ลู่จิ้นยวนก็ยังคงนั่งอยู่ในห้องนั้นที่ยังคงมีกลิ่นเลือดจางๆลอยอยู่ในห้อง ไม่ขยับตัวไปไหน
ด้านนอกไม่มีเสียงอะไร ทุกๆคน โดนเขาไล่ออกไปหมดแล้ว
ส่วนอันเฉินกลับออกไปจากที่นี่ ไปตามหาเบาะแส ถึงแม้ว่า ความหวังจะเรือนลางจริงๆ
ยังไงเสีย นี่ก็ถูกทำความสะอาดเสียหมดจดแล้ว แถม นี่ที่คือเกาะร้าง ไม่สามารถที่จะตามหาพยายานคนที่ลงมือทำร้ายได้ แม้แต่คนที่ทำเรื่องนี้คือใคร ก็ยากที่พวกเขาจะตามหาเจอ
“เวินหนิง คุณจะต้องไม่เป็นไร ขอโทษ……” ลู่จิ้นยวนมองรอยเลือดบนผนัง
ตระกูลลู่ทำอะไรละเอียดรอบคอบมาตลอด รอยเลือดนี้ ตอนแรกจะต้องฝังแน่นมากแน่ๆ ดังนั้นถึงได้หมดปัญญาที่จะทำความสะอาดให้เกลี้ยง เลยทิ้งไว้แบบนี้
ดังนั้น วันนั้นที่เธอคลอด ตกลงแล้วเจอกับความทรมานากเท่าไหร่ เลือดไหลออกมามากเท่าไหร่?
ไม่มีใครรู้ ลู่จิ้นยวนรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองนั้นโดนบีบเอาไว้ไว้แรงๆ ห้องที่ว่างเปล่า นอกจากลูบผนัง เขาก็ทำอะไรไม่ได้
“เวินหนิง ผมผิดไปแล้ว คุณ……กลับมาเถอะนะ……”
น้ำเสียงเศร้าโศกของชายหนุ่มดังขึ้น ก้องไปทั่วห้องที่ว่างเปล่า ดูสิ้นหวัง
……
การกระทำของลู่จิ้นยวน ไม่นานก็ลอยไปเข้าหูของเย่หวานจิ้ง ตอนแรกสองสามวันมานี้เธอคิดว่าลู่อันหรานก็โดนเอาตัวกลับมาแล้ว เวินหนิงก็หายตัวไปแล้ว ส่วนงานหมั้นก็จัดเสร็จอย่างลุล่วงแล้ว เธอก็สบายใจได้แล้ว
นึกไม่ถึงเลยว่า ลู่จิ้นยวนกลับหาเกาะร้างเจอ แถม ยังส่งคนออกไปตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นอีก
ผู้หญิงคนนั้น เขาใส่ใจขนาดนี้เลยหรือ?
ภายในใจของเย่หวานจิ้งไม่สบายใจเป็นอย่างมาก
ไม่ได้หยุดพัก เธอรีบรุดไปยังเกาะร้างที่ลู่จิ้นยวนอยู่
สำหรับที่แห่งนั้นแล้ว เย่หวานจิ้งเกลียดที่แห่งนั้นมากจริงๆ ที่นั่นเคยมีหญิงสาวที่เธอเกลียดที่สุดคลอดเด็กที่เป็นของตระกูลลู่ออกมา
ลู่จิ้นยวนกำลังนั่งอยู่ในห้องที่เวินหนิงคลอดลูกในตอนนั้น เขารู้ไม่ว่าจะช้าจะเร็วคนของตระกูลลู่ก็ต้องมา ตอนนี้ตระกูลลู่กับตระกูลมู่เพิ่งจะดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน เขาหนีมาแบบนี้ ตามตัวไม่พบ จะต้องเรียกความสนใจจากโลกภายนอกได้แน่
ตระกูลลู่ไม่มีทางปล่อยปละละเลยและไม่สนใจเขา ดังนั้น จะต้องมีคนมาตามหาเขาแน่ๆ
เขาต้องการคำอธิบาย คำอธิบายที่เกี่ยวกับเวินหนิง
……
ในตอนที่เย่หวานจิ้งถึงที่นั่น ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว
บนท้องฟ้าเป็นท้องฟ้ายามเย็นที่สวยงาม สีแดงก่ำบนท้องฟ้าเหมือนกับสีเลือด จิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของเย่หวานจิ้งเต้นรัว
