“ ถ้าเป็นเพียงแค่ว่าคุณอยากมาดูแลคุณแม่ของคุณที่นี้ ผมสามารถให้คุณลายาวได้ เรื่องที่บริษัท ผมจะจัดการให้ ”
เวินหนิงส่ายหัว
สำหรับลู่จิ้นยวนนี่ไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย เธอก็แค่ผู้อำนวยการดีไซเนอร์ที่เพิ่งจะเข้ารับตำแหน่งนี้ได้ไม่นาน ยังไม่มีผลงานอะไรก็หายตัวไปเป็นเวลานานยังงี้ ก็อาจจะเป็นขี้ปากของคนอื่นได้
เวินหนิงไม่สงสัยเลยว่าลู่จิ้นยวนจะไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ แต่ท้ายสุดแล้ว เธอก็แค่เป็นหนี้บุญคุณเขา
ในเมื่อคุณแม่ที่ป่วยหนักอยู่ทุกวันนี้ยังไม่ยอมติดหนี้บุญคุณเขาแม้แต่สตางค์เดียว เธอที่เป็นลูกสาว จะรับการดูแลพิเศษแบบนี้อย่างสบายใจได้อย่างไร
“ ไม่เป็นไรค่ะ โรคของคุณแม่ ใช่ว่าจะสามารถรักษาให้หายได้ในเวลาสั้นๆ ฉันต้องการออกจากตำแหน่งงานเป็นเวลานาน ฉันไม่อยากให้บริษัทต้องเสียหายเพราะฉัน”
ลู่จิ้นยวนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เวินหนิงยังคงพูดต่อก็เลยขัดจังหวะเขา
” ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่ชอบบรรยากาศการแข่งขันที่รุนแรงแบบนั้น แต่ละคนมีอุบายกันทั้งนั้น ทำให้จิตใต้สำนึกของคนหายกันไปหมด ”
เมื่อได้ยินเวินหนิงพูดแบบนี้ ชั่วขณะนั้นลู่จิ้นยวนก็ไม่รู้จะพูดยังไง
ถึงแม้ว่า รู้ดีว่าผู้หญิงตรงหน้านี้ ไม่ชอบการแก่งแย่งชิงดีชิงงามอะไรพวกนี้ แต่เมื่อจู่ๆก็พูดว่าจะลาออก ก็ยังทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
เขารู้สึกเสมือนว่า เวลาสั้นๆไม่กี่ชั่วโมง เวินหนิงเปลี่ยนไปไม่น้อย ความรู้สึกที่พูดไม่ถูก
” ถึงแม้คุณจะพูดแบบนี้ แต่ … ผมจะรักษาตำแหน่งของคุณไว้ ถ้าคุณอยากกลับมาเมื่อไร สามารถกลับมาได้ทุกเมื่อ”
เมื่อเห็นลู่จิ้นยวนยืนกรานเช่นนั้น เวินหนิงก็ไม่ได้พูดอะไร
บริษัท เป็นของลู่จิ้นยวน เขาจะทำอะไร เธอไม่สามารถแทรกแซงได้
บรรยากาศระหว่างเขาทั้งสองค่อนข้างอึดอัด ในขณะที่ทั้งคู่เงียบเสียงโทรศัพท์มือถือของเวินหนิงก็ดังขึ้น
เป็นลู่อันหรานโทรเข้ามา
ตอนนี้ โรงเรียนอนุบาลเลิกเรียนแล้ว ลู่อันหรานกลับถึงบ้าน พบว่าเวินหนิงไม่อยู่ ลู่จิ้นยวนก็ไม่อยู่ ทำให้ลู่อันหรานไม่พอใจเล็กน้อย
เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาหนีออกไปเที่ยวกันสองคน แล้วทิ้งตัวเองไว้ที่บ้าน
“ฮัลโหล อันหราน ”
เวินหนิงฟังน้ำเสียงที่ไม่พอใจของลู่อันหรานออก เดิมทียังรู้สึกจิตใจหดหู่เล็กน้อย พอได้ยินเสียงของลู่อันหรานก็ผ่อนคลายลงมาบ้าง
ไม่ว่าจะยังไง ได้ยินเสียงที่อ้อนและทรงพลังของลู่อันหราน ทำให้เธอรู้สึกมีความหวังในชีวิตขึ้นมา
“ คุณแม่ครับ คุณแม่กับคุณพ่อไปไหนครับ
ผมกลับมาแล้ว ทำไมไม่มีใครอยู่เลย คุณแม่กับคุณพ่อหนีออกไปเที่ยวด้วยกันสองคนใช่ไหม แล้วตั้งใจลืมผมไว้ที่บ้านหรือเปล่า ”
