เมื่อผู้หญิงในศูนย์ฟื้นฟูพาเฉินเฉียวเข้าไปด้านในสุด
ซังหลินจวินก็กลับเข้าสู่ท่าทางเฉยเมยตามปกติ
เหตุผลที่การเล่นเป็นผู้ชายที่หยิ่งผยองนั้นเป็นเรื่องง่ายสำหรับซังหลินจวิน และยังเป็นเพราะชายชราอีกด้วย
ท้ายที่สุดคนแบบนี้ก็ไม่ได้ต่างกับชายชราขนาดนั้น
ซังหลินจวินเดินไปตามทางเดินที่ว่างเปล่าสายตาของเขามองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ตลอดเวลา
หน้าต่างโปร่งใสและสามารถมองเห็นเครื่องมือที่อยู่ด้านในได้
ดูเหมือนศูนย์ฟื้นฟูอย่างจริงจัง
แต่สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่ามีความลับใหญ่ซ่อนอยู่ที่นี่
ซังหลินจวินถอยออกไปและกำลังจะดูว่าการฝึกของเฉินเฉียวนั้นเป็นอย่างไร แต่จู่ๆเขาก็เห็นประตูที่มีช่องว่างอยู่
หลังจากคิดอยู่ๆ เขาก็พบว่าไม่ใช่ที่ที่เสียงฝีเท้าของผู้หญิงคนนั้น
ซังหลินจวินก้าวไปข้างหน้า เมื่อเขาจับลูกบิดประตูและกำลังจะเปิดมัน จู่ๆก็มีเสียงร้องดัง มือของเขาสั่นสะท้านด้วยความตกใจ
ซังหลินจวินเลิกคิ้วอย่างช่วยไม่ได้เขาหันกลับไปที่ประตูห้องที่เฉินเฉียวเพิ่งไป: “คุณเป็นยังไงบ้าง คุณยังไม่ตาย ไม่ได้มีการล่วงละเมิดใช่ไหม?”
น้ำเสียงเรียบเฉยเล็กน้อย แต่ก็ยากที่จะเพิกเฉยต่อความกังวล
เฉินเฉียวนอนอยู่บนเตียง เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “ไม่ ไม่เป็นอะไร ฉันออกกำลังกายหนักใช้แรงกำลังเยอะมากเลย”
ราวกับว่าคลายความกังวล ซังหลินจวินฟื้นฝีปากชั่วร้ายของเขากลับมา: “มันเหมือนกับการเชือดหมูจริงๆ ในอนาคตครอบครัวของคุณจะไม่ต้องฆ่าหมูอีกต่อไปแล้ว คุณไปร้องสักสองสามครั้งก็ได้แล้ว”
“อู๊ดๆ”เฉินเฉียวหลบตาและร้องไห้
คนที่อยู่นอกประตูพูดอย่างหงุดหงิด: “เฮ้ อย่าร้องไห้ฉันจะไปชั้นล่าง ไม่พูดแล้วโอเคไหม?”
