สีหน้าโม่เทียนยวี๋ไม่พอใจทันที แต่ก็ไม่แน่ใจนิดหน่อย เขาเคยสืบข้อมูลประธานบริษัทตระกูลลู่คนนี้มาก่อน
เขารู้ว่าอีกฝ่ายมีลูกชายหนึ่งคน ชีวิตเมื่อห้าหกปีก่อนนี้บริสุทธิ์ผุดผ่องมาก ข้างกายไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหน จะเกี่ยวข้องกับโม่โยวผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร
เพื่อตรวจสอบอย่างถูกต้อง โม่เทียนยวี๋พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ประธานลู่ คุณหมายถึงใคร? ”
เขาเลิกคิ้ว มุมปากยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้ม “พูดขึ้นแล้ว เธอก็แซ่โม่เหมือนกัน นักออกแบบโม่โยวของแผนกออกแบบเรา”
รูม่านตาเขาหดลง ไม่คิดว่าจะเป็นโม่โยวจริงๆ คิ้วขมวดขึ้นมาทันที ไม่แปลกใจที่ลู่จิ้นยวนจะจัดการแม่ตน
ในพริบตาเดียว เขาก็ไม่พอใจโม่โยวสุดขีด ทั้งๆ ที่คบกับตัวเอง แต่ยังไปยั่วยวนประธานบริษัทตระกูลลู่ สุดยอดจริงๆ เลย เฮอะ
ถึงเขาไม่ได้ชอบโม่โยว ต้องการแต่งงานกับเธอก็เป็นแค่แผนชั่วคราว ในใจเขายังคงเห็นโม่โยวเป็นของเล่นเท่านั้น
ถึงจะอยากทิ้ง ก็ต้องทิ้งเอง หญิงคนนั้นทำได้แค่เชื่อฟังคำสั่งเขาเท่านั้นสิ ตอนนี้เชือกว่าวที่เชื่อฟังกำลังจะบินหนี เขาก็ต้องไม่พอใจแน่นอน
และถ้าลู่จิ้นยวนเข้ามายุ่ง เรื่องที่เขาจะแต่งงานกับโม่โยวก็ยิ่งยากขึ้น
“ประธานลู่ ฉันคิดว่าคุณอาจจะเข้าใจผิด โม่โยวในแผนกออกแบบของบริษัทคุณเป็นคู่หมั้นฉัน” ถึงแม้ในใจโม่เทียนยวี๋จะกังวล แต่ก็ยังพูดออกมา
ลู่จิ้นยวนหรี่ตา ดวงตาแข็งตัวแหลมคมเหมือนดาบ จ้องไปที่โม่เทียนยวี๋อย่างดุเดือด
เขาแค่รู้สึกถึงแรงกดดัน แผ่นหลังก็เปียกทันที
“คู่หมั้น? เฮอะ ฉันไม่สนหรอกว่าระหว่างพวกเธอเกี่ยวข้องอะไรกัน แต่ผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว อีกไม่นานก็ไม่มีเรื่องแบบนี้อีก” เขาหัวเราะเยาะ
“ห-หมายความว่าไง? ” โม่เทียนยวี๋หวาดกลัว
“นายอยากช่วยแม่นาย ก็ต้องเชื่อฟังอยู่ห่างๆ โม่โยว ไม่งั้นพานจื้อหลานก็จะไม่ได้ออกมาตลอดชีวิต” เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา
สีหน้าโม่เทียนยวี๋เปลี่ยนไปอย่างมาก มันมืดลง เขาไม่คิดเลยว่าลู่จิ้นยวนจะชอบโม่โยวจริงๆ และดูท่าทางก็ไม่ใช่ให้ความสำคัญปกติด้วย
แม้จะอยู่ในครอบครัวธรรมดา คู่รักคู่หนึ่ง ให้เลือกระหว่างคนในครอบครัวกับคนรักมันก็ยากมาก ยิ่งไปกว่านั้นสถานการณ์ของเขามันซับซ้อนยิ่งกว่า
เขาต้องแต่งงานกับโม่โยว แบบนี้ถึงจะได้ผลประโยชน์จากโม่ฉีจื้อ มันคือแผนการที่เขาวางไว้มาหลายปี จะยอมเสียประโยชน์ง่ายๆ ได้อย่างไร
แต่ตอนนี้ ลู่จิ้นยวนเอาแม่เขามาบังคับเขา โม่เทียนยวี๋เลือกยากจริงๆ
ถึงแม้ในใจจะมีความสมดุล มีแนวโน้มต้องการความมั่งคั่ง แต่พานจื้อหลานเป็นแม่เขา เขาจะเพิกเฉยไม่ได้
อากาศรอบๆ หายใจไม่ออกทันที แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่เขาคิด
สุดท้าย โม่เทียนยวี๋ก็ทำตามคำขอเขาอย่างหมดหนทาง
แน่นอนว่าเป็นการตกลงอย่างผิวเผิน รอช่วยแม่ได้แล้ว เขาต้องถามโม่โยวสักหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอและลู่จิ้นยวน
“อาการบาดเจ็บของโม่โยวหายเมื่อไร พานจื้อหลานก็จะออกมาเมื่อนั้น”
ลู่จิ้นยวนพูดประโยคนี้เสร็จ ก็ให้อันเฉินเชิญเขาออกไปทันที
