“ยิ่งไปกว่านั้น คุณตี้น่าไม่ได้แค่ขโมยผลงานจากความพยายามของผู้อื่น แต่ยังใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นด้วย พฤติกรรมแบบนี้ มันช่างไร้ยางอายและชั่วร้ายจริงๆ ”
เวินหนิงยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกได้รับความไม่ยุติธรรม เสียงปนสะอื้นมากขึ้น ในตอนนี้เธอไม่ได้มีเจตนาจริงๆ
ไม่กี่วันนี้ อาจกล่าวได้ว่าตี้น่ามีอำนาจทุกอย่าง โจมตีวิพากษ์วิจารณ์เธอผ่านทุกๆ สื่อ
ถ้าลู่จิ้นยวนไม่ได้สนับสนุนเธอ ลู่อันหรานคอยอยู่กับเธอทุกๆ วัน ทำให้เธอไม่ไปคิดเรื่องกวนใจพวกนั้น ตอนนี้เธอคงจิตใจย่ำแย่ไปแล้ว
“ดังนั้นฉันก็หวังว่าเพื่อนๆ นักข่าวทุกท่านที่นี่ ต่อไปถ้าเจอเรื่องอะไร ก็ให้ตรวจสอบมาดีๆ อย่าปล่อยข่าวลือที่ทำร้ายจิตใจคนอื่น”
เวินหนิงพูดจบ ลู่จิ้นยวนก็สงสารนิดหน่อย เธอรู้ว่าเวินหนิงรู้สึกแย่ ตอนนี้เธออดไม่ได้ที่จะแสดงมันต่อหน้าหลายๆ คน เห็นได้ชัดว่าเป็นการปลดปล่อยความรู้สึกที่แท้จริงภายในใจ
“พอแค่นี้ดีกว่า เรื่องมันเป็นยังไง ฉันคิดว่าพวกคุณชัดเจนกันแล้วนะ ควรเขียนยังไง ฉันคิดว่าพวกคุณแต่ละคนรู้กันดี”
ลู่จิ้นยวนเอ่ยปากเรียบๆ เดินไปด้านหลัง จับมือเวินหนิง เหมือนต้องการให้พลังเธอนิดหน่อย
งานแถลงข่าวจบลงแล้วเช่นกัน เหล่านักข่าวก็ต่างออกไป ใบหน้าหลายๆ คนก็อับอายนิดหน่อย ยังไงแล้วครั้งนี้พวกเขาก็ใส่สีตีไข่ไปตามเทรนด์ไม่น้อย
เมื่อคนออกไปแล้ว ลู่จิ้นยวนก็กอดเวินหนิงเอาไว้ ปลอบอย่างระมัดระวัง
เวินหนิงก็ไม่ผลักเขา ในตอนนี้เธอรู้สึกว่าอ้อมกอดลู่จิ้นยวนมันอบอุ่นมาก เธอได้รับความกล้าหาญและพลังจากมัน
แต่เมื่อทั้งสองกอดกันอย่างเงียบๆ เวินหนิงก็เห็นแววตาแปลกๆ จากโรซินานเต้
สำหรับเธอ คงไม่เข้าใจว่าสองคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ แค่รู้สึกแปลกประหลาดมาก
หน้าเวินหนิงแดงทันที ผลักลู่จิ้นยวนออกอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย “เรื่องนี้ถือว่าแก้ไขแล้ว แต่……”
เธอมองโรซินานเต้เหมือนลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง สำหรับเด็กคนนี้ เธอเห็นอกเห็นใจและอยากช่วยเธอ
แต่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะดี
ความเข้าใจที่ลู่จิ้นยวนมีต่อเวินหนิง ถึงเธอจะไม่พูด เขาก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“คนในครอบครัวเธอกลับประเทศไปแล้ว”
ป้าของโรซินานเต้ กลัวว่าลู่จิ้นยวนจะทำอะไรตน ก็ฉวยโอกาสตอนคนอื่นไม่สนใจ หนีไปล่วงหน้าแล้ว