เธอไม่อาจะลืมภาพวันนั้นที่มาที่นี่ได้ ภาพที่เห็น ต่างกันลิบลับกับตอนที่เธอคลอดลูกออกมาอย่างสะดวกสบายในโรงพยาบาลราคาแพง การคลอดลูกของเวินหนิงสามารถเรียกได้ว่าน่าเวทนา
แค่คิดถึงกลิ่นเลือดคาวคละคลุ้งในวันนั้น เย่หวานจิ้งยังอยากจะอ้วกออกมา
“เขาล่ะ?” เย่หวานจิ้งคิดเพียงแค่อยากจะรีบๆพาตัวคนออกไปให้เร็วที่สุด เกาะนี้ เธอวางแผนไว้ว่าหลังจากที่ทำลายร่องรอยจนเสร็จหมดแล้วก็จะเปลี่ยนเจ้าของ ความทรงจำที่ไม่น่าอภิรมย์เหล่านั้น ก็จะหายไปตามกาลเวลาเช่นกัน
“อยู่ในห้องครับ”
มีคนเดินออกมา ต้อนรับเย่หวานจิ้ง
เย่หวานจิ้งเดินตามเขาเข้าไป เพียงแต่ พลางเดิน ความหงุดหงิดในใจของเธอก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น เพราะว่า เห็นได้ชัดว่าเธอถูกพาตัวไปยังห้องที่เวินหนิงคลอดลูกออกมา
เขาอยู่ที่นั่นได้ยังไง?
ความคิดของเย่หวานจิ้งตีกันเล็กน้อย อารมณ์บนใบหน้าแข็งค้าง เดินไปจนถึงประตูห้อง ประตูห้องกำลังปิดอยู่ ภายในเงียบสงบ ไม่มีเสียงเลยแม้แต่น้อย แต่ว่า กลับทำให้คนรู้สึกว่าไม่สบายใจเพราะมีเรื่องน่าอึดอัด
“แกลงไปก่อน” เย่หวานจิ้งพูดขึ้นมาเบาๆ “อย่าให้ใครเข้ามาใกล้”
อีกแป๊บหนึ่ง อาจจะมีเรื่องที่ทำลายหน้าตาของตระกูลลู่เกิดขึ้นได้ เธอไม่ต้องการสาวไส้ให้กากิน
“ครับ”
ทุกๆคนถอยออกไปด้วยท่าทางเคารพ ตอนนี้เย่หวานจิ้งถึงได้เคาะประตูเบาๆ “จิ้นยวน แม่เอง”
ลู่จิ้นยวนนั่งอยู่บนพื้น บนพื้นที่เย็นเฉียบ นั่งนานๆ ร่างกายก็จะเย็นไปด้วย แต่ว่า เขากลับเหมือนว่าไม่รู้สึกอย่างไรอย่างนั้น
“เชิญเข้ามาครับ” น้ำเสียงของลู่จิ้นยวนก็ดูใจเย็นเช่นกัน ถึงขนาดที่บอกได้ว่าเย็นชา
เย่หวานจิ้งเดินเข้ามา สัมผัสได้ว่าภายในห้องยังคงมีกลิ่นคาวเลือดจางๆลอยอยู่ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “ตอนนี้สำนักข่าวทุกแห่งกำลังรอแกอยู่ แกอยู่ที่นี่ ก็ไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงอะไร กลับไปกับฉัน”
“เวินหนิงยังไม่ตาย” อยู่ๆลู่จิ้นยวนก็หัวเราะเสียงเย็นขึ้นมา เขามองมาทางเย่หวานจิ้งที่ยืนอยู่ตรงประตู นัยน์ตามีแววกำลังบ้าคลั่ง
เขาไม่เชื่อว่าเวินหนิงตายไปแล้ว ตระกูลลู่จะต้องหลอกเขาแน่ๆ
เย่หวานจิ้งมองท่าทางไร้สติของลูกชาย เธอไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้ของลู่จิ้นยวนมาก่อน
เธอไม่ใช่แม่ของเขา เป็นคนที่ใกล้ชิดกับเขาที่สุดในโลกใบนี้?
เพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง เขาก็ตีตนออกหากจากตัวเองแล้ว?
“เธอตายไปแล้ว จิ้นยวน เธอตายไปแล้วจริงๆ!”