ผู้หญิงที่ช่วยเฉินเฉียวกดไหล่ของเธอ ในใจรู้สึกอิจฉามาก ทั้งใบหน้าของเธอก็แสดงความอิจฉาและพูดว่า: “คุณมีความสุขมากแม้ว่าแฟนของคุณจะไม่ค่อยดีนัก แต่เขาก็ยังดีกับคุณมาก”
“ จริงเหรอ คุณเห็นมันอยู่ที่ไหนหรอ ฉันจะรู้ได้ยังไง เขาไม่ได้ใส่ใจกับมันเลยเขาบอกว่าครั้งนี้เขาอยากจะพาฉันมา แต่สุดท้ายเขาก็ยังถูกฉันลากมาแทน เขาไม่ใช้คำพูดเหมือนแรกๆเลย”
ผู้หญิงคนนั้นไม่ตอบบทสนทนา ราวกับว่าเธอไม่ต้องการพูดในสิ่งที่ไม่ดี แต่ในความเป็นจริงเธอแอบรู้สึกเยาะเย้ยเล็กน้อย
ซังหลินจวินกลับไปด้านนอกยังสถานที่ที่เขาเคยยืนอยู่
คราวนี้เขาผลักประตูให้เปิดออกเล็กน้อยและก้าวเข้าไปโดยไม่ลังเล
เขาไม่แปลกใจที่พบว่ามีหน้าต่างเปิดอยู่ข้างใน หลังจากนั้นเขาก็รู้ว่าตอนที่มีผู้หญิงคนนั้นออกมายังมีคนเฝ้าดูพวกเขา
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าการออกกำลังกายของเฉินเฉียวจะใช้เวลานานแค่ไหน แต่ซังหลินจวินก็ยังคงวางแผนที่จะโจมตี ภายในห้องที่น่าสงสัย
ซังหลินจวินหยิบถุงมือใสคู่หนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา และหลังจากใส่มันแล้วเขาก็เริ่มค้นหาในโต๊ะทำงาน ตู้หนังสือและตู้เสื้อผ้าด้านใน ผลก็คือเขาไม่พบอะไรเลยนอกจากสิ่งที่ผู้หญิงควรมี
ถ้าไม่ใช่เพื่อเบาะแสเขาก็ไม่อยากทำแบบนั้นจริงๆ
น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดีและบางทีมันอาจจะลากเขากลับมา
เจียงอี้ฟานถูกคนแปลกหน้าหลอกอีกครั้ง ดังนั้นจึงต้องพึ่งเขาเท่านั้น
ค้นหามานานเกินไป เขากำลังจะยอมแพ้
เข้าไปตรงข้างในเตียงแล้วจะพบว่ามีบันได
ซังหลินจวินค่อยๆก้าวขึ้นไปทันที
ประตูเหล็กใหม่เอี่ยมถูกปิดอย่างแน่นหนาและแม่กุญแจแขวนอยู่ที่ประตู มันเป็นเหมือนห้องเก็บของที่ไม่ดูน่าสงสัยเลย
ซังหลินจวินเปิดประตู ตรงด้านในนั้นเรียบง่ายและสะอาดอย่างไม่คาดคิด ภายในห้องมีภาพวาดและรูปถ่ายขนาดใหญ่จำนวนมาก
มีคนอยู่คนเดียวทั้งหมด
ซังหลินจวินไล่สัมผัสภาพวาดใบหน้าเดิมของเฉินเฉียวด้วยมือของเขา ใจเขารู้สึกซับซ้อน
ถ้าไม่มีรูปถ่ายซังหลินจวินนคงคิดว่านี่คือฐานลับของซังอวิ้น
แต่หลังจากเห็นรูปถ่ายที่ล้างแล้ว เขาก็มั่นใจได้ว่าคน ๆ นั้นไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน
ภาพถ่ายหลายภาพด้านบนเป็นภาพอายุ 20 ปีของเฉินเฉียว
หรือในชุดกระโปรง หรือชุดเครื่องแบบรับปริญญา
“ปู้อี้เฉิน”ซังหลินจวินก็รู้สึกโกรธเมื่อเห็นรูปถ่ายของทั้งสองคน
เนื่องจากเฉินเฉียวในภาพนั้นหลับอยู่ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา แต่ความหึงหวงในใจของเขาก็ยังคงไม่หยุดยั้ง
