เพียงแต่หลิ่วหยินเฟิงส่ายหัวเล็กน้อยและกล่าวทัดทาน “ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”
เซี่ยโหเหยียนไม่เข้าใจจึงหันมาถามอย่างข้องใจ “กุนซือบอกว่าไม่มีทหารในเมืองนี้แล้วไม่ใช่หรือ แล้วเราจะกลัวอะไรล่ะ?”
“ฝ่าบาท อุบายเมืองร้างนี้เป็นกลยุทธ์ที่มีบันทึกอยู่ในตำรา หากจิ้งอ๋องใช้อุบายนี้ล่อให้เราติดกับ เราจะทำอย่างไร? หม่อมฉันไม่รู้ว่าในเมืองนั้นมีทหารซ่อนอยู่หรือไม่” หลิ่วหยินเฟิงขมวดคิ้วและพูดเบาๆ
เซี่ยโหเหยียนไม่เคยคิดเช่นนี้มาก่อน เมื่อได้ยินดังนั้นก็ครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วจึงเอ่ยว่า “จะกลัวเขาทำไมกัน? เมืองเล็กๆ อย่างจิ้งหยางนี้มีทหารเพียงสองแสนคนเท่านั้น ถึงแม้จะเป็นอุบายเมืองร้างข้าก็ไม่เชื่อแน่ว่าเขาจะสามารถเอาชนะทหารสี่แสนของข้าได้ นอกจากนี้ข้าได้ส่งจดหมายไปถึงค่ายของแม่ทัพหลินอวี่ที่เดิมโจมตีเมืองจิ้งหยางแล้วเพื่อขอให้เขาโจมตีจากประตูทิศใต้ เราโจมตีจากที่นี่ เราโจมตีขนาบทั้งสองทิศ ถึงเขาอยากจะหนีก็หนีไปไหนไม่ได้แน่”
หลิ่วหยินเฟิงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวช้าๆ “ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ จิ้งอ๋องเจ้าเล่ห์เพทุบายนัก แม้ว่าเราจะมีทหารสี่แสนก็ไม่อาจปะทะโดยตรงได้ หากมีกองทัพทหารสองแสนห้าของแม่ทัพหลินก็อาจพอรับประกันความสำเร็จได้ แต่ว่าตอนนี้ฮวากั๋วกงอยู่ในค่ายของเขาและหลินอวี่เดิมทีเคยเป็นลูกน้องของเขา ทัพสองแสนห้านั้นไม่แน่ว่าจะมา”
“หลินอวี่กล้าขัดคำสั่งหรือ? แม้แต่คำสั่งของข้าก็กล้าขัดหรือ? แล้วเหตุใดฮวากั๋วกงจะไม่ให้เขายกทัพมาเล่า?” เซี่ยโหเหยียนพูดเสียงเย็นแต่กลับแฝงแววดื้อดึงเล็กน้อย
หลิ่วหยินเฟิงถอนหายใจ “ทำไมเราจึงโจมตีจิ้งหยาง?”
“เพื่อสังหารลั่วชิงเหยียน” เซี่ยโหเหยียนตอบโดยไม่ต้องคิด
หลิ่วหยินเฟิงพยักหน้า “ใช่ เพื่อจะฆ่าลั่วชิงเหยียน แต่ว่าระหว่างลั่วชิงเหยียนและฮวากั๋วกงมีความสัมพันธ์เช่นไร ท่านเคยคิดเรื่องนี้หรือไม่?”
“ฮวากั๋วกง?” เซี่ยโหเหยียนขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นานจึงคิดได้ “อ้อ อดีตฮองเฮาเป็นลูกสาวของฮวากั๋วกง เช่นนั้นลั่วชิงเหยียนก็เป็นหลานของฮวากั๋วกง!” พูดจบคิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดมุ่น “พวกเรารีบมาที่เมืองจิ้งหยางแห่งนี้ก็เพื่อฉวยโอกาสในตอนที่ทัพหนุนของแคว้นหนิงยังมาไม่ถึงสังหารลั่วชิงเหยียน ตอนนี้ที่เรารออยู่นอกเมืองนี้มันเรื่องอะไรกัน? หากไม่รบแล้วข้าจะมาทำไม?”
