ภายใต้สายตาแบบนี้ โม่โยวทำอะไรไม่ถูก จึงเดินออกไปจากห้องทำงานอย่างจนตรอก รับภารกิจต้อนรับแขกในครั้งนี้ด้วยสถานะคุณนายหญิงไปโดยปริยาย
บนชั้นสูงของโรงแรม ในห้องสวีทสุดหรู ประตูห้องหนึ่งถูกเปิดออก พร้อมกับบุคคลสวมใส่ชุดสีขาวเดินออกมา
หลังจากที่ตี้น่าจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว สายตาเย็นชามองไปที่ประตูห้องตรงข้าม เธอเดินเข้าไป แล้วยกมือเคาะปรตูเบา ๆ
“น้องฟิล ตื่นแล้วยัง?” น้ำเสียงนุ่มนวลผสมกับความระมัดระวัง แต่ด้วยการแสดงออกบนใบหน้าของเธอในขณะนี้ มันไม่เข้ากันอย่างมาก
ตี้น่าไม่ได้ยินเสียง เธอเม้มปาก ค่อย ๆ บิดลูกบิดประตู แล้วเดินเข้าไป วินาทีต่อมา ของสิ่งหนึ่งแล่นผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว
ปัง! ของที่ถูกโยนมา กระแทกเข้ากับกำแพงที่อยู่ด้านหลังของตี้น่า แตกออกเป็นชิ้น ๆ พร้อมกันนั้น มีเสียงหงุดหงิดดังขึ้นมาจากภายในห้อง
“ใครอยุญาตให้เธอเข้ามารบกวนฉัน ไสหัวออกไปซะ” น้ำเสียงนี้ เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี คือน้องสาวของเธอ ฟิล
เธอก้มหน้ามองไปด้านหลัง ที่เขี่ยบุหรี่แก้วใสแตกเป็นเสี่ยง ๆ เป็นเพราะตนเองอยู่ใกล้มาก เศษแก้วจำนวนมากกระเด็นโดนท้ายทอยของเธอ เธอรู้สึกเจ็บจี้ดเป็นพัก ๆ
ถ้าหากไม่ใช่ว่าเมื่อสักครู่เป็นเพราะเธอหลบได้อย่างไว สิ่งที่ของสิ่งนี้กระแทก ก็คือหัวของเธอ
คิดได้ถึงตรงนี้ ตี้น่าก้มหน้าลง กลบเกลื่อนความขุ่นมัวไว้ข้างใน เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาใสสะอาด แถมยังขี้ขลาดอย่างเห็นได้ชัด
ตี้น่าไม่ได้ลังเล หมุนตัวเดินกลับออกไป
หลังจากเมื่อสักครู่ ความง่วงของฟิลก็หายไปไม่น้อย แต่ความหงุดหงิดและไม่สุขใจจากการถูกคนรบกวนยังคงอยู่บนใบหน้า
ตี้น่าจัดวางอาหารเช้าที่ทางโรงแรมส่งมาให้เรียบร้อย ฟิลก็ออกมาพอดี บนตัวยังสวมใส่ชุดนอนสายเดี่ยวเซ็กซี่รัดตัว
“น้องฟิล ตื่นแล้วเหรอ ทานอาหารเช้ากันเถอะ”
เธอมองไป แล้วพูดขึ้นเบา ๆ “เมื่อสักครู่รบกวนการนอนของน้องสาวต้องขอโทษเป็นอย่างมาก แต่วันนี้คนของบริษัทตระกูลลู่จะมาที่นี่ พวกเราควรเตรียมตัวไว้ก่อนจะดีกว่า”
ฟิลมองเธออย่างไม่พอใจ แล้วพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม “เตรียมตัวอะไร เธอคิดว่าคนอื่นเขาจะเหมือนเธอเหรอ?”
