วารุณีเห็นพงศกรยิ้มออกมา หัวใจสั่นทีหนึ่ง อยู่ๆ ก็คิดฉากที่ตัวเองเห็นในกล้องวงจรปิดครั้งนั้นขึ้นมา
ตอนที่เธอถือมีดแทงนัทธีครั้งนั้น รอยยิ้มบนหน้าก็ไม่ต่างจากตอนนี้เท่าไหร่ แต่ที่ไม่เหมือนกันคือยิ้มครั้งนั้นของเขาน่ากลัวกว่าตอนนี้อีก
แต่ตอนนี้อ่อนลงเล็กน้อย
“พงศกร คุณว่าตกลงฉันนี่คือเป็นอะไรกันแน่” วารุณีส่ายหัวไปมาและกล่าวว่า: “ช่วงนี้ฉันก็จะเหมือนตอนนี้เจ็บหัวอยู่บ่อยๆ จากนั้นในหัวก็มีภาพเหล่านี้โผล่ขึ้นมา แต่ไม่นานก็หายไปแล้ว หัวก็ไม่เจ็บแล้วด้วย”
ตอนนี้หัวของเธอก็ไม่เจ็บแล้ว
พงศกรมองลงไปด้านล่างและยิ้มตอบว่า: “ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน หรือว่าคุณไปทำการตรวจสมองเถอะ ลองดูว่าใช่ข้างในมีอะไรหรือเปล่า”
วารุณีลองคิดดูแล้วก็รู้สึกว่าถูกเหมือนกัน พยักหน้าและตกลง “อีกสองสามวันเถอะ ตอนนี้ไม่ค่อยมีเวลาอะไรเลย”
“ได้ เดี๋ยวค่อยติดต่อผมอีกที” พงศกรตอบ
วารุณียิ้มอย่างไร้เดียงสา จากนั้นก้าวเท้าไปแล้ว
หลังจากออกไปจากโรงพยาบาลแล้ว วารุณีไม่ได้กลับไปบริษัทหรือคฤหาสน์ แต่คือกลับไปคอนโดของตัวเอง
ไม่ได้มีคนมาอยู่คอนโดมานานมากแล้ว หลังจากคุณแม่เสียชีวิตไปเธอก็ไม่เคยกลับมาอีก ในบ้านเต็มไปด้วยฝุ่นเป็นชั้นบางๆ แล้ว
ตอนที่วารุณีเข้าไปยังได้กลิ่นฝุ่นอยู่เลย
วารุณีมองดูคอนโดหลังนี้ ในตาเผยความคิดถึงออกมา
เธอนึกมาตลอดว่าชีวิตนี้ตัวเองคงไม่ย้ายกลับมาที่นี่อีกแล้ว
แต่พอดูจากตอนนี้แล้ว สงสัยอีกไม่นานก็จะย้ายกลับมาแล้ว
“ฮ่า…” วารุณีจับกระเป๋า บนหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
จากนั้นเธอควักมือถือออกมา โทรหาบริษัทแม่บ้านทำความสะอาด ให้พวกเขาส่งพนักงานทำความสะอาดมาทำความสะอาดคอนโด ถึงตอนนั้นที่พาลูกสองคนย้ายกลับมาก็ไม่ต้องทำความสะอาดอีกแล้ว
พอทำเรื่องเหล่านี้เสร็จ วารุณีก็ออกไปแล้ว ไปร้านถ่ายเอกสารถ่ายใบสำคัญการหย่าชุดหนึ่งออกมา
ตอนที่เธอกับนัทธีแต่งงานกันก็ได้เซ็นหนังสือรับรองทรัพย์สินส่วนบุคคลแล้ว เพราะกลัวคนอื่นจะพูดว่าเธอแต่งงานกับนัทธีเพื่อเงินของเขา และมันจะเป็นผลกระทบไม่ดีต่อลูกสองคน ดังนั้นตอนนี้ข้อตกลงหย่ากันก็จะง่ายกว่า ไม่มีความเกี่ยวข้องกับทางการเงินใดๆ เลยท้ังสิ้น
แค่นัทธีเซ็นชื่อ แล้วไปรับใบหย่าที่สำนักบริหารการทะเบียนก็ได้แล้ว
วารุณีนำใบสำคัญการหย่าเอาไว้ในซองเอกสารเดียวกับผลตรวจ ขับรถกลับไปคฤหาสน์ เตรียมเอาไปเก็บแล้วค่อยไปบริษัท
แต่สิ่งที่คาดคิดไม่ถึงคือตอนที่เธอกลับไป กลับเห็นนัทธีกับนวิยาก็อยู่เช่น
เขาสองคน อยู่ด้วยกันอีกแล้ว
วารุณีมองไปด้านล่าง กำซองเอกสารในมือแน่นๆ โดยสัญชาตญาณ จากนั้นกะว่าจะทำเป็นไม่สนใจพวกเขาและขึ้นไปชั้นบน
แต่นวิยากลับเรียกเธอไว้ “คุณวารุณี ทำไมกลับมาเช้าจังเลย”
นัทธีก็มองเธอแวบหนึ่งเช่นกัน สายตาลึกซึ้ง แต่ไม่ได้พูดอะไร
“เกี่ยวอะไรกับแก” เมื่อวารุณีเห็นความเย็นชาของนัทธีหัวใจก็เจ็บช้ำทีหนึ่ง จากนั้นสายตามองไปที่นวิยา ตอบกลับประโยคหนึ่งด้วยเสียงเย็นชา
