พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – บทที่ 359 เฮลิคอปเตอร์มาถึงแล้ว

“ใช่ น่าจะเป็นเธอครับ”

“ไม่สิ ที่ตัวเธอถูกค้นหาดูแล้ว ไม่มีเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ใดๆ”นิรุตติ์พูดเสียงหม่น

เขามั่นใจจุดนี้มาก เพราะว่าเขาค้นเธอแล้ว

ผู้ช่วยอภิสิทธิ์เกาหัว“งั้นก็แปลก ในเมื่อไม่มี งั้นจะถูกเปิดเผยได้อย่างไรครับ？”

เวลานั้น นิรุตติ์ก็เงียบลง

ผ่านไปหลายวินาที เขาหลับตาลง ถามอีกว่า“ปัญหานี้ไว้ค่อยคิด พวกนัทธีถึงไหนแล้ว พามากี่คน？”

“ตอนที่ผมแจ้งคุณ ก็ห่างสิบกว่ากิโลเมตรได้ ตอนนี้น่าจะไม่ถึงสิบกิโลเมตร ส่วนคน ตอนนี้ยังไม่แน่ใจครับ เห็นแค่รถ MPV สี่คัน และรถตำรวจสามคัน”ผู้ช่วยอภิสิทธิ์คิดแล้วตอบไป

“รถ MPVสี่คัน รถตำรวจสามคัน”นิรุตติ์หัวเราะอย่างเย็นชา“ดูเหมือนว่าอย่างน้อยจะต้องมียี่สิบสามสิบคนเชียว เหมือนว่าเขาจะมีความคิดที่จะช่วยออกไปให้ได้”

“ผู้อำนวยการ ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรดี？”ผู้ช่วยอภิสิทธิ์ยืนอยู่ด้านหลังเขา มองเขาแล้วถาม

นิรุตติ์ลูบขมับ“ย้ายตำแหน่งทันที แล้วติดตั้งอุปกรณ์บล็อกอีกสองสามอัน”

“ครับ！”เลขาอภิสิทธิ์ตอบรับไป แล้วไปจัดการทันที

สองสามนาทีถัดมา ฝูงคนก็ขึ้นรถไป เตรียมเคลื่อนย้าย

ทันใดนั้น เสียงดังของใบพัดก็ดังเข้ามา

สีหน้านิรุตติ์กับผู้ช่วยอภิสิทธิ์เปลี่ยนไป เปิดกระจกรถอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นมองเห็นบนฟ้ามีเฮลิคอปเตอร์หลายลำลอยอยู่ และเฮลิคอปเตอร์พวกนั้นก็ยังปล่อยบันไดเชือกลงมา

หมายความว่า คนในเฮลิคอปเตอร์ กระโดดร่มลงมาได้ตลอดเวลา

“คนด้านล่างฟังไว้ วางอาวุธลงและมอบตัวทันที วางอาวุธลงและมอบตัวทันที！”เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งมีเสียงของตำรวจเข้ามา

ผู้ช่วยอภิสิทธิ์กลัวจนตัวสั่น“ผู้อำนวยการ พวกประธานจัดหาเฮลิคอปเตอร์มา พวกเราถูกล้อมรอบไว้แล้ว”

นิรุตติ์ไม่พูด สายตาหม่นลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปสักพัก เขาจึงหัวเราะออกมาอย่างหมองหม่น“เยี่ยมมาก นัทธีนี่พ่อบุญทุ่มจริงๆ เพื่อช่วยคุณแล้ว แม้แต่เฮลิคอปเตอร์ก็เอามาได้ วารุณี คุณดีใจใช่ไหม？”

เขาหันหน้ามองไปที่วารุณีที่ถูกทิ้งไว้เบาะหลัง และยังคงถูกมัดไว้

วารุณีไม่สนใจเขา เงยหน้าขึ้นมาอย่างยากลำบาก มองไปที่นอกหน้าต่าง

ถ้าไม่ใช่ว่าบนปากถูกติดเทปอีก เธอก็จะตะโกนออกไปเสียงดัง บอกคนด้านนอก ว่าเธออยู่ในรถคันนี้

“คนด้านล่างฟังไว้ จะเตือนอีกครั้ง ลงจากรถเดี๋ยวนี้ ลงจากรถเดี๋ยวนี้！”คนบนเฮลิคอปเตอร์ตอนนี้เห็นรถด้านล่างสองสามคันยังไม่หยุดเคลื่อนไหว ก็ตะโกนไปอีกครั้ง

