คนตระกูลลู่เริ่มปฏิบัติการค้นหาอย่างละเอียด จึงเจอเบาะแสบางอย่าง
“เจอรถของเขาแล้วครับ กำลังจะขับไปเมืองอื่น
พอได้รับข่าว อันเฉินก็ให้เขาพวกจับตาดูไว้ เวลาเดียวกัน ตัวเองก็รีบไปที่นั่นด้วย
พอเย่ซือเยวี่ยเห็นก็รีบตามไปด้วย “ฉันก็จะไปด้วย”
“ทางนู้นเธอยังไม่ต้องไป เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ”
อันเฉินไม่อยากรบกวนเธอมาก เลยให้เย่ซือเยวี่ยกลับไปก่อน
พอเย่ซือเยวี่ยได้ยิน ก็รู้สึกโมโห คนคนนี้ รู้สึกว่าตัวเองหมดประโยชน์ก็จะเตะเธอออก?
เขาปั่นหัวเธองั้นเหรอ?
“อันเฉิน นายคิดว่าฉันเป็นอะไร อยากให้มาก็มาอยากให้ไปก็ไป? ไม่ ฉันจะไปด้วย”
พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ อันเฉินก็ทำอะไรไม่ได้ เลยต้องพาเย่ซือเยวี่ยไปด้วย
ทั้งสองแล่นไปอย่างรวดเร็ว ตรงไปตามที่ได้เบาะแส
เมื่อวานหลังจากที่โจวหมิงหยวนเจอเวินหนิง เขาก็เริ่มกระวนกระวายใจ
เขากลัวว่า เรื่องตอนนั้นที่ตัวเองเคยทำคนอื่นจะรู้ จะมีปัญหาตามมา คิดไปคิดมา สุดท้ายก็ตัดสินใจทิ้งทุกอย่างแล้วหนีไป
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ยังหนีไปจากเมืองเจียงเฉิงไม่ได้ คนตระกูลลู่ก็ตามหาตัวเจอก่อน
แต่โจวหมิงหยวนก็ไม่ยอมแพ้ ถึงข้างหลังจะมาคนตาม เขาก็ยังเร่งความเร็วรถเร็วกว่าเดิม
อันเฉินขับรถตามไป เห็นว่ารถของโจวหมิงหยวนไม่มีทีท่าจะหยุด ก็เอาแต่กดแตรให้เขาหยุด
แต่รถคันข้างหน้าไม่หยุด กลับเร่งความเร็วมากกว่าเดิม
เย่ซือเยวี่ยก็เริ่มใจร้อน เปิดกระจกรถแล้วตะโกนเสียงดัง “คุณหมอคันข้างหน้า ถึงคุณจะหนีก็ไม่มีประโยชน์ เรารู้แล้วว่าตอนนั้นเด็กถูกอุ้มผิดไปให้ตระกูลหยงเมืองจิงเฉิง ถึงคุณจะหนีไปตอนนี้ก็ไม่รอดแน่นอน”
พอโจวหมิงหยวนได้ยิน มือที่จับพวงมาลัยรถก็สั่น
พวกเขารู้ได้ยังไงว่าเด็กถุกอุ้มไปที่ไหน?
แต่ว่า โจวหมิงหยวนขับรถอยู่บนทางด่วน พอสติหลุด เลยไม่เห็นทางโค้งข้างหน้า พอรู้สึกตัวก็สายไปแล้ว
รถเปลี่ยนทิศกะทันหัน ล้อรถเสียดสีกับพื้นจนเสียงดังแสบหู
“โธ่เว้ย”
อันเฉินไม่คิดเลยว่ารถคันข้างหน้าจะเปลี่ยนทิศพุ่งมาหา ถึงปฏิกิริยาของเขาเร็ว รีบหักหลบทันที แต่ก็ไม่พ้นจนรถทั้งสองคันชนกัน
ได้ยินเสียงกระแทกเสียงดัง รถทั้งสองคันก็ชนเข้าด้วยกัน
ถุงลมนิรภัยในรถอันเฉินก็รีบพุ่งออกมา
ทั้งสองถูกทับอยู่บนที่นั่ง อันเฉินรีบหันไปทางเย่ซือเยวี่ยที่นั่งข้างคนขับ
เมื่อกี้ตอนผู้หญิงคนนี้ตะโกน เธอปลดเข็มขัดนิรภัยออก แรงกระแทกขนาดนี้ เธอต้องเป็นอะไรแน่นอน! เมื่อคิดว่าอาจจะเกิดอันตรายกับเย่ซือเยวี่ย อันเฉินก็ใจร้อนมาก
แต่ที่โชคดี คนที่ไล่ตามโจวหมิงหยวนเยอะ พอเห็นเหตุการณ์ก็รีบมาช่วยทันที
รถของอันเฉินถูกชนแค่ข้างหน้า ตัวรถไม่ได้บิดเบี้ยวมาก จึงมีคนเปิดประตูรถมาช่วยได้อย่างรวดเร็ว
เพราะอันเฉินคาดเข็มขัดนิรภัยไว้ บนหน้าเขามีแค่แผลจากเศษกระจก
“ยังไม่ต้องสนใจฉัน ไปดูเธอก่อนว่าเป็นยังไงบ้าง!”
