พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ – บทที่ 522 เด็กผู้หญิงคือนวิยา

จะบอกว่าตอนนี้ใครเข้าใจอารมณ์ของวารุณีได้ดีที่สุดก็ต้องเป็นนัทธีนั่นแหละ

เพราะเขาก็เคยได้เห็นการตายของพ่อแม่มาก่อน

เพียงแต่เขาควบคุมอารมณ์อยู่เสมอ ไม่ว่าเขาจะเศร้าและเจ็บปวดเพียงใด เขาก็จะไม่ร้องไห้เหมือนเธอ

“ร้องไห้เลย ร้องไห้ออกมาเดี๋ยวก็ดีขึ้น” นัทธีตบผ้านวมเบาๆ แล้วพูดเบาๆ

ผ้าห่มที่สั่นก็หยุดชั่วขณะ และวินาทีต่อมา เสียงร้องของผู้หญิงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่เหมือนเมื่อกี้ที่เก็บความรู้สึก แต่ได้ยินทั่วทั้งห้อง

นัทธีก้มลงกอดวารุณีตรงผ้าห่ม

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เขารู้สึกว่าไม่มีการเคลื่อนไหวภายในผ้าห่มแล้ว

นัทธียืดตัวขึ้นและค่อยๆ ยกผ้าห่มขึ้น

ผู้หญิงในผ้าห่มปิดตาแน่นและดูเหมือนจะหลับอยู่

อย่างไรก็ตาม ขนตาที่เปียกและคิ้วที่ขมวดของเธอแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้หลับอย่างสบาย

นัทธีถอนหายใจ แล้วห่มผ้าลงบนตัววารุณี แล้วลุกออกจากห้อง

นอกสำนักงานมารุตเคาะประตู

นัทธีนั่งลงบนโซฟาแล้วพูดว่า “เข้ามาสิ”

มารุตเปิดประตูเข้ามา “ท่านประธาน พบเบาะแสที่สำคัญมากเกี่ยวกับโทรศัพท์โทรา”

เมื่อได้ยินว่าเป็นเรื่องฆาตกรรายที่ 2 นัทธีก็หรี่ตาลงทันที “เบาะแสอะไร?”

มารุตบอกว่า ” ตอนนั้นตระกูลแก้วสุทธิก็มีโทรศัพท์โทราอยู่ด้วย ”

“คุณพูดว่าอะไรนะ” นัทธีบีบถ้วยชาในมืออย่างแรง “ตระกูลแก้วสุทธิที่คุณพูดคือตระกูลแก้วสุทธิของนวิยา?

“ใช่” มารุตพยักหน้า “คราวที่แล้วคุณขอให้ฉันไปสืบเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขาคุณท่านกับคุณหญิง ฉันพบว่าตระกูลวัฒนะศักดาเคยซื้อมาสองเครื่อง หนึ่งในนั้นมอบให้ตระกูลแก้วสุทธิ ด้วยเหตุนี้ฉันจึงไปหาตระกูลวัฒนะศักดาเพื่อหาหลักฐานพิสูจน์”

นัทธีกำหมัดแน่น “แล้วไงต่อ”

เขาไม่ได้คาดคิดว่าการตายของพ่อแม่ของเขาจะเกี่ยวข้องกับตระกูลแก้วสุทธิ

“จากนั้นเจ้าบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาบอกฉันว่าเป็นความจริง เมื่อสิบแปดปีที่แล้วตระกูลวัฒนะศักดาเคยมีวิกฤตการณ์ขาดแคลนเงินทุนมาก่อน และที่ประธานเดชาธรกับเจ้าบ้านตระกูลวัฒนะศักดาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ดังนั้นเจ้าบ้านตระกูลวัฒนะศักดาตอนนั้นจึงนำของขวัญมามากมาย และขอยืมเงินประธานเดชาธรของขวัญหนึ่งในนั้นคือโทรศัพท์โทรา”

“ดังนั้น ตอนนั้นคนที่ถ่ายรูปอยู่ข้างทางคือนวิยาใช่ไหม” นัทธีทำหน้าเย็นชา

มารุตก้มศีรษะลง “ควรจะเป็นเธอ เพราะในบรรดาคนที่ผมตรวจสอบไป ไม่มีเด็กที่อายุเท่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ถ่ายทำอุบัติเหตุทางรถยนต์ มีเพียงนวิยาเท่านั้นที่เหมาะสมที่สุด”

