วารุณีหันหน้ามองเขา“นี่ คุณโอเคใช่ไหม？”
นิรุตติ์ลืมตาอย่างอ่อนแรง เหงื่อที่หน้าผากไหลผ่านคิ้วไปในตาของเขา หมักหมมจนตาเขาเจ็บ หลับตาลงอีกครั้ง ได้แต่ยิ้มมุมปากออกไป ปรากฏรอยยิ้มที่อ่อนแรง“ยังโอเคอยู่ ตายไม่ได้”
“งั้นก็ดี”วารุณีพยักหน้า ไม่ถามต่อ
ในเมื่อเขาตายไม่ได้ก็ดี ยังไงอย่างอื่น เธอก็ช่วยไม่ได้
โครกคราก……
จู่ๆ ท้องของวารุณีก็ร้องขึ้นมา ในถ้ำขนาดเล็ก จึงดังชัดผิดปกติ
วารุณีลูบท้องอย่างหน้าแดง ไม่กล้ามองชายหนุ่มข้างๆ
ชายหนุ่มกลับมองเธออย่างสนใจ“หิวเหรอ？”
“เหลวไหล ฉันไม่ได้กินข้าวเลย ตั้งแต่ถูกคุณจับตัวมา”วารุณีตอบกลับเซ็งๆ
และเมื่อกี๊ที่เพิ่งเก็บฟืน เธอดื่มน้ำฝนบนใบไม้ไปเล็กน้อย ส่วนของกิน ไม่มีเลยสักนิด
นิรุตติ์หัวเราะไปอีก“หิวก็ทำอะไรไม่ได้ ที่นี่ไม่มีของกิน”
“ฉันรู้อยู่แล้ว”วารุณีหัวเราะอย่างขมขื่น
นิรุตติ์มองไปด้านนอกปากถ้ำ“นอกจากว่าตอนนี้คุณจะไปหาอะไรกินข้างนอก งั้นคุณก็ได้แต่หิว”
“หาอะไรกิน？”วารุณีก็มองตามไป จากนั้นส่ายหน้า“สถานที่แบบนี้ จะมีอะไรที่กินได้ ล่าสัตว์เหรอ？”
นิรุตติ์ตลกจนขำออกมา“ถ้าคุณมีความสามารถก็ทำได้ ผมรับผิดชอบแทนเอง ให้คุณไม่ต้องรับผิดชอบทางกฎหมาย”
“ไม่ต้องหรอก ฉันออกไปดูดีกว่าว่ามีผลไม้ป่าอะไรไม้ พอกินเสร็จ พวกเราค่อยหาทางออกไป”วารุณีพูดไป ก็ยืนขึ้นมา
นิรุตติ์ไม่พูด มองเธอออกไปจากถ้ำ
วารุณีอยู่ข้างนอกประมาณสองชั่วโมงจึงกลับมา ถือว่าโชคดีมาก หาผลไม้ป่าจำพวกกีวีเจอ ถึงจะเปรี้ยวไปหน่อย แต่ก็ประทังท้องได้ ดีกว่าหิวตลอด
วารุณีกินไปสามสี่อันก็ไม่ได้กินอีก จากนั้นก็ปรนนิบัตินิรุตติ์ที่มือและเท้าขยับไม่ได้ให้กิน
กินเสร็จ กองไฟก็ใกล้จะดับ
วารุณีตบมือยืนขึ้นมา“พวกเราไปกันเถอะ”
นิรุตติ์ไม่โต้แย้งใดๆ ยืนขึ้นมาโดยมีเธอประคอง
ทั้งสองเดินโซเซออกไปทางด้านนอกถ้ำ
ในค่ายที่ตีนเขา นัทธีนั่งบนถุงนอนอย่างเหนื่อยล้า เสื้อผ้าที่ตัวยับยู่ยี่ และยังเลอะดินโคลนจำนวนมาก ดูแล้วอนาถสุดๆ แม้แต่ใบหน้าที่หล่อเหลานั้น ก็ยังมีรอยถลอกมากมาย
พยาบาลข้างๆกำลังทายาให้หน้าเขา มารุตกลับยืนมาตรงหน้าเขา ถามอย่างกังวลว่า“ประธาน นอกจากที่ใบหน้าแล้ว ที่ตัวคุณไม่หกล้มตรงไหนใช่ไหม？”
ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ประธานอยากไปหาคุณผู้หญิงที่เขา
แต่ไม่ระวังจึงลื่นล้ม กลิ้งลงไปจากเนินเขา แผลที่หน้า จึงได้มาเช่นนี้
