คำพูดเหอจื่ออัน ทำให้ลู่จิ้นยวนโมโหมาก แต่คัดค้านไม่ได้
ก็เป็นความจริง เขาคือคนที่ทำให้เวินหนิงได้รับความทุกข์ เรื่องนี้เขารู้ดีกว่าใคร
ดังนั้นเขาถึงอยากให้เวินหนิงอยู่ข้างๆ ตน ถึงแม้ตอนนี้เธอจะไม่ยอมก็ตาม สักวันหนึ่งเธอจะเข้าใจ
“เรื่องพวกนี้มันไม่เกี่ยวกับนาย”
“เฮอะ งั้นมันเกี่ยวกับคุณเหรอ? อย่าลืมสิ พวกคุณหย่ากันไปตั้งนานแล้ว พวกคุณในตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”
“งั้นเหรอ?”
ลู่จิ้นยวนหัวเราะเยาะ จากนั้นก็มองไปข้างเตียง
ลู่อันหรานเล่นบนเตียงจนเหนื่อย ตอนนี้หลับไปแล้ว ใบหน้าเล็กสงบนิ่ง เห็นได้ชัดว่ามีส่วนคล้ายคลึงกับเวินหนิง
ไม่ต้องพูด เหอจื่ออันก็เข้าใจความหมายของเขา
เขาอยากพูดว่าระหว่างพวกเขามีลูกคนหนึ่ง แต่เขาไม่มีอะไรเลยใช่ไหม?
กำหมัดแน่น เหอจื่ออันกัดฟัน “แล้วยังไง?”
“เธอจะไม่ทิ้งลูกของเธอไป ดังนั้นสักวันหนึ่งเธอจะกลับมาอยู่เคียงข้างฉัน”
น้ำเสียงลู่จิ้นยวนมีความมุ่งมั่นมาก เขารู้จักเวินหนิงดี ผู้หญิงคนนี้ ให้ความสำคัญกับคนในครอบครัวยิ่งกว่าสิ่งใด ให้เธอทิ้งเลือดเนื้อของตัวเองแบบนี้ มันเป็นไปไม่ได้
เหอจื่ออันเกลียดทัศนคติอันสูงส่งของลู่จิ้นยวน เขามักจะเป็นแบบนี้ คิดว่าสามารถควบคุมทุกอย่าง ควบคุมชีวิตคนอื่นได้
เขาจะไม่ยอมให้เขาทำสำเร็จ……
ครั้งนี้ เขาเสียสละมามากแล้ว เขาจะไม่ยอมอีกต่อไปอย่างเด็ดขาด
“คุณมีความมั่นใจในตัวเองมากเกินไป ถ้าฉันจะบอกว่า ฉันสามารถทำให้เธอลืมคุณ ลืมเด็กคนนี้ได้ล่ะ……?”
เหอจื่ออันพูดอย่างเย็นชา ตาต่อตา ฟันต่อฟันกับลู่จิ้นยวน
“……”
ลู่จิ้นยวนมองใบหน้าที่คล้ายคลึงกับตัวเอง ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่ชายคนนี้คล้ายกับตัวเองมากจริงๆ ไม่ใช่แค่ภายนอก แต่นิสัยมุ่งมั่นดื้อรั้นไม่รับฟังความเห็นต่าง ก็คล้ายกัน
เขาจะทำอะไรกันแน่?
หรือเขามีทางหนีทีไล่จริงๆ?
ทันใดนั้นอารมณ์ลู่จิ้นยวนก็หงุดหงิด เขาถอยหลังสองก้าว “นั่นขึ้นอยู่กับว่าพวกนายจะออกไปจากที่นี่ได้หรือเปล่า”
น้ำเสียงลู่จิ้นยวนยังคงมั่นใจ ในเมืองเจียงเฉิง เป็นดินแดนของตระกูลลู่ ที่นี่แค่เขาเอ่ยปาก ก็ไม่มีใครหลบหนีออกไปได้
ถึงแม้เหอจื่ออันจะมีอำนาจอยู่บ้าง แต่ในอาณาเขตของเขา ไม่มีโอกาสชนะเลย!