ด้านหลัง นัทธีกับมารุตยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องโดยสาร สวมแว่นกันลมแล้วมองลงมา

มารุตพูด：“ประธาน หาไม่เจอจริงๆว่าคุณผู้หญิงอยู่คันไหน”

นัทธีไม่ตอบ สายตานั้นจ้องไปที่รถด้านล่างเขม็ง

ผ่านไปสักพัก มือข้างหนึ่งของเขาจับที่จับบนศีรษะเพื่อให้ยึดติดร่างแน่น มืออีกข้างกดบลูทูธที่หู“อารัณ หม่ามี๊อยู่คันไหน？”

ที่โรงพัก อารัณกำลังนั่งอยู่ข้างคอมพิวเตอร์ ได้ยินคำถามของเขา ก็กดไปที่แป้นพิมพ์ แล้วคว้าไมค์เล็กๆที่อยู่ข้างคอมพร้อมตอบว่า：“พ่อ หม่ามี๊อยู่ในรถคันกลางที่สุด”

คันกลางที่สุด！

นัทธีหรี่ตาลง สายตาล็อกไปที่รถคันกลางที่อยู่ด้านล่าง

“เอาปืนมาให้ผม”นัทธียื่นมือไปทางมารุต

มารุตอ้าปาก“แต่ว่า……”

“ให้ผมมา！”นัทธีพูดเสียงดังขึ้น น้ำเสียงนั้นดูไม่ให้ใครก็ตามขัดใจ

มารุตรู้ว่าเขาทนไม่ไหว ก็เอาปืนให้เขา

นัทธีรับไป เล็งปากกระบอกปืนไปที่ด้านหน้ารถ แล้วเหนี่ยวไกขึ้นมา

หลังจากมีเสียงอู้อี้ ฝากระโปรงหน้ารถของรถคันกลางก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ และเกิดควันดำขึ้นมา

เหตุการณ์นี้ ทำให้คนในรถหลายคันต่างตกใจ

ผู้ช่วยอภิสิทธิ์ที่เป็นคนกลัวตายอยู่แล้ว ก็ตกใจจนเอาหน้าไปซุกอยู่ที่ด้านล่างพวงมาลัย

แม้แต่ตัวของวารุณีก็สั่น หลับตาลงอย่างไม่รู้ตัว

มีแต่นิรุตติ์ที่ไม่ขยับใดๆ มองควันหน้ากระโปรงรถ ผ่านกระจกหน้ารถ พูดอย่างเย็นชา：“นัทธี กล้ายิงปืน ใช้ได้นี่ ลงจากรถ！”

“ผู้อำนวยการ？”ผู้ช่วยอภิสิทธิ์เงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ“ผู้อำนวยการ พวกเราลงจากรถต้องถูกจับเป็นแน่”

“ไม่ลงจากรถก็จะไม่ถูกจับเป็นเหรอ？”นิรุตติ์เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา

ผู้ช่วยอภิสิทธิ์ก็พูดไม่ออกทันที

นิรุตติ์หลับตาลง เหมือนว่ากำลังปรับอารมณ์ ผ่านไปหลายวินาที เขาก็ลืมตาใหม่อีกครั้ง จากนั้นเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับลงมาจากรถ

เขาปรากฏตัว ทุกคนบนเฮลิคอปเตอร์ต่างระวังตัว ในมือถือปืนไว้ เอาปากกระบอกปืนเล็งไปที่เขา

นิรุตติ์ก็รู้สึกได้ เงยหน้าขึ้นมา สบตากับสายตาของนัทธีในเฮลิคอปเตอร์ที่อยู่กลางสุด จากนั้นหัวเราะเหอะๆ“นัทธี พาลูกน้องมาเยอะอย่างนี้ ปืนมากมายอย่างนี้ แม้แต่เฮลิคอปเตอร์ก็เอามาด้วย แกให้ความสำคัญกับฉันจริงๆนะ”

“วารุณีล่ะ？”นัทธีไม่มีเวลาไปสนเรื่องล้อเล่นของเขา ก็ถามไปอย่างเย็นชา

วารุณีที่อยู่ในรถได้ยินเสียงของนัทธี ก็ลืมตาขึ้นมา เพราะดีใจและตื่นเต้น ทันใดนั้นน้ำตาไหลก็ไหลออกมา

นิรุตติ์ยักไหล่“เธออยู่ในรถ”

