ถึงแม้ฟิลเอ๋อจะตะโกนเสียงดังแค่ไหน แขกคนอื่นที่อยู่ใกล้ๆ ก็อาจจะได้ยินเสียงสะท้อนที่แผ่วเบา แต่เสียงในตอนนี้ต้องตั้งใจฟังถึงจะได้ยินชัดเจน มันไม่ดึงดูดความสนใจของทุกคน
“ผี ผีอ่า……”
เสียงกรี๊ดรันทดของฟิลเอ๋อดังก้องไปทั่วทั้งห้องใหญ่ แต่เพราะตอนพลบค่ำมันเงียบเกินไป เสียงเธอจึงตอบสนองโดยอัตโนมัติอย่างเป็นธรรมชาติ ในสภาพแวดล้อมที่มืด ยิ่งน่ากลัว
ลู่อันหรานปิดเสียงผีไปแล้ว
โดยไม่สนใจฟิลเอ๋อสักนิด เครื่องบินเล็กๆ บนพื้นค่อยๆ บินไปทางฟิลเอ๋ออย่างสบายๆ
การเคลื่อนไหวของเครื่องบินลำเล็ก ‘ผีซาดาโกะ’ ที่อยู่กลางอากาศก็ล่องลอยตามมาอย่างแน่นอน ทำให้ฟิลเอ๋อกลัวแทบตาย
สมองของฟิลเอ๋อว่างเปล่าในขณะนี้ มีแค่ ‘ผี’ ที่ตามเธอมาจากด้านหลังเต็มๆ ตา
เธอสวมชุดนอน วิ่งไปนอกประตูด้วยสภาพจนตรอก ระหว่างทางก็ล้มลงอย่างแรงสองครั้ง แต่ความเจ็บนี้มันไม่เท่ากับความกลัวที่อยู่ยงคงกระพันในหัวใจ
เธอไม่มีความคิดอะไรทั้งนั้น ในหัวสมองเต็มไปด้วยความหวาดกลัว รู้แค่ว่าต้องวิ่งหนี หนีไปให้ไกลจากที่นี่
ฟิลเอ๋อวิ่งไปที่ประตูใหญ่ เพื่อไม่ให้เธอไปเคาะประตูแขกคนอื่นๆ ด้วยการดำเนินการของลู่อันหราน เมื่อออกจากประตูใหญ่ไป บนทางเดือนเครื่องบินลำเล็กก็เร่งความเร็วทันที
ด้วยวิธีนี้ เงาของ ‘ผีซาดาโกะ’ ก็ยิ่งดูน่าตกใจและรวดเร็ว ทำให้ฟิลเอ๋อตกใจแทบช็อก ไม่มีโอกาสได้เคาะประตูคนอื่นเลย เพราะเมื่อเธอหยุด ‘ผี’ ด้านหลังก็จะตะครุบเธอทันที
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เธอรู้แค่ว่าต้องวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ทางเดินที่แสนยาวไกล ใกล้ถึงสุดทางเดินแล้ว บันไดปรากฏขึ้นตรงหน้าฟิลเอ๋อ
ลู่อันหรานที่อยู่ในรถ สองมือเล็กควบคุมมันอย่างรวดเร็ว เสียงสยองขวัญและ ‘ผีซาดาโกะ’ ก็ทำงานร่วมกัน
แค่เห็น ‘ผีซาดาโกะ’ ค่อยเงยศีรษะขึ้นมา ใบหน้าผีมีเลือดออกเจ็ดรู ดวงตาสีเทา อ้าปากดำสนิท คำรามใส่ฟิลเอ๋อ เอียงศีรษะ ร่างก็พุ่งเข้าใส่เธอทันที
“อ๊าก……”
ฟิลเอ๋อที่สะเทือนใจสุดๆ ควบคุมเสียงกรีดร้องไม่ได้ เกิดความคลาดเคลื่อนที่ปลายเท้า ทั้งร่างตกบันไดทันที และเป็นลมไป
ฟิลเอ๋อผู้หญิงคนนี้ปกติชอบเปลือยนอน ดังนั้นถึงเธอจะสวมชุดนอน แต่ด้านบนและด้านล่างซ่อนอะไรไว้ไม่มิด ตอนนี้กลิ้งตกบันไดด้วยสภาพจนตรอก ส่วนสำคัญทั้งหมดก็ถูกเปิดเผย
