เวินหนิงพุ่งเข้าไป จูบริมฝีปากลู่จิ้นยวนเบาๆ
จากนั้นก็รีบผละออกมา ลู่จิ้นยวนไม่พอใจกับการกระทำผิวเผินแบบนี้ของเธออยู่แล้ว จับเอวเธอไว้แล้วเป็นคนรุกเอง
เวินหนิงตกใจเบิกตากว้าง เมื่อครู่นี้อาการง่วงเล็กน้อยก็หายไปหมดเพราะความตกใจ
ยื่นมือออกไปจับหน้าอกลู่จิ้นยวนไว้ แต่ยังไงก็ผลักไม่ออก ในทางกลับกัน ออกซิเจนในช่องอกยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ ทำให้เธอเริ่มเวียนศีรษะ
ขณะที่ลู่จิ้นยวนปล่อยเธอ เวินหนิงก็แทบขาดออกซิเจน แค่มองเขาด้วยความไม่พอใจ
ลู่จิ้นยวนอดขำไม่ได้ สภาพเธอแบบนี้ คิดว่าจะทำให้ใครกลัวได้?
แต่มันน่ารักมากๆ เลยต่างหาก
แต่เขาก็ทำอะไรมากไม่ได้อีกต่อไป ลุกขึ้นลงจากเตียงแล้วเดินไปอีกด้านหนึ่ง “ฝันดีนะ”
เวินหนิงมองการเคลื่อนไหวเป็นธรรมชาติของเขา เห็นเขานอนลงไปอย่างสบายๆ เธอก็ทำหน้าสับสน
เมื่อเธอตอบสนอง ลู่จิ้นยวนก็นอนลงไปแล้ว หลับตาลง ดูเหมือนหลับไปแล้ว……
เธอรู้สึกหงุดหงิดมากทันที ไอ้ผู้ชายบัดซบนี่……
ลู่จิ้นยวนไม่ได้นอนหลับเร็วขนาดนั้นอยู่แล้ว มองดวงตาที่เธอจ้องมองตลอดเวลา อดไม่ได้ที่จะอยากขำ อยากแกล้งเธอ “เป็นอะไร เธอไม่อยากนอนเหรอ? ฉันกลับมาแล้วเธอก็ยังไม่นอน? หรือเมื่อกี้เธอปากไม่ตรงกับใจ? ”
“คุณสิปากไม่ตรงกับใจ นอนแล้ว”
เวินหนิงเห็นลู่จิ้นยวนทำหน้าหยอกเย้า ความกระอักกระอ่วนทำให้อยากมุดลงไปใต้ดิน แค่ดึงผ้าห่มมาคลุมใบหน้า หันหลังให้ และไม่สนว่าลู่จิ้นยวนจะนอนหรือไม่ ก็เริ่มสะกดจิตตัวเอง
เห็นเวินหนิงห่อตัวเป็นลูกบอลแล้ว ลู่จิ้นยวนก็ไม่พูดอะไรอีก
วันนี้เวินหนิงเหนื่อยล้านิดหน่อย ไม่นานก็เริ่มง่วงอีกครั้ง
ลู่จิ้นยวนเห็นเธอสงบลงแล้ว ก็ดึงผ้านวมออกจากใบหน้าเธอ ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง
นอนแบบนี้ ไม่กลัวตัวเองหายใจไม่ออกเหรอ ผู้หญิงคนนี้ อารมณ์ร้อนแล้วทำตัวเป็นเด็กจริงๆ
แต่เห็นใบหน้าหลับสงบสุขของเธอ ในใจลู่จิ้นยวนก็นุ่มนวล เห็นคิ้วเรียวเธอย่นโดยไม่รู้ตัวเมื่อยามหลับ ฝ่ามืออุ่นของชายหนุ่มก็ลูบมัน
ดูเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้มันทำให้เธอรู้สึกแย่ จะต้องได้รับการแก้ไขโดยเร็วที่สุด
ขณะที่คิด ลู่จิ้นยวนก็จูบหน้าผากเนียนของเวินหนิง แล้วก็นอนหลับไป
……
นอนหลับสงบทั้งคืน
เมื่อเวินหนิงตื่นขึ้นมา ลู่จิ้นยวนก็ไม่อยู่แล้ว
ลู่อันหรานก็ยังนอนหลับปุ๋ยมาก แต่ท่าทางการนอนของเขาก็ไม่กล้าชมเลยจริงๆ ทั้งร่างนอนขวางเตียง ขาสองข้างทับไปที่ผ้าห่มข้างๆ ลู่จิ้นยวน ไร้สภาพอย่างมาก
และเตียงมันใหญ่มากพอ ไม่งั้นเวินหนิงกลัวว่าเขาจะพลิกตัวตกลงไปจริงๆ
“อันหราน ตื่นได้แล้ว วันนี้ลูกต้องไปโรงเรียนนะ”
เวินหนิงพุ่งเข้าไปลูบใบหน้าเล็กนุ่มของลู่อันหราน เด็กน้อยโบกมือปฏิเสธอย่างรำคาญมาก “โอ๊ย อย่ามากวนผม ให้ผมหลับอีกหน่อย”
พอพูดคำนี้ออกไป ก็ไม่มีการเสแสร้งทำตัวน่ารักเชื่อฟังกับเวินหนิงในตอนปกติ มีความเย่อหยิ่งอย่างมาก
ในใจเวินหนิงอดคิดไม่ได้ เจ้าเด็กคนนี้ปกติแสร้งทำเป็นเชื่อฟังเธอใช่ไหม ดูอารมณ์ร้อนมากตอนตื่นนอน
ลู่อันหรานได้ยินในห้องมีเสียง รู้ว่าพวกเขาตื่นแล้วก็เดินเข้าไป เห็นเวินหนิงกำลังกล่อมลู่อันหรานให้ตื่น เป็นภาพที่ดูกลมกลืนและสวยงามมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไม ท่าทีของเด็กแสบนั่นทำให้เขาไม่ค่อยพอใจ
“ลู่อันหราน ตื่น ยังไม่ตื่นใช่ไหม? ”
