ริมฝีปากของพิชิตขยับ“เธอคือคนที่ฉันรัก หรือว่าวารุณีทำผิด แกจะไม่ปกป้องเธอล่ะ？”
ประโยคนี้หยุดคำถามของนัทธีได้สำเร็จ
นัทธีค่อยๆปล่อยพิชิตออก กัดสันกรามแล้วพูดเสียงหม่น：“อย่ามีครั้งหน้า！”
“ฉันรู้”พิชิตตบคอเสื้อที่ถูกเขาคว้า
นัทธีสูดหายใจ ระงับความโกรธไว้“ส่วนนวิยา แกไปบอกเธอ ถ้าต่อไปเธอทำแบบนี้อีก อย่าหาว่าฉันไม่ไว้หน้า”
“แกไม่ไปบอกเธอเองล่ะ？”พิชิตมองเขา
นัทธีหันกลับ หันหลังให้พิชิต“ไม่หรอก ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอเธอ”
พิชิตเข้าใจอารมณ์ของเขา ยังไงตลอดมา ก็คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงใสซื่อจิตใจดี พอมาเล่นอุบายแบบนี้ เขาไม่โกรธสิแปลก
“โอเค ฉันจะคุยกับนวิยาเอง”พิชิตพยักหน้าตอบรับ
จากนั้น ทั้งสองคุยกันสักพัก พิชิตก็ออกไป เขายังมีเคสผ่าตัดรอเขาอยู่
ส่วนนัทธียืนอยู่หน้าประตู จุดบุหรี่มวนหนึ่ง สูบอยู่เงียบๆ
วันถัดมา วารุณีเดินทางไปโรงพัก โดยมีนัทธีไปเป็นเพื่อน
สุภัทรกับขยานีในฐานะผู้ต้องสงสัยของคดีนี้ ยังถูกกักตัวอยู่ที่ห้องสืบสวน
วารุณีกับนัทธีถูกตำรวจพามาที่ด้านนอกห้องสืบสวน“พวกเขาอยู่ด้านใน”
“ค่ะ”วารุณีพยักหน้าขอบคุณตำรวจ จากนั้นมองชายหนุ่มด้านข้างอีกครั้ง“นัทธี คุณรอฉันด้านนอกนะ ฉันเข้าไปเองได้”
นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย เห็นด้วยกับเธอ
วารุณีเปิดประตูห้องสืบสวนเข้าไป
ในสองคนที่อยู่ในห้องเห็นประตูเปิด จึงยืนขึ้นมาพร้อมกัน
“เธอเองเหรอ？”ขยานีเห็นคนที่เข้ามาคือวารุณี อาการก็ดูแย่ขึ้นมาทันที
สุภัทรที่อยู่ข้างเธอก็พูด“วารุณี ลูกมาแล้ว”
เขาไม่แปลกใจมากนัก กับการมาของวารุณี
เพราะเขาเดาได้นานแล้วว่า เธอต้องมาเพื่อวรยา
วารุณีเดินไปหยุดลงหน้าโต๊ะตรงข้ามทั้งสอง มองหน้าของทั้งสองอย่างเย็นชา
ท่ามกลางสายตาไม่พอใจของเธอ ผสมกับความโกรธ สุภัทรจึงละสายตาออกอย่างไม่รู้ตัว
ส่วนขยานีกลับฝืนสบตากับวารุณี“ทำ……ทำไม？ทำไมเธอมองพวกรแบบนี้？”
“การตายของแม่ฉัน พวกคุณทำใช่ไหม！”วารุณีกำฝ่ามือ ถามด้วยเสียงที่ไร้ความรู้สึก
สายตาขยานีสั่นคลอนอย่างรวดเร็ว แล้วจึงคืนกลับเป็นธรรมชาติ หัวเราะไปอย่างเยือกเย็น“แม่เธอล้มลงไปเอง ไม่เกี่ยวกับพวกเรา เธออย่าพูดจามั่วๆนะ”
วารุณีมองไปที่สุภัทร
มือสุภัทรที่อยู่บนหัวมังกรของไม้เท้าก็กำแน่น สุดท้ายก็พยักหน้า“คุณน้าขยานีพูดถูก แม่ของลูกล้มลงไปเองจริง”
