วารุณีรู้ถึงความกังวลของมารุต จึงหลับตาลง โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันจะพิสูจน์ คุณรอก่อนนะ ฉันจะส่งคำเชิญวีแชทให้นัทธี แล้วพวกเราคอลวิดีโอกัน
พูดจบ เธอก็วางสาย
มารุตตื่นเต้นจนตัวสั่น
คอลวิดีโอ！
กล้าคอลวิดีโอ งั้นก็หมายความว่า คุณหญิงคนนี้ เป็นคุณหญิงจริงๆ！
กำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์ก็ดัง
มารุตก้มหน้ามองดู มองเห็นวีแชทของนัทธีเด้งข้อความขอเป็นเพื่อนขึ้นมา
เขารีบกดเข้าไป ยอมรับคำขออีกฝ่าย
จากนั้น ก็มีวิดีโอคอลมา
นิ้วมือมารุตกดรับสั่นๆ ภาพโทรศัพท์เปลี่ยนทันที ในภาพปรากฏใบหน้าที่สวยงามอย่างมากพร้อมกับความพร้อมลุยขึ้นมา
นั่นเป็นวารุณี！
มารุตส่งเสียงออกมาอย่างตื่นเต้น คุณหญิง เป็นคุณจริงๆ！
เขาไม่สงสัยเลยว่าผู้หญิงในวิดีโอนั้นคือวารุณี
เพราะว่าใบหน้าของวารุณีสวยมากจริง เทคนิคศัลยกรรมตอนนี้ ก็ไม่อาจคัดลอกไปได้
ดังนั้น เธอก็คือคุณหญิง！
วารุณีเห็นมารุต ในใจก็ตื่นเต้น
เพราะถูกจับไปนาน ในที่สุดเธอก็เจอคนที่คุ้นเคย ดังนั้นจะไม่ตื่นเต้นได้ไง
มารุตกำโทรศัพท์แล้วถาม คุณหญิง ตอนนี้คุณอยู่ไหนคุณรู้ไหมครับ？
แค่คุณหญิงบอกที่อยู่มา พวกเขาก็ไม่ต้องค้นหาไปทั่วอีกแล้ว สามารถตามไปได้โดยตรงเลย
อย่างไรก็ตามวารุณีกลับส่ายหน้า ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่า ฉันอยู่ในเกาะแห่งหนึ่งบนพื้นที่ทะเลของประเทศนิวซี อย่างอื่นนั้น ฉันไม่รู้แล้ว
เกาะ！ ดวงตามารุตเป็นประกาย เป็นเกาะจริงๆด้วย คุณหญิง ที่จริงพวกเราก็รู้ว่าคุณอยู่ที่เกาะ แค่ไม่รู้ว่าอยู่เกาะไหนแน่ ดังนั้นพวกเรากำลังส่งคนจำนวนมาก เตรียมตรวจสอบเกาะทั้งหมดในพื้นที่ทะเลของประเทศนิวซี ตอนนี้พวกเรามาประเทศนิวซีแล้ว ยังตรวจสอบเกาะร้างทั้งหมดแล้วด้วย ตอนนี้กำลังติดต่อเจ้าของเกาะส่วนตัวพวกนั้นอยู่
ฉันรู้ เมื่อคืนฉันได้ยินนิรุตติ์คุยโทรศัพท์ นิรุตติ์ก็รู้ว่าพวกคุณมาประเทศนิวซีแล้ว วารุณีตอบ
สีหน้าของมารุตกลับดูแย่ขึ้นมา อะไรนะ？เขารู้ว่าพวกเรามาประเทศนิวซี？
แบบนี้แสดงว่า นิรุตติ์ก็รู้ว่าพวกเขาอยู่บนทะเล กำลังสืบหาเกาะเหรอ？
ถ้าหากเป็นแบบนั้น นิรุตติ์จะย้ายไปหรือไม่？
เหมือนจะมองความกังวลของมารุตออก วารุณีจึงส่ายหน้า พวกคุณวางใจเถอะ นิรุตติ์แค่รู้ว่าพวกคุณมาประเทศนิวซีแล้ว ไม่รู้ว่าพวกคุณกำลังค้นหาเกาะ ดังนั้นไม่ได้ย้าย ตอนนี้เขาไม่อยู่ที่เกาะ ไม่รู้ว่าไปไหน
แบบนี้นี่เอง งั้นก็ดี มารุตโล่งอก