“พวกเรามาเจรจาความร่วมมือทางธุรกิจ เลือกบริษัทตระกูลลู่นี้ เป็นเกียรติของพวกเขา ถึงจะเป็นประธานของบริษัทลู่มา ก็ต้องรอฉันอย่างว่านอนสอนง่าย”
ตี้น่ายิ้มแล้วพยักหน้า “น้องพูดอย่างมีเหตุผล พี่ปากมากไปเอง”
“เหอะ รู้ไว้ก็ดี” ฟิลถลึงตาใส่เธออย่างเย็นชา
เวลานี้ เสียงกริ่งประตูดังขึ้น ตี้น่าเดินไปเปิดประตู ด้านนอกมีชายคนนึงยืนอยู่
“คุณผู้หญิงทั้งสองครับ คุณนายลู่มาถึงแล้วครับ กำลังรออยู่ที่ชั้นหนึ่ง”
“ค่ะ เดี๋ยวพวกเราลงไปค่ะ”
ที่ชั้นล่างของโรงแรม
โม่โยวกับมู่อันหรานนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ชายห้าคนในชุดลำลองยืนอยู่ข้างหลังพวกเขา แน่นอนว่าเป็นพวกบอดี้การ์ดที่ตามเด็กน้อยไปทุกครั้ง
“คุณแม่ครับ เมื่อไหร่พวกเราจะไปเที่ยวกันครับ” ลู่อันหรานถามขึ้น
“ยังต้องรอแขกอีกสองคนจ้ะ” โม่โยวดูเวลา
ลู่อันหรานเบ้ปาก เขายอมมาด้วย เป็นเพราะสามารถอยู่ข้าง ๆ โม่โยวได้ เดิมทีอารมณ์ดี ๆ ตอนนี้มันหายไปเพราะผู้หญิงสองคนที่ไม่รู้จัก
ยังไม่ได้เจอหน้า คุณหนูสองคนของตระกูลฮอร์ตัน ก็ทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีไว้ในใจของลู่อันหรานแล้ว
ยังดีที่ ผ่านไปไม่นานนัก สองร่างคนหนึ่งสีขาวคนหนึ่งสีแดง ปรากฏตัวตามกันมาที่กลางห้องโถง แล้วเดินเข้ามาหาพวกเขา
หลังจากที่ฟิลได้เห็นโม่โยว ก็กวาดตามองเธออย่างไม่เกรงใจ ใบหน้าเย็นชาในทันที
ในฐานะเจ้าหญิงน้องของตระกูล เติบโตมาด้วยความรักความเอาใจมากมายตั้งแต่เด็ก บวกกับนิสัยของเธอ เมื่อได้เห็นใบหน้าที่สวยงามของโม่โยว ทำให้เธอไม่ชอบตั้งแต่แรกเห็น
โม่โยวยิ้มทำราวกับไม่ได้สังเกตุเห็น “ท่านทั้งสองก็คือคุณหนูตี้น่าและคุณหนูฟิลของตระกูลฮอร์ตันใช่ไหมคะ สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อโม่โยว ยินดีต้อนรับสู่เมืองเจียงเฉิง”
ตี้น่ายิ้มให้กับความเป็นมิตรขของเธอ
ฟิลกลับเหลือบมองเธออย่างดูถูก มองดูเธอด้วยอารมณ์ที่ไม่ชัดเจน “ในเมื่อวันนี้เธอมาเเป็นเพื่อนพวกฉันช้อปปิ้ง งั้นก็ได้ ถือซะ”
เธอพูดจบ ก็วางกระเป๋าในมือลงบนโต๊ะ
โม่โยวตะลึงแล้วเม้มปากไม่ได้พูดอะไร แน่นอนว่าไม่ได้ถือกระเป๋าให้เธอ ถ้าหากเธอมาในฐานะพนักงานคนหนึ่ง เธอก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องพวกนี้กับฝ่ายตรงข้าง แล้วถือกระเป๋าให้
แต่่เมื่อวานอันเฉินพูดกับเธอไว้ว่า ได้แจ้งให้อีกฝ่ายทราบอย่างชัดเจน ว่าครั้งนี้คือภรรยาของลู่จิ้นยวน ต้อนรับพวกเธอในฐานะนายหญิงของตระกูลลู่
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในเมื่ออีกฝ่ายรู้ “สถานะ” ของตนเอง แล้วยังจะกระทำแบบนี้ เห็นได้ชัดว่า…ตั้งใจ
