สีหน้าของลู่จิ้ยวนยังคงดูเย็นชาและน่ากลัว ไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ
ภายในคาเฟ่ โม่เทียนยวี๋ยังคงเศร้าเสียใจต่อไป
“เสี่ยวโญว ผมผิดไปแล้ว ผมเสียใจแล้วจริงๆ ตอนนี้ผมนึกถึงตัวเองในตอนนั้น ผมแทบอยากจะตบหน้าตัวเอง ผมเองก็ยังไม่เข้าใจว่าตัวผมนั้นโดนอะไรเข้าไป ถึงได้กล้าที่จะทำเรื่องแบบนั้นลงไป”
“เสี่ยวโยว ถ้าเกิดว่าคุณไม่อยากยกโทษให้ผม ผมจะไม่โทษคุณเลย จริงนะครับ สมน้ำหน้าผมแล้ว นี่เป็นบาปกรรมที่ผมก่อเองทั้งนั้น แต่ว่า……ผมก็ยังอยากจะขอร้องให้คุณให้โอกาสผมอีกสักครั้งจะได้ไหมครับ”
“ผมสาบาน ผมจะไม่มีทางทำผิดแบบนี้อีกแล้ว”
โม่เทียนยวี๋ขอร้องไปอย่างทรมาน แล้วก็แอบลอบมองท่าทางของโม่โยวไปด้วย ผลลัพธ์ตัวเองก็พูดออกมาแบบนี้แล้ว แต่ว่าผู้หญิงเลวคนนี้ก็ยังคงไม่มีท่าทางไม่แยแส เขาก็เลยอดไม่ได้ที่จะแอบก่นด่าอยู่ในใจ
ไม่ว่าจะอย่างไร กว่าจะเจอผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ต่อให้ไม่สามารถไปถึงจุดประสงค์ได้ในทันที วันนี้ก็ต้องมีความคืบหน้าให้ได้
“เสี่ยวโยว ช่วงนี้ผม ในหัวของผมคิดอยู่นับครั้งไม่ถ้วน ภาพตอนที่เราเจอกันครั้งแรกเมื่อตอนห้าปีที่แล้ว วันเวลาในตอนนั้นเหมือนกับฝันไป”
“ไม่ว่าจะยังไง คุณก็ปฎิเสธไม่ได้ ว่าพวกเราเคยมีช่วงเวลาดีๆร่วมกันจริงไหมครับ? เสี่ยวโยว ผมรู้แล้วว่าผิดจริงๆ ต้องทำยังไงคุณถึงจะให้อภัยผม ขอแค่คุณบอก ผมต้องทำได้แน่นอน”
โม่โยวเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ พอโม่เทียนยวี๋พูดถึงเรื่องห้าปีที่แล้วขึ้นมา ต่อให้มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น ก็ทำให้เธอนั้นมีความรู้สึกอ่อนไหวไปกับความทรงจำเมื่อห้าปีที่แล้ว
ยังจำได้ เมื่อห้าปีที่แล้ว ตนเองฟื้นขึ้นมานบ้านตระกูลโม่ คนแรกที่ตนเห็นก็คือโม่เทียนยวี๋
เธอยังจำได้อย่างลึกล้ำ ตัวเองที่สูญเสียความทรงจำไปจนหมด สิ่งแรกที่ได้เห็น ก็คือรอยยิ้มอบอุ่มงดงามของโม่เทียนยวี๋ ราวกับเป็นแสงเส้นหนึ่ง ทำให้เธอรู้สึกว่าปลอดภัย
หลังจากนั้น เหมือนเธอเองก็รู้สึกว่าไม่เลวเลย ไม่ว่าจะอยู่ที่ตระกูลโม่ หรือว่าอยู่ด้านนอก ความรู้สึกปลอดภัยแบบนี้ ก็จะมีเพียงแค่โม่เทียนยวี๋ที่สามารถให้เธอได้
ทุกครั้งที่เห็นว่าแววตาของเขามองมาที่เธออย่างลึกซึ้ง ลูกตากำลังจับจ้องมาที่ใบหน้าของเธอ ดวงตาที่กำลังเปล่งรอยยิ้มอบอุ่นงดงาม เธอก็จะรู้สึกปลอดภัย
อีกทั้งโม่เทียนยวี๋ยังทำดีต่อเธอมาก ไม่ว่าตัวเองจะพูดอะไรอีกฝ่ายก็จะรับปาก วันแล้ววันเล่า ความสัมพันธ์ที่ไม่รู้ว่าเป็นการพึ่งพิงหรือว่าความรัก เพิ่มพูนขึ้นทุกๆวัน
โม่เทียนยวี๋สารภาพรักกับเธอ แสดงออกให้เห็นว่าอยากจะคบกัน โม่โยวยังจำได้ว่า ในตอนนั้นตัวเธอเองตอบตกลง
เธอเป็นคนที่ไม่มีอดีต พอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สามารถมาพบเจอกับคนที่ปฎิบัติกับเธอแบบนี้ ก็ถือว่าฟ้าท่านเมตตามากแล้ว
