พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – บทที่ 154 ความอับอายของเมธาวี

พนักงานกลับลำบากใจขึ้นมา“ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง หอมหมื่นลี้ผลิบานในฤดูใบไม้ร่วงนี้มีคนจองไว้แล้วครับ”

“อ๋า？”วารุณียิ้มอย่างแข็งทื่อ“จองแล้ว？”

“ใช่ครับ ดังนั้นคุณต้องดูอันอื่นแล้วครับ”พนักงานตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

วารุณีดึงมุมปาก“แบบนี้เอง ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไปดูร้านอื่นละกัน อันอื่นฉันดูหมดแล้วค่ะ ไม่มีอะไรเหมาะสมเลย”

“ครับ”พนักงานพยักหน้าเตรียมส่งเธอออกไป

“มานพ”ตอนนี้เอง พนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามา หลังจากเหลือบมองวารุณีเงียบๆแล้ว ก็เดินไปข้างพนักงานที่ต้อนรับวารุณี แล้วพูดข้างหูเขา

พูดจบ พนักงานสาวก็ออกไป

พนักงานที่ต้อนรับวารุณี เห็นวารุณีใกล้จะออกไปจากประตูร้านแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไป รีบยื่นมือไปเรียกเธอไว้“คุณผู้หญิงเดี๋ยวก่อนครับ！”

วารุณีหยุดฝีเท้าลงแล้วหันกลับไป“มีอะไรอีกไหมคะ？”

“คือแบบนี้ครับ ลูกค้าที่เพิ่งจองหอมหมื่นลี้ผลิบานในฤดูใบไม้ร่วงไปโทรมา บอกว่า ชอบถ้วยชาจีนอันอื่นแล้วครับ ไม่เอาหอมหมื่นลี้ผลิบานในฤดูใบไม้ร่วงอีกแล้ว ดังนั้นคุณยังจะเอาไหมครับ？”พนักงานถาม

วารุณีกลับไปที่หน้าเคาน์เตอร์ทันที ตอบกลับอย่างไม่ลังเล“เอาค่ะ！”

เธอคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะโชคดีได้ขนาดนี้ ที่ยังซื้อได้

“ครับ งั้นผมจะห่อให้คุณเลยนะครับ”พนักงานพูดไป เปิดกระจกบนเคาน์เตอร์ สวมถุงมือ หยิบหอมหมื่นลี้ผลิบานในฤดูใบไม้ร่วงจากด้านในออกมาอย่างระมัดระวัง ห่ออย่างระมัดระวัง แล้วดันไปตรงหน้าวารุณี“ทั้งหมดหนึ่งแสน！”

มือวารุณีที่ถือบัตรเอมีเอ็มไว้ก็ชะงัก ตะลึงงันไปหมด“ถูกขนาดนี้เชียว？”

ก่อนมา เธอเข้าใจนายท่านชลธีเจ้าของร้านนี้มาแล้วว่า นายท่านชลธีเป็นหนึ่งในปรมาจารย์ถ้วยชาจีนที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ ผลงานของเขาอย่างถูกที่สุดก็เลขห้าหลัก

และหอมหมื่นลี้ผลิบานในฤดูใบไม้ร่วงเป็นหนึ่งในผลงานที่นายท่านชลธีภูมิใจที่สุด ถือว่าเป็นผลงานชิ้นเอก ราคาแค่แสนเดียวนี้ ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

มองความสงสัยในแววตาของวารุณีออก ลูกตาของพนักงานก็กลอกไปมาเล็กน้อย แล้วจึงอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า“แน่นอนว่าไม่ใช่ ราคาเดิมของหอมหมื่นลี้ผลิบานในฤดูใบไม้ร่วงคือหนึ่งล้านครับ แต่นายท่านชลธีของพวกเรามีความเคยชินอย่างหนึ่ง ก็คือหลังจากที่ผลงานของตัวเองถูกเลือกไปแล้วและคืนสินค้า ก็จะใช้ราคาที่ถูกที่สุดในการขายครับ เพราะว่าเขารู้สึกว่าผลงานของตัวเองได้รับการดูถูก”

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง”เห็นพนักงานพูดมีเหตุผล และมีท่าทีจริงจัง วารุณีก็เข้าใจ ไม่สงสัยอีก แล้วยื่นบัตรไป

โชคของเธอวันนี้ ช่างดีเสียจริง！

พนักงานรูดบัตรเสร็จ สองมือก็ถือบัตรคืนให้วารุณี

วารุณีรับไปเสร็จ ก็ถือถ้วยชาจีนที่ซื้อแล้วเดินออกไป

ประตูของห้องรับรองเปิดออก นัทธีกับนายท่านชลธีเดินตามกันออกมาจากด้านใน

นายท่านชลธีมองด้านหลังของเขาแล้วพูดอย่างน่าสนใจ“นัทธี คิดไม่ถึงเลยนะว่าจู่ๆคุณจะเอาหอมหมื่นลี้ผลิบานในฤดูใบไม้ร่วงให้แม่สาวน้อยคนนั้น แล้วยังจ่ายเองแทนเธออีกเก้าแสน ทำไมคุณไม่จ่ายไปหมดเลยล่ะ？”