“นาย……”
เหอจื่ออันเข้าใจ ถ้าลู่จิ้นยวนลงมือ เวินหนิงก็อาจจะถูกจับกลับไป ดังนั้นเขาต้องถ่วงเวลาให้มากที่สุด
“ฉันจะไม่ให้นายไปก่อกวนเธอ……”
เหอจื่ออันคว้าคอเสื้อลู่จิ้นยวน มือออกแรงมาก ทำให้ชุดสูทที่สั่งทำเป็นพิเศษราคาแพงของชายหนุ่มบางส่วนฉีกขาด
ในดวงตาลู่จิ้นยวนมีความรุนแรงเพิ่มขึ้น เขาไม่กลัวเวินหนิงหนีไปได้หรอก แต่เขาไม่อยากทะเลาะกับคนคนนี้โดยไม่จำเป็น
แต่ถ้าเหอจื่ออันยั่วยุ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้เขารู้ว่าใครกันแน่ที่แข็งแกร่งกว่ากัน
ยังไงแล้วช่วงเวลานี้……เขาช่างน่าสมเพชสำหรับเขาจริงๆ!
“อยากทะเลาะเหรอ?”
ลู่จิ้นยวนยกยิ้มเยาะ โยนเนกไทไปข้างๆ อย่างสง่างาม
สีหน้าเหอจื่ออันจมลง ความเกลียดชังครั้งเก่าและใหม่เอ่อล้นเข้ามาในจิตใจ ทำให้เขาซัดหมัดออกไปทันที
“ไม่เลว ฉันต่อยนาย นายคิดว่านายเป็นใคร พระเจ้าเหรอ? สามารถครองทุกสิ่งทุกอย่างได้ ฉันจะบอกนายให้นะ นายกำลังฝันอยู่!”
ลู่จิ้นยวนหลบหมัดเหอจื่ออันอย่างอันตราย “แล้วยังไง สุดท้ายแล้วฉันก็แข็งแกร่งกว่านาย ตราบใดที่เป็นคนที่แข็งแกร่ง ก็จะควบคุมคนอื่นได้”
“อีกอย่าง เรื่องที่นายซ่อนเวินหนิง แสดงละครออกมา ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับนายเลย!”
ชายสองคน ละทิ้งท่าทางสุภาพบุรุษในตอนปกติ ชกและเตะกัน
ในตอนนี้เวลานี้ ทั้งสองคนต่อยกันตาแดง โจมตีอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง
สุดท้ายแล้ว ลู่จิ้นยวนก็เหนือกว่า
ถึงแม้เหอจื่ออันจะมีทักษะการต่อสู้ที่ไม่เลว แต่ลู่จิ้นยวนดียิ่งกว่า
เหอจื่ออันพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว ลู่จิ้นยวนเห็นสภาพย่ำแย่ของเขา ก็จ้องมองลงมาอย่างเย็นชา
“ไม่คิดว่าตอนนี้นายก็ไม่ได้พัฒนาอะไร”
“ดูเหมือนนายจะเอาชนะฉันไม่ได้ไปตลอดชีวิต”
ประโยคนี้ ลู่จิ้นยวนเคยพูดมาก่อน เย่หวานจิ้งก็เคยพูดเช่นกัน
ความเย่อหยิ่งโดยกำเนิดแบบนั้น มันเป็นการสืบทอดที่น่ารังเกียจแท้ๆ
เหอจื่ออันเหมือนถูกบางอย่างทิ่มแทง ในดวงตามีความบ้าคลั่ง
ไม่สนความเจ็บปวดในร่างกาย เขาจับกางเกงลู่จิ้นยวนไว้ “อย่าคิดว่าทุกอย่างจะถูกนายควบคุม ตอนนี้เหลือเวลาไม่มาก พวกเขาคงหนีไปได้แล้ว……”
“ฉันเตรียมคนไว้ที่สนามบินตั้งนานแล้ว ถึงเธอจะติดปีกก็บินหนีไปจากเมืองเจียงเฉินไม่ได้”
ลู่จิ้นยวนมองเขาอย่างเฉยเมย ทันใดนั้นก็เรียกป้าจางที่รออยู่ข้างนอกเข้ามา มอบลู่อันหรานให้เธอ จากนั้นก็เดินออกไป
“ไอ้ชั่ว!”