หลิ่วหยินเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “ไม่ใช่ไม่รบ เพียงแต่สถานการณ์ในเมืองก็ต้องสืบให้ละเอียด ท่านวางใจเถอะ ทัพหนุนของแคว้นหนิงไม่อาจมาได้เร็วเช่นนั้น”
เซี่ยโหเหยียนไม่สนใจอีกต่อไปและโบกมือ “เจ้าไปจัดการเถอะ ข้าเชื่อใจเจ้า เพียงแต่ความอดทนของข้ามีจำกัด ในหนึ่งชั่วยาม มากสุดหนึ่งชั่วยาม ข้าจะเริ่มโจมตี”
“พ่ะย่ะค่ะ” หลิ่วหยินเฟิงตอบและรีบขี่ม้าจากไป เมื่อเซี่ยโหเหยียนเห็นว่าเขาของเขาไปเตรียมการแล้วจึงโบกมือและเอ่ยว่า “พักเดินทัพที่นี่”
อาจเป็นเพราะเขารู้สึกว่าความแตกต่างของกำลังทหารนั้นมากเกินไป เซี่ยโหเหยียนจึงไม่ได้ให้ตั้งค่าย แต่คิดเพียงจะรบให้จบและสังหารจิ้งอ๋องอย่างรวดเร็ว โดยอาศัยยามที่จิ้งหยางยังไม่ได้ป้องกันเมือง แล้วค่อยยึดจิ้งหยาง เป็นเช่นนี้ได้ย่อมประเสริฐที่สุด
หลิ่วหยินเฟิงสั่งให้พลธนูหลายสิบคนอาศัยความมืดค่อยๆ เข้าใกล้เมืองจิ้งหยางทีละนิด “พวกเจ้าเล็งไปที่ชายที่อยู่บนกำแพงก็พอแล้ว นั่นคือจิ้งอ๋อง หากฆ่าเขาสำเร็จจะมีรางวัลอย่างงาม!”
เสียงของหลิ่วหยินเฟิงไม่ดังนัก แต่กลับราวเปี่ยมไปด้วยการโน้มน้าวใจ ทำให้พลธนูหลายสิบคนที่อยู่ข้างหลังเขาแสดงความตื่นเต้นออกมาเล็กน้อย หลิ่วหยินเฟิงยิ้มเย็นและกล่าวว่า “พวกเจ้าอาศัยความมืดกำบังเดินไปข้างหน้าจนอยู่ในระยะที่ยิงได้แล้วอย่าเพิ่งทำอะไรโดยพลการ รอนายกองให้สัญญาณหนึ่งสองสามแล้วค่อยเริ่มพร้อมกันและเริ่มทำให้งูตกใจ
ทุกคนต่างขานรับและรีบรุดไปข้างหน้า ยกคันธนูขึ้นมาแล้วดึงสายธนูรอคำสั่งจากนายกอง แต่ยังไม่ทันได้ยินเสียงของนายกองก็ได้ยินเสียงหนึ่งลอยแหวกอากาศมา
“แย่แล้ว มีคนลอบโจมตี” มีคนเปล่งเสียงขึ้น แต่ทันทีที่สิ้นเสียง กลุ่มคนสามสิบสี่สิบคนก็ล้มลงทันที
เซี่ยโหเหยียนที่อยู่ตรงกองทัพด้านหลังไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้ที่อยู่แนวหน้า แต่เขากลับรู้ได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงรีบขี่ม้าหันหลังกลับไปหาเซี่ยโหเหยียน “พลธนูกว่าสามสิบคนที่ข้านำไปถูกสังหารจนหมดพ่ะย่ะค่ะ…”
เซี่ยโหเหยียนอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยว่า “เมื่อกี้เจ้าต้องการไปลอบสังหารลั่วชิงเหยียนหรือ?”