“ของที่จ่ายไปหมด จะไม่สงสัยปัญหาของในนั้นเหรอครับ？”สองมือนัทธีล้วงไปในกระเป๋ากางเกง หันใบหน้าด้านข้างมองนายท่านชลธี จากนั้นจึงพูดต่อว่า“รบกวนคุณปู่ชลธีช่วยเอาถ้วยชาจีนที่ไม่ด้อยไปกว่าหอมหมื่นลี้ผลิบานในฤดูใบไม้ร่วงมาให้ผมอันหนึ่งหน่อย”

นายท่านชลธีทำปากมุ่ย“เอาอีกอัน？คุณคิดว่าของพวกนี้ทำง่าย เอาออกมาได้ตลอดเวลาหรือไง？”

นัทธียกมุมปากขึ้น“แต่ทำไมผมได้ยินว่า คุณปู่ชลธียังมีดอกไม้บานสะพรั่งที่ยังไม่ได้ขายไปล่ะครับ？”

ใบหน้าแก่ๆของนายท่านชลธีก็ดูเหยเก“คุณ……คุณได้ยินใครพูดมา？”

“คุณอย่าสนเลยว่าผมได้ยินใครพูดมา รีบเอาออกมาเถอะครับ ผมสามารถเอาที่ดินรกร้างส่วนนั้นตรงตอนเหนือของจังหวัด ให้คุณเช่าในราคาที่ต่ำที่สุดเพื่อสร้างเตาเผาได้นะ”นัทธีหันกลับไปมองเขา

นายท่านชลธีก็เหมือนกับถูกบีบส่วนสำคัญไว้ทันที อ้าปากกว้าง สุดท้ายก็ถอนหายใจ“เฮ้อ แก่แล้ว ต้องมาแพ้คุณเลยจริงๆ ได้ๆๆ ผมจะไปเอาให้คุณ เอาให้คุณเอง！”

สองมือนายท่านชลธีพาดอยู่ด้านหลัง เดินไปที่คลัง

ช่วงหัวค่ำ วารุณีถือของขวัญที่จะให้นายท่านวัชระมาที่ตระกูลแววสูงเนิน ถามคนใช้ของตระกูลแววสูงเนิน จึงรู้ว่านายท่านวัชระอยู่ในห้องทำงาน ก็เตรียมที่จะเอาของขวัญไปให้

สุดท้ายเดินไปได้สองก้าว ผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ออกมาจากข้างหน้าฝูงชน ชนเข้ากับวารุณี

วารุณีถูกชนจนเซ แต่แป๊บเดียวก็ยืนอย่างมั่นคง ไม่ได้ล้มลงไป แต่ที่ไหล่กลับถูกชนจนเจ็บ คิ้วขมวดขึ้นมา

ผู้หญิงคนนั้นน่าเวทนากว่าเธอ สวมรองเท้าส้นสูงที่สูงกว่าสิบเซนติเมตร ไม่เพียงแต่ถูกกระแทกที่ไหล่ แต่ฝีเท้านั้นยืนไม่มั่นคงยิ่งกว่า หลังจากเซถอยหลังไปสองก้าว ก้นก็ล้มลงไปที่พื้น แก้วไวน์ในกระแทกจนหก ไวน์แดงก็หกไปทั่วพื้นพร้อมกับเศษแก้วที่แตก

“ขอโทษค่ะ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”วารุณีก็ไม่ได้ไปดูว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เห็นหญิงสาวถูกชนแบบนี้ ก็รีบโค้งตัวขอโทษ

แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวไม่รับมัน ใบหน้าที่สวยงามมีประกายความโกรธ ยืนตัวลุกขึ้นมา ง้างมือขึ้นมาจะตบไปที่หน้าวารุณี

วารุณีไม่รอให้หญิงสาวตอบ คิดว่าหญิงสาวได้รับบาดเจ็บ เจ็บจนพูดไม่ออก เลยจะเงยหน้าไปมอง

ที่คิดไม่ถึงก็คือ เธอเงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นมือที่หญิงสาวโบกเข้ามา

รูม่านตาสั่นคลอน วารุณียื่นมือออกไปอย่างไม่รู้ตัว คว้าข้อมือของหญิงสาว และยังเห็นใบหน้าที่ชัดเจนของหญิงสาว ก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง“คุณเมธาวี？”

จู่ๆก็บังเอิญขนาดนี้ คนที่ชนคือเมธาวี

หน้าของเมธาวีดูเหยเกอย่างชัดเจนเพราะความโกรธ เธอพยายามดึงมือของตัวเอง ก็พบว่าดึงไม่ออก ตะโกนเสียงดัง“ปล่อย！”

วารุณีไม่ทำตาม มองเธอแล้วพูด“ให้ฉันปล่อยได้ค่ะ แค่คุณเมธาวีต้องรับรองว่าจะไม่ลงมืออีก”

