“คนๆนั้นต้องสงสัยแน่นอน！”ผ่านไปนาน ลีน่าก็ต่อยลงบนโต๊ะจนโต๊ะสั่น เห็นได้ชัดว่าเธอใช้เรี่ยวแรงหนักมาก
วารุณีเม้มปากที่แดงระเรื่อของเธอ “ต้องจงใจแน่นอนอยู่แล้ว เพราะว่าถ้าเกิดไม่ได้ตั้งใจล่ะก็ เทแค่ถังเดียวก็พอแล้ว ทำไมต้องเท 2 ครั้งติดต่อกันด้วย? นี่คือการวางแผนร้ายใส่พวกเรา”
“ต้องมุ่งเป้าหมายมาที่แบบที่พวกเราออกแบบอย่างแน่นอน”ลีน่าโกรธจนตาแดง
เธอจำได้อย่างชัดเจนว่า ตอนที่น้ำถูกสาดลงมานั้น เธอกอดทำเอกสารเอาไว้
ตอนนั้นทำเอกสารยังไม่เปียก หลังจากนั้นน้ำถังที่ 2 ก็ถูกศาลลงมา น้ำถังนั้น มันเล็งมาที่แฟ้มเอกสารของเธอ ดังนั้นเธอก็เลยจะเปียกมากกว่าวารุณี
“ไม่แน่ใจ แต่ว่ามันก็อาจจะใช่” วารุณีบีบมือและพูดออกมา “เธออย่าลืมนะ ครั้งที่แล้วเจ้าภาพบอกเราว่า พวกเราต้องส่งแบบภายในช่วงเวลานี้ ถ้าเกิดว่าสาย พวกเราจะถูกตัดออก”
“ความหมายของเธอก็คือ คนที่สาดน้ำลงมา จงใจทำลายแบบร่างของพวกเรา ให้พวกเราไม่สามารถส่งได้ทันเวลา แล้วก็ถูกถอดออกอย่างนั้นหรอ?” ลีน่ายืนขึ้นในทันที และเสียงของเธอก็สูงขึ้น
วารุณีพยักหน้า “ใช่ น่าจะเป็นความเป็นไปได้เดียว แล้วอีกอย่างตอนนี้ยังมีเวลาเหลืออีกแค่ 10 กว่านาที ก็จะหมดเวลาให้ส่งแบบแล้ว การจะให้พวกเราวาดใหม่ภายใน 10 กว่านาทีนี้ ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน”
ไม่สิ ควรจะพูดว่า เธอสามารถทำได้ ถึงยังไงในสมองก็ยังมีความทรงจำอยู่ ก็แค่ว่าออกมาใหม่อีกครั้งก็พอแล้ว
แต่ว่าสำหรับลีน่านันไม่ได้ เครื่องประดับที่ลีน่าออกแบบนั้นมีการวาดที่ซับซ้อนมาก แล้วอีกอย่างนอกจากสร้อยคอแล้ว นอกจากนี้ยังมีต่างหู สร้อยข้อมือ แหวน และอื่นๆ ซึ่งถ้าจะเอาทั้งหมดนี้รวมกัน ไม่มีเวลา 2 ชั่วโมงก็เป็นไปไม่ได้หรอก
“นี่มันเกินไปแล้ว พวกเขารังแกคนอื่นเกินไปแล้ว！”ลีน่าโกรธจนตัวสั่น เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “ต้องเป็นเจสันแน่ๆ！”
“ไม่ ไม่ใช่เขาหรอก มื้อนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นมือของผู้หญิง ติ๊นาพูดถูก นอกจากเจสัน ก็อาจจะมีคนอื่นที่ต้องการจัดการกับพวกเราด้วย ยังไงพวกเราก็เป็นผู้สมัครชิงแชมป์เหมือนกัน ถ้าเกิดว่ากำจัดพวกเราออกไปได้ พวกเขาก็จะมีโอกาสชนะมากกว่า” วารุณีหรี่ตาและพูดออกมา
การแข่งขันก่อนหน้านี้ นอกจากเรื่องวุ่นๆที่พิชญาก่อนแล้วนั้น ทุกอย่างก็เป็นไปได้อย่างกลมกลืน ไม่เกิดเรื่องสกปรกอะไรขึ้นอีก
แต่ว่าตอนนี้พอมาถึงรอบชิงชนะเลิศ พวกสัตว์ประหลาดเหล่านี้ก็เริ่มปรากฏตัวขึ้น
ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีการยุยงจากนวิยากับนิรุตติ์ แต่ว่าเธอก็เชื่อว่าต่อให้ไม่มี นักออกแบบพวกนี้ก็จะทำแบบนี้เหมือนกัน
เพราะไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันไหน ก็ไม่มีทางที่จะสงบสุขและตลอด มันจะมีคนที่ไม่สามารถระงับความมืดมิดในหัวใจของตัวเองได้ แล้วก็ทำร้ายคนอื่นเพื่อชัยชนะ
“คอยดูเถอะ รอให้ฉันสืบได้ก่อนว่าเป็นใคร พวกนั้นจบเห่แน่”ลีน่าพูดพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ
วารุณีนวดคิ้วของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้า “เรื่องนี้ คลื่นแห่งความไม่สงบได้เกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว”
นิรุตติ์กับนวิยาไปแล้ว แต่เปลวเพลิงที่ก่อปัญหาที่พวกเขาทิ้งไว้เบื้องหลังได้เริ่มแผดเผาอย่างแรงแล้ว
“วารุณี พวกเราควรจะทำยังไงดี ถ้าเกิดว่าส่งแบบไม่ได้ พวกเราก็จะถูกถอดออกจริงๆนะ！”ลีน่าเม้มปากเราก็มองมาที่วารุณี แล้วปักความหวังทั้งหมดไว้ที่เธอ
วารุณีลูบหลังมือของเธอ “ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก อย่าลืมนะ ตอนที่พวกเราว่าแบบพวกนี้เสร็จ ได้สแกนลงในคอมพิวเตอร์เอาไว้ เดี๋ยวตอนนี้ฉันจะโทรหานัทธี ให้เขาส่งแบบสแกนมาให้ แล้วพวกเราไปปริ้นออกมาก็ได้แล้ว”
หลังจากที่ลีน่าได้ยินดังนี้ ก็ไม่รู้สึกตื่นตระหนกเท่าไหร่แล้ว เธอยิ้มออกมา “ดีจังเลย ฉันลืมจุดนี้ไปได้ยังไง เร็ว วารุณี เธอรีบโทรหาประธานนัทธีเร็ว ฉันอยากจะดูหน่อย ว่าถ้าเกิดว่าพวกเราส่งแบบร่างไปเมื่อไหร่ คนที่สาดน้ำใส่พวกเรา จะมีสีหน้ายังไง จะประหลาดใจหรือไม่พอใจยังไงบ้าง”
กลับใดก็ตามที่จุดประสงค์ของคนคนนั้นไม่บรรลุผล สีหน้าของเขาต้องเปลี่ยนแปลงแน่นอน
เมื่อถึงเวลานั้น พวกเธอแค่ต้องสังเกตว่าสีหน้าขายที่เปลี่ยนไปมากที่สุดก็พอแล้ว เพราะว่าคนคนนั้นนั่นแหละคือคนที่สระน้ำจะพบเธอ
วารุณีตอบรับแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหานัทธี
“ฮัลโหล”นัทธีกำลังอยู่เป็นเพื่อนลูกทั้งสองคนที่คำ 5 พอได้รับโทรศัพท์ก็รีบเดินไปที่ระเบียงทันที
“นัทธี ไปที่คอมพิวเตอร์ของฉันแล้วคลิกบนโฟลเดอร์สำรองหน่อยสิ แล้วก็ส่งไฟล์ที่มีวันที่ล่าสุดให้ฉันหน่อย”วารุณีรีบพูดในทันที
นัทธีฟังออกแล้วก็เลิกคิ้ว “เป็นอะไรไป? รีบร้อนขนาดนั้นเลยหรอ?”
“อย่าพูดถึงเลย ฉันกลับนาน่าเมื่อกี้……”
แล้วเธอก็เล่าเรื่องเล่าให้เขาฟังคร่าวๆ
หลังจากที่นัทธีฟังจนจบ สีหน้าของเขาก็ดูแย่ขึ้นในทันที ทางร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
วารุณีเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ก็รู้ว่าเขาต้องโมโหแทนเธออย่างแน่นอน เธอก็รีบเกลี้ยกล่อมเขา “เอาน่านัทธี ตอนนี้คุณอย่าเพิ่งโมโหเลยนะ รีบไปส่งไฟล์ให้ฉันก่อนเร็ว พวกเราไม่มีเวลาแล้ว”
“โอเค”นัทธีพยักหน้า แล้วก็วางโทรศัพท์พร้อมกับเดินไปที่ห้องนอน เปิดคอมของวารุณี แล้วก็ส่งไฟล์นั้นให้กับเธอ
พอวารุณีเห็นก็ยิ้มออกมาในทันที “ฉันได้รับแล้ว เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ ฉันต้องรีบไปปริ้นแล้วเอาไปส่งก่อน บาย！”
พอพูดจบเธอก็วางสายไป หลังจากทำท่าทางOKให้ลีน่าแล้วนั้น เธอก็ออกมาจากห้องพักผ่อน แล้วก็ไปที่ห้องทำงานที่มีเครื่องปริ้น
ในตอนนี้เอง ในห้องประชุม เหลือเวลาอีกสองนาที และเวลาในการส่งแบบร่างการออกแบบกำลังจะหมดลง
เจ้าภาพหยิบไมโครโฟนขึ้นมาและถามว่า “ยังมีคนจะส่งอีกไหมครับ？”
นักออกแบบที่อยู่ด้านล่างก็ต่างพากันส่ายหัว
ติ๊นามองดูโต๊ะที่ถัดจากตัวเองไป 2 ตัว สีหน้าก็เต็มไปด้วยความกังวล
แปลกจัง ทำไมคุณหญิงอัณณ์ยังไม่มา
หรือว่าคุณหญิงอัณณ์มาส่งแล้ว แล้วก็กลับไปแล้วอย่างนั้นหรอ?
