เกี่ยวกับบทสนทนานี้ หนุ่มน้อยแสดงออกมาชัดเจนว่าสนใจมากกว่าคุ้กกี้ ในที่สุดก็มองสาวน้อยเต็มๆตา และภฤูมิใจเป็นอย่างมาก
“นั่นมันก็แน่อยู่แล้ว ถือว่าเธอตาดีนะ”
โม่โยวเขินเล็กน้อย
“อันหราน อีกแป๊บหนึ่งฉันขอเล่นเกมกับเธอได้ไหม? สายน้อยหน้ากลมถามขึ้นด้วยความหวัง
“ชิ ฉันจะเล่นกับพ่อกับแม่ฉัน ไม่ได้อยากจะเล่นกับเธอสักหน่อย” ลู่อันหรานพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ
เขาพูดจบแล้วยังเสริทขึ้นอีกประโยค “เธอน่ะพูดไม่หยุด ฉันไม่อยากคุยกับเธอ เธอรีบไปเถอะ”
โม่โยว: “……”
เธอเห็นในตอนที่เด็กสาวเดินจากไปขอบตาของเธอเป็นสีแดงก่ำ สีหน้าก็เลยคร่ำเคร่งขึ้นมา เป็นครั้งแรกที่ทำหน้าดุใส่ลูกชายของตัวเอง
“อันหราน เพื่อนเขาเป็นผู้หญิงนะ ลูกเป็นผู้ชาย เวลาพูดจาก็ต้องมีมารยาทแล้วก็อ่อนโยนหน่อย แม่เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ลูกดูเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้สิ เกือบจะร้องไห้แล้ว”
“แต่ผมก็ไม่ได้สั่งให้เธอร้องนี่” ลู่อันหรานว่าออกมาอย่างเล่นลิ้น
“ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะประโยคสุดท้ายของลูกนั้นทำร้ายความรู้สึก เธอจะร้องไห้เหรอ?” โม่โยวสอนลูกต่อ
หนุ่มน้อยเบะปาก ดวงตากลอกลิ้งไปมา รีบส่งเผือกร้อนต่อให้กับพ่อของตัวเอง “เป็นพ่อที่บอกผม เขาบอกว่า คนที่ผมไม่อยากจะสนใจก็ไม่ต้องไปสนใจ”
ลู่จิ้นยวนชะงัก สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาในทันที “ลู่อันหราน เมื่อกี้ลูกพูดว่าอะไรนะ?”
เขาพูดพลาง ยื่นมือออกไป เตรียมที่จะยกตัวเจ้าหนุ่มน้อยที่ไม่รู้จักความเป็นความตายขึ้นมา แต่ว่า เสียงเพี๊ยะที่ดังขึ้น โม่โยวตีลงบนมือเขาอย่างโมโห
“ลูกชายถูกคุณสอนจนกลายเป็นแบบนี้ คุณยังคิดจะทำอะไรอีก?”
เธอนั้นไม่ได้สงสัยในคำพูดของลูกเลยแม้แต่น้อย ยังไงเสีย ลู่อันหรานยังเด็กขนาดนี้ ความคิดของเด็ก ล้วนมาจากการสั่งสอนของผู้ใหญ่ ลู่จิ้นยวนนั้นไม่ได้โดนกล่าวหาเลยสักนิด
ชายคนหนึ่งที่โดนตีมือ เลิกคิ้วขึ้นมา ในใจก็ไม่ได้โกรธเลยสักนิด แต่กลับดีใจมากๆ มองไปที่โม่โยวอย่างมีความหมายลึกซึ้ง
ผู้หญิงคนนี้ตัวเองก็คงไม่ได้รู้สึกตัวเลยเหมือนกัน เธอนั้นยิ่งกลัวตัวเองน้อยลงเรื่อยๆ ความกล้าก็ยิ่งมากขึ้นๆไปทุกที
แน่นอน นี่เป็นปรากฎการณ์ที่ดีมาก
โม่โยวหันไปมองทางลูกชายอีกครั้ง “อันหราน ต่อไปถ้าเกิดมีเพื่อนมาคุยกับลูกอีก โดยเฉพาะถ้าเกิดว่าเป็นเพื่อนผู้หญิง คำพูดของลูกจะต้องพูดให้ดีหน่อยนะ เข้าใจไหม”
ลู่อันหรานกะพริบตา “แล้วถ้าเกิดว่าพวกเธอมีแผนจะทำมิดีมิร้ายผมล่ะครับ?”