เมธาวีจะรับปากได้อย่างไร หัวเราะอย่างเย็นชาไปว่า“เธอกล้าชนฉัน แล้วยังชนฉันจนล้ม ให้ฉันเสียหน้าต่อสายตาคนตั้งมากมาย ฉันไม่ตบเธอ ก็กำจัดความแค้นในใจฉันไม่ได้แน่！”

ได้ยิน วารุณีก็ขมวดคิ้ว“งั้นต้องขอโทษคุณเมธาวีมากๆเลยนะคะ ฉันปล่อยคุณไม่ได้ ถึงแม้ที่ชนคุณจะเป็นฉันผิดเอง แต่ฉันก็ขอโทษคุณแล้ว เรื่องนี้ ก็ช่างมันเถอะโอเคไหมคะ？”

“ขอโทษ？ใครรับกันล่ะ？”เมธาวีจ้องเธออย่างโมโห

วารุณีเม้มริมฝีปากแดงๆ“งั้นคุณจะทำไงคะ？”

เมธาวีชี้ความยุ่งเหยิงที่พื้นด้วยรอยยิ้มเย็นชา“คุกเข่าลงบนพื้น ใช้มือทำความสะอาดเศษพวกนี้กับไวน์แดงด้วยมือ แล้วฉันจะปล่อยเธอไป”

ตั้งแต่ครั้งที่แล้วในร้านเสื้อผ้า ถูกผู้หญิงคนนี้หลอก ซื้อเสื้อผ้าจำนวนหนึ่งกลับมา หลังจากรูดบัตรทุกใบไปอย่างเยอะแล้วคุณปู่รู้ คุณปู่ไม่ใช่แค่ขังเธอไว้ แต่ยังหักเงินค่าขนมของเธอ ให้เธอถูกสาวๆในวงการหัวเราะเยาะ

ความโมโหนี้ ยากที่เธอจะกล้ำกลืนลงไปจริงๆ ถึงฝันก็อยากจะแก้แค้นคืน ก็แค่เธอหาโอกาสไม่ได้ตลอด และก็ไม่กล้าไปบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป ดังนั้นเลยตั้งหน้าตั้งตารอมาตลอด ในที่สุดก็รอจนถึงคืนนี้ เธอไม่ได้รับความอับอายแรงๆกลับไปล่ะก็ เธอก็ไม่ใช่ทายาทแววสูงเนินแล้ว！

วารุณีได้ยินความต้องการของเมธาวี สีหน้าก็หม่นลง แววตามีความเยือกเย็นแวบเข้าหา รู้สึกโกรธ

คุกเข่าลงพื้นใช้มือทำความสะอาด นี่มันดูถูกคนสุดๆ！

วารุณีปล่อยมือของเมธาวี ทันใดนั้นก็เห็นความภูมิใจในสายตาเมธาวี แล้วก็ตระหนักอะไรขึ้นได้ หรี่ตาลง“คุณจงใจเหรอ？”

“อะไร？”เมธาวีถูข้อมือ

วารุณีบีบฝ่ามือ“คุณจงใจโผล่เข้ามาให้ฉันชนคุณ คุณใช้โอกาสทำให้ฉันอับอายใช่ไหม？”

เมธาวีที่สะบัดข้อมือไปมาก็ชะงักลง ใบหน้ามีความตื่นตระหนกและร้อนตัว สายตาก็ยิ่งหลบไม่กล้ามองเธอ“เธอพูดเหลวไหลอะไรน่ะ ใครจงใจ？”

ตอนที่พูดคำนี้ เสียงเมธาวีดังมาก เหมือนว่าแบบนี้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้

อย่างไรก็ตามวารุณีที่ฟังแล้ว ก็แค่แกล้งทำเป็นปากแข็งเท่านั้น หัวเราะอย่างเย็นชา“ฉันพูดเหลวไหลหรือไม่ ในใจคุณเมธาวีรู้ดีค่ะ เห็นแก่ที่คืนนี้เป็นงานเลี้ยงอำลาวงการของนายท่านวัชระ ฉันจะไม่เอาความคุณ และฉันก็จะบอกคุณว่า อยากให้ฉันคุกเข่าลงพื้นแล้วเก็บให้สะอาด ไม่มีทางซะหรอก！”

พูดคำนี้จบ วารุณีก็หันกลับจะออกไป

เมธาวีกระทืบเท้าด้วยความโมโห“หยุด ที่นี่คือตระกูลแววสูงเนิน เป็นถิ่นของฉัน ใครให้เธอไป？แล้วก็ ทางที่ดีเธอควรทำตามที่ฉันพูดดีๆ ทำพวกนี้ให้สะอาด ไม่งั้น……”

“ไม่งั้นคุณจะทำไมเหรอ？”เสียงผู้ชายที่ดูเย็นชาดังขึ้นจากด้านหลังเธอ เยือกเย็นจนเธออดไม่ได้ที่จะตัวสั่น หันกลับทันที