เด็กน้อยที่อยู่ภายในรถรีบเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว เบ้ปากอย่างรังเกียจ ปิดโมเดล ควบคุมเครื่องบินลำเล็กให้บินกลับมาที่เดิม ค่อยๆ ลอยกลับเข้าในรถที่อยู่นอกโรงแรม
ลู่อันหรานมองบอดี้การ์ดของตัวเองหนึ่งในนั้น “จัดการยังไงบ้าง? ”
“คุณชายน้อย ร่องรอยถูกลบออกหมดแล้ว”
ตั้งแต่ที่โมเดลเครื่องบินลำเล็กบินออกไปจากในรถ บอดี้การ์ดก็บุกเข้าไปในกล้องวงจรปิดทั้งในและนอกโรงแรมตี้เหา ลบภาพเครื่องบินลำเล็กที่ปรากฏขึ้นทิ้งทั้งหมด
โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายในห้องฟิลเอ๋อ มันยิ่งสะอาดหมดจด เพราะมีการล้างข้อมูลแบบเรียลไทม์ ดังนั้นถึงจะมีคนมาตามตรวจสอบภายหลัง ก็ไม่พบร่องรอยใดๆ ในภาพ
เด็กน้อยพยักหน้าด้วยความพอใจ ลูบโมเดลเครื่องบินในมือ “เรียบร้อย กลับบ้านกัน”
วันต่อมา
ฟิลเอ๋อที่ถูกคนทำความสะอาดพบเจอ ก็รีบพาไปส่งโรงพยาบาลใกล้เคียงทันที
เนื่องจากตัวตนของเธอ รวมถึงเกิดขึ้นที่ตี้เหา ไม่ว่าจะเรื่องใด บริษัทตระกูลลู่ก็ต้องส่งคนไปดู ลู่จิ้นยวนพาผู้ช่วยมาดูด้วยตัวเอง
ลู่อันหรานที่เป็นหัวโจกให้ความสนใจเรื่องนี้ตลอดเวลา จะพลาดโอกาสในการชมเรื่องตื่นเต้นนี้ได้อย่างไร ก็ต้องตามมาด้วยเช่นกัน
ภายในห้องผู้ป่วย
กลุ่มคนในครอบครัวฮอร์ตัน ลู่จิ้นยวนและคนอื่นๆ ก็อยู่กันหมด สีหน้าซีซานไม่พอใจอย่างยิ่ง
ถ้าคนที่เกิดเรื่องคือตี้น่า เขาจะไม่ผันผวนเลยแม้แต่นิดเดียว แต่คนที่เกิดเรื่องดันเป็นฟิลเอ๋อ ยิ่งเป็นช่วงเวลาสำคัญด้วย เมื่อวานเพิ่งตัดสินใจแข่งขันกับบริษัทตระกูลลู่เอง
ยังไม่ถึงหนึ่งคืนเลย ฟิลเอ๋อหลานสาวของเขา ตัวแทนการแข่งขันของฮอร์ตัน ก็เกิดอุบัติเหตุ ความบังเอิญแบบนี้ มันทำให้เขาสงสัยบริษัทตระกูลลู่จริงๆ
และโรงแรมตี้เหา ก็เป็นอุตสาหกรรมของบริษัทตระกูลลู่
ทั้งหมดนี้ ลู่จิ้นยวนก็ต้องรู้แน่นอน เขามองซีซานและคนอื่นๆ ด้วยสายตาเรียบๆ และฟิลเอ๋อที่หน้าซีดเซียวยังไม่ฟื้นขึ้นมาในตอนนี้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปที่อันเฉิน
“พบเจอคุณฟิลเอ๋อที่ไหน? ”
“ตามที่คนทำความสะอาดบอก หกโมงเช้าวันนี้ เจอที่หน้าบันได ตอนนั้นคุณฟิลเอ๋อยังสวมชุดนอนอยู่เลยครับ” อันเฉินตอบ
“กล้องวงจรปิดของห้องที่ให้ผู้จัดการอยู่ รวมถึงทางเดิน ตั้งแต่เมื่อคืนสองสามทุ่มเป็นต้นมาจนถึงหกโมงเช้า เช็กดูให้หมด”