เสียงผู้ชายทุ้มต่ำของลู่จิ้นยวน ทำให้ทั้งร่างลู่อันหรานสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว ลืมตาขึ้นมองหน้าหล่ออันมืดมน ไม่กล้าบ่นทันที “ลุกๆๆ ลุกเดี๋ยวนี้ฮะ”
เห็นลู่อันหรานเชื่อฟังลู่จิ้นยวนแบบนี้ เวินหนิงก็ส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้ ก็ไม่รู้ว่าปกติเธอตามใจเขามากเกินไปหรือเปล่า เลยทำให้ตัวเองไม่มีอำนาจเลยสักนิด
เห็นลู่อันหรานไปแล้ว ลู่จิ้นยวนก็มองมาทางเวินหนิง “ลุกขึ้นเถอะ อาหารเช้าเสร็จแล้ว วันนี้ต้องไปแถลงข่าว สดชื่นเข้าไว้”
เวินหนิงพยักหน้า “งานแถลงข่าว ฉันต้องทำอะไรไหม? ”
ลู่จิ้นยวนคิดสักพัก เขาจัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไร แต่……
“สิ่งที่ต้องพูด ก็ไม่ใช่ว่าไม่มี แต่ขึ้นกับว่าเธอต้องการไหม”
ลู่จิ้นยวนกระซิบเบาๆ ไม่กี่คำกับเวินหนิง เมื่อฟังจบ เวินหนิงก็ตกตะลึง “แบบนี้ดีเหรอ? ”
“แล้วแต่เธอ”
ลู่จิ้นยวนก็ไม่ได้บังคับ ดึงมือเวินหนิงออกไปทานอาหารเช้า
ทั้งสามทานอาหารเช้าด้วยกันอย่างครึกครื้น และไปส่งลู่อันหรานที่โรงเรียนอนุบาลด้วยกันก่อนจะไปที่บริษัทตระกูลลู่
นอกประตูมีนักข่าวไม่น้อยกำลังรออยู่ เห็นเวินหนิงปรากฏตัว ก็เหมือนสัตว์ร้ายได้กลิ่นคาว รีบพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว “คุณหนูเวิน เรามีหลายคำถามมากที่อยากจะถาม”
“อยากถาม เดี๋ยวค่อยๆ ถาม วันนี้มีแถลงข่าวพอดี”
ลู่จิ้นยวนยื่นมือออกไปขวางทุกคนตรงหน้า อันเฉินเห็นว่าเป็นแบบนี้ก็รีบพาปาปารัซซี่พวกนี้เข้าบริษัทไป
ปาปารัซซี่ประหลาดใจมาก ตอนแรกคิดว่าเกิดเรื่องแบบนี้ เวินหนิงจะต้องประหลาดใจมาก ไม่คิดว่าจะสงบแบบนี้ แถมยังคิดจะรับการสัมภาษณ์ก่อนด้วย?
ถึงแม้จะไม่เข้าใจ แต่นี่ก็เป็นข่าวใหญ่โดยไม่ต้องสงสัย แน่นอนว่าไม่มีใครอยากพลาดมัน
เวินหนิงเดินเข้าไปในบริษัท ลู่จิ้นยวนไม่ได้ให้เธอเผชิญกับนักข่าวโดยตรง แต่เรียกคนเอาโรซินานเต้ออกมา
“นี่คือเด็กผู้หญิงคนนั้นที่เธอพูดถึง”
เวินหนิงมองเด็กผู้หญิงตรงหน้า ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นและดวงตาสีแดงคู่นั้น ทำไมเธอจะจำไม่ได้ล่ะ?
แต่เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สนใจพวกเขาเหล่านี้เลย ก้มหน้าและเล่นปากกาในมือ
“โรซินานเต้ เดี๋ยวเธอต้องออกไปรับการสัมภาษณ์ เปิดเผยต่อสาธารณะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ”
ลู่จิ้นยวนพูดเรียบๆ เวินหนิงไม่เข้าใจจริงๆ เด็กคนนี้พูดไม่ได้ ให้เธอรับการสัมภาษณ์อย่างไร?
“ฝืนเกินไปไหม? ”
พอเวินหนิงเพิ่งพูดจบ เด็กผู้หญิงก็ยืนขึ้น พยักหน้ากับลู่จิ้นยวน แสดงว่าตัวเองยอมออกไป
“สำหรับเรื่องที่จะทำยังไงให้คนพวกนี้เข้าใจเรื่องนี้ ฉันเตรียมการไว้ตั้งนานแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง ตี้น่าจะภูมิใจได้ไม่นานเกินไป”
เวินหนิงจับมือโรซินานเต้ มือเด็กผู้หญิงเย็นเฉียบ เหมือนไม่มีความอุ่นที่มนุษย์ควรจะมีด้วยซ้ำ
ต้องบอกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ มีแต่ออร่าแปลกๆ อยู่ทั่วร่างกาย ไม่เหมือนมนุษย์ แต่เหมือนแวมไพร์
“เดี๋ยวถ้าเธอรู้สึกอึดอัด หยิกฉันนะ ฉันจะพาเธอออกไป”
เวินหนิงกลัวว่ามันจะกระตุ้นอาการป่วยของเธอ จึงกำชับอีกครั้ง
เด็กผู้หญิงเอียงศีรษะมองเธอ เมื่อครู่นี้การต่อต้านภายในใจก็ลดลง เธอมองออกว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนชั่วร้าย