ลู่อันหรานพูดอย่างออดอ้อน
เวินหนิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ จริงๆแล้ว คุณยายของหนูป่วย และเพิ่งจะผ่าตัดเสร็จ พวกเรามาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลน่ะ”
เมื่อลู่อันหรานได้ยินดังนั้น รู้สึกกังวลใจขึ้นมาทันที“ อะไรนะ
คุณยายไม่สบายเหรอ
ทำไมคุณแม่ไม่บอกผม ผมจะรีบไปตอนนี้เแหล่ะ ”
ถึงแม้ว่าลู่อันหรานไม่ได้อยู่กับไป๋หลินยวี่นานสักเท่าไร แต่ไป๋หลินยวี่ก็รักเขามาก เพราะเขาเป็นลูกคนเดียวของลูกสาว ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ก็จะให้สิ่งที่ดีที่สุดที่เธอมีให้กับเขา
ลู่อันหรานไม่ใช่เด็กที่ไม่มีความรู้สึก พอได้ยินว่าไป๋หลินยวี่ไม่สบาย ก็กังวลขึ้นมาเป็นเรื่องธรรมดา
” ตอนนี้คุณยายหลับไปแล้ว ไว้วันอื่นก็แล้วกัน”
ลู่จิ้นยวนส่ายหัว เดิมทีเขาวางแผนว่าจะพาลู่อันหรานมาเยี่ยมไป๋หลินยวี่ด้วย เพราะเธอเป็นยายแท้ๆของเด็ก จะให้เขานั่งอยู่เฉยๆได้อย่างไร แต่ไป๋หลินยวี่กลัวว่าจะทำให้เด็กตกใจกลัวเมื่อเห็นเธอผอมจนดูไม่ได้แบบนี้ ก็เลยไม่ได้ตอบตกลง
ลู่อันหรานได้ยินเช่นนี้ “ ถ้างั้นรอให้คุณยายอาการดีขึ้นมาหน่อย คุณแม่จะต้องพาผมไปเยี่ยมคุณยายนะครับ ”
ผู้ใหญ่ทั้งสองคนตอบตกลง
เวินหนิงคิดสักพัก พอดีเลย เธอยังมีเรื่องบางอย่างที่ต้องทำ ลู่จิ้นยวนอยู่ที่นี่ไม่สะดวก ” อันหรานอยู่บ้านคนเดียวจะต้องน่าเบื่อและเหงา คุณกลับไปก่อน ไปอยู่เป็นเพื่อนแก วันนี้ฉันจะอยู่เฝ้าคุณแม่ ดูแลแม่ อย่างงี้ฉันจะได้วางใจหน่อย ”
ลู่จิ้นยวนต้องการอยู่เป็นเพื่อนเธอ แต่เมื่อเวินหนิงพูดเช่นนี้ เขาก็ไม่สามารถบังคับเธอให้เขาอยู่ต่อได้
เพียงแค่เขาเห็นสีหน้ากังวลของเวินหนิง “ คุณ … มีอะไรปิดบังผมหรือเปล่า”
เวินหนิงคิดถึงสิ่งที่ไป๋หลินยวี่พูด เรื่องเหล่านั้นของเหอจื่ออัน เมื่อโดนลู่จิ้นยวนถามขึ้นอย่างเสียงดัง ใจเธอเต้นแรงมาก แต่เธอก็รีบปฏิเสธไป ” ไม่มีค่ะ ”
ลู่จิ้นยวนหรี่ตาลง
บอกว่าไม่มี แต่เขาดูยังไงก็ไม่เหมือน
“ ไม่มีจริงๆเหรอ”
ขณะที่กำลังคิด ชายหนุ่มก็ค่อยๆเดินเข้าไป ทำให้เวินหนิงถึงกับสะดุ้ง แต่ลู่จิ้นยวนค่อยๆบีบบังคับเธอจนถึงมุมกำแพง
“คุณจะทำอะไรน่ะ”
เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาและโกรธเกรี้ยวนั้นใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที เวินหนิงอดกลืนน้ำไหลไม่ได้
ฝีเท้าของเธอนั้นไม่อาจจะถอยหลังได้อีก
เวินหนิงยื่นมือออกไปและผลักอกที่แข็งแรงของชายหนุ่ม “ นี่เป็นทางเดินของโรงพยาบาล คุณอย่าทำแบบนี้ ”
“ ผมไม่ชอบที่คุณมีเรื่องปิดบังผม ตอนเมื่อกี้ คุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ”
