ปลุกเขา
พงศกรไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้
วารุณีหันหน้าไปมอง มองเห็นเขาหลับตาลง เหมือนกำลังนอนหลับ
ทำอะไรไม่ได้ วารุณีได้แต่เอนตัว จะเอาเขาลงไปที่เตียง
จากนั้นจู่ๆพงศกรกลับกอดเอวของเธอ ทำให้เธอล้มไปที่เตียงด้วยกัน
วารุณีตกอยู่ในอ้อมแขนพงศกร ร่างก็แข็งทื่อ สักพักก็ดันเขาออกอย่างหน้าแดง“พงศกร คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
“อย่าขยับ ผมมึนหัว”พงศกรไม่ใช่แค่ไม่ปล่อยเธอ แต่ยังกอดเธอไว้แน่น
วารุณีขมวดคิ้ว ไม่ชินที่ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ ในใจแอบพูดขอโทษเสร็จ ก็ออกแรงเอามือของเขาออกจากเอว จากนั้นจึงลุกขึ้นมาจากอ้อมแขนเขา
“นอนพักเยอะๆนะ”วารุณีลูบหน้าผากของพงศกร จากนั้นก้มเอวลงถอดรองเท้าของเขา ห่มผ้าห่มให้เขาเสร็จ ก็ออกไปจากห้องเงียบๆ
ตอนที่เธอปิดประตูห้องนอนลง พงศกรที่อยู่บนเตียงจู่ๆก็ลืมตาขึ้นมา เงยหน้าเล็กน้อย มองหน้าประตูสักพักด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง แล้วจึงหลับตาลงอีกครั้งแล้วนอนกลับไป
ห้องรับแขกของห้องสูท วารุณีเพิ่งวางกระเป๋าลง กริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น
เธอบีบแขนที่ปวดเดินไปเปิดประตู นอกประตูเป็นผู้จัดการโรงแรม กับพนักงานทำความสะอาดสาว
ผู้จัดการโค้งคำนับให้วารุณีด้วยรอยยิ้ม“สวัสดีครับ คุณคนสวย”
วารุณีจับลูกบิดประตูห้อง ยิ้มให้เขา ยังคงตอบกลับด้วยภาษาต่างประเทศอย่างคล่องแคล่ว“สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะมีอะไรหรือเปล่า？”
“คือแบบนี้ครับ หนึ่งในห้องนอนของห้องสูทห้องนี้มีปัญหานิดหน่อย กลัวว่าจะนำพาความไม่สะดวกในการเข้าพักมาให้คุณกับเพื่อนคุณ ดังนั้นโรงแรมพวกเราจึงจัดหาห้องสูทห้องหนึ่งใหม่โดยเฉพาะ ให้คุณหรือเพื่อนคุณย้ายไป”ผู้จัดการตอบ
วารุณีกะพริบตา“อุปกรณ์ห้องนอนมีปัญหา？ห้องนอนไหนคะ？”
“อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจ เธอเป็นพนักงานทำความสะอาด ให้เธอไปดูก็รู้แล้วครับ”ผู้จัดการให้พนักงานทำความสะอาดด้านหลังออกมา
วารุณีปล่อยลูกบิดออก“งั้นเข้ามาดูค่ะ”
พนักงานทำความสะอาดสาวพยักหน้า ตามหลังเธอเข้าไปในห้องสูท จากนั้นชี้ห้องนอนที่ประตูเปิดอยู่“ห้องนี้ค่ะ”