ถ้าไม่ใช่เขาพาประธานกลับมาทายาอย่างแข็งแกร่ง ประธานต้องหาต่อไปแน่
“ผมไม่เป็นไร”นัทธีกุมหน้าผาก ตอบกลับเสียงแหบ
มารุตยังไม่วางใจ“ไม่เป็นไรจริงเหรอ ไม่งั้นพวกเรากลับโรงพยาบาลในเมืองไหม……”
“ไม่ต้องแล้ว！”นัทธีขมวดคิ้วตัดบทเขา
มารุตก็ไม่พูด
ตอนนี้เอง เจ้าหน้าที่ทีมค้นหาและช่วยเหลือหนึ่งคนก็เปิดเต็นท์เข้ามา ใบหน้านั้นตื่นเต้นอย่างมาก“ประธานนัทธี มีข่าวดี”
“หาเจอแล้วเหรอ？”รูม่านตานัทธีสั่นคลอน ยืนขึ้นมาทันที
หมอที่ทายาให้เขา ถูกเขาชนถอยออกไปสองสามก้าวทันที
“เปล่าครับ แต่ในพวกเรามีคนเห็นควันที่เขานั่น”เจ้าหน้าที่ทีมค้นหาและช่วยเหลือรีบตอบ：“นั่นไม่ใช่หมอกควันที่มาจากป่าเขาโดยธรรมชาติ แต่เป็นควันที่เกิดจากใครบางคนเผาอะไรบางอย่าง คนของเราได้ตรวจสอบแล้ว รอบๆเขาลูกนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่ งั้นควันนั้น……”
“เป็นไปได้ที่จะเป็นคุณผู้หญิงพวกเขาจุด！”มารุตพูดตอบเขา พูดอย่างตื่นต้น：“ดีมากเลยประธาน คุณผู้หญิงยังไม่ตาย เธอยังรอด”
ร่างนัทธีสั่นเล็กน้อย แม้แต่กำมือก็กำแน่น และก็สั่นเล็กน้อย นั่นเป็นการแสดงออกที่ดีใจของเขา
“เร็ว ให้คนไปหาที่มีควันนั่นทันที！”มารุตเห็นนัทธีไม่พูด จึงกำชับไปทันที
“เดี๋ยว”นัทธีหยิบเสื้อคลุมขึ้นมา“ผมไปด้วย”
“ไม่ได้ ประธานคุณไปไม่ได้ ตั้งแต่เมื่อวานคุณยังไม่ได้พักผ่อนเลย ถ้าหาก……”
“ผมบอกว่า ผมจะไป！”นัทธีหรี่ตามองเขา สายตานั้นเย็นชา
มารุตอ้าปาก รู้ว่าตัวเองโน้มน้าวไม่ได้ จึงถอนหายใจ ได้แต่ยอมรับชะตากรรม“ครับ”
ฝูงคน จึงหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาและออกเดินทางทันที
ภูเขาลูกนี้ใหญ่มาก ตอนที่นัทธีและกลุ่มคนหาถ้ำเจอ ในถ้ำก็ไม่มีใครอยู่แล้ว
แต่ดูจากกองไฟที่ยังมีอุณหภูมิอยู่ คนเพิ่งออกไปไม่นานแน่ อย่างน้อยก็ไม่เกินสองชั่วโมง
“ประธาน ดีมากเลย พวกคุณผู้หญิงยังเดินได้ งั้นหมายความว่าพวกคุณผู้หญิงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร”มารุตมองกองไฟ หัวใจที่พองโต ในที่สุดก็โล่งอก
แม้แต่นัทธีก็ถอนหายใจเบาๆ คิ้วที่ขมวด ก็คลายลงเล็กน้อย
แต่แป๊บเดียว ริมฝีปากบางๆของเขา ก็เม้มขึ้นมา
เพราะพวกเขามาช้าไปก้าวเดียว จึงพลาดไปเช่นนี้
“หาต่อไป ในนี้มีฝนตกด้วย พื้นถนนยังไม่แห้ง พวกเขาออกไปต้องมีรอยเท้าแน่ หาตามรอยเท้าพวกเขาไป！”นัทธีพูดจบ จึงหันกลับออกไปจากถ้ำ