ถ้าตระกูลแก้วสุทธิไม่มีโทรศัพท์โทรา พวกเขาก็คงไม่สงสัยนวิยา

แต่ตระกูลแก้วสุทธิก็ดันมีอยู่หนึ่งเครื่องและเมื่อ 18 ปีที่แล้ว นวิยามีอายุสิบขวบพอดี ซึ่งเหมือนกับอายุของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังถ่ายอุบัติเหตุทางรถยนต์บนถนนพอดี

ดังนั้นนอกจากนวิยาแล้ว ยังนึกถึงใครไม่ได้เลย

ที่สำคัญที่สุดคือ นวิยา เกิดมาพร้อมกับการขาดความเห็นอกเห็นใจและแนวโน้มต่อต้านสังคม เป็นไปได้ที่จะได้เห็นเหตุทางรถยนต์ ไม่เพียงไม่กลัว แต่ยังถ่ายรูปได้อย่างใจเย็น

เมื่อคิดได้เช่นนี้ มารุตจึงหันไปมองนัทธี “ท่านประธาน คุณว่า ฆาตกรคนที่สองจะเป็นประธานเดชาธรใช่หรือไม่”

อย่างไรก็ตามประธานเดชาธรก็เสียชีวิตเมื่อสิบปีก่อน และเขายังมีชีวิตอยู่เมื่อสิบแปดปีก่อน

นัทธีไม่ตอบแต่หลับตาลงทำให้ยากที่จะเห็นการแสดงออกในดวงตาของเขา

ครู่หนึ่ง เขายืนขึ้นพร้อมมือล้วงกระเป๋า “ถึงแม้จะไม่ใช่เขาแต่ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลแก้วสุทธิ นัดผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดามาให้ฉัน ฉันต้องการพบเขา”

“ได้!” มารุตพยักหน้าแล้วเดินออกไป

นัทธีขมวดคิ้ว

เวลานี้ เสียงฝีเท้ามาจากด้านหลัง

เขาหันกลับไปมอง เห็นวารุณีออกมาจากห้องด้วยดวงตาสีแดงก่ำ เขาอดไม่ได้ที่จะตะลึง “ทำไมตื่นแล้วล่ะ?”

เธอเพิ่งหลับไปไม่นานนี้เอง

“เมื่อกี้ฉันฝันร้ายตอนหลับไป ก็เลยไม่ได้นอน” วารุณีส่ายหัวแล้วถามอย่างแผ่วเบา

นัทธีก้าวไปข้างหน้าช่วยพยุงเธอนั่งบนโซฟาแล้วเทน้ำหนึ่งแก้ว “ดื่มสักหน่อยเถอะ”

“อืม” วารุณีดึงมุมปาก ยิ้มอย่างฝืนใจ หยิบแก้วน้ำ จิบแล้ววางลงอีกครั้ง “ใช่ ฉันเพิ่งได้ยินนายกับมารุตพูดถึงฆาตกรคนที่สอง ได้เค้าโครงแล้วใช่ไหม?”

นัทธีพยักหน้า “พบว่ามีความเกี่ยวโยงกับ ตระกูลแก้วสุทธิ”

“ตระกูลแก้วสุทธิของนวิยา?” ปฏิกิริยาแรกของวารุณีก็คือคนนี้เช่นกัน

นัทธีพยักหน้า “ใช่”

วารุณีสูดหายใจเข้าลึกๆ “พระเจ้า ไม่นึกเลยว่าจะเป็นตระกูลแก้วสุทธิ”

“ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นตระกูลแก้วสุทธิ ตอนนี้เป็นแค่การคาดเดาว่าเกี่ยวข้องกับตระกูลแก้วสุทธิ ฉันต้องถามเพื่อนของประธานเดชาธรเกี่ยวกับรายละเอียดถึงจะชัดเจน แต่ว่าก็ชัดเจนได้นิดหน่อยการตายของพ่อแม่ของฉันเกี่ยวข้องกับนวิยา” นัทธีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เขาไม่เชื่อว่านวิยาเพียงแค่ปรากฏตัวขึ้นข้างถนนเฉยๆ เขาได้เห็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ของพ่อแม่ของเขาและถ่ายรูป

จากวิดีโอที่ถ่ายด้วยเทคนิคพิเศษในกล่องเมล์ของเขา ก็มั่นใจได้ว่านวิยากำลังช่วยขงเบ้ง

มิเช่นนั้นเหตุใดนวิยาจึงไม่ตั้งใจถ่ายป้ายทะเบียนรถที่ก่อเหตุ แต่กลับถ่ายภาพรถของแม่ลูก วารุณีและวรยาที่เป็นรถเป็นต้นเหตุ?