ก่อนที่ลู่จิ้นยวนจะปรากฎตัว โม่โยวไม่เคยคิด ว่าระหว่างตัวเองกับโม่เทียนยวี๋นั้นจะมีโอกาสที่จะต้องแยกจากกัน แต่หลังจากที่ลู่จิ้นยวนโผล่มา เส้นทางชีวิตของเธอที่ดูเหมือนได้ลิขิตเอาไว้แล้ว ก็เปลี่ยนแปลงไปจนหมด
ราวกับว่าเรื่องทุกๆอย่างนั้นเปลี่ยนแปลงไปไม่เหมือนเดิม
เธอคนที่ไม่เคยมีอดีต อยู่ๆก็ได้เจอกับคนสองคนที่สำคัญมากๆในชีวิตที่ผ่านมาของเธอ คนนึงคือคนรักในอดีต อีกคนคือลูกชายในอดีต
และอีกครั้ง รอยยิ้มอบอุ่นของโม่เทียนยวี๋ที่อยู่ในความทรงจำ แต่ละวันก็ค่อยๆมีรอยฉีกขาด จนถึงวันที่มันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ สิ่งที่ถูกคลุมไว้ด้านล่าง กลับกลายเป็นรูปลักษณ์ที่เธอไม่เคยรู้จัก
โม่โยวที่จมอยู่กับความทรงจำของตัวเอง ไม่ได้รู้เลยว่าลักษณะท่าทางของตัวเองเป็นแบบไหน กระทบเข้าไปในดวงตาของชายทั้งสองคน
โม่เทียนยวี๋ดีใจเล็กน้อย คิดว่าตัวเองนั้นช่างสร้างภาพเก่งการจริงๆ กลายเป็นว่า ผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงเหมือนเมื่อก่อน ใส่ใจความรู้สึกของผู้อื่นเป็นอย่างมาก
ขอเพียงแค่ตัวเองนั้นพูดเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้วบ่อยๆ เธอจะต้องให้อภัยตัวเองอย่างแน่นอน
ไม่ต้องพูดถึงเขา แม้แต่ลู่จิ้นยวนที่นั่งดูหน้าจออยู่ด้วยยังใจกระตุก ยังไงเสีย โม่โยวในตอนนี้ก็ไม่ใช่โม่โยวเมื่อตอนห้าปีที่แล้ว
สำหรับโม่โยวในตอนนี้ เขาก็เป็นเพียงแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งจะปรากฎตัวขึ้นมาได้ไม่กี่เดือน แต่ว่าโม่เทียนยวี๋ เป็นถึงผู้ชายที่คอยอยู่ข้างเธอมาตลอดหลังจากที่เธฮเสียความทรงจำไป
การเปรียบเทียบแบบนี้ ทำให้ท่านประธานลู่ผู้ยิ่งใหญ่ ผู้มากแผนการที่แค่พลิกฝ่ามือก็เหมือนพลิกหมากทั้งกระดานแถมยังมีลูกน้องใต้บังคับบัญชาอีกเป็นหมื่นเป็นพันคนนั้น กลับมีช่วงเวลาของความรู้สึกกังวลไม่แน่ใจ บาปจริงๆเชียว
โม่โยวค่อยๆหันเหความคิดออกมาจากความทรงจำของตัวเอง มองโม่เทียนยวี๋ ถึงแม้ว่าภายในใจจะตีกันสับสนวุ่นวาย ใจกว้าง แต่ว่ากับเรื่องบางเรื่องที่ต้องอดทนต่อ กลับไม่ได้สั่นคลอนเลยแม้แต่น้อย
ถูกแล้ว เธอนั้นเป็นคนขี้ใจอ่อน แถมยังให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ แต่ว่ากับเรื่องบางเรื่องที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว กลับยืนหยัดเข้มแข็งได้อย่างน่าประหลาด จะเดินไปจนสุดทาง
กับเรื่องนี้ของโม่เทียนยวี๋ ความคิดในสมองของเธอ ในเวลาก่อนหน้านี้นั้นมันเรียบเป็นเส้นตรงไปหมดแล้ว ถ้ามันเรียบไปแล้ว ก็ไม่อาจจะกลับมาเต้นหรือโค้งได้อีกแล้ว
“เทียนยวี๋” เธอเอ่ยขึ้น
โม่เทียนยวี๋มองเธอในทันที แววตามองมาลึกซึ้ง แถมยังมีความคาดหวังที่ไม่อาจจะละเลยไปได้อีก
“ที่จริง ฉันนั้นอยากจะอยู่กับคุณไปตลอด ไม่ว่าเวลาที่ผ่านมาระหว่างพวกเราจะมีเรื่องที่ไม่สวยงามแค่ไหน แต่ว่าเวลาห้าปีมานี้ การดูแลและการช่วยเหลือของคุณ ฉันนั้นเก็บความทราบซึ้งเอาไว้ในใจมาตลอด”
“ถ้าเกิดว่าคุณยินดีล่ะก็ พวกเรานั้นสามารถเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้”
อะไร?
