3 ปีผ่านไป
“อาอวิ๋น วันนี้ต้องให้คุณช่วยดูแลเหมิ้งเหมิ้งให้อีกแล้ว โทษทีนะ”หญิงสาวผมสั้นสีเกาลัดดวงตาสดใสมองชายที่อยู่ตรงประตูบ้านสวมชุดสบาย ๆ อุ้มเด็กหญิงตัวน้อยไว้ผมเปียสองข้างกล่าวขอโทษ
ซังอวิ๋นกอดเหมิ้งเหมิ้งแน่น ยิ้มและส่ายหน้า: “คุณไปทำงานเถอะ จะได้เวลาแล้วนิ เหมิ้งเหมิ้งอยู่กับผม ไม่ต้องห่วง”
“แม่ เลิกงานแล้วเจอกันนะ”เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ โบกมือสองข้างและบอกลาแม่ของเธอเธอดูนุ่มนวลและน่ารัก
ซู้เฉียวโบกมือให้ลูกสาวก่อนที่จะหันหลังและจากไป
ซังอวิ๋นยืนอยู่ที่ประตูบ้านของเขาและเฝ้าดูเฉินเฉียว ที่เดินหายไปก่อนที่เขาจะกลับมาพร้อมกับ เหมิ้งเหมิ้ง
ซู้เฉียวเป็นครูสอนพิเศษวิชาวาดภาพ แต่เธอเพิ่งได้งานในวันนี้
เพราะเธอไม่มีประสบการณ์มาก่อน.
เธอเป็นคนที่จำอดีตไม่ได้ถ้าซังอวิ๋นไม่ได้สอนให้เธอวาดรูป เธอก็จะไม่มีความสามารถในการวาดรูปเลยสักนิด
ในสองปีแรกเธอไม่สามารถออกไปทำงานได้เพราะต้องดูแลลูก ๆ ของเธอโชคดีที่ ซังอวิ๋น คอยช่วยเหลือเธอ
เขาและเธอเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่รู้จักกันมาก่อน
เธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเข้ามากเกินไปสุดท้ายก็เป็นหนี้บุญคุณมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ซู้เฉียวก็ถอนหายใจ
หลังจากเคลียร์อารมณ์ตัวเองแล้วซู้เฉียวให้กำลังใจตัวเองและเดินไปที่บ้านของนักเรียน
ทัวซือฮวาหยวนเป็นชุมชนที่ค่อนข้างเจริญรุ่งเรืองในอิตาลี
ตอนซู้เฉียวเดินเข้าไปที่หมู่บ้านที่เธอจะไปสอนพิเศษเธอถอนหายใจด้วยความโล่งใจสถานที่ที่เธออาศัยอยู่นั้นค่อนข้างเจริญเช่นกัน แต่ที่เห็นได้ชัดก็แย่กว่าทัวซือฮวาหยวนมาก
เนื่องจากได้รับการสงเสริมให้รักษาสิ่งแวดล้อมการทำให้ชุมชนนี้เป็นสีเขียวสภาพอากาศวันนี้ค่อนข้างร้อนและใบหน้าของซู้เฉียวมีเหงื่อออกมากเธอเกาหัวและมองไปรอบ ๆ และนับจำนวนบ้านแต่ละหลังในใจ แอบสงสัยว่าทำไมยังไม่ถึง
เธอหาอย่างจริงจัง ไม่ได้สังเกตว่ามีรถกำลังออกจากหน้าบ้าน
ทันใดนั้นรถคันหนึ่งก็เบรกและหยุดห่างจากซู้เฉียวเพียงหนึ่งเมตร
ซู้เฉียวได้ยินเสียงนี้หันหน้าไปอย่างรวดเร็วและตกใจกับระยะทางที่เธอเกือบชนเธอ
เธอขมวดคิ้วจ้องไปที่รถสักพักแล้วรีบเดินไปด้านในสุด
โชคดีที่รถคันนี้ รีบขับหนีออกไป
“ พ่อ ดูอะไรอยู่”โย่วอีที่นั่งอยู่ในรถมองท่าทางพ่อเขาที่เหม่อ และมองออกไปข้างนอก
“ไม่มีอะไร อย่ายื่นหัวออกไป”ในสามปีความรู้สึกทั้งหมดของซังหลินจวินแย่ลงมาก
อ๋อโย่วอีนั่งเบื่อๆพิงเบาะหลัง
“วันนี้ครูสอนพิเศษจะมาแล้ว วันนี้ตั้งใจเรียนนะห้ามออกไปวิ่งเล่น”ซังหลินจวินขับรถไปที่ลานจอดรถของบ้านที่เพิ่งซื้อใหม่และพูดกับโย่วอีที่กำลังเล่นเกมด้วยโทรศัพท์มือถือ
เข้าใจแล้วครับโย่วอียิ้มพลางพยักหน้า ในใจเขารู้สึกว่าพ่อน่ารำคาญ เขาไม่ใช่เด็กเล็กแล้วอยู่บ้านคนเดียวยังจะมาตามดูอีก