นวิยาทำเป็นน้อยใจและตอบว่า: “ทำไมน้ำเสียงของคุณวารุณีรุนแรงเช่นนี้ ฉันก็แค่ทักทายคุณเท่านั้นเอง”
วารุณีหัวเราะเยาะเย้ย “ทักทายเหรอ ตอนแรกฉันกะว่าจะไม่สนใจพวกแกแล้ว อยากเหลือสถานที่ให้พวกแกนัวเนียต่อ ไม่คิดเลยว่าคุณนวิยากลับไม่รักษาไว้ให้ดี เปลืองโอกาสไปเองแล้ว”
พอได้ยินคำพูดนี้ นวิยารู้สึกอึ้งมาก
ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า กลับอยากเอาเธอมาจับคู่กับนัทธี
หรือจะเป็นความเย็นชาในช่วงนี้ของนัทธีทำให้ผู้หญิงคนนี้ท้อแท้ใจแล้วจริงๆ
พอคิดถึงตรงนี้ นวิยากำมือไว้แน่น พยายามกดความสะเทือนใจในใจลงไม่ให้คนอื่นดูออก
นัทธีที่อยู่ข้างๆ กลับมองวารุณีด้วยสีหน้ามืดมน รอบตัวเต็มไปด้วยอากาศเหน็บหนาว “เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ ให้เรานัวเนียต่อเหรอ”
วารุณียิ้มสบตาเขา “ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้คุณสองคนตัวติดกันอยู่ตลอดเวลา ไปไหนมาไหนด้วยกัน คนที่ไม่รู้ยังคิดเลยว่าคุณสองคนเป็นคู่กัน อีกอย่าง ตอนนี้คุณนวิยายังเข้าออกห้องนอนและคอนโดของคุณอยู่บ่อยๆ ก็เหมือนกับเป็นแฟนของคุณไม่ใช่เหรอ ดังนั้นฉันจึงทำให้คุณสองคนสมปรารถนานิ”
พูดจบ เธอก็ไม่สนใจพวกเขาอีกและขึ้นไปชั้นบนแล้ว
นัทธีกำหมัดขึ้นมา กัดฟันหลังไว้แน่นๆ
เธอกลับผลักเขาไปให้ผู้หญิงคนอื่น!
“นัทธี…” เห็นแขนของนัทธีเส้นเลือดเขียวเบ่งบาน นวิยาเรียกเขาคำหนึ่ง
แต่เขากลับไม่สนใจเธอและขึ้นชั้นบนไปเลย
ภายในห้องนอนชั้นบน วารุณีกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ จู่ๆ ประตูเปิดออกมา นัทธีเดินเข้ามาแล้ว
วารุณีรีบเอาชายเสื้อลงมา ขมวดคิ้วว่า: “คุณเข้ามาได้ยังไง”
“นี่ก็เป็นห้องของผมเหมือนกัน” นัทธีเม้มปากพูด
วารุณีหัวเราะออกมา “คุณยังรู้อยู่เหรอว่านี่เป็นห้องนอนของคุณ ฉันยังนึกว่าห้องที่คุณกับนวิยาอยู่ถึงเป็นบ้านและห้องนอนของคุณอยู่เลย”
“วารุณี คุณอย่าไร้เหตุผลอย่างนี้ ผมกับนวิยาไม่มีอะไรเลย” นัทธีขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงเคร่ง
วารุณีขยับมุมปาก “ไม่มีอะไรงั้นเหรอ นวิยาเข้าไปห้องนอนคุณตอนดึกดื่น ยังเข้าออกคอนโดของคุณอีกด้วย ตอนนี้พวกคุณยังกลับมาด้วยกันอีก คุณบอกฉันว่าระหว่างคุณสองคนไม่มีอะไร นัทธี คุณหลอกคนโง่เขลาอยู่เหรอ”
คิ้วของนัทธีขมวดขึ้นมาแน่นกว่าเดิม “ผมไม่ได้หลอกคุณ”
“พอแล้ว ฉันก็ไม่อยากมาทะเลาะเรื่องพวกนี้กับคุณเหมือนกัน คุณออกไปเถอะ” วารุณีนวดระหว่างคิ้ว รู้สึกแต่หัวเริ่มเจ็บขึ้นมาอีกแล้ว
นัทธีเห็นความเจ็บปวดที่ทนไว้ในตาของเธอ สีหน้าเคร่งขึ้นมา รีบขึ้นไปอยากรู้ว่าเธอเป็นอะไร แต่กลับได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่อยู่ในตัวเธอ
นั่นไม่ใช่กลิ่นมินต์ที่เขาใช้เป็นประจำ แต่เป็นกลิ่นทะเลอย่างหนึ่ง
ในตัวเธอกลับมีกลิ่นหอมของผู้ชายคนอื่น
ดวงตาของนัทธีแดงขึ้นมา จับข้อมือของวารุณีขึ้นมาทันที ผลักเธอลงไปกดไว้บนเตียง “บอกมา คุณไปเจอใครมา”
“ห๊า?” วารุณีไม่ทันงงงันหลังจากที่ถูกเขาผลักลงไปกดไว้ มองเขาอย่างสงสัยและงงงวย “คุณพูดอะไร ฉันไม่ได้เจอใครเลย!”