อยู่ๆโม่เทียนยวี๋ก็มึนงงไปหมด มองเธอด้วยความตกใจ
หัวใจของลู่จิ้นยวนที่กวัดแกว่ง กลับค่อยๆสงบลง ยืนหลังตรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แล้วนั่งพิงกับพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย สีหน้าคร่ำเครียดเปลี่ยนเป็นสดใส ยกรอยยิ้มขึ้น อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก
อันเฉินเห็นอย่างนี้ แอบหัวเราะอยู่ในใจ แต่ใบหน้ายังไงเรียบนิ่งเหมือนเดิม
แต่ว่าปฏิกิริยาจากโม่เทียนยวี๋ ต้องบอกเลยว่า เขานั้นยังคงประหลาดใจอยู่
ในร้านคาเฟ่
โม่เทียนยวี๋มองเธอย่างไม่อยากจะเชื่อ เป็นเพื่อน? เป็นเพื่อนกับแม่ม*งสิ?
ตนเองโตมาขนาดนี้แล้ว คำพูดที่ออกมา”จากใจ”เมื่อกี้ ก็คือการพูดคำพูดทั้งหมดที่ไม่เคยพูดเลยในชาตินี้พูดออกมาทั้งหมด ยัยผู้หญิงบ้าคนนี้ยังไม่พอ? ยังต้องการอะไรอีก?
แสดงออกมาเหนื่อยแทบตาย ผลลัพธ์ก็คือคนต้นเรื่องกำลังบอกตัวเองว่าไม่มีประโยชน์เลยสักนิด โม่เทียนยวี๋เกือบจะโมโหจนคว่ำโต๊ะได้แล้วด้วยซ้ำ ความเกรี้ยวกราดภายในจิดใจต้องพยายามอยู่นานกว่าจะกดซ่อนลงไปได้
“โม่โยว ผมไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับคุณ ผมอยากคบกับคุณ ผมรักคุณจริงๆนะ ขอร้องคุณช่วยให้โอกาสผมอีกสักครั้ง อย่าปฏิเสธผมทิ้งไปเลยได้ไหมครับ?”
โม่เทียนยวี๋คิดว่าตัวเองนั้นไม่สามารถทำภารกิจได้สำเร็จ จะต้องพบเจอกับชะตากรรมแบบไหนบ้าง เขาก็แทบจะแย่แล้ว น้ำเสียงก็เลยติดร้อนรนขึ้นมาเล็กน้อย
โม่โยวถอนหายใจออกมา “เทียนยวี๋ ขอโทษจริงๆค่ะ พวกเรานั้นเป็นไปไม่ได้อีกแล้วจริงๆ”
เธอนั้นไม่ใช่คนที่ปลอบคนเก่งมากนัก เลยทำได้แค่เพียงส่งความต้องการของตัวเองไปอย่างไม่โลเล หยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน “เทียนยวี๋ ฉันไปก่อนนะคะ”
ทำไมโม่เทียนยวี๋จะต้องปล่อยให้เธอจากไปง่ายๆอย่างง่ายดายด้วย
“เดี๋ยวก่อน”
เขาคิดอะไรออก สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นน่ากลัวในทันที หางตาเหลือบไปเห็นว่าภายในคาเฟ่นั้นมีลูกค้ามาใช้บริการอยู่สองสามโต๊ะ ใบหน้าก็ก็กระตุกขึ้นมา
เรื่องน่าอายแบบนี้เขาไม่ได้อยากจะทำเลยสักนิด แต่ว่านังผู้หญิงแพศยาคนนี้นั้นช่างไร้น้ำใจเกินไป ไม่ให้โอกาสเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เขาเลยต้องทำแผนต่อไป
แต่ว่าแค้นในวันนี้ เขานั้นจะคิดบัญชีกับผู้หญิงคนนี้ไม่ให้ขาด รอก่อนเถอะ ขอแค่ตัวเองนั้นได้แต่งงานกับเธอ คอยดูว่าเขานั้นจะจัดการกับผู้หญิงคนนี้ยังไง หึ
