“คนของพวกเราเจอร่องรอยของการเผาไหม้ฟอสฟอรัสขาว ที่ช่องระบายอากาศของโกดัง”หัวหน้าพูด
สายตาวารุณีกับนัทธีก็เปลี่ยนทันที
มีแค่ปาจรีย์ที่ดูงง“ฟอสฟอรัสขาวคืออะไร？”
“เป็นของแข็งทางเคมีอย่างหนึ่ง เมื่อเจอลมก็จะเกิดการเผาไหม้”วารุณีเม้มริมฝีปากอธิบายง่ายๆ
นัทธีหรี่ตาลง พูดเสริมไปว่า“แต่ของแบบนี้ โดยทั่วไปแล้วคนทั่วไปจะทำไม่ได้”
หัวหน้าพยักหน้า“ใช่ ดังนั้นพวกคุณคิดดีๆ ของแบบนี้มาจากไหนกันแน่”
พูดจบ เขาก็หันตัวกลับไป ไปสั่งงานเจ้าหน้าที่ให้ทำความสะอาดต่อ
“จะต้องมีคนจงใจทำแน่ เพื่อเผาทำลายผ้าของพวกเรา！”ปาจรีย์กำฝ่ามือจนส่งเสียงดังกึก เพราะความโมโห ตาจึงแดงก่ำ
วารุณีไม่ปริปากพูดกับคำพูดของเธอ เม้มริมฝีปากแน่นพูดว่า“ทั้งสองครั้งต่างลงมือไปที่ผ้า น่าจะยังเป็นคนที่สั่งโรงงานผ้า ไม่ให้ผ้าพวกเราตอนครั้งที่แล้วทำแน่ ปาจรีย์ ครั้งที่แล้วเธอบอกว่ามีสายลับนี่ ผลเป็นไงบ้าง？”
“ฉันจะถามเดี๋ยวนี้ หลายวันนี้พงศกรเกิดเรื่อง จนฉันลืมเลย”
พูดไป ปาจรีย์หยิบโทรศัพท์เดินไปคุยตรงด้านข้าง เหลือแค่วารุณีกับนัทธีสองคนยังยืนอยู่ที่เดิม เงียบไม่พูดจา
ผ่านไปสักพัก วารุณีสูดหายใจลึกๆ ก่อนอื่นทำลายความเงียบ เงยหน้าขึ้น มองชายหนุ่มอย่างเย็นชา“ประธานนัทธี คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ”
“คุณไล่ผมไป？”นัทธีขมวดคิ้ว
วารุณีส่ายหน้า“ฉันไม่ได้ไล่คุณไป แต่คุณไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ ไม่จำเป็นต้องอยู่นี่ค่ะ”
ถึงจะพูดแบบนี้ แต่นัทธีมองความเย็นชานั้นของเธอ สภาพที่อยากจะรีบให้เขาไป ในใจไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ริมฝีปากบางๆขยับ กำลังจะพูดอะไร โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น
เขาได้แต่เก็บคำที่จะพูดเอาไว้ หยิบโทรศัพท์ออกมา มองหน้าจอด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่ เอาโทรศัพท์ไว้ข้างหู น้ำเสียงดูรำคาญเล็กน้อย“มีอะไร？”
“ประธานครับ เมื่อครู่ตอนที่คุณนวิยาทำการตรวจ จู่ๆก็หมดสติเป็นลมไป”
“อะไรนะ？”สีหน้านัทธีตึงเครียดขึ้นมาทันที“ทำไมนวิยาเป็นลมได้？”
หูของวารุณีขยับ ฟังความเป็นห่วงที่ไม่อาจปกปิดได้ในน้ำเสียงของเขา ในใจก็รู้สึกปั่นป่วน แต่ใบหน้ากลับไม่ได้แสดงอาการออกมาเลยสักนิด ก้มหน้ามองพื้นเล็กน้อย เหมือนว่าไม่สนใจการโทรศัพท์ของเขา
“รายละเอียดผมไม่แน่ใจนัก คุณหมอพิชิตกำลังหาสาเหตุครับ ประธาน คุณจะมาดูไหมครับ？”มารุตผ่านกระจกบนประตู จ้องมองอาการในห้องคนไข้อย่างใจจดใจจ่อ แล้วพูดขอคำแนะนำ