นัทธียิ้มแห้งๆ “ถ้าคุณไม่ได้เจอใคร แล้วทำไมตัวคุณถึงมีกลิ่นน้ำหอมของผู้ชายคนอื่น!”
กลิ่นน้ำหอม?
วารุณีอึ้ง จากนั้นก้มหน้าลงเล็กน้อยและดมดู
มีจริงด้วย
และกลิ่นนี้ยังเป็นกลิ่นที่พงศกรใช้อยู่บ่อยๆ
สงสัยจะติดโดนตอนที่พงศกรประคองเธอไว้ขณะที่เธอปวดหัวอยู่
“นี่มันไม่เกี่ยวกับคุณ” วารุณีหันหน้าไปไม่อยากตอบ
ถ้าเธอพูดออกมาว่าเป็นพงศกร ผู้ชายคนนี้คงจะโมโหกว่าเดิม
ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ชอบพงศกรที่สุดแล้ว
แต่สิ่งที่วารุณีไม่รู้คือเธอไม่พูดก็ทำให้นัทธีโกรธเคืองมากขึ้นแล้ว
มือที่เขาจับข้อมือของเธอกำไว้แน่นขึ้น เจ็บจนวารุณีร้องออกมาแล้ว
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาเห็นเธอเจ็บก็จะปล่อยเธอออกแล้ว
แต่ตอนนี้นัทธีที่ความริษยาและความโกรธเข้าหัว ไม่เพียงแค่ไม่ปล่อย แต่ยังเอามือของเธอกดลงไปบนเตียงยิ่งแรงกว่าเดิมแล้ว
“วารุณี คุณอยากนอกใจเหรอ” นัทธีพูดด้วยเสียงเยือกเย็นสุดจัด
วารุณีจ้องตาโตขึ้นมา “นัทธี คุณกลับคิดฉันเป็นคนแบบนี้งั้นเหรอ”
“งั้นคุณบอกผมมา ทำไมตัวคุณถึงมีกลิ่นของผู้ชายคนอื่นล่ะ ถ้าร่างกายของคุณไม่ได้ไปสัมผัสกับผู้ชายคนนั้น ตัวคุณก็จะไม่ติดอะไรเลย” นัทธีตะโกนพูด
วารุณีรู้สึกเสียใจและโกรธด้วย “ใช่ ฉันได้สัมผัสกับร่างกายของเขาแล้ว แต่นั่นคือเพราะว่าฉันจะล้มแล้ว เขาเป็นห่วงฉันจึงประคองฉันไว้นิดหน่อย ระหว่างเราสองคนโปร่งใสมาก ไม่ได้สกปรกอย่างที่คุณคิดอย่างนั้น แต่คุณกับนวิยาน่ะสิโปร่งใสหรือเปล่าก็ไม่รู้”
เห็นสายตาอันเสียใจและโมโหจากตาเธอ นัทธีค่อยๆ ใจเย็นลงมา
เพราะเขาเริ่มเข้าใจถึงว่าเธอไม่ได้โกหก คือตัวเองเข้าใจผิดไปแล้วจริงๆ
นัทธีค่อยๆ จับมือเธอให้เบาลง แต่ไม่ได้ปล่อยออกหรือลุกขึ้นมาจากตัวเธอ พูดด้วยเสียงต่ำทุ้มและแหบ: “ระหว่างผมกับนวิยาก็โปร่งใสเช่นกัน”
วารุณีหัวเราแห้งทีหนึ่ง หันหน้าไปไม่เชื่อแม้แต่นิดหน่อย
ความโกรธที่นัทธีเพิ่งกดลงไปได้ไม่นาน ทีนี้ก็เริ่มลุกขึ้นมาอีกแล้ว “ตกลงต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อ”