มารุตก็ตามขึ้นไป
ผู้คนออกค้นหาอีกครั้ง และแป๊บเดียวก็หารอยเท้าเจอ
นัทธีมองรอยเท้าใหญ่และเล็กนั้น จึงแน่ใจว่าเป็นของนิรุตติ์กับวารุณี
และทิศทางของรอยเท้า ก็คือตอนใต้ น่าจะลงจากเขา
“ไป！”นัทธีเดินนำไปตามรอยเท้า
ทีมค้นหาและช่วยเหลือคนอื่นๆ ก็รีบตามไป
อีกด้าน วารุณียังไม่รู้ว่านัทธีรู้แล้วว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ และมาตามหาแล้ว
เธอประคองนิรุตติ์เดินหน้าไปทีละก้าวอย่างลำบาก เดินได้ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ในที่สุดก็มองเห็นเงาของบ้าน
ใบหน้าวารุณีที่ซีดขาวด้วยความอ่อนล้า ปรากฏรอยยิ้มบางๆ
แม้แต่นิรุตติ์ ก็เหมือนลบอะไรออกไป ร่างกายและจิตใจผ่อนคลายลง
“ไป！”นิรุตติ์พูดออกมาคำหนึ่งด้วยเสียงที่แหบแห้ง
วารุณีมองเขา กัดฟันประคองเขาเดินหน้าต่อไป
เธอรู้ว่า ด้านหน้าคือทางออก แค่ไปถึงบ้าน เธอก็สามารถติดต่อโลกภายนอก ติดต่อนัทธีได้
ดังนั้นวารุณีจึงเอาแรงเฮือกสุดท้ายออกมา เร่งฝีเท้า แล้วพานิรุตติ์ไปโดยใช้เวลาเกือบสิบนาที ในที่สุดก็มาถึงตรงหน้าบ้าน
ในบ้านมีคน เป็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง พอเห็นพวกวารุณีสองคน ก็ตกใจ“พวกคุณ……”
วารุณียิ้มให้หญิงวัยกลางคนอย่างอ่อนแรง กำลังจะพูดอะไร ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป หมดสติไป
“โอ้ยๆๆ……”หญิงวัยกลางคนเห็นเธอจู่ๆก็ล้มลงไป ก็ตกใจ รีบไปประคองเธอ
และดังนี้ นิรุตติ์จึงหลีกเลี่ยงจุดจบที่จะล้มลงพื้นไปอย่างสำเร็จ
หญิงวัยกลางคนพานิรุตติ์กับวารุณีประคองเข้ามาในห้อง จึงถามว่า：“เอ่อ พวกคุณ……”
นิรุตติ์ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ออกไป“พวกเราออกมาเที่ยว แต่ไม่คิดว่าจะตกลงมาจากเนินเขา อุปกรณ์หาย เลยเป็นแบบนี้”
“น่าเวทนาเสียจริง”หญิงวัยกลางคนมองเขาที่ถูกมัดแขนและขา ก็พูดอย่างเห็นใจ
นิรุตติ์ยิ้ม“พี่สาว ส่งผมเข้าเมืองได้ไหม？แค่คุณให้คนไปส่งผม ผมจะให้คุณสามแสนเอาไหม？”
“สามแสน？”หญิงวัยกลางคนได้ยินตัวเลขนี้ ดวงตาก็เป็นประกาย
นิรุตติ์พยักหน้า“ถูกครับ”
“โอเคๆๆ เดี๋ยวฉันจะให้ผู้ชายบ้านฉันไปส่งคุณ”หญิงวัยกลางคนตอบกลับอย่างตื่นเต้น
นิรุตติ์ยิ้มอย่างจริงใจ“ขอบคุณมาก”
“งั้นคุณผู้หญิงคนนั้นทำไง？”สาววัยกลางคนชี้ไปที่เก้าอี้ วารุณีที่หมดสติเพราะหมดแรงแล้วถามออกไป：“เธอเป็นภรรยาคุณเหรอ？