หลิ่วหยินเฟิงพยักหน้า “หม่อมฉันเพียงแค่ต้องการหยั่งเชิงว่าเขาอยู่บนกำแพงจริงๆ หรือไม่”
“เขาไม่ได้อยู่คนเดียวหรือ? เป็นกลลวงจริงหรือ? เช่นนั้นมีทหารสองแสนนายกำลังรออยู่ในเมืองจิ้งหยาง? ไม่ใช่อุบายเมืองร้าง?” เซี่ยโหเหยียนถามติดๆ กัน
หลิ่วหยินเฟิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่กลับกล่าวว่า “หม่อมฉันคิดตรงกันข้ามพ่ะย่ะค่ะว่าเป็นอุบายเมืองร้างจริงๆ จิ้งอ๋องเพียงกำลังพยายามทำตัวเป็นปริศนาและทำให้พวกเราคิดว่าในเมืองมีคนอยู่จริงๆ เพียงแต่เมื่อครู่หม่อมฉันดูอย่างชัดเจนแล้วว่าลูกศรของฝ่ายตรงข้ามแม่นยำมากจนแทบจะถือได้ว่าสมบูรณ์แบบ ดังนั้นจะเห็นได้ว่าไม่ใช่ทหารธรรมดา หม่อมฉันได้ยินมาว่าจิ้งอ๋องมีกำลังสายลับอยู่รอบกาย เกรงว่าคนเหล่านี้น่าจะเป็นกองทหารลับพ่ะย่ะค่ะ”
เซี่ยโหเหยียนเชื่อมั่นในตัวหลิ่วหยินเฟิงมาก เมื่อได้ยินว่าเขาพูดเช่นนั้นก็กล่าวว่า “แล้วยังจะรออะไรอีก แม่ทัพทุกท่านโปรดบัญชาการลงไป เตรียมตัวบุกโจมตี”
เพียงแต่ยามที่เซี่ยโหเหยียนยังเตรียมตัวไม่พร้อมก็เห็นแสงไฟในเมืองจิ้งหยางสว่างขึ้นทันที แสงไฟนั้นสว่างไสว สีหน้าของเซี่ยโหเหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ท่านกุนซือไม่ได้บอกว่าไม่มีคนหรือ? นี่แสงอะไร?”
หลิ่วหยินเฟิงเองก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ไม่นานก็เห็นเมืองจิ้งหยางสว่างไสวขึ้นและดูเหมือนว่าจะมีควันหนาทึบก่อตัวขึ้น สายลมบางเบาพัดกลิ่นนั้นลอยมาจางๆ ท่าทีของหลิ่วหยินเฟิงก็เปลี่ยนไป “องค์รัชทายาท ข้าเกรงว่าทหารแคว้นหนิงจะจุดไฟเผาเมือง”
“อะไรนะ?” เซี่ยโหเหยียนตกตะลึง ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังเมืองที่ดูสว่างไสวและเห็นเบาะแสอะไรบางอย่าง จึงรีบเอ่ยว่า “จัดทัพให้เร็วที่สุดและเดินทางทันที”
เขาต้องการสังหารลั่วชิงเหยียนแต่พร้อมกันนั้นเขาก็ยังต้องการที่จะยึดครองเมืองจิ้งหยางด้วย แม้ว่าเมืองจิ้งหยางจะไม่ได้มีข้อดีอันใด เพียงแต่หากยึดมาได้และต้องการโจมตีเมืองคังหยางในภายภาคหน้า เมืองจิ้งหยางก็จะเป็นประโยชน์อยู่มากและกำลังเสริมก็จะสะดวกกว่ามาก นอกจากนี้แม้ว่าจิ้งหยางจะเป็นเมืองเล็กๆ แต่ก็มีเสบียงอาหารในเมืองอยู่ไม่น้อย อย่างน้อยก็เพียงพอที่จะรองรับกองทัพหลายแสนนายในระยะเวลาหนึ่ง หากลั่วชิงเหยียนเผาเมือง ถึงเขาจะยึดมาได้ก็เป็นเพียงเมืองที่ทรุดโทรมและไม่มีประโยชน์อันใด
แสงไฟในเมืองเริ่มจ้าและลุกลามไปมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเซี่ยโหเหยียนเห็นดังนั้นก็ร้อนใจ เขาหันกลับมาและเอ่ยว่า “ให้ทัพหน้ารีบเข้าโจมตีเมือง”
ด้านหลังที่เสียงขานรับอย่างพร้อมเพรียง เซี่ยโหเหยียนรีบขึ้นม้า เมื่อขุนพลของทัพหน้าเดินทัพไปแล้วครึ่งหนึ่งเข้าจึงตามไป มุ่งหน้าสู่เมืองจิ้งหยาง
เมื่อทัพหน้ายกไปถึงด้านล่างเมืองแล้ว ระหว่างนั้นกลับมีห่าธนูพุ่งมาไม่ขาดสาย พลทหารระส่ำระสายขึ้น เซี่ยโหเหยียนตะโกนร้อง “แยกกัน! เร่งความเร็วไปที่ประตูเมือง”
