ลู่อันหรานเบ้ปาก คิดสักพัก “จัดการแข่งสามวันต่อมา หรือจัดหนึ่งอาทิตย์ต่อมา มันมีผลกระทบอะไรกับแม่ไหมฮะ? ” เมื่อพ่อพูดแบบนี้ เขากลัวว่าตัวเองจะช่วยอะไรไม่ได้
ลู่จิ้นยวนส่ายหน้า “ยืดไปไม่กี่วัน ก็ไม่มีผลกระทบอะไร ทางด้านเรายังสามารถมีเวลาเตรียมตัวได้มากขึ้นหน่อยก็ยังดี”
เด็กน้อยโล่งอกทันที
“แต่……สถานการณ์ด้านฟิลเอ๋อ จะต้องสืบออกมา เรื่องนี้พ่อว่ามันแปลกนิดหน่อย สถานการณ์ตอนนี้ไม่มีมากไปกว่าสองจุด ถ้าฟิลเอ๋อไม่ได้มีปัญหา งั้นก็ภาพในกล้องวงจรปิดมีปัญหา” เขาครุ่นคิด
อันเฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ผมจะให้คนไปตรวจสอบภาพในกล้องวงจรปิดให้ดีอีกครั้งครับ”
สองปัจจัยนี้ เห็นได้ชัดว่าปัจจัยหลังมีแนวโน้มมากกว่า
“ผู้หญิงบ้าคนนั้นไม่เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ จะไปตรวจสอบทำไม” ลู่อันหรานใจเต้น ไม่คิดว่าพ่อตัวเองจะอ่อนไหวขนาดนั้น มองเห็นกุญแจสำคัญทันที
อันเฉินมองเขา “คุณชายน้อย พูดแบบนี้ไม่ได้นะ ไม่ว่ายังไง เธอเกิดอุบัติเหตุในโรงแรมภายใต้บริษัทตระกูลลู่ของเรา”
“เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโรงแรมจะดีที่สุด แต่ถ้ามีคนทำขึ้นมา ถ้าวันหนึ่งสืบหาไม่เจอ ต่อไปก็ยากที่จะรับประกันว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์น่ากลัวแบบนี้อีก มันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงโรงแรม”
“ไม่ต้องเป็นห่วง มันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ฮะ” เด็กน้อยพูดทันทีโดยไม่คิด พูดจบก็ตัวแข็งทื่อ ปิดปากโดยไม่รู้ตัว
การเคลื่อนไหวที่ชัดเจนแบบนี้ ดึงดูดสายตาพินิจพิเคราะห์ของทั้งคู่ทันที โดยเฉพาะหนึ่งในนั้นมีความคมยากที่จะผ่านพ้นไป
ลู่อันหรานหรี่ตา ยื่นมือออกไปกวักเรียก “ลูกชาย มานี่”
ลู่อันหราน： “……”
เด็กน้อยเต็มไปด้วยความหงุดหงิด จะพูดเยอะทำไม? จบเห่แล้ว โป๊ะแตกแล้ว
“คือ ผ-ผมไปหาแม่ก่อนนะ” เขาพูดจบ ร่างเล็กก็วิ่งไปทางประตูใหญ่ทันที
ลู่จิ้นยวนมองแวบเดียว ร่างอันเฉินก็มาขวางหน้าประตูใหญ่เอาไวทันควัน
“คุณอาอัน คุณอาหลบไป” เด็กน้อยโกรธมาก
อันเฉินยิ้ม ยื่นแขนยาวออกไป ขาสั้นของร่างเด็กน้อยก็ลอยขึ้นกลางอากาศ ถูกอุ้มขึ้นมา ย้ายไปที่มือของลู่จิ้นยวน
เด็กน้อยดิ้นแรงมากในอ้อมแขนอันเฉิน แต่จู่ๆ ก็เริ่มเฉื่อยชาในมือพ่อตน ดวงตาโตสุกใสเต็มไปด้วยความขุ่นมัว
