เมื่อซังหลินจวินพบว่าเฉินเฉียวไม่ค่อยเก่งภาษาอิตาลี พอวันที่สองตอนประชุม
ปกติเอกสารของเขาอวี้เฟยจะเอาเข้าไปให้ นอกจากของสำคัญๆที่ตัวเองต้องถือไปเอง
เขาจะหยิบเอกสารที่จะแจกตอนฉายสไลด์ ก็พบว่าไม่ใช่เอกสารที่เขาต้องใช้
เขาเหล่และมองไปที่เฉินเฉียว ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ในใจเขาเดาได้ว่า ตอนเมื่อวานที่ให้เฉินเฉียวช่วยแปล ในนั้นมีเอกสารเหมือนๆกันสองชุดวางอยู่
ฉบับหนึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับลิขสิทธิ์เสื้อผ้าล่าสุดของซันนี่และอีกชิ้นหนึ่งเป็นเกี่ยวกับเครื่องประดับล่าสุดของซันนี่
ทั้งสองแผนงานความร่วมมือนี้ได้รับการวางแผนโดย บริษัท แล้วพัฒนาจนค่อยๆเข้าสู่ตลาด
แม้ว่าซังหลินจวินจะไม่ได้อยู่ในอิตาลีเป็นเวลานาน แต่เขาก็เผื่อเวลาไว้ทุกวันเพื่อหารือกับประธานของ บริษัท เหล่านั้น
เอกสารสองฉบับนี้เป็นเอกสารสองฉบับที่เขาสำรวจในอิตาลี
เนื่องจากมีการเจรจาโดย บริษัท เดียวกันแม้ว่าผลิตภัณฑ์จะแตกต่างกัน แต่ข้อกำหนดเกือบจะเหมือนกัน
เฉินเฉียว อาจไม่ได้สังเกตและเอาสำเนาอีกฉบับมาอันที่จริงสำเนาอีกฉบับนี้เป็นแผนงานที่เพิ่งเริ่มไปได้ครึ่งเดือน
ก่อนที่จะมาที่ห้องประชุมซังหลินจวินจุนพูดกับเธอเป็นพิเศษว่าเอาชุดที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับเสื้อผ้าใหม่ของซันนี่ เธอจะได้ไม่งง
เฉินเฉียวเข้าร่วมการประชุมภายในของ บริษัท เป็นครั้งแรกและ ซังหลินจวินไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เธอเข้าร่วม
เธอเคยจัดประชุมหลายครั้งก่อนหน้านี้ แต่หลังจากสูญเสียความทรงจำเธอก็ลืมทุกอย่าง
ไม่เหมือนความจำเสื่อมแบบคนอื่น แต่เป็นการเสียความทรงจำ แม้แต่ความสามารถต่างๆก็ลืมไปหมด
สำหรับคนใหม่ๆ ถึงแม้สถานะจะไม่เหมือนเดิม แต่ก็ยังคิดว่ามันลำบาก
ยิ่งไปกว่านั้นผู้ถือหุ้น ยังรู้สถานะส่วนตัวของเฉินเฉียวอีกด้วย
ซังหลินจวินทำให้หลาย ๆ คนใน บริษัท ขุ่นเคืองไม่น้อย แต่พวกเขาไม่กล้าหือกับซังหลินจวินแล้วก็ไม่กล้าทำอะไรกับเธอ
โชคดีที่ยังไม่ได้โชว์สไลด์เขาจึงเอามือปิดเอกสารและพูดว่า “ประธานหลิว โรงงานของบริษัทที่สร้างใหม่ สร้างเสร็จหรือยัง”
นอกจากแบบร่างของดีไซเนอร์บริษัทซันนี่ เรื่องๆอื่นพวกเขาก็ต้องทำ
สิ่งแรกที่ต้องเตรียมคือสถานที่และเครื่องจักร
ในเรื่องนี้เขาส่งมอบให้กับประธานหลิวซึ่งเก่งในการต่อรอง
หลิวฮุยที่กำลังมองหาโรงงานในวันนี้ เดิมทีจะฉวยโอกาสตอนที่ประธานพูด แอบงีบ
ไม่คาดคิดว่าเขาจะถูกจับได้อย่างกะทันหัน
โชคดีที่เขาเพียงแค่สลึมสลือชั่วขณะแม้ว่าจิตใจของเขาจะกระสับกระส่ายเล็กน้อย แต่เขาก็ยังตื่นอยู่
เขายืนขึ้นทันทีและพูดว่า “เจอแล้วครับ อยู่ที่ใกล้ๆเขตหลิ่วอันเป่ยฉิง”
ใบหน้าของซังหลินจวินดูจริงจังและดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความสุขมากนัก
เมื่อเห็นเขาก็ก้มหัวลงทันทีดูเหมือนว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง
เฉินเฉียวซึ่งยืนอยู่ด้านหลังก็ดูสับสนเช่นกัน ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
จู่ๆซางหลินจุนก็วางของในมือลงแล้วลุกขึ้นยืนมองผู้คนด้วยรอยยิ้มที่หาได้ยากและกล่าวชมคุณหลิว:“ นานๆทีการทำงานของ บริษัท จะมีประสิทธิภาพเร็วขนาดนี้ วันนี้เป็นวันประชุมนี้ผมแค่อยากจะตรวจสอบทุกคน แต่เห็นแล้วว่าดีมาก ประธานหลิว ถึงแม้คุณจะหาสถานที่ได้เร็วมาก ผมชื่นชมผลงานของคุณ แค่สถานที่พวกนั้นก็ต้องไปดูเองอีกรอบนะครับ เช่นต้องดูสิ่งแวดล้อมรอบๆ จะเกิดไฟไหม้ได้ง่ายหรือไม่ บริษัทเรานานๆทีจะสร้างโรงงานเสื้อผ้า ต้องคิดถึงเรื่องพวกนี้ด้วย