วารุณีมองเขา ผู้ช่วยมารุต เอาโทรศัพท์ให้นัทธีหน่อยๆ
อ้อ ครับๆๆ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ มารุตพยักหน้าไปมา จากนั้นผลักประตูห้องประชุมเข้าไป
นัทธีเห็นเขาเข้ามาอย่างรีบร้อน ก็ถามเสียงหม่น ทำไมเหรอ？
นัทธี！ มารุตยังไม่พูด วารุณีก็ตะโกนไปเลย
ถึงแม้ตอนนี้เธอมองไม่เห็นนัทธี แต่เธอได้ยินเสียงของเขา
นัทธีก็ได้ยินเสียงของวารุณี ก็ตะลึงเล็กน้อย
เกิดอะไรขึ้น？
เหมือนเขาจะได้ยินเสียงของวารุณี คิดไปเองเหรอ？
กำลังคิดอยู่นั้น วารุณีเรียกอีกครั้ง นัทธี ฉันเอง！
ตอนนี้ นัทธีได้ยินชัดแจ๋ว และล็อกเสียงที่มาไกลๆนั้นได้อย่างแม่นยำ ในมือมารุต โทรศัพท์ของตัวเอง
นัทธีจ้องโทรศัพท์นั้นอยู่สองวินาทีก่อน จากนั้นรูม่านตาก็หดลงแล้วมองไปที่มารุตอีก
มารุตพยักหน้า ประธานครับ คุณหญิงเอง
พูดไป เขาก็ยื่นโทรศัพท์ไป
ตอนที่นัทธีรับ มือก็สั่นหน่อยๆ
ถ้าคิดก็จะรู้ว่า ในใจเขาตอนนี้ตื่นเต้นแค่ไหน
รับโทรศัพท์มา นัทธีก็ก้มหน้ามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ มองเห็นวารุณีในโทรศัพท์ เขากลับนิ่งอย่างแปลกๆ
วารุณีก็ด้วย ที่จริงคิดว่าตัวเองเห็นนัทธีแล้ว จะตื่นเต้นจนร้องไห้ออกมา
แต่ตอนที่เห็นจริงๆนั้น กลับกลายเป็นนิ่งอย่างมาก
เพราะพวกเขาต่างรู้ว่า ในที่สุดพวกเขาก็เจอกันแล้ว
วารุณีมองนัทธี เป็นครั้งแรกที่เจอกันหลังจากไม่เจอกันหลายวัน เขาเปลี่ยนไปเยอะมาก
หลังจากคบกับเขา เขาก็ไม่เย็นชาเท่าไหร่แล้ว กลายเป็นคนติดดินขึ้นมา
แต่เขาในตอนนี้ คืนกลับไปเหมือนตอนเจอกันครั้งแรกอีกแล้ว นัทธีที่เย็นชาไม่เหมือนคนทั่วไป
และเปลือกตาสีเข้มของเขา กับคิ้วที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ยิ่งทำให้เธอสงสาร
นัทธี หลายวันนี้ คุณไม่ได้พักผ่อนเท่าไหร่เลยเหรอ？ ในน้ำเสียงอ่อนโยนของวารุณี มาพร้อมกับการถามอย่างกระอักกระอ่วน
ริมฝีปากบางๆของนัทธีขยับ คิดถึงคุณ อยากหาคุณเจอไวๆ ดังนั้นเลยพักผ่อนไม่ได้ ถ้าพักผ่อน เวลาก็จะผ่านไปเฉยๆ
คำนี้ ทำให้วารุณีน้ำตาแทบไหล
เธอมองชายหนุ่มในวิดีโอด้วยตาแดงก่ำ คนโง่ ถึงอยากหาฉันเจอ ก็ไม่ทะนุถนอมตัวเองไม่ได้นะ ถ้าคุณล้มลงไปโดยที่ยังหาฉันไม่เจอจะทำไง？
ไม่มีทางหรอก นัทธีตอบอย่างมั่นใจ
ตราบใดที่ยังหาเธอไม่เจอ เขาก็ไม่ยอมให้ตัวเองล้มไป
ทันใดนั้น นัทธีก็เห็นอะไรเข้า มองเห็นรอยมีดที่คอวารุณี รูม่านตาหดลงทันที ถามด้วยเสียงดุดันระงับความเยือกเย็นไว้ คอคุณเป็นอะไร？