“เจ้านาย ผมสั่งไปแล้วครับ ไม่นานจะได้ผลสรุป” อันเฉินพยักหน้า
เกิดเสียง “เฮอะ” ข้างๆ ซีซานทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ
ด้วยเหตุนี้ ลู่จิ้นยวนก็เหลือบมองเขา ไม่ได้ตอบกลับใดๆ สายตามองไปที่ฟิลเอ๋อบนเตียง กล้องวงจรปิดก็คือกล้องวงจรปิด เกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่มีใครรู้ไปกว่าคนที่เกี่ยวข้อง
แน่นอนว่าสิ่งที่ทุกคนไม่รู้ก็คือ ในบรรดาคนเหล่านี้ มีคนหนึ่งที่ทำความผิด
เด็กน้อยลู่อันหรานกำลังนั่งเก้าอี้ข้างๆ สวมชุดเอี๊ยมและหมวกคาวบอย มือเล็กถือขวดนม ดื่มโดยไม่พูดอะไรสักคำ ตาโตคู่หนึ่งกลอกวนเป็นครั้งคราวอย่างว่องไว ท่าทางนั้นดูน่ารักมากเลย
ตี้น่าอยู่นอกฝูงชน มองผ่านรอยแยกไปที่ฟิลเอ๋อบนเตียง มีรอยยิ้มคลุมเครือมุมปาก ดวงตาผลุบลงเล็กน้อย ปกปิดความเศร้าหมองภายใน
ภายใต้ใบหน้าสง่างามของเธอ ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้ภายในใจเธอมีความคิดเลวร้ายสุดขีด
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฟิลเอ๋อยัยชั้นต่ำคนนี้ ตี้น่าก็หวังจากใจจริง ถ้าอีกฝ่ายไม่ฟื้นตลอดไปเลยก็จะดีที่สุด ตายไปเลยยิ่งดี
ตอนนี้ นอกจากเธอ คนอื่นก็หวังให้ฟิลเอ๋อฟื้นขึ้นมา ภายใต้ความหวังแบบนี้ ดวงตาฟิลเอ๋อก็ขยับจริงๆ ค่อยๆ ลืมตาขึ้น
ซีซานดวงตาเป็นประกาย เดินไปทันที “ฟิลเอ๋อ เธอฟื้นแล้วเหรอ? ”
ดวงตาสับสนของฟิลเอ๋อไม่มีเวลาโฟกัส ข้างหูจู่ๆ ก็เกิดเสียง ทำให้ความจำในหัวสมองเธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทันที
รวมถึงเงาของซีซานเดินเข้ามา ฟิลเอ๋อก็ตกใจอีกครั้ง ตบหน้าซีซาน แล้วกรีดร้อง “ออกไป อย่าเข้ามา ผี ผีอ่า……”
ถ้าซีซานหลบไม่เร็ว ก็คงโดนตบที่หน้าเขาไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงจะโกรธ เห็นท่าทางฟิลเอ๋อ คิ้วก็ยิ่งขมวดแน่นขึ้น
“ฟิลเอ๋อ ผีอะไร? ฉันเป็นอาเธอนะ เธอมองฉันสิ”
ยังไงก็กลางวันแสกๆ ตรงหน้าคนก็เยอะขนาดนี้ ดวงตาสองข้างฟิลเอ๋อเพ่งสายตาแล้ว มองพวกเขาอย่างอึ้งๆ จับแขนซีซานเอาไว้ด้วยความตกใจทันที
“คุณอา มันมีผี มีผีจริงๆ นะ เรากลับประเทศกันเถอะ ฉันอยากกลับประเทศ M ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฉันอยากออกไป ที่นี่มีผี……”
สภาพของเธอ และคำพูดเหล่านี้จากปาก ทำให้คนที่นั่น สีหน้าประหลาดใจอย่างมาก รวมถึงลู่จิ้นยวนด้วย
