ซังอี๋ฝันร้ายอีกครั้งโดยฝันว่าเธอเหมือนถูกรัดคอและหายใจไม่ออก เธอดิ้นรนอย่างหนักเหมือนเด็กที่กำลังจมน้ำแต่ไม่มีใครช่วยนางได้
รุ่ยซือมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นบนหน้าจอ ขมวดคิ้วเล็กน้อยริมฝีปากสีดอกกุหลาบของเขาเปิดขึ้นเล็กน้อย และลิ้นสีชมพูเล็กๆของเธอก็มองเห็นได้จางๆมันมีเสน่ห์มาก เขาชอบรูปลักษณ์ของผู้หญิงคนนี้จริงๆ
“คุณชายครับ”แม่บ้านนำกาแฟแก้วหนึ่งมาเสิร์ฟ “รีบไปพักผ่อนเถอะ”
“คุณบอกว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ช่วยฉัน ฉันตายไปตั้งนานแล้ว”รุ่ยซือจิบกาแฟแล้วจ้องที่หน้าจอในสายตาคู่นั้น เหมือนจริงๆยิ่งดูยิ่งรู้สึกเหมือน
แม่บ้านถอนหายใจ “คุณชายคะ ทำไมต้องไปยุ่งกับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นอย่าไปนึกถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นเลย”
รุ่ยซือกำแก้วของเขาทันที ราวกับว่าลังเลที่จะยอมรับว่านี่เป็นความจริง เขาลุกขึ้นยืน แสงสลัวๆทำให้ร่างของเขาดูเหงาเป็นพิเศษ “ฉันหวังว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ยินสิ่งที่คุณพูดไม่สุภาพกับเธอ”เขากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ
ทันใดนั้นผู้หญิงที่อยู่บนหน้าจอย่นใบหน้าเล็กๆของเธอด้วยความเจ็บปวดมีเหงื่อไหลหยดออกมา และร่างกายของเธอก็เปียกโชก หัวใจของเขาบีบรัดแน่น เขาหยิบเสื้อแจ็กเก็ตขึ้นมาแล้วเดินออกไปที่ประตู
“คุณชาย……”แม่บ้านเรียกเขา
รุ่ยซือลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว สตาร์ทรถและตรงไปที่บ้านของซังอี๋
เขาไม่อยากให้เธอตาย ถึงแม้ว่าพวกเขาเป็นแค่คนแปลกหน้า หรือแม้กระทั่งศัตรู
อย่างไรก็ตาม มีความรู้สึกอื่นๆเข้ามาในหัวใจของเขา ถ้าเธอจากไปจริงๆเขาจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มาจากไหน
เขารีบเปิดประตู รุ่ยซือเดินตรงไปที่ห้องนอนและกอดผู้หญิงคนนั้นบนเตียง ใบหน้าของเธอซีด หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อและร่างกายของเธอเย็นจนน่ากลัว
เขารีบคลุมเธอด้วยผ้าห่มอุ้มเธอขึ้นรถอย่างรวดเร็วไปโรงพยาบาล
ทั้งหมดนี้ถูกชายชุดดำซ่อนตัวอยู่ในความมืดถ่ายรูปไว้ เขาส่งรูปถ่ายทั้งหมดไปที่กล่องจดหมาย หลังจากนั้นเขาก็ซ่อนตัวอยู่ในความมืดอีกครั้ง
มีเสียง “ติ๊งต๊อง” จากโทรศัพท์ หลิงเย่ว์เปิดไฟล์ที่อีกฝ่ายส่งมาเมื่อเห็นเนื้อหาที่ชัดเจนในภาพรอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอเหมือนงูคลานไปมาในความมืดที่จะฉกได้ตลอดเวลา.
“ดูซิคราวนี้จะแก้ตัวยังไง”
รุ่ยซือเดินไปกอดซังอี๋อย่างรวดเร็วความสนิทสนมของทั้งสองดูขัดตาเป็นพิเศษ
ชู่จี้เก็บภาพถ่ายกองนี้ หลับตาและทำสมาธิเพื่อระงับความโกรธทั้งหมด ความสัมพันธ์ระหว่างซังอี๋กับรุ่ยซือพวกเขาทั้งสองคนนั้นไม่ธรรมดาจริงๆ ตอนแรกเขาตาบอดที่ไปหลงชอบผู้หญิงคนนี้
เขาคิดว่าเขาจะไม่โกรธอีกต่อไป แต่เมื่อเขาเห็นภาพนั้นอารมณ์ของเขายังคงควบคุมไม่ได้เขาแทบอยากจะรีบไปคว้าคอของผู้หญิงคนนั้นไว้
เมื่อลืมตาขึ้นดวงตาก็กลับมาสงบอีกครั้ง
“คุณไปดูซิ ว่าเขาพาเธอไปไหน”หลังจากที่ชู่จี้พูดจบ เขาก็วางสายอย่างรวดเร็ว
ซังอั๋ถูกจัดให้อยู่ในห้องทดลอง รุ่ยซือนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว
“คุณคะที่นี่คือโรงพยาบาล ห้ามสูบบุหรี่” พยาบาลเดินมาห้ามเขา และเมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของชายผู้นี้เธอก็หายไม่ทั่วท้อง
“แล้วจะต้องทำยังไงถึงจะอนุญาต”รุ่ยซือยืนขึ้นโอบผู้หญิงไว้ในอ้อมแขน หายใจออกเบาๆทำให้ผู้หญิงหน้าแดง
“คุณคะ ฉัน…”พยาบาลเห็นชายหนุ่มรูปงามอยู่ใกล้ๆเป็นครั้งแรก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนสองคนยังอยู่ในท่าที่คลุมเครือเช่นนี้
จู่ๆรุ่ยซือก็บีบคางเธออย่างแรง “เรื่องของผม คุณไม่ต้องมายุ่งเข้าใจไหม?”