เธอรู้สึกจนปัญญานิดหน่อย ไม่รู้ว่าตนเองทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจตรงไหน ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยูว่าจะจัดการยังไง เด็กน้อยลู่อันหรานที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้ว แล้วใช้สีหน้าบอกบอร์ดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลัง
หนึ่งในนั้นปรากฏตัวขึ้นในทันที เขาเดินมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง เตรียมจะหยิบกระเป๋าขึ้น แต่ก็ถูกฟิลห้ามเอาไว้
“นายเป็นใครยะ? กระเป๋าของฉันมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้อง? อีกอย่าง ฉันใช้ให้เธอถือกระเป๋าให้ฉัน”
หนุ่มน้องหน้าเคร่งขรึม “เฮ้ย ยัยผู้หญิงอัปลักษณ์ เธอใช้ใครหนะ? ผมกับคุณแม่เสียเวลามาพาพวกเธอเดินเที่ยงก็ให้เกียรติพวกเธอมากแล้ว เธออย่าทำตัวไร้ยางอาย”
เขาพูดจบ ก็หยิบกระเป๋าบนโต๊ะขึ้น แล้วโยนไปที่ตัวเธออย่างไม่เกรงใจ
การกระทำกระทันหันเช่นนี้ บอร์ดี้การ์ดห้าคนที่อยู่ด้านหลังสีหน้าไม่เปลี่ยน แต่สีหน้าของโม่โยวกับฟิลกลับเปลี่ยนไป เจ้าตัวเป็นกังวล ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามยังต้องร่วมธุรกิจกับบริษัทตระกูลลู่ ยังไม่ทันได้เริ่มพูดคุยก็เกิดเริ่มไม่สบายใจขึ้นเหมือนกับไม่เหมาะสม
ส่วนตัวรองของเรื่องโมโหจนแทบจะบ้า เธอเตะกระเป๋าที่ตกลงบนพื้นอย่างแรง ตั้งแต่เล็กจนโต ยังไม่เคยมีใครกล้าทำกับเธอขนาดนี้
เธอลูบฝ่ามือที่เจ็บปวด ดวงตาคู่นั้นแทบจะระเบิดความโมโห “ไอเด็กชั่ว แกเรียกใครผู้หญิงอัปลักษณ์? อยากตายเหรอ?” พูดจบ ก็แทบจะเดินเข้ามาลงมือ
แน่นอนว่าบอร์ดี้การ์ดห้าคนอยู่ด้านหลังนั้นไม่มีทางให้นายน้อยของพวกเขาเสียเปรียบได้ พวกเขาเดินเข้ามาขัดขวางไว้ข้างหน้า หนุ่มน้อยทำหน้าตาทะเล้นแลบลิ้น เท้าสะเอวใส่เธอ
“เหอะ แน่นอนว่าผู้หญิงอัปลักษณ์ก็คือเธอ ออกมาข้างนอกไม่ดูกระจกเหรอ? หน้าตาหน้าเกลียดขนาดนี้ก็อย่าออกมาทำให้คนอื่นตกใจ ทำให้ผมตกใจก็เหมือนกำลังทำลายดอกไม้ของชาติอยู่”
โม่โยวมุมปากกระตุก รู้สึกว่าภารกิจในวันนี้น่าจะเสร็จสิ้นอย่างน่าลำบาก
“คุณหนูฟิลคะ ขอประทานโทษด้วยนะคะ ลูกชายของฉันยังเล็ก คุณอย่าไปสนใจคำพูดของเขานะคะ สายแล้ว พวกเราออกเดินทางกันดีกว่าค่ะ”
แต่ฟิลในตอนนี้จะไปสนใจเธอได้ยังไง โมโหจนหน้าเขียวลับฟ้า “พวกแกหมายความว่ายังไง? เด็กบ้านี่กล้าด่าฉัน นี่เป็นวิธีการต้อนรับของบริษัทตระกูลลู่เหรอ?”
คำเรียกขานจากปากของผู้หญิงคนนี้ ไม่เพียงแค่ทำให้โม่โยวหน้าเสีย บอร์ดี้การ์ดห้าคนก็สีหน้าเคร่งขรึมลง ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจจริง ๆ
ลู่อันหรานเหลือบมองเธออย่างประชดประชัน จากนั้นก็ลากโม่โยว “คุณแม่ครับ พวกเราไม่ต้องไปสนใจผู้หญิงบ้าคนนี้ พวกเรากลับกันเถอะกลับ ปล่อยให้เธออยู่ที่นี่คนเดียวเถอะครับ”