อีกด้านหนึ่ง นักออกแบบเสื้อผ้าหญิงคนนึงก็มองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง เราก็มองไปที่ประตู เพราะเห็นว่ายังไม่มีคนเข้ามา ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หลังจากนั้นก็ยิ้มด้วยความโล่งใจ
ดูท่าทางพวกวารุณีน่าจะมาส่งไม่ทันแล้ว คราวนี้มีผู้เข้าแข่งขันน้อยลงสองคน และโอกาสในการคว้าแชมป์ของเธอก็มีมากขึ้น
ขณะที่ดีไซเนอร์หญิงคนนี้กำลังจะหัวเราะออกมาด้วยความตื่นเต้น ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากหน้าประตู วารุณีกับลีน่ารีวิวเข้ามา
“แป๊บนึงค่ะพวกเรายังไม่ได้ส่ง” ลีน่าเอามือจับเขานะพูดอย่างรีบร้อน
เจ้าภาพเห็นพวกเธอแล้วก็ขมวดคิ้ว “ทำไมถึงได้ช้าขนาดนี้ แล้วแบบร่างล่ะ？”
“อยู่นี่ค่ะ” วารุณีรีบส่งเอกสารไปให้เขา
หลังจากที่เจ้าภาพได้รับไป ก็วางไว้บนแฟ้มอันอื่นๆ “ครั้งต่อไปพวกคุณมาให้เร็วกว่านี้นะ อย่ามาส่งในวันสุดท้าย ถ้าเกิดว่าดวงไม่ดีจะถูกตัดออกเข้าใจไหม？”
“เข้าใจค่ะ”วารุณีกับลีน่าพยักหน้าพร้อมกัน
โชคดี ที่พวกเธอมาทันในนาทีสุดท้าย
ด้านล่างเวทีนั้น วินาทีที่วารุณีกับลีน่าปรากฏตัวขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของนักออกแบบสาวคนนั้นก็ค้างทื่ออยู่กับที่ ดวงตาเบิกโพลง สายตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
โดยเฉพาะตอนที่เห็นวารุณีส่งเอกสารพวกนั้น เธอก็อึ้งไป
เป็นไปได้ยังไง？
เห็นได้ชัดว่าเธอสาดน้ำใส่จนแฟ้มพวกนั้นเปียกไปหมดแล้ว แบบร่างในนั้นต้องใช้ไม่ได้แล้วสิถึงจะถูก แล้วทำไมพวกเธอถึงยังส่งอันใหม่มาได้?
ร่างกายของนักออกแบบสาวคนนั้นสั่นล็กน้อย และใบหน้าของเธอก็ซีดลงในทันที
หลังจากที่ลีน่าส่งแบบร่างเสร็จแล้ว ก็สังเกตทุกคนที่นั่งอยู่ในสถานที่แห่งนั้น สุดท้ายก็สังเกตเห็นว่ามีนักออกแบบหญิงคนนึงที่อาการดูผิดปกติ
ในตอนนั้น ลีน่าก็รู้ได้ทันทีว่า น้ำ 2 ถังที่ถูกสาดลงมานั้นเป็นฝีมือของใคร
“วารุณี”ลีน่าดึงแขนเสื้อของวารุณี “เจอแล้ว เธอนั้นไง！”
ลีน่าเชิดหน้าใส่นักออกแบบหญิงคนนั้นในทันที
วารุณีมองไป สายตาของเธอคมกริบ “จูเลียนนั่นเอง！”
จูเลียนเป็นดีไซเนอร์จากประเทศยากจนในยุโรปเหนือ บางทีประเทศที่อยู่เบื้องหลังของตัวเองทำให้เธอรู้สึกไม่มั่นใจ นิสัยของเธอค่อนข้างจะสันโดษ ถึงไหนวะเมื่อก่อนก็เคยอยู่กลุ่มAด้วยกัน แต่ว่าวารุณีก็ไม่เคยคุยกับเธอเลย