ประโยคหนึ่งแทบจะทำให้โม่โยวไม่รู้ว่าจะตอบไปยังไงดี แล้วเขม็งตามองลูกชาย “พูดอะไรก็ไม่รู้ลูกเนี่ย พวกลูกอายุเท่าไหร่กันเอง พวกสาวๆเขาก็แค่อยากคุยกับลูกแค่นั้นเอง ทำไมถึงจะวางแผนทำร้ายลูกด้วย?”
ลู่จิ้นยวนพูดแทรกขึ้นมาอย่างสบายๆ “ลูกของคุณเข้าโรงเรียนอนุบาลวันแรก ก็ถูกเพื่อนที่นั่งข้างๆกันจูบเข้าให้”
ใบหน้าของหนุ่มน้อยเปลี่ยนจากเขินอายเป็นโมโห
โม่โยวตกใจจนนิ่งไป “เรื่องจริงหรือโกหกคะเนี่ย?”
ลู่อันหรานมองเธอด้วยความโกรธเกลียด โม่โยวพูดอะไรไม่ออกแล้ว
ลู่จิ้นยวนพูดต่อ “ช่วงที่ลูกชายของคุณเพิ่งจะเริ่มเข้าโรงเรียน ทุกๆวันก็มักจะได้ขนมกินเล่นบ้าง ดอกไม้บ้าง ของขวัญบ้าง รูปภาพคู่รักบ้าง พวกนี้แหละ”
“เดี๋ยวนะคะ รูปคู่รักอะไร” โม่โยวงง
ลู่จิ้นยวนยกยิ้ม “ก็คงไม่ต่างอะไรกับคำสารภาพรักแหละ เด็กอนุบาลจะเขียนได้กี่คำ? เขียนไม่ออก ก็เลยเป็นแบบนี้”
โม่โยว “……”
“จริงสิ ในห้องก็มีเด็กนักเรียนหญิงที่ทะเลาะกันเพราะว่าหนุ่มน้อยคนนี้บ่อยๆด้วย อาทิตย์นึงผมได้รับโทรศัพท์จากคุณครูประมาณสองสามครั้ง”
โม่โยว “……”
“แต่ว่า หลังจากที่ลูกชายของคุณเปลี่ยนนิสัยไปเป็นแบบเมื่อกี้เรื่องพวกนี้ก็ลดน้อยลงไปแล้ว”
โม่โยว “……”
เพราะฉะนั้น การสั่งสอนของเธอเมื่อกี้ สอนผิดอย่างนั้นเหรอ?
โม่โยวอ้าปาก มองท่าทางโมโหของลูกชายตัวเอง อยู่ๆก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี
……
โม่เทียนยวี๋ที่ถูกขังไว้สิบสองวันเพียงแค่พริบตาเดียวก็ผ่านไป เขากลับไปที่บ้านตระกูลโม่ พอเข้าบ้านไปก็มองเห็นร่างอันคุ้นเคย แอบตกใจ แล้วรีบเดินไป
“คุณอา มาได้ยังไงครับ”
ใช่ คนที่นั่งอยู่บนโซฟา ก็คือผู้ชายที่โม่เทียนยวี๋ทั้งเคารพและก็กลัว อาของเขา ผู้ที่มีอำนาจในตระกูลโม่ โม่ฉีจื้อ
ปีนี้โม่ฉีจื้ออายุห้าสิบปีแล้ว ร่างกายสูงใหญ่ ใบหน้าที่เย็นชา ดูแล้วเหมือนคนที่เพิ่งจะอายุสี่สิบกว่าๆ เขาเพียงแค่เหลือบมองโม่เทียนยวี๋เล็กน้อยเท่านั้น ส่วนคนที่ถูกมองก็ตัวแข็งทื่อ ราวกับว่าโดนตอกไว้อย่างไรอย่างนั้น
เขาค่อยๆยืนขึ้น มองโม่เทียนยวี๋ที่อยู่ตรงหน้า แววตาเย็นชา
เสียงเพี๊ยะ การตบที่ไม่ได้คำนึงถึง ฟาดลงไปบนใบหน้าของโม่เทียนยวี๋ครั้งหนึ่ง เขาถูกตบจนล้มลงไปบนพื้น รู้ได้เลยว่าแรงตบในครั้งนี้นั้นมีความโกรธมากแค่ไหน
โม่เทียนยวี๋โดนตบเลยงงไปชั่วครู่ เขามองโม่ฉีจื้อด้วยความตกใจ ภายในใจก็มีเพียงแค่ความหวาดกลัว ความโกรธไม่ได้ปะทุขึ้นมาเลยสักนิด
“อา คุณอา…….”