ถึงขนาดทิ้งโรซินานเต้ไปเลยด้วยซ้ำ
นี่มันทำให้ลู่จิ้นยวนปวดศีรษะมากเช่นกัน ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงคนนั้นขี้ขลาดและใจดำขนาดนี้ อยากทิ้งหลานสาวตัวเองก็ทิ้งได้ลง
“ทำยังไงดี? ”
เมื่อเวินหนิงคิดก็รู้สึกผิดมาก ถ้ามันเป็นเพราะเรื่องเธอ แล้วทำให้โรซินานเต้สูญเสียคนในครอบครัวไป อาการป่วยร้ายแรงขึ้น นั่นจะเป็นบาปที่ยิ่งใหญ่
เธอต้องเสียใจไปชั่วชีวิต
“ฉันติดต่อแพทย์ที่มีชื่อเสียงแล้ว จะรักษาอาการด้านจิตใจเธอ อันเฉินเคยพาเธอไปตรวจแล้ว อวัยวะเสียงเธอไม่มีปัญหา เพราะมีปัญหาด้านจิตใจเท่านั้นก็เลยพูดไม่ได้ ถ้ารักษาดีๆ เป็นไปได้อย่างมากว่าจะมีการฟื้นฟู เมื่อเธอฟื้นฟูแล้ว ค่อยดูว่าเธออยากทำยังไง”
ได้ยินคำพูดลู่จิ้นยวน เวินหนิงก็พยักหน้า แบบนี้ก็ดี ถ้ารักษาอาการป่วยเธอให้หายดีได้ นั่นก็เป็นการทำเรื่องที่ดี
ดังนั้น บอกเรื่องพวกนี้กับโรซินานเต้ทันที
แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงคือ เธอไม่ได้แสดงออกว่าดีใจมากนัก แต่ก็ไม่ได้กระวนกระวายใจเท่าไร
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? หรือว่าเธอไม่อยากหาหมอ? ”
เด็กหญิงก้มหน้า ค่อยๆ เขียนไม่กี่คำลงบนกระดาษ “ไม่มีเงินไปหาหมอ”
ทันใดนั้นเวินหนิงก็รู้สึกเศร้านิดหน่อย ดูเหมือนสิ่งที่เรียกว่าคนในครอบครัวอย่างพ่อแม่พี่สาวน้องสาวของตัวเอง จะไม่มีความรักของครอบครัวเลย
“ไม่เป็นไร ด้วยความสามารถด้านการออกแบบของเธอ ถ้ารักษาอาการป่วยหายจะออกไปทำงานได้ บางทีเธออาจจะลองทำที่บริษัทตระกูลลู่ได้นะ? ”
พูดถึงตรงนี้ เวินหนิงก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ยังไงแล้วระดับโรซินานเต้ถ้าไปอยู่จุดนั้น เธอไปแล้ว บริษัทตระกูลลู่ขาดนักออกแบบคนหนึ่งอยู่พอดี ถ้าให้เธอมาชดเชยได้ ก็จะสมบูรณ์แบบอย่างมาก
“บริษัทเรามีกฎเกณฑ์มาก ถึงตอนนั้นไม่มีใครแอบอ้างได้แน่นอน เธอไม่ต้องเป็นห่วง ผลงานทั้งหมดมันจะเป็นของเธอ”
ได้ยินถึงตรงนี้ โรซินานเต้ก็วางใจในที่สุด ตกลงคำพูดของเวินหนิง
ในที่สุดก็จัดการให้เธอเรียบร้อย ก้อนหินก้อนใหญ่ในใจก็ร่วงลงสู่พื้น ลู่จิ้นยวนเรียกอันเฉินมา ให้เขาจัดการรักษาพยาบาลต่อไป
พื้นที่ขนาดใหญ่ เหลือเพียงพวกเขาสองคน
ลู่จิ้นยวนกอดเวินหนิงจากด้านหลัง “เธอรีบร้อนให้หล่อนมาที่บริษัทตระกูลลู่ เพราะเธออยากให้หล่อนมาแทนที่เธอใช่ไหม? ”