“ผมรู้แล้ว ผมจะรีบไปทันที”นัทธีตัดสายด้วยใบหน้านิ่งเฉย
วารุณีเงยหน้า“คุณนวิยาเกิดเรื่องเหรอคะ？”
นัทธีพยักหน้า
“งั้นคุณรีบไปเถอะค่ะ”วารุณีพูด
นัทธีเพ่งเธอด้วยสายตาหม่นลง“คุณอยากกให้ผมไปขนาดนี้เลย？”
วารุณีตะลึงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคำที่เขาพูดหมายความว่าอะไร พยักหน้าอย่างคลุมเครือ
ริมฝีปากบางๆของนัทธีเม้มเป็นเส้นตรง ลมหายใจรอบตัวก็ต่ำลง เหมือนจะไม่พอใจเล็กน้อย
ผ่านไปสักพัก เขาก็เอาโทรศัพท์ใส่ไปในกระเป๋า หันกลับ
วารุณีมองแผ่นหลังของเขา กำฝ่ามือแน่น“ประธานนัทธี ต่อไปก็ดีต่อคุณนวิยาหน่อยค่ะ อย่าให้คุณนวิยาเสียใจ”
ฝีเท้าของนัทธีชะงักลง หันหน้าไป อยากถามเธอว่าคำนี้หมายความว่าอย่างไรกันแน่ อย่างไรก็ตามกลับเห็นเธอกำลังเดินไปที่ปาจรีย์
ขณะเดียวกัน โทรศัพท์ในกระเป๋าของนัทธีก็สั่นขึ้นมา
เขาได้แค่เก็บคำที่จะถามไว้ หยิบโทรศัพท์มาดูด้วยสีหน้าหม่นหมอง ดูเนื้อหาข้อความด้านบน รูม่านตาก็หด ไม่สนที่จะให้วารุณีพูดให้ชัดเจนอีก เดินก้าวไปสองก้าวที่รถ
วารุณีเหลือบมองนัทธีที่ขับรถออกไป มุมปากค่อยๆเผยรอยยิ้มที่ดูแย่ออกมา แต่แป๊บเดียว รอยยิ้มนั้นก็หม่นลง และหายไป
“ทำไมประธานนัทธีไปแล้วล่ะ？”ปาจรีย์โทรศัพท์เสร็จ ก็เห็นนัทธีขับรถออกไปพอดี จงอดไม่ได้ที่จะถาม
“เขามีธุระ”วารุณีพูดนิ่งๆ จากนั้นมองโทรศัพท์ของเธอ แล้วถาม“เป็นไงบ้าง รู้ยังว่าใครทำ？”
อาการของปาจรีย์ดูขรึมลงไป“ไม่ใช่สตูดิโอพวกนั้นที่ทำ สายลับของฉันบอกว่า สตูดิโอพวกนั้นอิจฉาผลงานช่วงนี้ของพวกเราจริงๆ แต่ไม่ได้คิดที่จะลงมือกับผ้าของพวกเรา แค่อยากจะกดราคาของเสื้อผ้าเรา หลังจากที่เสื้อผ้าออกสู่ตลาด”
“งั้นทางด้านพิชญาล่ะ？”วารุณีหรี่นัยน์ตาดอกท้อลง
ปาจรีย์ส่ายหน้า“ไม่ใช่ ช่วงนี้พิชญากำลังยุ่งอยู่กับการสอบถามการแข่งขันแย่งชิงโควตา หัวข้อการแข่งขันรอบท้ายๆ หาภาพออกแบบดีๆมาคัดลอก ไม่มีเวลามาจัดการพวกเราเลย ดังนั้นคนที่ลงมือกับพวกเรา มีคนอื่นอีก”
“ยังมีคนอื่น……”วารุณีละสายตาลง พึมพำสี่คำนี้ออกมา
สักพัก เธอกำฝ่ามือขึ้นมา น้ำเสียงเย็นชา“หรือว่าเป็นเธอ？”
ได้ยิน สายตาปาจรีย์ก็จ้องมองเธออย่างใจจดใจจ่อ“วารุณี เธอคิดถึงใคร？”
“คนนั้นที่จะฆ่าฉันอยู่สองสามครั้งก่อน”วารุณีกัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าเล็กๆเต็มไปด้วยความโกรธ
