หลังจากนั่งในรถไอ้ซัง สมองเยี่ยนเฟิงก็เหมือนค่อยๆ ได้สติขึ้นมา สองมือเขากำแน่นชกไปที่เบาะเก้าอี้ หันศีรษะไปมองไอ้ซังแล้วพูดขึ้น “ไอ้ซังฉันว่าเรื่องนี้ต้องตรวจสอบ เราสามคนเหมือนโดนคนอื่นวางแผนร้าย ไม่รู้ด้วยว่าเป็นไอ้เชี่ยไหน มันแอบวางแผนใส่พวกเรา”
ซังหลินจวินเห็นเขาเริ่มมีสมองแล้ว ก็พยักหน้าวิเคราะห์กับเขา “เรื่องของนายกับโม่อวี่ผู้หญิงคนนั้น คาดว่าต้องเกี่ยวข้องกับซังอวิน ถึงเขาจะอ่อนโยนผิวเผิน แต่ทุกคนเป็นคนฉลาด เป็นการใส่หน้ากากให้กับคนภายนอก ตอนเด็กๆ นายปฏิบัติไม่ดีกับเขา ตอนนี้เขามีอำนาจแล้ว อยากแก้แค้นนายก็เป็นเรื่องปกติ”
“ว่าไงนะ โม่อวี่เข้าใกล้ฉันเพราะเขาเหรอ” ถ้าไม่ได้นั่งรถอยู่ เยี่ยนเฟิงจะสามารถกระโดดขึ้นหลังคารถได้
“ไม่ต้องแปลกใจ นายน่าจะรู้นานแล้วไหมว่าเธอเป็นคนที่คนอื่นเตรียมมา? ” ซังหลินจวินขับรถไปด้วย พูดกับเขาไปด้วย
“แต่ฉันไม่คิดว่าเป็นเขา ไอ้ซัง นายไปรู้มาจากไหน” เยี่ยนเฟิงเมื่อพูดถึงผู้หญิงที่ทำให้เขาเสียใจ ในดวงตาก็มีความเหงาเล็กน้อย ถึงจะปกปิดมันอย่างรวดเร็วก็ตาม
เมื่อพูดถึงซังอวินตัวต้นเหตุก็มีแต่ความเกลียดชัง
ซังหลินจวินก็ไม่ปิดบังเขา เล่าเรื่องก่อนหน้านี้ที่บังเอิญเจอพวกเขาทานอาหารด้วยกัน และซังอวินก็เป็นเจ้าภาพสำนักรากษสด้วย
ดังนั้นความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นชัดเจน
“ไอ้ซัง ทำไมนายไม่บอกฉันเร็วกว่านี้ ไร้ปรานีเกินไปแล้ว” สำหรับที่ไอ้ซังเพิ่งบอกเขาตอนนี้ เยี่ยนเฟิงรู้สึกหดหู่มาก
ซังหลินจวินเลิกคิ้ว มองเขาด้วยท่าทีเพิกเฉย พูดอย่างไม่แยแส “ถ้าฉันจำเรื่องเก่าๆ ของพวกนายได้ทุกวัน ฉันต้องใช้ชีวิตไหมล่ะ ตอนนี้ฉันอยากใช้ชีวิตมีความสุขกับพี่สะใภ้นาย ไม่อยากเอาเรื่องอื่นมาปน”
ได้ยินไอ้ซังพูดถึงพี่สะใภ้ เยี่ยนเฟิงก็นึกถึงเหตุการณ์การค้นหายอดฮิตก่อนหน้านี้ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นอย่างสงสัย “ไอ้ซัง ในเมื่อนายมีพี่สะใภ้คนใหม่แล้ว ควรจะพาออกมาให้ฉันได้เจอกันหน่อยนะ”
ซังหลินจวินยกเปลือกตาขึ้น มองเขาด้วยแววตาเย็นยะเยือก พูดด้วยเสียงเย็นชาอย่างยิ่ง “พี่สะใภ้คนใหม่คนเก่าอะไรกัน ตั้งแต่ต้นจนจบก็มีแค่เธอคนเดียว”
เยี่ยนเฟิงไม่เข้าใจความหมายที่ไอ้ซังพูดในชั่วขณะหนึ่ง ยังไงแล้วในใจเขา เฉินเฉียวก็ตายไปตั้งหลายปี จะฟื้นคืนชีพกลับมาได้อย่างไร
ดังนั้นเขาจึงไม่นึกถึงความเป็นไปได้นี้ด้วยซ้ำ