เหอจื่ออันถึงได้รู้ว่า ลู่จิ้นยวนมีทางหนีทีไล่ตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เขามา คาดว่าปิดเส้นทางการหลบหนีไว้แล้ว ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างที่เขาทำเมื่อครู่นี้มันก็ไม่มีความหมายอะไรเลย
เวินหนิง ส่งเธอออกไปไม่ได้
“ไม่……”
มือเหอจื่ออันกำลังสั่น เขาจะล้มเหลวอีกครั้งไม่ได้……
……
อยู่บนรถซิ่ง อารมณ์ของเวินหนิงวุ่นวายอย่างบอกไม่ถูก
ตอนแรกคิดว่าทำแบบนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับลู่จิ้นยวนอีก ไม่คิดว่าเขาจะตามหาเธอได้จริงๆ
แต่เวินหนิงรู้สึกหงุดหงิดมาก ในขณะเดียวกันก็หวาดกลัวมาก
ตระกูลลู่ได้พรากทุกอย่างที่เธอครอบครองไป แย่งไปโดยไม่เหลืออะไรไว้เลยสักนิด อิสรภาพของเธอ การแต่งงานครั้งแรกของเธอ ลูกของเธอ……
เธอไม่กล้ายุ่งกับคนแบบนี้อีกแล้ว เธอไม่อยากถูกหลอกใช้จนตายอย่างไร้ค่าอีกแล้ว
“คุณหนูเวิน ทางนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
เดนิสกำลังขับรถ นึกถึงสภาพกระวนกระวายของเหอจื่ออันเมื่อครู่นี้ ในใจก็กังวลอย่างมาก
เพราะเหอจื่ออันไม่ไว้ใจคนอื่น เรื่องนี้ เขาจึงมอบอำนาจให้คนใกล้ชิดที่สุดเป็นคนทำ
“ฉันผิดเอง ฉันเผยตัวตนโดยไม่ได้รังวะ ต้องหลบหนี”
เวินหนิงพูดอย่างรู้สึกผิด หวังว่าเหอจื่ออันจะไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้น เธอจะชดใช้ความเมตตาของเขาอย่างไร?
เดนิสได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว คันเร่งใต้เท้าเขาก็เหยียบให้หนักขึ้น สำหรับเรื่องลู่จิ้นยวน เขาก็สั่นสะเทือนเหมือนสายฟ้า ตอนนี้วิธีการของชายคนนั้นยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่เป็นเขตแดนของเขา เขาเป็นห่วงมากจริงๆ ว่าเหอจื่ออันจะเป็นอะไร
สีหน้าเดนิสมืดมนนิดหน่อย ความเร็วรถเร่งขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว
ในตอนนี้ โทรศัพท์เหอจื่ออันก็โทรเข้ามา
“เดนิส ไม่ต้องพาเวินหนิงไปสนามบินแล้ว ที่นั่นออกไปไม่ได้แล้ว……กลับฐานของเราเดี๋ยวนี้!”
“เร็วจัง?”
เดนิสกัดฟัน ระดับความเร็วในการตอบสนองของลู่จิ้นยวน มันเร็วจนน่ากลัวจริงๆ เขาไม่กล้าชะลอแล้ว รีบหันหัวรถทันที ต้องการกลับไปยังสถานที่ที่เหอจื่ออันกล่าวถึงเมื่อครู่นี้
แต่เดนิสที่กระสับกระส่ายตลอดเวลาไม่เห็นรถบรรทุกคันใหญ่ขับตามหลังเขาอยู่……