ปาจรีย์ก็โมโหมาก“โอเค ปรากฏตัวอีกแล้ว วารุณี พวกเราต้องจับเธอ คนร้ายกาจแบบนี้ ถ้าปล่อยไปอีก ทั้งคนทรัพย์สินและความปลอดภัยของพวกเรา ก็ไม่รู้ว่าต้องโดนข่มขู่แบบไหนอีก”
“ฉันรู้ แต่จะจับเธอก็ไม่ง่ายเลย เธอซ่อนตัวได้ดีมาก”วารุณีขมวดคิ้วอย่างเหนื่อยล้า ถอนหายใจ
ปาจรีย์เบะปากลงด้วยความโมโห“งั้นเธอว่าพวกเราควรจะทำอย่างไรดี？”
วารุณียักไหล่“ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ได้ แต่ว่าภาระอันเร่งด่วน พวกเราต้องจัดการเรื่องตรงหน้าก่อน ปาจรีย์ เธอไปซื้อผ้ามาใหม่ ฉันจะติดต่อเจ้าของที่ ดูว่าโกดังจะชดเชยอย่างไร”
“โอเค”ปาจรีย์พยักหน้า
วารุณีหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเบอร์ของเจ้าของห้องเช่า
จนทั้งสองคนจัดการงานของใครของมันเสร็จ ก็เย็นแล้ว
วารุณีไปรับอารัณที่สตูดิโอก่อน แล้วไปรับไอริณที่โรงเรียนอนุบาล สุดท้ายจึงพาลูกสองคนมาที่โรงพยาบาล
ปาจรีย์เห็นสามคนแม่ลูกมา ก็ไปต้มซุปที่ครัวสาธารณะ ให้สามคนแม่ลูกอยู่ในห้องคนไข้กับพงศกร
บอกว่าอยู่ด้วย แต่มีแค่วารุณีคนเดียวที่อยู่ด้วย เด็กสองคนหยิบโทรศัพท์ของเธอมา นั่งดูการ์ตูนที่โซฟา
ส่วนวารุณีดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งนั่งลงข้างเตียง ปอกแอปเปิลให้พงศกร
พงศกรนั่งบนหัวเตียง มองเธอ“วารุณี เรื่องที่โกดัง ผมรู้หมดแล้ว จัดการเสร็จหรือยัง？”
“ก็จัดการไปพอประมาณแล้ว แต่ครั้งนี้ จ่ายค่าเสียหายเยอะมาก ฉันกับปาจรีย์ เป็นหนี้เกือบสิบสองล้าน！”วารุณีปอกแอปเปิลหลายๆชิ้นไป ก็ตอบกลับอย่างขมขื่น
เดิมทีเธอติดเงินนัทธีมาซื้อผ้าสามล้าน ครั้งนี้โกดังที่เช่าต้องจ่ายชดเชยไปหกล้าน และยังต้องซื้อผ้าใหม่อีกสามล้าน รวมแล้วก็สิบสองล้าน
นอกจากเงินที่ติดนัทธีแล้ว อย่างอื่น เธอกับปาจรีย์ทำสัญญาแจ้งหนี้แล้ว และยังทำเอกสารรับรอง หากเงินไม่สามารถชำระเงินคืนได้ภายในเวลาที่กำหนด ก็จะถูกฟ้องขึ้นศาล
“สิบสองล้าน เยอะมากจริงๆ ที่ตัวผมมีเก็บอยู่สิบล้าน ผมเอาให้พวกคุณก่อนได้”พงศกรดันแว่น
วารุณีเอาแอปเปิลใส่ถาด และยังวางส้อมล็กๆไว้ด้านบน ยื่นให้เขา“ไม่ต้องหรอกพงศกร ฉันกับปาจรีย์คืนหมดได้ วางใจเถอะ”
เห็นเธอปฏิเสธ พงศกรก็ขมวดคิ้ว ดวงตาที่อยู่หลังเลนส์ มีประกายความไม่พอใจ และก็หายไปอย่างรวดเร็ว
วารุณีไม่พบความผิดปกติของเขา เช็ดมือยืนขึ้นมา“โอเคพงศกร คุณกินข้าวก่อน ฉันจะไปตรวจดวงตาที่แผนกจักษุหน่อย”
“ตาคุณเป็นอะไร？”มือพงศกรที่ถือถาดผลไม้กำแน่น รีบมองไปทางเธอ