คุณหมายถึงนี่เหรอ？ วารุณีแตะรอยมีดที่คอ
นัทธีพยักหน้า
วารุณีกัดริมฝีปากตอบไป： ฉันทำเอง นิรุตติ์จะบังคับฉัน พอฉันเอามีดปาดเขาเป็นแผล ก็เอามีดจี้ไปที่คอตัวเอง เอาการฆ่าตัวตายมาข่มขู่เขา ให้เขายอมแพ้ นัทธี ฉันเยี่ยมมากใช่ไหม？
ในสถานการณ์ที่อยู่คนเดียว ก็ปกป้องความบริสุทธิ์ของตัวเองไว้
นัทธีมองวารุณี ริมฝีปากบางๆเม้มเป็นเส้นตรง
เยี่ยมมาก？
ใช่ เธอทำได้ดีมาก
แต่เขากลับไม่ชมเธอ เพราะว่าเธอทำร้ายตัวเอง
แต่ขณะเดียวกัน เขาก็ปฏิเสธเธอไม่ได้ เพราะว่าเธออยู่ในเงื้อมมือของนิรุตติ์ แต่ยังปกป้องตัวเองได้
คิดไป นัทธีก็จ้องวารุณี กำชับอย่างจริงจัง อยากปกป้องตัวเอง ก็ใช้ทางอื่น ไม่จำเป็นต้องทำร้ายตัวเอง
วารุณีหัวเราะ ฉันรู้ แต่ตอนนั้นสถานการณ์รีบร้อน ฉันได้แต่ทำแบบนี้ แต่คุณวางใจเถอะ ฉันจะลองทางอื่นมาปกป้องตัวเอง ใช่สิ คุณไม่ถามฉันเหรอ ทำไมถึงมีโทรศัพท์？
เธอเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากพูดสาเหตุที่เกิดแผลบนคอกับเขา
พูดต่อไป มีแต่ทำให้เขาห่วง
ไม่ถาม จากความฉลาดของคุณ ได้โทรศัพท์มาไม่แปลกหรอก นัทธีมองเธอแล้วพูด： ตอนนี้ที่ผมอยากรู้ที่สุด คือคุณอยู่ไหน？
ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ไหน วารุณีส่ายหน้า เอาคำตอบที่ตอบมารุต พูดไปอีกรอบ
นัทธีหรี่ตาลง ไม่เป็นไร เบอร์นี้ผมจะจำไว้ ผมจะให้อารัณหาตำแหน่ง
อือๆ วารุณีพยักหน้า
จากนั้น ทั้งสองก็พูดไปอีกสักพัก แล้วปิดวิดีโอคอล
เพราะว่าวารุณีจะเอาโทรศัพท์คืนกลับไป เอาไว้ตลอดไม่ได้ ถ้าแบตโทรศัพท์ต่ำเกินไป จะดึงดูดความสนใจของได้นวิยา
ยังไงนวิยาก็เป็นเจ้าของโทรศัพท์ ไม่มีทางไม่รู้ว่าแบตเตอรี่เท่าไหร่
ขณะเดียวกัน ก็ไม่คืนโทรศัพท์ไม่ได้
นิรุตติ์บอกแล้ว ดวงตาของนวิยาเป็นการนอนไม่หลับพักๆ ถ้าตอนเช้าตื่นมา ดวงตาของนวิยาฟื้นตัวได้ หาโทรศัพท์ไม่เจอ ก็จะเกิดเรื่องเหมือนกัน
เธอติดต่อนัทธีได้แล้ว นัทธีจะต้องตามตำแหน่งจากเบอร์นวิยา นี่ก็พอแล้ว เท่ากับว่าจุดประสงค์ของเธอสำเร็จดี
ดังนั้นโทรศัพท์ ก็ไม่จำเป็นต้องเอาไว้ข้างกาย
วารุณีรีบลบวีแชทของนัทธี ขณะเดียวกันก็ลบบันทึกการโทรทั้งหมด หลังจากกำจัดร่องรอยทุกอย่างแล้ว ก็ดูแบตเตอรี่
มองดูแบตยังเหลือห้าสิบเอ็ดเปอร์เซ็นต์ เธอก็โล่งอก
ใช้ไปเพียงเจ็ดเปอร์เซ็นต์ ไม่ใช่ปัญหานัก
วารุณีตบหน้าอก จากนั้นปิดหน้าจอโทรศัพท์ ออกไปจากห้องอีกครั้ง เตรียมกลับไปห้องของนวิยาอีกครั้ง เอาโทรศัพท์วางไว้ใต้เตียง