เย่หวานจิ้งตะโกนออกมาอย่างเหลืออด เธอเองก็ไม่ได้ต้องการจะมาใส่ใจท่าทางผู้ดีอะไรทั้งนั้น ที่แห่งนี้ แล้วก็สายตาที่ลูกชายมองเธอ ทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวาย
“แม้แต่แม่อย่างฉันแกก็ไม่เชื่ออย่างนั้นเหรอ?”
“แม่ นี่มัน เป็นครั้งที่สองที่คุณใช้สถานะมากดดันผม……”
ลู่จิ้นยวนพึมพำออกมา
ครั้งแรก คือที่เธอใช้มันบังคับให้เขาไปหมั้นกับมู่เยียนหราน ไม่อย่างนั้นก็จะไม่เข้ารับการผ่าตัด ทำให้เขานั้นต้องแบกรับความรู้สึกผิดที่ทำให้แม่ตัวเองตายไปตลอดชีวิต เขายอม”
ตอนนี้ ก็เป็นอย่างนี้อีก เธอกำลังใช้สถานะของเธอบังคับเขา ทำให้เขาเลิกยุ่งกับเรื่องๆนี้
เธอใช้คำว่าแม่คำนี้ มากดดันเขาจนเขาแทบหายใจไม่ออก
พวกเขา เปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ได้ยังไง?
“……”
อยู่ๆเย่หวานจิ้งก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา เธอถอยหลังไปสองก้าว ยังไงก็นึกไม่ถึงเลยว่าลู่จิ้นยวนจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา
“จิ้นยวน แกนี่……”
“นี่มัน…..อะไรครับบ?”
ลู่จิ้นยวนพูดแทรกเย่หวานจิ้งขึ้นมา
เขาลุกขึ้นยืน เดินเข้าใกล้ทีละก้าวๆ “ทำให้คุณผิดหวังจริงๆ ทำให้ตระกูลลู่ผิดหวัง?”
อยู่ๆเย่หวานจิ้งก็พูดไม่ออก เธออยากจะพูดแบบนี้จริงๆ แต่ตอนนี้ เธอพูดไม่ออก
“คุณก็ทำให้ผมผิดหวังเหมือนกัน”
ลู่จิ้นยวนทึ้งผมตัวเองด้ยวความเจ็บปวด แค่คิดว่าเวินหนิงต้องทนรับความเจ็บปวดขนาดไหนในที่แห่งนี้ แค่คิดว่าเธออาจจะไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ไม่อาจเห็นรอยยิ้มของเธอได้อีก ไม่ได้ยินเสียงของเธอ
ลู่จิ้นยวนคิดว่าตัวเองโดนบังคับจนกำลังจะกลายเป็นบ้าไปแล้ว
ส่วนผู้ร้ายก็คือมารดาของเขา เขาไม่มีทางที่จะล้างแค้นให้เวินหนิงได้เลย
“ผมนึกว่าคุณคิดแม่ที่ดีที่สุดในโลกมาตลอด แล้วผมเองก็ไม่เคยคิดที่ทำให้คุณผิดหวัง แต่ตอนนี้…….”
“ผมไม่รู้ว่าทุกๆอย่างนี้ถูกหรือว่าผิด บางที เวินหนิงอาจจะพูดถูก”
แค่ได้ยินชื่อของเวินหนิง เย่หวานจิ้งกลัวจนต้องถอยหลังไปสองก้าว
ริมฝีปากของลู่จิ้นยวนเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา “แต่ก่อนเวินหนิงมักจะพูดว่าตระกูลลู่อยู่ในตำแหน่งที่มีอำนาจ วางตัวสูงส่ง ไม่เคยใส่ใจความทุกข์สุขเศร้าโกรธของใคร ผมไม่เชื่อ”
“แต่ตอนนี้ดูไปแล้ว บางทีอาจจะเป็นแบบนี้ แม่ แม่มองเห็นรอยเลือดที่ตรงนั้นไหม? นั่นเป็นสิ่งที่เวินหนิงทิ้งไว้……”
“ตกลงแกพูดจบหรือยัง?”
อยู่ๆเย่หวานจิ้งก็ทนไม่ไหวแล้ว เธอยื่นมือออกไป ตบลงบนใบหน้าของลู่จิ้นยวนอย่างแรง “นี่แกยอมทะเลาะกับแม่เพื่อคนตายคนเดียวเลยเหรอ หันหลังแล้วเป็นศัตรูกับตระกูลลู่อย่างนั้นใช่ไหม?”