และเขาเคยเห็นรูปภาพนั้นในการค้นหายอดฮิต ผู้หญิงในรูปเป็นหน้าที่ไม่คุ้นเคย เขาแน่ใจว่าเขาไม่เคยเห็นมาก่อน จึงไม่บ่อยนักที่จะแซวขึ้นมา “ไอ้ซัง คำพูดนี้ของนายไม่ค่อยมีเหตุผล ถึงคนเก่าของนายจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่ก็ถือเป็นพี่สะใภ้คนเก่านะ ถึงจะมีพี่สะใภ้คนใหม่ แต่ก็อย่าทำเหมือนทุกอย่างในอดีตมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนสิ”
ทันใดนั้นซังหลินจวินก็จอดรถ
“ลงรถ” เสียงเย็นยะเยือกไม่เห็นอกเห็นใจ
“เฮ้ย ไอ้ซัง นายอย่าโกรธสิ ฉันไม่พูดแล้วก็ได้” เยี่ยนเฟิงไม่คิดเลยจริงๆ เขาแค่พูดเล่นๆ สองประโยค ทำไมถึงโดนไล่ลงเฉยเลย
ซังหลินจวินไม่ฟังคำอธิบายของเขา ลงรถแล้วลากเขาลงมา จากนั้นก็มองเยี่ยนเฟิงที่ทำหน้าเหม่อลอย หัวเราะเยาะ “เฉินเฉียวไม่ได้ตาย ตอนนี้เธอกลับมาอยู่กับฉันแล้ว นายมีเวลาเสื่อมถอยลงไปทุกที่ ไปสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมหน่อยดีกว่านะ”
พูดจบ รถก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากเยี่ยนเฟิงที่ถูกทิ้งไว้ด้านหลังเข้าใจแล้ว ก็รู้ทันทีว่าเมื่อครู่นี้เขาพูดประโยคไหนผิด
ในขณะที่แอบด่าไอ้ซังใจแคบ ก็ควักโทรศัพท์ออกมาด้วยจิตสำนึกจะโทรหาลู้หมีให้ออกมารับเขา
เมื่อเห็นบันทึกการโทร พบว่าพวกเขาไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลานานมากแล้ว หลังจากถอนหายใจอย่างอธิบายไม่ถูก เขาก็ทำได้แค่โทรหาคนขับรถที่บ้าน
หลังจากซังหลินจวินบอกเฉินเฉียวเรื่องที่เกิดในโรงพยาบาลทั้งหมด เฉินเฉียวก็ยืนขึ้นจากเก้าอี้ทันทีแล้วเก็บเอกสารที่ทำเสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะทำงานเขา หยิบกระเป๋าจะเดินออกไป
ซังหลินจวินจับมือเธอทันที ขมวดคิ้วถาม “เธอจะไปไหน? ”
เฉินเฉียวก็ไม่ได้ผลักเขา พูดขึ้นตรงๆ “นี่มันชัดมากไม่ใช่เหรอ? ฉันจะไปหาเจียงฉยงฉยง ถ้าเธอรู้ จะต้องแตกสลายแน่ ในตอนนี้ฉันต้องอยู่เคียงข้างเธอ”
“เธอไปอยู่กับหล่อน แล้วฉันล่ะ” ซังหลินจวินต้องยอมรับ ถึงแม้เจียงฉยงฉยงจะเป็นผู้หญิง เขาก็ยังรู้สึกไม่ยุติธรรมเพราะเฉียวเฉียวใส่ใจเธอมากเกินไป
เขาไม่เคยรู้สึกว่าเฉียวเฉียวกังวลเพื่อเขาแบบนี้เลย