ยังไงลู่จิ้นยวนก็ไม่คิดมาก่อนว่า ที่ฟิลเอ๋อกลายเป็นแบบนี้ มันเกี่ยวข้องกับลูกชายตน
“พูดมาสิ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ” เขาวางลูกชายนั่งบนโต๊ะทำงานตัวเอง เฝ้ามองเขาอย่างใจเย็น ด้วยใบหน้าตรงไปตรงมาและใจกว้าง
เด็กน้อยลู่อันหรานเริ่มท้อใจ เบ้ปากไม่พอใจอย่างยิ่ง “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็คือ ก็คือทำให้เธอตกใจ”
อันเฉินกระตุกมุมปากอยู่ข้างๆ นึกถึงท่าทางบ้าคลั่งของฟิลเอ๋อที่อยู่บนเตียง อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า นี่เรียกว่าตกใจไม่น้อยจริงๆ
“เจ้านาย ดูเหมือนเรื่องเมื่อคืน น่าจะเป็นห้าคนนั้นของลู่อีเป็นคนทำ” อันเฉินพูด
เขาพูดถึงบอดี้การ์ดห้าคนที่อยู่ข้างกายลู่อันหราน ห้าคนนั้นมีทักษะที่ยอดเยี่ยม และทุกคนมีหนึ่งหรือสองด้านที่ตัวเองถนัด
ชื่อของห้าคนนั้นเรียบง่าย เพราะเป็นคนของตระกูลลู่ จึงนามสกุลเดียวกัน จัดอันดับตามความสามารถ อันดับหนึ่งถึงห้า ลู่อีคือหัวหน้าใหญ่ ทักษะก็ดีที่สุด
“คุณอาอัน คุณทำสายตาอะไร ความคิดน่าสนใจแบบนั้นมันเป็นความคิดของผมนะโอเคไหม และผมเป็นคนทำเอง พวกเขาแค่ช่วยผมจัดการภายหลังเท่านั้น”
เด็กน้อยไม่ยอมรับ อันเฉินก็พูดไม่ออกอย่างยิ่ง
ลู่อันหรานปวดหัวทันที เสียงทุ้มอันตรายดังขึ้นด้านหลังเขา “ว่าไง? ยังรู้สึกว่าภูมิใจมากเลยใช่ไหม? ”
เขากุมศีรษะ พองแก้มแล้วกลั้นหายใจ “เปล่าครับ”
เด็กน้อยพูดจบด้วยความเซ็ง อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าจ้องมองพ่อตัวเองอย่างไม่ยอมรับ “พ่อชอบผู้หญิงบ้าคนนั้นใช่ไหม ก็ได้ ผมจะบอกแม่ พ่อจะตีผมเพราะผู้หญิงบ้าคนนั้น พ่อคอยดูเถอะ”
ลู่จิ้นยวน： “……”
เขาทำหน้าดำทันที “ลูกกล้าพูดซี้ซั้วก็ลองดู”
“เฮอะ พ่อรู้สึกผิดแล้ว พ่อรู้สึกผิดจริงๆ ” เด็กน้อยทำหน้าเหมือนผมรู้นะ แล้วทำเสียงฮึดฮัดไม่หยุด
ลู่จิ้นยวน： “……” ชิ เขารู้สึกว่าตัวเองคันมือนิดหน่อย
“หาเรื่องให้พ่อจัดการให้น้อยๆ หน่อย พ่อเตรียมพวกลู่อีให้ลูกก็เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของลูก ไม่ใช่ให้ลูกพาพวกเขาไปทำอะไรมิชอบ”
“ถึงลูกจะอยากสั่งสอนใครสักคน ก็ไม่ควรทำตามอำเภอใจ ผ่านการเห็นด้วยจากพ่อหรือยัง? ลูกเชื่อไหมพ่อจะเปลี่ยนพวกลู่อีเลยก็ได้ ยังไงคุ้มครองลูกก็ไม่ต้องใช้ความสามารถอะไรมาก แค่ต่อสู้เป็นก็พอ”