ถึงแม้โม่เทียนยวี๋จะไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้แค่รอต่อไปด้วยความโกรธ ในขณะเดียวกันเขาก็ต้องคิดดีๆ ลู่จิ้นยวนเข้ามายุ่ง ตัวเองควรตอบสนองอย่างไร
“เจ้านาย ท่าทางเมื่อกี้นี้ของโม่เทียนยวี๋ ดูเหมือนไม่ประนีประนอมง่ายๆ ” อันเฉินพูด
“ไม่มีทางเลือก เวินหนิงใจอ่อนตลอด ถึงจะความจำเสื่อมกลายเป็นโม่โยวแล้วก็ยังเหมือนเดิม รวมถึงตระกูลโม่เป็นผู้มีพระคุณต่อเธอ ถึงพานจื้อหลานจะทำกับเธอแบบนี้ เธอก็ไม่สืบหา”
เรื่องนี้ ทำให้ลู่จิ้นยวนอึดอัดมาก แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น
ตามความคิดเขา จัดการตระกูลโม่ จัดการโม่เทียนยวี๋ เป็นเรื่องที่ต้องลงมือทำ
แต่โม่โยวดันอยู่ด้วย เขาก็ทำได้แค่ข่มขู่แซ่โม่ไปสักพัก ลงโทษมันเล็กๆ น้อยๆ สักหน่อย
โม่ฉีจื้อของตระกูลโม่ ลู่จิ้นยวนไม่ได้สนใจมากนัก และไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วโม่เทียนยวี๋ไม่ได้ช่วยชีวิตโม่โยว ก็ไม่รู้ว่าที่เทียนยวี๋ยึดติดกับโม่โยวเพื่อผลประโยชน์
ตามคำสั่งของคุณหมอ สิบวันต่อมา บาดแผลของโม่โยวก็หายเป็นปกติ และลู่จิ้นยวนเตรียมยาลดรอยแผลเป็นไว้โดยเฉพาะ บาดแผลสะอาดเหมือนเดิม ไม่มีร่องรอยน่าสยดสยองเหมือนสิบวันก่อน
ในขณะเดียวกัน โม่เทียนยวี๋ที่ได้รับข่าว ก็รีบมารับแม่ตนที่ห้องกักขัง
แต่เมื่อเห็นพานจื้อหลานออกมาจากข้างใน เขาก็ตกใจ
นี่……แม่ตนเหรอ?
พานจื้อหลานในฐานะคุณนายร่ำรวยมายี่สิบกว่าปี เมื่ออายุมากขึ้น ร่างกายก็จะอวบอิ่มมาก รวมถึงการดูแลที่ดี ผิวพรรณก็ดีมาก
เหมือนตอนนี้ที่ไหนกัน ผมเผ้าแห้งยุ่งเหยิง ดวงตาแดงก่ำ ขอบตาคล้ำ ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากขาวแตก แก้มตอบเข้าไป
ทั้งร่างเหมือนแก่ขึ้นสิบกว่าปี ผิวหนังเผยความหย่อนยาน เนื้อหนังแต่เดิมผอมไปเกือบครึ่ง ทั้งร่างดูเหมือนผีเลย
โม่เทียนยวี๋อ้าปาก อยากจะเรียก แต่ไม่มีเสียงจากลำคอเป็นเวลานาน
ทันใดนั้น สายตาเขาก็ชะงักและเบิกกว้างทันที รีบเดินเข้าไปประคองแม่ตน “แม่ มือแม่ มือแม่ทำไมเป็นแบบนี้? ”
ข้อมือสองข้างของพานจื้อหลาน หลังจากโดนลู่จิ้นยวนทำมันหัก ก็ทิ้งไว้โดยไม่ได้รักษาเป็นเวลาสิบกว่าวัน ข้อมือช้ำและบวม
โม่เทียนยวี๋ยกแขนขึ้นข้างหนึ่งที่หย่อนคล้อยตลอดเวลา มันขยับส่ายไปทางซ้ายทางขวา เหมือนอวัยวะเทียม น่ากลัวอย่างมาก
เขาตกใจมากจริงๆ รีบพาแม่ตนไปส่งโรงพยาบาล
“คุณโม่ อาการป่วยรุนแรงมาก โดยเฉพาะข้อมือสองข้าง มันหักซับซ้อนมาก รวมถึงไม่ได้รับการรักษาโดยทันที เส้นประสาทชิ้นนั้นตายไปแล้ว ไม่สามารถเชื่อมต่อได้”
“และถึงแม้จะไม่มีบาดแผลจากผิวหนังชั้นนอก แต่เราตรวจสอบดูแล้ว อวัยวะภายในเธอได้รับบาดเจ็บรุนแรง มีเลือดออกในช่องท้อง”
“รวมถึงผู้ป่วยไม่ได้รับประทานอาหารเป็นเวลานาน เกิดสภาวะท้องว่าง เกิดความเสียหายเยื่อบุกระเพาะอาหารทะลุอย่างรุนแรง ต้องใช้เวลาในการรักษาอย่างช้าๆ ”
“อีกอย่าง……”
คุณหมอบอกสภาพพานจื้อหลานทีละอย่างด้วยสีหน้าเคร่งเครียด โม่เทียนยวี๋ไม่กล้าพูดอะไร สีหน้าเขาโกรธ สองมือกำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
บัดซบ ถึงเขาจะรู้ว่าในห้องคุมขัง นักโทษอาจจะถูกทำร้ายก็ตาม
แต่เขาคิดว่าแม่ตัวเองเป็นคุณนายตระกูลโม่ รวมถึงแม่เขาไม่ได้ทำอะไรชั่วร้าย ถึงจะเป็นห่วง ก็ไม่คิดเลยว่าจะมีผลลัพธ์เลวร้ายแบบนี้
คนโง่ก็คิดได้ ว่าสิ่งนี้ต้องมีใครบางคนสั่งไว้แน่นอน สำหรับจะเป็นใครนั้นก็รู้ได้โดยไม่ต้องบอก