“ฉันไม่เชื่อ！”มือทั้งสองข้างของวารุณีตบไปที่โต๊ะสืบสวน“แม่ฉันมีปัญหากับพวกคุณใครๆก็รู้ ทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนี้ ล้มที่บ้านพวกคุณพอดี ถ้าในนี้ไม่มีอะไรแปลกๆล่ะก็ ฉันวารุณีขอให้ฟ้าผ่าตายเลย！”
“งั้นเธอก็ให้ฟ้าผ่าตายเลยสิ”ขยานีกอดอกพูดเสียงเย็นชา“ถึงเธอไม่เชื่ออย่างไร คิดว่าการตายของแม่เธอเกี่ยวกับพวกเรา แต่เรื่องจริงก็อยู่ตรงนี้ การตายของแม่เธอไม่เกี่ยวกับพวกเรา เป็นโชคร้ายของเธอเองชัดๆ ใครใช้ให้เธอเดินไม่มองทาง ลื่นไถลไปล่ะ！”
“ใช่วารุณี เมื่อวานแม่ลูกมาหาพ่อที่บ้านเพราะเรื่องของศรัณย์ พวกเราทะเลาะกัน จากนั้นแม่ลูกก็ออกไปด้วยความโกรธ เนื่องจากเดินไวไป ดังนั้นจึงเกิดผลลัพธ์อย่างนี้ขึ้นมา พอพ่อรู้ว่าแม่ลูกล้มลงไป ก็โทรหาเบอร์ฉุกเฉินเพื่อแจ้งความเป็นอย่างแรก แต่คิดไม่ถึงว่า……”
สุภัทรพูดต่อไปไม่ไหว ก้มหน้าลง เหมือนเสียใจมาก
วารุณีตัวสั่น“พอแล้ว แม่ฉันไม่ต้องการให้คุณแสร้งทำเป็นเสียใจแทนเธอ คุณไม่คู่ควร！”
“วารุณี……”
“พอแล้ว คุณอย่าพูดอีกเลย”วารุณีตัดบทของสุภัทร สูดหายใจลึกๆ หลังจากกลั้นน้ำตากลับไปสักพัก จึงพูดต่อ：“ในเมื่อพวกคุณไม่ยอมพูดความจริง ไม่เป็นไร ฉันจะสืบให้ได้เอง ถ้าฉันสืบได้ว่าการตายของแม่ฉันเกี่ยวข้องกับพวกคุณ ฉันเอาพวกคุณเข้าคุกแน่！”
พูดคำนี้จบ เธอก็มองสุภัทรกับขยานีแวบหนึ่งด้วยสายตาเยือกเย็น แล้วหันออกไป
เพราะเธอรู้ อยู่นี่ต่อไปก็ถามอะไรไม่ได้
ด้านนอกประตู นัทธีเห็นวารุณีออกมา ตัวที่พิงกำแพงอยู่นั้นก็ยืนตรง“เป็นไงบ้าง？”
วารุณีส่ายหน้า“ถามอะไรไม่ได้เลย พวกเขาปิดปากเงียบ”
“ปกติมาก ถ้าเป็นพวกเขาทำจริง เพื่อหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบทางกฎหมายแล้ว พวกเขาไม่พูดอะไรเลยสิถึงเป็นการตอบสนองที่ปกติที่สุด”นัทธีมองประตูห้องสืบสวน พูดเสียงหม่น
วารุณีละสายตาลง ปกปิดอารมณ์ในตา ไม่พูดจา
ผ่านไปสักพัก เธอเงยหน้าขึ้น เดินไปที่ห้องโถงของโรงพัก
นัทธีตามอยู่ด้านหลังเธอ
มาที่ห้องโถง วารุณีหาตำรวจที่รับผิดชอบคดีนี้เจอ“ขอโทษนะคะ ฉันขอดูแฟ้มคดีได้ไหม？”
ในแฟ้มคดีมีผลการสืบสวนของพวกเขาละเอียด เธออยากดูว่าจะดูอะไรได้ไหม
แต่ทางโรงพักกลับดูลำบากใจ เพราะสิ่งของอย่างแฟ้มคดี ให้คนทั่วไปตรวจดูมั่วๆไม่ได้
นัทธีเห็นแบบนี้ ก็เม้มริมฝีปากบางๆ หยิบโทรศัพท์มาโทรหาเบอร์หนึ่ง
แป๊บเดียวก็รับสาย นัทธีพูดทักทายปลายสายด้วยน้ำเสียงเคารพเล็กน้อย“นายท่านบุญชัย”