การข่มขู่นี้ร้ายแรงมาก เด็กน้อยร้อนใจทันที “ไม่ได้ เปลี่ยนไม่ได้”
ล้อเล่นหน่า ลู่อีพวกเขาห้าคนรวมตัวกันขึ้นมา ทุกทักษะมีประโยชน์มาก สำหรับการเล่นแผลงๆ ของเขา มันช่างดีแท้ๆ เลย
ถ้าเปลี่ยนพวกเขา ตัวเองต้องสนุกน้อยลงแน่ๆ
“งั้นลูกประพฤติตัวดีๆ ให้พ่อหน่อย” ลู่จิ้นยวนดุ
“พ่อห้ามทำแบบนี้ ในเมื่อเตรียมคนให้ผมแล้ว ก็ห้ามเอากลับไป นี่พ่อกำลังกลับกลอก” เด็กน้อยใบหน้าเล็กแดงก่ำ
“เฮอะ เมื่อไรที่ลูกกล้าสู้กับพ่อ ลูกพูดปัญหานี้กับพ่อสิ” ลู่จิ้นยวนพ่นหัวเราะ
เด็กน้อยลู่อันหรานโกรธแล้ว ตอนแรกไม่อยากพูด ตัวเองไม่นานก็จะทำได้แล้ว แต่นึกถึงอะไรบางอย่าง มองขาสั้นของตัวเอง แล้วรู้สึกท้อแท้ทันที
“ก็ได้ จะบอกตรงๆ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
เด็กน้อยที่รับรู้ถึงความเป็นจริง ก็อ่อนโยนกว่าเมื่อครู่เยอะเลย ถอนหายใจ แล้วเล่าเรื่องที่ตัวเองทำทั้งหมดเมื่อคืนนี้อย่างตรงไปตรงมา
แค่ระหว่างที่พูด จิตวิญญาณที่เฉื่อยชาก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ หลักๆ คือต้องการอวดผลงานของตัวเองเมื่อคืน รู้สึกตัวเองเป็นคนมีพรสวรรค์ ภูมิใจอย่างยิ่ง
อันเฉินนึกถึงอะไรบางอย่าง รีบพูดขึ้น “คุณชายน้อย ว่าแล้วทำไมคราวก่อนอยากให้ผมติดตั้งการฉายภาพ ที่แท้ก็ตั้งใจทำแบบนี้นี่เอง”
ลู่อันหรานทำเสียงฮึดฮัดเบาๆ นึกถึงอะไรบางอย่าง รีบควักออกมาจากกระเป๋าใบเล็กบนร่างกาย หยิบแฟลชไดรฟ์อันเล็กออกมาวางบนโต๊ะ
ไม่ว่าจะพูดเยอะแค่ไหน ก็ไม่ตื่นเต้นเท่าเห็นด้วยตาตัวเอง
ลู่จิ้นยวนเลิกคิ้ว หยิบแฟลชไดรฟ์เสียบเข้าไปในคอมพิวเตอร์แล้วเปิดมัน
ไม่ต่างอะไรจากภาพกล้องวงจรปิดมากนัก ภายในห้อง ฟิลเอ๋อกำลังนอนหลับสนิทบนเตียง แต่สิ่งที่ต่างก็คือ ในขณะเดียวกัน ก็มีวัตถุบางอย่างบินเข้ามาจากหน้าต่าง
ไม่นานนัก เงา ‘ผีซาดาโกะ’ ก็ลอยอยู่กลางอากาศ มองฟิลเอ๋อ วินาทีต่อมา ในวิดีโอก็มีเสียงร้องห่มร้องไห้เหมือนผีสางหมาป่า ทำให้คนฟังขนลุก
ลู่จิ้นยวน： “……”
อันเฉิน： “……”
ทันใดนั้น ฟิลเอ๋อก็ตื่น เสียงกรีดร้องของเธอดังก้องในวิดีโออีกครั้ง ลอยไปทั่วห้องทำงานขนาดใหญ่ มันแสบแก้วหูอย่างยิ่ง
ทั้งหมดนี้ มันเหมือนกับภาพในกล้องวงจรปิดเป๊ะเลย สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนก็คือ มีเงา ‘ผีซาดาโกะ’ ไล่ตามมาด้านหลังฟิลเอ๋อ จนกระทั่งฟิลเอ๋อเป็นลมและจบลง
ลู่อันหรานชื่นชมอีกครั้ง รอยยิ้มยังคงสดใสอย่างยิ่ง