ซังหลินจวินมองผ่านกระจกมองหลังเห็นโย่วอีไม่พอใจ
ครั้งนี้เขามาที่อิตาลีเพื่อสำรวจตลาดของ บริษัท แต่โย่วอีร้องขอตามมาด้วย
เพราะว่าช่วงนี้เขายุ่งมาก เขาเลยจ้างครูสอนพิเศษมา
ถึงจะบอกว่าเป็นครูสอนพิเศษ แต่จริงๆแล้วเป็นเพื่อนเล่น
ยังไงซะเขาก็ไม่อยากให้โย่วอีเรียนหนัก เพราะออกมาเที่ยวทั้งที
เมื่อซู้เฉียวพบอาคาร 059 เธอก็เริ่มไม่สบาย
ใบหน้าของเธอแดงก่ำจากแสงแดดและเหงื่อออก
โชคดีที่มีกระดาษทิชชู่และหลังจากเช็ดหน้าแล้วเธอก็เดินไปที่ประตูที่ล้อมรอบด้วยลูกกรงเหล็กและกดออดเบาๆ
ขณะนี้โย่วอีกำลังเล่นมือถืออย่างสนุกอยู่ในบ้าน
ซังหลินจวินซึ่งทำงานอยู่ที่บ้านปิดประตูอย่างแน่นหนาและไม่ได้ยินเสียงออดเลย
ซู้เฉียวกดออดเป็นเวลานานจนเธอคิดว่าสงสัยจะโดนหลอก
ตอนแรกพูดคุยกันทางโทรศัพท์ดีๆ แต่พอมาจริงๆกลับเข้าไปไม่ได้
เธอรู้สึกท้อแท้เล็กน้อยตั้งใจจะกดสองสามครั้งและถ้าไม่มีใครเปิดประตูเธอก็จะกลับ
หลังจากโย่วอีเล่นเกมจบ โดนกดออดจนเสียสมาธิเขาวางโทรศัพท์ไว้บนโซฟา ยีหัวตัวเองอย่างเสียอารมณ์ คิ้วขมวด ดูแล้วคล้ายกับซังหลินจวินตอนเจ็บแปดขวบ
“ใครเนี่ย กดเหมือนจะไม่ให้คนอื่นพักผ่อน”โย่วอีเดินออกจากห้องคิ้วขมวด เดินตรงไปที่รั้วและพูดอย่างไม่พอใจ
เมื่อเห็นว่าในที่สุดก็มีคนมาเปิดประตู ซู้เฉียวยิ้มอย่างนุ่มนวล: “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นครูสอนพิเศษ ช่วยเปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ”
ได้ยินผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าพูด สีหน้าโย่วอีก็มองเธอแปลกๆ เขามองเธออย่างพินิจพิจารณา พบว่าคนตรงหน้าคล้ายกับใครบางคนในความทรงจำที่หายไป
เดิมทีเขาอยากจะตอบเธอว่า “ทำไมต้องเปิด” แต่เพราะเป็นเสียงที่คุ้นเคยเขาจึงเต็มใจที่จะเปิด
เขาหัวเราะ: “เข้ามาเถอะครับ”
ซู้เฉียวรู้สึกท้อแท้กับคำพูดของเขาเธอมองไปที่เด็กชายตรงหน้าเธอและรู้ว่านี่อาจเป็นนักเรียนที่เธอต้องสอน
เขาดูเป็นคนเจ้าอารมณ์มาก แต่เธอไม่รู้สึกรำคาญเลย กลับกันในใจเธอมีอารมณ์ที่อธิบายไม่ถูก ทั้งอึดอัดทั้งมีความสุข
ซู้เฉียวเดินตามโย่วอีเข้าไปในห้อง โย่วอีเดินนำหน้า
“ คุณนั่งตรงนี้แล้วกันครับ พ่อผมทำงานอยู่ รอเขาทำงานเสร็จก่อนแล้วถึงจะบอกได้ว่าคุณต้องสอนอะไร”หลังจากเข้ามาในบ้านโย่วอีเตะรองเท้าออกทันทีและกระโดดขึ้นไปบนโซฟาหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ เอามาเล่นอีกรอบ
ซู้เฉียวไม่เคยสอนใครเลยดังนั้นไม่รู้ว่าครูสอนพิเศษคนอื่นเป็นแบบนี้ไหม เธอทำได้เพียงนั่งรอข้างๆ
ทันใดนั้นเสียง KO ดังขึ้นดึงดูดความสนใจเธอ
นี้เป็นเกมใหม่ล่าสุด ซู้เฉียวเห็นเกมนี้เกิดขึ้นมากับตา แม้แต่ยังวาดตัวละครยังเป็นเธอ
เห็นเด็กผู้ชายคนนั้นจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ เธอก็เกิดคันมือขึ้นมา
“ คุณก็อยากเล่นหรอ?”