“ห้าปีที่แล้ว ฉันเคยบอกกับแกว่ายังไง?” โม่ฉีจื้อมองเขาอย่างเย็นชา สุ้มเสียงเย็นเยียบ
ใจของเขากระตุกวูบ เข้าใจได้ในทันทีว่าทำไมอีกฝ่ายถึงโมโห เพราะว่าข้อความต่างๆบนอินเตอร์เน็ต เพราะว่าโม่โยว
โม่เทียนยวี๋รีบลุกขึ้นมาในทันที กัดฟัน “คุณอา ห้าปีมานี้ผม ทำตามคำสั่งของอาทุกอย่าง ผมถึงขนาดที่ว่าขอโม่โยวแต่งงานแล้วด้วย แต่ว่าเธอนั้นไม่ได้คิดจะตอบตกลงเลย”
“เรื่องทั้งหมดนี้ ก็เป็นเพราะบอสของตระกูลลู่ที่อยู่ๆก็โผล่ออกมา ลู่จิ้นยวนก่อเรื่องขึ้น แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าโม่โยวกับลู่จิ้นยวนไปรู้จักกันได้ยังไง”
“ตระกูลโม่ของเราช่วยชีวิตเธอไว้ เวลาห้าปี ผมดีกับเธอขนาดนั้น แต่เธอกลับไม่รู้จักพอ เห็นว่าลู่จิ้นยวนมีเงินมีอำนาจก็รีบไปจับเอาไว้ แถมครั้งนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผู้หญิงคนนั้น ผมก็ไม่มีทางโดนร่างแหไปด้วย”
โม่เทียนยวี๋ยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ สิบสองวันมานี้ มีชีวิตอย่างลำบากอยู่ในคุก ตั้งแต่เล็กจนโต เขายังไม่เคยได้รับความผิดแบบนี้ เรื่องทั้งหมดนี้ เขานั้นโทษไปที่ตัวของโม่โยว
ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะเธอใจง่าย ไปมีเรื่องกับคนแบบลู่จิ้นยวน ตัวเองจะได้รับความผิดแบบนี้ได้ยังไงกัน
โม่เทียนยวี๋ที่ใจคิดแต่อยากจะฟ้อง ไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของโม่ฉีจื้อ ยิ่งเย็นชาลงไปทุกทีๆ
โม่ฉีจื้อยกเท้าขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว แล้วถีบเข้าใส่โม่เทียนยวี๋ “ไอ้โง่”
โม่เทียนยวี๋กุมท้องของตัวเอง เจ็บจนหน้าซีด เขามองโม่ฉีจื้อด้วยความเกรงกลัว ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นทำอะไรผิดตรงไหน
“จนถึงตอนนี้ แกยังมีหน้ากล้ามาเล่นลิ้นกับฉันอีก แกนึกว่าห้าปีมานี้ฉันไม่รู้ว่าแกทำอะไรลงไปบ้างอย่างนั้นเหรอ? เรื่องของแกกับถังหว่านเอ๋อร์ แกนึกว่าฉันไม่รู้เหรอ?”
“ห้าปีที่แล้วฉันก็เคยเตือนแกไปแล้ว ทำให้โม่โยวตายใจ อยู่กับแก ต้องพึ่งพาแก รักแก ในตอนสุดท้าย แกไม่ได้แค่เพียงจะต้องแต่งกับเธอ ที่สำคัญกว่านั้นคือ จะต้องหัวใจของเธอมาครอง”
“แล้วแกทำยังไง? เรื่องของถังหว่านเอ๋อร์แดงขึ้นมา แกยังมาเถียงกับฉันข้างๆคูๆ? ฉันว่าแกกำลังรนหาที่ตาย”
โม่ฉีจื้อพูด ปาที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่ข้างโต๊ะ แล้วโยนไปทางเขาอย่างแรง โม่เทียนยวี๋กลัวเป็นอย่างมาก รีบหมุนตัวหลบในทันที
เสียงปึงดังขึ้น กระเบี้องที่แตกกระจาย จำนวนไม่น้อยที่กระเด็นไปโดนศีรษะทางด้านหลังของเขา ตรงหลังคอก็มีรอยถลอกเลือดซิบอยู่สองสามรอย