จุดประสงค์ชัดเจน เพื่อช่วยขงเบ้ง และโทษผู้อื่น

“เธอบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับนวิยา?” วารุณีหรี่ตาแล้วลุกขึ้นยืนทันที

นัทธีเห็นการตอบสนองที่แรงมากของเธอ เขาหรี่ตาลง “เธอรู้อะไรใช่ไหม”

วารุณีมองมาที่เขาแล้วอ้าปาก “ฉัน…ฉันก็ไม่แน่ใจ ครั้งที่แล้วที่ไอริณเกิดเรื่องตอนที่ฉันกลับประเทศ ตอนนั้นฉันไปที่เรือนจำเพื่อเยี่ยมทารีนา และ คุยกับหญิงธัญญรัตน์ คุณหญิงธัหญิงธัญญรัตน์บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลแก้วสุทธิ

“คืออะไร” นัทธีคว้ามือของเขาถามอย่างร้อนรน

วารุณีสูดหายใจเข้าลึกๆ สงบสติอารมณ์ชั่วคราว แล้วพูดอย่างช้าๆ “คุณหญิงธัญญรัตน์บอกฉันว่าเธอได้ยินเรื่องเมื่อ18ปีก่อนจากปากของคุณผู้หญิง นวิยาทำคนตาย ตอนนั้นคุณหญิงนวิยายังตำหนินวิยา บอกว่าพวกเขาดีกับเธอมาก คุณฆ่าพวกเขาได้ยังไง แต่ใครเป็นคนที่ฆ่ากันแน่ คุณหญิงธัญญรัตน์บอกว่า คุณผู้หญิงก็ไม่ได้ยินฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้ฉันเดาอย่างใจกล้า ว่าเป็นพ่อแม่หรือเปล่า”

ยังไงเสียเรื่องต่างๆก็เกิดขึ้นเมื่อสิบแปดปีก่อน

และตอนที่พ่อแม่ของนัทธียังมีชีวิตอยู่ ก็รับนวิยาเป็นลูกบุญธรรม ดีต่อนวิยา ซึ่งสอดคล้องกับคำพูดของคุณหญิงนวิยาว่า พวกเขาทำดีกับเธอมาก

ที่สำคัญที่สุดคือคุณหญิงนวิยาพูดว่า ‘พวกเขา’ ซึ่งแสดงให้เห็นว่านวิยาไม่ได้ฆ่าแค่คนเดียว แต่อย่างน้อยต้องสองคน ซึ่งก็สอดคล้องกับสถานการณ์ของพ่อแม่ของนัทธี

มองจากจุดเหล่านี้ คนที่นวิยาฆ่า อาจเป็นพ่อแม่ของนัทธีจริงๆ

นัทธีเงียบไปทันทีโดยไม่พูดอะไร เงียบจนทำให้คนรู้สึกกลัว

วารุณีเป็นห่วงเขาเล็กน้อย “นัทธี……”

“ฉันไม่เป็นไร” นัทธีระงับอารมณ์ที่อยากจะฆ่าในใจ ปิดตาถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “คุณหญิงธัญญรัตน์ บอกไหมว่าได้ยินมาจากคุณหญิงคนไหน”

“ไม่” วารุณีส่ายหัว “แต่ถ้าอยากรู้ฉันจะโทรถามคุณหญิงธัญญรัตน์”

“โอเค รบกวนด้วย” นัทธีพูดอย่างอึดอัดใจ

วารุณีบีบมือของเขาเป็นสัญญาณว่าอย่าเสียใจเลย จากนั้นจึงหยิบมือถือออกมาโทรไปหาคุณหญิงธัญญรัตน์

สองนาทีต่อมา โทรศัพท์ก็วางสาย

วารุณีวางโทรศัพท์ลงแล้วมองนัทธี “ถามแล้ว คือคุณหญิงธัญญรัตน์ของบริษัทเสริมความงามราชเสภา”

นัทธีพยักหน้า “โอเค”

ทันทีที่เสียงจบลง มารุตเปิดประตูเข้ามา “ท่านประธาน นัดผู้ดูแลบ้านของตระกูลวัฒนะศักดาได้แล้ว คุณจะไปเมื่อไหร่?

“ตอนนี้” นัทธีเดินไปที่ชั้นวางของหลังโต๊ะและถอดแจ็กเกตออก

วารุณีก็เดินไปหยิบเสื้อโค้ตในมือของเขาช่วยเขาสวม “ฉันไปเป็นเพื่อนเธอ