สุดท้ายซังอวินก็อยู่ต่อ อธิบายไม่ถูกว่าทำไม
แต่พอไปโต๊ะอาหารแล้ว เขาเพิ่งรู้ว่าไม่ใช่มีแค่พวกเขา
เยี่ยนเฟิงที่เดินออกมาจากห้องตามกลิ่นอาหารมา “ว้าว หอมจังเลย พี่สะใภ้ทำอะไรอร่อยๆอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย”
หลังจากที่มาพักที่บ้านซังหลินจวินชั่วคราว เยี่ยนเฟิงค่อยรู้ว่าที่นี่มีอาหารอร่อยๆจนน้ำลายไหล
ทีแรกแค่อยากหลบหน้าคนที่บ้านถึงมาที่จิ้งหยวนนี่ ทีนี้เยี่ยนเฟิงไม่อยากกลับไปจริงๆ
“ทำไมแกอยู่นี่” ตอนที่เยี่ยนเฟิงเดินไปที่โต๊ะอาหาร ค่อยเห็นซังอวินที่เขาเกลียดอยู่ด้วย แถมยังนั่งที่ของเขาอีก เลยถามอย่างโมโห
ซังอวินคีบปลาเข้าปาก พอลิ้มลองรสชาติแล้วแอบคิด ฝีมือเฉียวเฉียวกลับประเทศแล้วก็ยังดีเหมือนเดิม แถมยังดีขึ้นด้วย หลังจากกลับประเทศแล้วเธอต้องหมั่นทำแน่ๆ
พอกลืนปลาลงไปแล้ว เขาค่อยเหลือบมองเขา
“คุณชายเยี่ยนกำลังพูดกับผมเหรอครับ?”
เขาพูดอย่างนิ่งเฉยแล้วทำหน้าสงสัย เลยทำให้เยี่ยนเฟิงจะระเบิดอารมณ์
จากนั้นก็มีมือมาห้ามเขาไว้ ลู้หมีนั่นเองที่ห้าม
“เยี่ยนเฟิง หมากัดแก แกไปเห่าด้วยทำไม? อย่าใจแคบเลย ปล่อยไปเถอะ”
เมื่อเทียบลู้หมีกับเยี่ยนเฟิง เขาใจเย็นกว่า แม้กระทั่งตอนที่แซะคนอื่น ยังพูดเหมือนคุยปกติเลย
อาจจะพูดได้ว่า เป็นเพื่อนกันนิสัยก็ต้องคล้ายคลึงกัน เจียงอี้ฟาน ซังหลินจวินกับลู้หมีเป็นคนใจเย็น ลู้หมีร้ายเหมือนซังหลินจวิน แล้วเยี่ยนเฟิงก็หัวแข็งเหมือนเขา
พอลู้หมีเอ่ยห้ามแล้ว เยี่ยนเฟิงค่อยสงบสติอารมณ์
ไอเสียงเบา แล้วดึงเก้าอี้ข้างตัวซังหลินจวินมานั่ง
ระหว่างกินข้าว ไม่มีใครพูดอะไรเลย ไม่มีใครลิ้มรสชาติของอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเลย
พอซังอวินกินเสร็จกลับไปแล้ว ซังหลินจวินค่อยกดไหล่เยี่ยนเฟิงที่อารมณ์ร้อนแล้วเอ่ย “ถึงปกติจะโกรธแค้นอะไรกัน แต่ช่วงนี้ฉันร่วมโปรเจ็คกับเขา ช่วงนี้แกก็ปล่อยไปก่อนละกัน”
“ออ” เยี่ยนเฟิงก็ว่า ที่ไอ่ซังเชิญศัตรูมา ทีแท้เพราะเรื่องนี้นี่เอง
เรื่องงานเรื่องส่วนตัว เยี่ยนเฟิงแยกออก เพราะฉะนั้นเขาเลยหักห้ามความไม่สบอารมณ์ไว้ได้
ก็แค่ช่วงนี้ไม่หาเรื่องเขาไม่ใช่เหรอ? รอเวลาผ่านไป ยังไงเขาก็อยู่ในกำมือเขาอยู่ดี
เยี่ยนเฟิงจินตนาการภาพที่เขาเตะต่อยซังอวิน ทั้งสายตากับมุมปากก็เลิกขึ้นอย่างมีเลศนัย จนคนอื่นที่นั่งอยู่รู้สึกหมดคำพูด
เฉินเฉียวเห็นพวกเขาคุยกันสนุกปาก แถมยังเหมารวมเธอด้วย เลยรีบไอเสียงเบา
ซังหลินจวินรีบหันมาเทน้ำยื่นให้เธอ “เจ็บคอหรือเปล่า กินน้ำสิ”
เฉินเฉียวหมดคำพูด แต่พอเห็นเขาเป็นห่วงเธอ เลยไม่ได้ขัดเขาแล้วดื่มน้ำ “ทำไมพวกนายต้องติดใจกับอาอวินด้วย ถึงพวกนายจะเกลียดกัน แต่ทำไมต้องคิดร้ายกับเขาด้วย”