นายท่านบุญชัย？
วารุณีมองเขาอย่างแปลกใจ ถามเขาว่านายท่านบุญชัยคือใคร
นัทธีส่งสายตาให้เธอ สื่อว่าเดี๋ยวบอกเธอ และพูดจุดประสงค์ที่ตัวเองโทรไปกับนายท่านบุญชัย เพื่อตรวจดูแฟ้มคดี
“ที่แท้ก็เรื่องนี้ ได้ ผมจะให้คนติดต่อกับโรงพักทันที”นายท่านบุญชัยหัวเราะฮ่าฮ่า
“ขอบคุณมากครับ”นัทธีพยักหน้าขอบคุณเบาๆ
นายท่านบุญชัยลูบเคราที่ขาวสะอาดของตัวเอง“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก เมื่อไหร่พานวิยามาเยี่ยมตาแก่อย่างผมก็พอแล้ว”
“ผมพาไปแน่นอนครับ”นัทธีตอบกลับอย่างสุภาพ
จากนั้น ก็โทรศัพท์เสร็จ
นัทธีเอาโทรศัพท์ลงมาจากข้างหู แล้วจึงตอบคำถามจากสายตาของวารุณี“นายท่านบุญชัยเป็นอันดับหนึ่งของจังหวัดจันทร์ ได้เขาคุยให้แล้ว คุณจะขอดูแฟ้มคดีก็ไม่มีปัญหา”
“ที่แท้ก็แบบนี้เอง”วารุณีพยักหน้า“ขอบคุณนะนัทธี”
“ผมคือสามีคุณ”นัทธีมองเธอ สายตานั้นจริงจัง“ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณผม”
“ฉันรู้แล้ว”ในใจวารุณีรู้สึกอบอุ่น พยายามฉีกยิ้มแรกตั้งแต่เมื่อวานจนวันนี้ออกไป
ตอนนี้เอง ตำรวจถือแฟ้มคดีเดินมา“เบื้องบนเพิ่งโทรมา เห็นด้วยที่จะให้พวกคุณตรวจดูแฟ้มคดี แต่ตรวจดูได้แค่ในนี้เท่านั้น”
“โอเค”วารุณีพยักหน้า รับแฟ้มคดีไป แล้วเริ่มตรวจดู
นัทธีนั่งอยู่ข้างเธอ ดูกับเธอ
ดูเสร็จ วารุณีก็ปิดแฟ้มคดีเสียงดัง ฟันนั้นกัดริมฝีปากแน่น“ทำไมถึงเป็นแบบนี้？”
เนื้อหาในแฟ้มคดี เหมือนกับที่เธอได้ยินในห้องดับจิต แทบจะไม่มีอะไรต่างกัน
หมายความว่า สุดท้ายแล้วคดีนี้ ได้แต่ใช้การตายว่าเป็นอุบัติเหตุที่แม่เธอลื่นล้มเองมาปิดคดีจริงๆ！
มองความไม่พอใจของวารุณีออก ตำรวจจึงถอดหมวกตำรวจมาไว้ด้านข้าง“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณวารุณีดี แต่คดีนี้ ดูจากตอนนี้แล้ว ไม่เกี่ยวกับสุภัทรกับขยานีสองคนนี้จริงๆ ดังนั้นคุณต้องทำใจให้พร้อม”
ทำใจให้พร้อมอะไรกัน ในใจของวารุณีนั้นรู้ดี
นั่นก็คือในช่วงวลาต่อไปนี้ ถ้ายังหาเบาะแสอื่นไม่ได้ เช่นหลักฐานที่สุภัทรกับขยานีทำร้ายแม่เธอ คดีนี้ก็จะจบลง สุภัทรกับขยานีสองคนนี้ ก็จะพ้นโทษ
นี่จะได้อย่างไรกัน！
วารุณีกำมือ เล็บจิกไปในฝ่ามือลึกๆ
นัทธีเห็น คิ้วก็ขมวดอย่างไม่เห็นด้วย จากนั้นยื่นมือจับมือเธอที่กำไว้ และคลายกำมือของเธอออก
มองรอยเล็บในฝ่ามือเธอที่แดงจนม่วง นัทธีถอนหายใจเบาๆ ใช้นิ้วโป้งลูบเบาๆ“ไม่เจ็บเหรอ？”