คนที่นั่งอยู่พยักหน้าทีละคน
ประธานหลิวยกมือขึ้นซางหลินจุนเลิกคิ้วเบา ๆ ด้วยความสงสัยว่าเขาต้องการจะพูดอะไรและพยักหน้าที่เขา
ประธานหลิวรู้สึกผิดและลูบผมของเขาจากนั้นยิ้มและพูดว่า “งั้นให้ผมไปดูตอนนี้ไหมครับ เมื่อวานผมไปดูไม่ทัน”
คราวนี้ซังหลินจวินไม่เห็นด้วยกับคำขอของเขา
แต่ขอให้เขานั่งลงก่อนที่จะประกาศ: “เรื่องของโรงงาน ผมวางแผนว่าจะไปดูด้วยตัวเอง พวกคุณตั้งใจทำงานที่ผมมอบหมายให้เมื่อวานก่อนเถอะ”
หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็เริ่มเก็บเอกสารและพูดว่าการประชุมสิ้นสุดลงแล้ว
ทุกคนคิดว่าวันนี้ประธานพูดง่ายจัง รู้สึกเรื่องที่พูดวันนี้ไม่ต้องประชุมก็ได้ พวกเขาไม่ทันได้คิดว่าโดนหลอกแล้ว
เมื่อว่ายังหน้าบึ้งพูดว่าต้องเอาเอกสารของบริษัทซันนี่ที่ไม่ผ่านเกณฑ์ไปทำมาใหม่ ต้องทำให้สุดความสามารถอยู่เลย แต่วันนี้กลับพูดถึงหัวข้ออื่น
ซังหลินจวินยังถือว่าเป็นประธานที่ล้างสมองคนแรก
หลังจากกลับมาที่ห้องทำงาน เฉินเฉียวดูงงๆ
จนกระทั่งซังหลินจวินกลับมานั่งที่ที่นั่ง เธอจึงเดินไปหาเขาและถามด้วยความลังเล: “บริษัทพวกคุณทำงานไม่ระวังแบบนี้เลยหรอ?”
ซังหลินจวินมองเธอด้วยรอยยิ้มจาง ๆ นิ้วของเขาจิ้มที่หน้าผากของเธอเบา ๆ ยืนขึ้นและลดระยะห่างระหว่างทั้งสองให้แคบลงก่อนที่จะพูดว่า: “คุณจะบอกว่าผมไม่รอบคอบก็พูดตรงๆ ไม่ต้องมาอ้อมค้อม อวดไอคิวของคุณ ”
เฉินเฉียวยิ้มก่อนที่จะแกล้งถามด้วยใบหน้าที่จริงจัง: “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนี้ แต่มันเป็นเรื่องจริง”
ซังหลินจวินไม่อยากจะโจมตีเธอ แต่เห็นท่าทางเธอแบบนี้ เลยหยิบเอกสารที่เธอนำมาผิดส่งให้เธอ“ คุณลองดูเอกสารพวกนี้ก่อนที่จะพูดประโยคนั้น ”
เฉินเฉียวไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เธอพูดมีส่วนเกี่ยวข้องกับเอกสารยังไง เธอจึงเอื้อมมือไปหยิบและพลิกดู
ซังหลินจวินเห็นว่าเธอท่าทางไม่ได้เปลี่ยน มองไม่ออกว่าปัญหาอยู่ตรงไหน เขาเลยดึงสำเนาอีกฉบับออกมาและชี้ไปที่หัวข้อเรื่อง
“เอกสารที่ผมมีอยู่ในมือเป็นเรื่องลิขสิทธิ์ของเสื้อผ้าซันนี่ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมจะใช้สำหรับการประชุมในวันนี้เอกสารที่คุณหยิบมาให้ผมเมื่อเช้านี้เป็นเรื่องเครื่องประดับตอนนี้คุณรู้ปัญหาแล้วหรือยัง”
ซังหลินจวินพูดอย่างคล่อง แต่เฉินเฉียวล้มลงบนเก้าอี้ทันทีมองไปที่เขาพร้อมกับถอนหายใจและกล่าวขอโทษ: “มันกลายเป็นความผิดของฉันฉันควรจะบอกคุณก่อนหน้านี้ภาษาอิตาลีของฉันไม่ค่อยดีนัก แต่ฉันกลับบอกว่าไม่เป็นไร ถ้าฉันบอกคุณเร็วกว่านี้คุณจะไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องเพียงเพื่อปกป้องฉันในวันนี้ ”
ซังหลินจวินเห็นเฉินเฉียวเสียใจหัวใจของเขารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันใดเขาก็บ่นกับตัวเองว่าทำไมเขาถึงจงใจหาเรื่องเธอและทำให้เธอเสียใจเรื่องนี้บอกเธอดีๆก็ได้ทำไมต้องทำเป็นขวานผ่าซาก
เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนและพูดว่า: “เป็นเพราะผมประสบการณ์ไม่ดีพอ แม้แต่สิ่งที่เขียนอยู่ในเอกสารก็จำไม่ได้”