เขาหงุดหงิดและเขาไม่สนใจว่านี่เป็นที่สาธารณะ
ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอหยาบคายและทำให้ผู้หญิงร้องไห้จนน้ำตาร่วง เธอไม่รู้ว่าเมื่อครู่ยังดีๆอยู่เลย ทำไมสีหน้าเปลี่ยนเป็นจะร้องไห้เธอเพิ่งมาทำงานที่โรงพยาบาลได้แค่สองสามวันไม่อยากมีจุดจบแบบนี้
รุ่ยซือผลักผู้หญิงคนนั้นออกไป “ไปให้พ้น ไปเรียกผู้อำนวยการมาพบฉัน”
ในที่สุดประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออก “คุณครับ ผู้หญิงที่อยู่ข้างในอยู่ในอาการที่เลวร้าย สมองได้รับผลกระทบจากสิ่งเร้าภายนอก เธอหมดสติและอุณหภูมิร่างกายลดลง ตามหลักการการแพทย์ในปัจจุบันแล้วไม่มีทาง…”
รุ้ยซือเดินไปดึงคอเสื้อของแพทย์ “พวกแกกินอะไรเป็นอาหาร? ห๊ะ”ท่าทางจะดุเหมือนกินคน
เขาโกรธแม้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา แต่เขาไม่อยากให้เธอตาย
“เราทำดีที่สุดแล้ว”หมอปาดเหงื่อเย็นๆออกจากหน้าผากแล้วพูด
รุ้ยซือปล่อยชายคนนั้น “รีบเข้าไปดูเร็ว!”
รุ้ยซือเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นจากทางเข้าห้องทดสอบจากไกลๆดวงตาของเขาเย็นชาและรอบๆตัวเขาแผ่ออร่าทำให้คนกลัวจนตัวสั่น
“เกิดอะไรขึ้น?”ชู่จี้ถามทั้งๆที่รู้
รุ้ยซือจ้องไปที่ชู่จี้ “คุณชายชู่นี่น่าสนใจจริงๆ”เขาหยุดเยาะเย้ยไม่ได้
ชู่จี้มองไปที่หมอข้างๆเขาขมวดคิ้ว: “เกิดอะไรขึ้น?”
“ผู้หญิงข้างในอาการแย่มาก…”
รูม่านตาของชู่จี้หดตัวและเขากำลังจะรีบเข้าไปในห้องตรวจแต่หมอก็ห้ามไว้”คุณชายชู่ ยังเข้าไปไม่ได้คนไข้ได้รับการกระตุ้น ตอนนี้พวกเราไม่กล้าให้ใครเข้าไปอีก”
ชู่จี้พูดอย่างเย็นชา “ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ?”
หมอตัวสั่น “ตอนนี้หมดหนทางจริงๆ พวกเราทำได้แค่ให้เธออยู่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบๆและให้เธอฟื้นขึ้นมาเอง…”
เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเพียงผู้หญิงที่โลภหาผลประโยชน์ แม้ว่าเธอจะตายก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา อย่างไรก็ตามชู่จี้ยังคงรู้สึกสับสนและเขายังมีวิธีการมากมายก่อนที่ยังไม่ทันได้ใช้
คนสองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้สองฝั่งตาต่อตาฟันต่อฟัน เงียบอย่างน่าประหลาด
คืนหนึ่งผ่านไปและอาการไม่ดีขึ้น
ชู่จี้เอนพิงบนหลังม้านั่ง ดูเหนื่อยๆเขาถูขมับเพื่อบรรเทาอาการปวดหัว
รุ้ยซือยืนขึ้น “โชคดีนะ”เขาทิ้งคำพูดเหล่านี้ไว้และออกจากโรงพยาบาลไป
“คุณชายชู่ ผู้ป่วยในที่สุดก็ฟื้นแล้วแต่อยู่ในสภาพที่ย่ำแย่”แพทย์รีบออกจากห้องผู้ป่วยและรายงานไปคุณชายชู่
เขาไม่ได้พูดอะไร เขาแค่เดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยเม้มริมฝีปากแน่น และเหงื่อไหลออกมาจากฝ่ามือ
เมื่อเห็นคนตัวเล็กๆบนเตียงในโรงพยาบาลสิ่งที่ชู่จี้ต้องยอมรับคือเขารู้สึกเป็นทุกข์อยู่ครู่หนึ่ง
ผิวของผู้หญิงดูใสและขาว ริมฝีปากบางๆของเธอไม่แดงก่ำมีสีซีดและน่าสงสาร ดวงตาของเธอไม่สดใส
ทันทีที่เขาเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ซังอี๋ก็จ้องมองชู่จี้ด้วยท่าทางไม่เป็นมิตรอย่างสุดขีดเหมือนจะมีความหมายว่า “ถ้าคุณก้าวมาอีกเพียงก้าวเดียว ไม่คุณก็ฉันที่จะตายกันไปข้างหนึ่ง”