“พี่สะใภ้ นี่ไม่เหมือนกัน ความแค้นที่แย่งเมีย ที่หลอกใช้ มองข้ามปล่อยผ่านง่ายๆไม่ได้” พอเห็นเฉินเฉียวพูดแทนซังอวิน เยี่ยนเฟิงเลยรีบตอบ
“แย่งเมีย?” เฉินเฉียวมองเขาอย่างสงสัย
คิดว่าเธอไม่รู้เหรอ ชื่อเสียงของคุณชายเยี่ยนเธอได้ยินมาจากฉยงฉยงหมดแล้ว ปกติเขาทำตัวยังไงคงไม่สามารถอธิบายได้
เยี่ยนเฟิงรู้สึกตัวว่าเขาพูดผิดเลยเอ่ยว่า “ถึงไม่ใช่แย่งเมีย แต่มันส่งผู้หญิงมาเข้าใกล้ มาหลอกความรู้สึก หลอกร่างกาย ฉันไม่ขย้ำมันให้เละก็ถือว่าบุญแล้ว”
“เหอะเหอะ” เฉินเฉียวยิ้มอย่างหมดคำพูด ไม่รู้จะตอบยังไง
ถึงปากเยี่ยนเฟิงจะเอาแต่พูดว่าจะขย้ำซังอวิน แต่เขาก็อดทนได้จริงๆ
เพราะซังหลินจวินร่วมงานกับซังอวิน ซังอวินเลยมาจิ้งหยวนบ่อยขึ้น
ทุกครั้งเยี่ยนเฟิงก็กัดฟันแน่น แต่ก็ไม่ได้ก่อเรื่องอะไร
ตอนที่เขาสองคนร่วมงานกันอย่างราบรื่นแล้ว กลับมีข่าวที่ทำให้เฉินเฉียวตกใจ
“อะไรนะ แกจะแต่งงานแล้ว” เฉินเฉียวเอามือป้อมปาก แต่ก็กลบน้ำเสียงที่ตกใจไม่ได้
“ฉยงฉยง ทำไมอยู่ๆแกถึงตัดสินใจล่ะ รอเดี๋ยว เดี๋ยวฉันไปหาแก แกค่อยบอกรายละเอียดกับฉัน” เพราะสมองตีกันวุ่น เฉินเฉียวหยิบกระเป๋า โทรศัพท์ขึ้นจะออกบ้าน
“เฉียวเฉียว ดึกขนาดนี้เธอจะไปไหน?” ซังหลินจวินที่เพิ่งออกมาจากห้องอาบน้ำ เห็นเฉินเฉียวเปิดประตูจะออกไป เลยขมวดคิ้วถาม
เฉินเฉียวหันไป มองเห็นแผ่นอกของเขาแล้วหน้าแดง ยังดีที่เธอจำได้ว่าเธอจำได้ว่าจะทำอะไรเลยอธิบายกับเขา “หลินจวิน วันนี้นายนอนก่อน ฉันไปนอนบ้านฉยงฉยง”
“ดึกขนาดนี้แล้ว ถึงเธอจะไปก็รอฉันไปส่งสิ” ซังหลินจวินมองความมืดข้างนอก ไม่ไว้ใจให้เธอไปคนเดียว เขาพูดไปด้วย ก็แกะเชือกผูกเอว ถอดเสื้อคลุมแล้วเดินไปหยิบเสื้อมาใส่
“ไปเถอะ” พอใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว ซังหลินจวินเลยจูงมือเธอออกไป
ระหว่างทางที่ซังหลินจวินส่งเธอไปไม่ได้ถามว่าทำไมอยู่ๆถึงจะไปหาฉยงฉยง ความจริงในใจเขาเดาได้บ้างแล้ว
อาจจะเพราะพวกเขากี่คน มีแค่เขาที่รู้ว่าอี้ฟานไม่ได้ความจำเสื่อม
อี้ฟานที่สนิทกับเขาอยู่แล้ว กี่วันนี้ก็เอาแต่โทรมาคุยเรื่องของเขากับฉยงฉยง
เจียงฉยงฉยงรู้ว่าที่เขาแกล้งความจำเสื่อมเพราะอยากจับตัวคนก่อเรื่อง แต่ก็ไม่ได้ให้อภัยเขา แต่กลับรู้สึกว่าเขาไม่แคร์เธอ เลยแกล้งทำตัวแบบนั้น
ไม่ว่าเขาจะอธิบายยังไง เธอก็ไม่ฟัง
บวกกับเจียงฉยงฉยงเพิ่งรู้ว่าเธอท้อง เลยหน้ามืดตามัวบอกว่าจะแต่งงาน
เขาที่เป็นถังระบายอารมณ์ กี่วันนี้เรื่องนี้เลยเอาแต่วนเวียนอยู่ข้างหู
พอเฉินเฉียวลงรถแล้ว เห็นว่าฉยงฉยงยืนอยู่หน้าประตู เฉินเฉียวเห็นว่าเธอใส่เสื้อบาง เลยดึงมือเธอเดินเข้าไปด้วยโบกมือให้ซังหลินจวินด้วย
ซังหลินจวินรู้สึกว่าเขาโดนเธอขโมยหัวใจไป แถมโดนทอดทิ้ง
พอถอนหายใจยาวแล้ว ซังหลินจวินค่อยขับรถกลับไป