ตอนนี้เฉียวเฉียวยิ่งเข้าใจเขามากขึ้นเรื่อยๆ เห็นสีหน้าเขาไม่ดี ก็รู้ว่าเขาคงอิจฉาอีกแล้ว ขณะที่มีคนขี้อิจฉาในครอบครัว ก็เอามือดึงคอเขาลงมา จูบบนปากเขาเบาๆ จากนั้นก็ลูบศีรษะเขาเหมือนปกติที่เขาทำกับเธอ พูดขึ้นอย่างเอาอกเอาใจ “คุณต้องเป็นเด็กดี ช่วงเวลานี้เจียงฉยงฉยงเกิดเรื่องเยอะมาก ฉันไม่สามารถเพิกเฉยเธอได้ หลินจวิน ฉันเชื่อว่าคุณก็คงทำกับเจียงอี้ฟานแบบเดียวกัน วันนี้คุณไปหาเขา คงไม่ใช่เพราะสิ่งที่ฉันพูดแน่นอน”
ซังหลินจวินไม่บ่อยนักที่จะพูดไม่ออก แต่เขาก็พูดกับเธอ “งั้นเธอรีบกลับมาเร็วๆ นะ ได้ยินว่าวันนี้ฝนจะตก ฉันจะไปรับเธอ”
“โอเค” ทำผิดแต่ยังได้ประโยชน์อีก ตอนนี้เธอทำมันได้ราบรื่นมาก
หลังจากเฉินเฉียวออกไป ซังหลินจวินก็คิดได้ว่าเธอยังไม่เคยไปบริษัทเจียงฉยงฉยงเลย เกรงว่าจะหาที่ไม่เจอ
เขาลุกขึ้นตามออกไป
แต่เมื่อเขาขับรถตามเฉินเฉียว ก็พบว่าเธอขึ้นรถแท็กซี่ไปแล้ว
หลังจากเห็นรถแท็กซี่ขับมาถึงใต้ตึกบริษัทเจียงฉยงฉยงด้วยแววตาซับซ้อน เขาก็จอดรถตรงหัวมุม
หลังจากเฉินเฉียวลงรถ ก็พบว่าเมื่อครู่นี้ตอนที่เธอนั่งรถ ไม่คิดว่าจะพ่นชื่อสถานที่ไม่คุ้นเคยออกมาจริงๆ
หลังจากถึงที่หมายแล้ว ก็มองตึกสูงใหญ่ตรงหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า
ทั้งๆ ที่ไม่เคยมา เธอกลับรู้สึกตึกตรงหน้านี้ เธอเคยมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
เฉินเฉียวกดหน้าผากที่ฉายภาพเสมือนจริงมากมายต่อหน้าตัวเอง
เธอยังไม่เห็นชัด ทันใดนั้นคนคนหนึ่งก็เดินมาข้างเธอแล้วเรียกชื่อเธอ
“เฉียวเฉียว…” เสียงหนึ่งที่ประหลาดใจและลังเลใจก็เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
เฉินเฉียวเผลอมองไปโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวสวมชุดสูทหน้าตาสวยงามกำลังยืนข้างๆ เธอ
“คุณรู้จักฉันเหรอ? ” เฉินเฉียวรู้สึกว่าคนตรงหน้าดูค่อนข้างคุ้นตา แต่ยังนึกไม่ออก
เมื่อเห็นทำหน้าไม่คุ้นตา หลีชิงส่ายหน้า พูดขึ้นอย่างสูญเสีย “ไม่รู้จัก แค่คุณคล้ายกับคนที่ฉันเคยเคารพมาก่อนมากเลย”
“ด้านหลังคล้ายกันมาก”
เฉินเฉียวมองเธอ ไม่บ่อยนักที่จิตใจซับซ้อนเกินจะบรรยาย เธอรู้ว่าคนตรงหน้าเคยรู้จักเธอในอดีต
แต่เธอกลับจำมันไม่ได้เลย
ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าความจำเสื่อม ก็ยังสามารถใช้ชีวิตอย่างดีได้
แต่เห็นแววตาสูญเสียของคนตรงหน้า นึกถึงคำถามในตอนแรกของเจียงฉยงฉยง นึกถึงท่าทางเหม่อลอยของซังหลินจวินเป็นครั้งคราว
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกสงสัยเกี่ยวกับเธอในอดีต