หลังจากที่เขาสงบลงเขาก็พบว่าภาพนี้ถูกแอบถ่าย
แม้ว่าจะยังโกรธอยู่ แต่ก็ต่อต้านแค่ปู้อี้เฉินเท่านั้น
ตรวจสอบเวลาบนนาฬิกาและพบว่าล่วงเลยมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว
เขาวางแผนที่จะออกไป แต่เมื่อเขากำลังจออกไปเขาก็หันหน้ามาและยิ้มให้กับรูปถ่ายก่อนที่จะจากไปในที่สุด
ใช้เวลาไม่นานก่อนที่เฉินเฉียวจะออกมาพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น
ในขณะนี้ใบหน้าของเฉินเฉียวมีเหงื่อไหลออกมามากมาย นี่เป็นการออกกำลังกายที่มากเกินไป
ไม่รอนานผู้หญิงคนนั้นก็อยากจะพาเขาไปออกกำลังกายอีกครั้ง
ซังหลินจวินส่งตั๋วสิบใบให้เธอและหลังจากบอกว่าเธอไม่จำเป็นต้องมองหาพวกเขาอีก เขาก็ลากเฉินเฉียวออกไปทันที
เมื่อเฉินเฉียวเข้าไปในรถเขาพบว่าเมื่อสักครู่นี้อารมณ์ของเขาผิดปกติอย่างเห็นได้ชัดเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาอัดอั้น
หลังจากที่ทั้งสองกลับบ้านซังหลินจวินทั้งสองก็ตรงไปที่ห้องสมุด
เฉินเฉียวที่ยังไม่เปิดปากของ ทำได้เพียงอยู่เงียบๆ
โชคดีที่เหมิงเหมิงซึ่งวิ่งมาจากด้านข้างได้เบี่ยงเบนความสนใจของเธอไปบ้าง
“ แม่ หนูอยากไปโรงเรียนเหมือนกัน”
เฉินเฉียวหัวเราะ เธอเกาจมูกเล็ก ๆ ที่น่ารักของเธอและเอ่ยถามว่า “ทำไมหนูถึงอยากไปโรงเรียนล่ะ แม่รู้แล้วหนูเห็นพี่ชายของหนูทำการบ้านใช่ไหม หนูเลยอยากไปเรียนด้วย”
เหมิงเหมิงส่ายหัวและพูดด้วยใบหน้าขมขื่น “ แม่ ถ้าหนูไปโรงดรียนหนูจะมีเพื่อนเล่นและหนูจะไม่ต้องให้แม่ดูแลหนูแล้ว”
เฉินเฉียวที่ได้ฟังคำพูดของเหมิงเหมิง เธอก็รู้สึกเจ็บปวดใจ เธอเข้าใจว่าเหมิงเหมิงคิดว่าทำให้แม่ลำบาก นอกจากไปทำงานแล้วเธอยังต้องเล่นกับเธอด้วยทุกวัน
แต่ในใจเธอก็มีความสุข มีแม่คนไหนไม่อยากเล่นกับลูก แม้ว่าเธอจะเหนื่อยหน่อยแต่เธอก็เต็มใจ
เฉินเฉียวแตะศีรษะของเหมิงเหมิงเบาๆ และพูดว่า “เหมิงเหมิงโตแล้วและอยากหาเพื่อนก็ได้ พรุ่งนี้แม่จะถามพ่อให้โอเคไหม”
เมิ่งเหมิงยิ้มทันที เธอคว้าคอแม่มาจูบเข้าที่ใบหน้าแล้วพูดว่า “เหมิงเหมิงรักแม่ที่สุดเลย”
เมื่อเฉินเฉียวไปที่ห้องสมุดของซังหลินจวิน เธอก็ชงกาแฟเตรียมไปให้เขา
เพราะเธอไม่รู้ว่าเขาจะยุ่งอีกนานแค่ไหนเธอจึงเตรียมไว้
ประตูของห้องสมุดไม่ได้ปิดสนิด เฉินเฉียวผลักมันและเปิดเข้าไป
หลังจากเข้ามาเฉินเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจกับซังหลินจวินที่ไม่ได้ดูเอกสาร แต่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลงเพื่อพักผ่อน
แม้ว่าจะรู้ว่าเขาจำเป็นจะต้องทำงานหนัก แต่สุดท้ายแล้วบริษัทก็ใหญ่มากจนสามารถพึ่งพาเขาได้เพียงคนเดียว