เมื่อเวินหนิงได้ยินว่าความคิดตัวเองถูกแฉแล้วก็ยิ้มกระอักกระอ่วน “แค่คิดว่าคนมีความสามารถแบบนี้ ถ้าไม่รีบคว้าเอาไว้ ถูกบริษัทอื่นขโมยไปมันไม่น่าเสียดายมากเหรอ? อืม นี่ฉันคิดถึงประโยชน์ของบริษัทนะ”
“ดีที่สุดแล้ว”
ทำไมลู่จิ้นยวนจะไม่รู้ทุกอย่างที่อยู่ในใจเธอล่ะ ผู้หญิงคนนี้ คิดจะหนีออกไปจากเขายังไงล่ะ
ดูเหมือนว่าเขายังต้องคิดหาวิธีป้องกัน ให้เธอไม่หายไปต่อหน้าต่อตาตนนานจนเกินไป
“ถึงจะพูดแบบนี้ แต่คนที่โรซินานเต้คุ้นเคยที่สุดก็คือเธอ”
ลู่จิ้นยวนค่อยๆ เอ่ยปาก นี่ไม่ใช่ข้ออ้างของเขา อาจจะเป็นเพราะปกติเขาชอบทำหน้านิ่ง เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ มักจะหวาดกลัวเขาอยู่เสมอ
แค่เวินหนิงมา เธอก็สามารถผ่อนคลายขึ้นบ้าง
“ต่อไปต้องการให้เธอช่วยเหลือหล่อนเยอะๆ ให้เธอกลมกลืนบรรยากาศการทำงานปกติ”
เวินหนิงได้ยิน ก็รู้สึกหมดหนทาง
ทำไมรู้สึกว่าเหมือนมีคนมาขุดหลุมตรงหน้าตนอีกครั้ง
แต่เธอไม่สามารถซ่อนได้
อย่างไรแล้ว คนที่ให้โรซินานเต้ไปบริษัทตระกูลลู่ก็คือตน เธอไม่ใช่คนที่ไร้ความรับผิดชอบด้วย
“งั้นก็ได้ ฉันจะพยายามช่วยให้เต็มที่”
“แค่พยายามให้เต็มที่เหรอ? ต่อไปทุกสัปดาห์หล่อนจะต้องพบนักจิตวิทยาสองครั้ง เธอยังต้องรักษาความถี่นี้ไว้”
เวินหนิงได้ยินคำพูดลู่จิ้นยวน ฟังยังไง ก็เหมือนชายคนนี้กำลังเล่นตุกติก
“หรือเธอไม่อยากให้หล่อนดีขึ้นเร็วๆ เหรอ? ”
แต่พอลู่จิ้นยวนพูดแบบนี้ เธอก็คัดค้านไม่ได้อีกต่อไป “รู้แล้ว สัปดาห์ละสองครั้ง ฉันจะทำเอง”
“ต้องอย่างนี้สิ”
ลู่จิ้นยวนได้ยินดังนั้น ก็หอมแก้มเวินหนิง เธอหน้าแดง นึกขึ้นได้ว่านี่บริษัท รีบผละออกมาจากอ้อมแขนเขา “ในเมื่อเรื่องมันก็แก้ไขเกือบเสร็จแล้ว งั้นฉันกลับก่อนนะ”
ลู่จิ้นยวนเห็นเธอรีบร้อนจะไป ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อไป จึงเสนอว่าจะไปส่งเธอกลับ
ตอนแรกเวินหนิงอยากปฏิเสธ แต่ลู่จิ้นยวนยืนกราน จึงทำได้แค่ยอมแพ้
ทั้งสองคนลงมาข้างล่าง ลู่จิ้นยวนไปที่ลานจอดรถเพื่อขับรถ เวินหนิงมาถึงประตูทางเข้าบริษัท ก็ได้ยินเสียงวุ่นวายดังขึ้น
ไม่คิดว่าจะเป็นตี้น่า
“เวินหนิง ยัยคนหน้าด้าน แกมันทำลายทุกอย่าง!”
เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตระกูลฮอร์ตันก็ยัดเยียดความผิดให้ตี้น่าทั้งหมด แค่บอกว่าเธอขโมยภาพวาดไป หลอกลวงคนในตระกูล
ตอนนี้ตี้น่าถูกทิ้งให้อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเพียงตัวคนเดียว แถมยังถูกด่าและเยาะเย้ย โกรธจนต้องมาตามหาถึงที่นี่ ต้องการแก้แค้นเวินหนิง