“ให้เธอออกมา ฉันอยากเห็นเธอ”นัทธีเอากระบอกปืนเล็งไปที่คิ้วของเขา

ในมือนิรุตติ์ไม่มีปืน จึงไม่กล้าปะทะกับนัทธีตัวต่อตัว ได้แต่ทำตาม เปิดประตูรถที่นั่งด้านหลัง แล้วดึงวารุณีออกมาจากรถ

เท้าสองข้างของวารุณีลงมา แล้วเงยหน้ามองไป ก็เห็นนัทธี จึงส่งเสียงอู้อี้ออกมา

นัทธีไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร แต่มองร่างเธอที่ถูกมัดแน่น และเทปกาวที่ปาก สายตาก็มีความโกรธและอาฆาตอย่างมากออกมา

“ปล่อยเธอ！”นัทธีออกคำสั่งกับนิรุตติ์

นิรุตติ์ผายมือออก“เกรงว่า……”

“ฉันให้แกปล่อยเธอ！”นัทธีตัดบทเขาทันที นิ้วชี้ก็เหนี่ยวไกไปเล็กน้อย

นิรุตติ์ชูมือขึ้นแล้วหัวเราะ“ได้ ฉันปล่อย ฉันปล่อย！”

เขาหันกลับ แกะเทปกาวที่ปากวารุณี

พอปากของวารุณีได้รับอิสระ ก็พูดทันที：“นัทธี……”

“ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่！”ถึงแม้ใบหน้านัทธีจะไม่แสดงอาการใดๆ แต่เสียงนั้นอ่อนโยนมาก

ความไม่สบายใจและความหวาดกลัวในใจวารุณีน้อยลงไปเยอะกับคำพูดทั้งหกคำนี้ของเขา รีบพยักหน้า“อือ”

เธอเชื่อเขา

ทุกครั้งที่เธอเจออันตราย เขาจะปรากฏตัวคนแรกเสมอ เธอเชื่อว่าเขาจะช่วยเธอออกไปได้

เห็นความเชื่อมันในแววตาวารุณีที่มีต่อตัวเองอย่างชัดเจน นัทธีก็สูดลมหายใจ เร่งนิรุตติ์ให้ปลดเชื่อที่ตัววารุณี

นิรุตติ์ทำตาม เดินไปด้านหลังวารุณี ก้มหน้าลง มือค่อยๆยื่นไปที่เชือกที่อยู่หลังของวารุณี

ตอนที่มือของนิรุตติ์เพิ่งแตะไปที่เชือก ทันใดนั้นเขาก็หรี่ตาลง เปิดเสื้อคลุมที่ตัวออก แล้วหยิบปืนกระบอกหนึ่งออกมาจากเอว

จากนั้นมือข้างหนึ่งจับวารุณี มืออีกข้างถือปืนไปที่ขมับของวารุณี ข่มขู่ด้วยใบหน้าบ้าคลั่ง：“พวกคุณเอาปืนวางลง ถ้าใครไม่วาง ผมจะฆ่าเธอก่อน！”

พูดไป เขาก็เอากระบอกปืนเล็งไปที่ขมับของวารุณี

วารุณีสามารถรับรู้ถึงความเย็นของปากกระบอกปืนที่เข้ามาอย่างดี เย็นจนเธอตัวแข็งทื่อ มือเท้าเย็น

นิรุตติ์ ก็มีปืน！

ซึ่งใครต่างก็คิดไม่ถึง

นัทธีก็คิดไม่ถึง สีหน้านั้นดูแย่สุดๆ

มารุตก็ร้อนใจ“ไปตายซะ พลาดไปแล้วหนึ่งก้าว ไม่คิดว่าเขาจะมีปืน ประธาน ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี คุณผู้หญิงอยู่ในเงื้อมมือของเขา ถูกเขาเอามาเป็นหมากในการข่มขู่พวกเรา พวกเราโดนจกัดไปทุกทาง”

นัทธีจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ดังนั้นสีหน้าถึงได้ดูแย่แบบนี้

เขามองวารุณี

วารุณีก็มองเขา ร่างสั่นเล็กน้อย ในดวงตานั้นมีความหวาดกลัว“นัทธี……”

นัทธีอยากทำให้เธอไม่กลัวอีกครั้ง

แต่ตอนนี้เธอถูกปืนจ่อไว้ พูดชื่อนี้ออกมา ไม่ใช่แค่ปลอบใจไม่ได้ แต่ยังดูอ่อนแรงอย่างมาก

ดังนั้นนัทธีจึงไม่พูดอะไรทั้งนั้น เอาสายตามองไปที่ตัวนิรุตติ์ ในน้ำเสียงนั้นระงับความโกรธความไว้“แกจะเอาไงกันแน่？”