ลู่จิ้นยวนไม่ได้สนใจกับการต่อต้านของเธอที่แรงนั้นอย่างกับเกาหลัง แต่ยิ่งขยับเข้าไปใกล้อีก ลมหายใจอุ่นๆก็ไปอยู่ที่ต้นคอขาวของเวินหนิง จนเธออดหดตัวลงไม่ได้
จังหวะการหายใจของเธอขึ้นๆลงๆไม่ปกติไปชั่วขณะ
ต้องบอกว่า ในระยะที่ใกล้ขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ยากที่จะต้านทานเสน่ห์ของลู่จิ้นยวนได้
แต่ว่า เวินหนิงหลงเสน่ห์ของเขาเพียงแค่ชั่วครู่ เพราะเธอหยิกที่แขนตัวเองอย่างเจ็บ เพื่อเรียกสติของตัวเองคืนมา
” ฉันคิดว่า ฉันมีสิทธิ์รักษาความเป็นส่วนตัวเล็กน้อย”
เวินหนิงมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า โดยไม่มีความขี้ขลาดหรือความรู้สึกผิดในดวงตาแมัแต่นิด ดวงตาที่ชัดเจนของเธอดูเหมือนจะมองทะลุผ่านหัวใจของคนอื่นได้
ทันใดนั้นหัวใจของลู่จิ้นยวนหยุดเต้นไปชั่วขณะ
หากเขายังใช้ความรุนแรงบังคับอีก เดิมทีที่เวินหนิงเริ่มใจอ่อนให้เขาเข้าใกล้ขึ้นก็ต้องกลับไปตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง
เพราะว่าครั้งหนึ่งเขาเคยทำยังนั้นมาแล้ว ทำให้ทั้งสองคนต้องทนทุกข์ทรมานไปไม่น้อย ซึ่งมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย
หลังจากที่ทั้งสองแข็งทื่อไปพักหนึ่ง ลู่จิ้นยวนหรี่ตาลงจากนั้นถอยหลังออกไป ” ผมรู้แล้ว ผมจะกลับไปดูแลอันหรานก่อน ”
เวินหนิงรู้สึกค่อยโล่งใจหน่อย
ความสัมพันธ์ระหว่างเหอจื่ออันกับลู่จิ้นยวนช่างน่าอึดอัดจริงๆ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะพูดออกมา ปล่อยให้พวกเขาขัดแย้งกันอีกครั้ง
” คุณอยู่ที่นี้ ถ้าเจอปัญหาอะไร โทรหาผมได้24ชั่วโมง เข้าใจไหม ”
ลู่จิ้นยวนยืดแขนเสื้อของเขาให้ตรง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปจัดระเบียบเสื้อผ้าที่เวินหนิงทำยุ่งเหยิงเล็กน้อยให้เข้าที่
” เข้าใจค่ะ”
ครั้งนี้เวินหนิงไม่ได้แสดงการต่อต้านใดๆ แต่พยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย ดูลู่จิ้นยวนจากไป เดินออกไปจากประตูโรงพยาบาล จากนั้นถึงได้ไปหาแม่บ้านตามที่ไป๋หลินยวี่กล่าว
” คุณต้องการหาฉันเหรอคะ”
เมื่อรู้ว่าเวินหนิงต้องการหาเธอ โจวหรานรีบมาอย่างเร่งรีบ เวินหนิงดูคนตรงหน้าที่ว่าเป็นแม่บ้าน เวินหนิงอดขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี่ ดูเหมือนเธอจะอายุแค่สามสิบต้น ๆ เธอดูเหมือนเลขาผู้ช่วยมากกว่าแม่บ้านสักอีก แม้ว่าเธอจะทำงานบ้านมาโดยตลอด แต่เสื้อผ้าบนตัวเธอไม่ได้ดูทรุดโทรมเลยแม้แต่น้อย แต่ดูค่อนข้างที่จะพิถีพิถันออกจะดูดีและเรียบร้อย.
เวินหนิงรู้สึกว่าคน ๆ นี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
“ใช่ค่ะ คุณเป็นคุณโจวที่คอยดูแลคุณแม่ของดิฉันมาโดยตลอดใช่ไหมคะ ”
ดวงตาที่เรีบยง่ายและสงบของโจวหราน เมื่อได้ยินเวินหนิงทำการแนะนำตัวนั้น ก็ตกตะลึงอย่างสุดขี
“ คุณบอกว่า … คุณเป็นใครน่ะ”