อันเฉินรีบให้ลูกน้องไปดูอาการเย่ซือเยวี่ย
มีลางสังหรณ์อะไรไม่ดีบางอย่างมาเยือน เขาไม่สนว่าปกติทะเลาะกับผู้หญิงคนนี้ยังไง ตอนนี้เอาแต่ตะโกนชื่อเธอ
“เย่ซือเยวี่ย! เย่ซือเยวี่ย! เธอเป็นอะไรหรือเปล่า!?”
แต่ผู้หญิงที่พูดมากคนนั้นกลับไม่ตอบ
อันเฉินร้อนรนใจมาก รอเขาถูกดึงตัวออกไป ไม่สนว่ามีอันตรายหรือเปล่า รีบวิ่งไปทางที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นจึงเห็นเย่ซือเยวี่ยที่เลือดเต็มหน้า
วินาทีนั้น อันเฉินตกใจจนใจจะหยุดเต้น ไม่ใจเย็นเหมือนวันปกติเลย
ผลักคนพวกนั้นออก อันเฉินอุ้มเย่ซือเยวี่ยมาวางที่พื้น จับชีพจรเธอ ยังโชคดีที่ยังมีลมหายใจ หัวใจยังเต้นเบาๆ
“รีบไปโรงพยาบาล! ด่วน!”
อันเฉินค่อยโล่งอกไปบ้าง รีบอุ้มเย่ซือเยวี่ยไปรถอีกคัน สั่งให้คนขับรีบออกรถทันที
รถยนต์รีบพาทั้งสองแล่นไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
อันเฉินมองเย่ซือเยวี่ยที่นอนอยู่หลังรถด้วยสีหน้าซีดขาว ค่อยรู้สึกตัวว่าใจตัวเองกระวนกระวายมาก
ทั้งๆที่ไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ แต่พอเธอนอนอยู่อย่างนี้ เขาก็รู้สึกกลัวมาก
ผ่านไปสักพัก ลูกน้องค่อยมารายงานอาการของเป้าหมาย
“ผู้ช่วยอัน คุณหมอโจวคนนั้นอยู่รถคันข้างหลัง อาการของเขาสาหัสไม่น้อยเลยครับ”
อันเฉินค่อยรู้ว่า ตัวเองกังวลจนลืมไปเลยว่าครั้งนี้ตัวเองมาทำอะไร
“รีบให้แผนกฉุกเฉินที่โรงพยาบาลเตรียมตัวด่วน”
อันเฉินสั่ง ตอนนี้เขาไม่ได้ลนลานเหมือนเมื่อกี้ แต่ก็ยังหวั่นใจอยู่
“เย่ซือเยวี่ย เธอห้ามเป็นอะไรนะ ฉันไม่อยากติดค้างเธอ”
อันเฉินพึมพำเสียงเบา
รถแล่นไปเหมือนจรวด ไม่รู้ว่าใช้ความเร็วมากแค่ไหน สุดท้ายก็ไปถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
บุคลากรทางการแพทย์เตรียมรถเข็นผู้ป่วยไว้แล้ว พอรถแล่นไปถึง ก็รีบเข็นตัวคนบาดเจ็บเข้าไปทันที
อันเฉินก็รีบตามไป แล้วโทรรายงานกับลู่จิ้นยวน
ทีแรกลู่จิ้นยวนประชุมอยู่ แต่พออันเฉินโทรมา ก็รีบหยุดการประชุมแล้วเดินออกไป
“เรื่องคืบหน้ายังไงบ้าง?”
“เราเจอตัวคุณหมอโจวแล้วครับ แต่ระหว่างทางที่ไล่ตามเขาเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้เราอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”
อันเฉินพูดไปด้วยรู้สึกผิดไปด้วย
ครั้งนี้เกิดเรื่องแบบนี้ เป็นเพราะเขาคิดไม่รอบคอบเอง ทำภารกิจที่ลู่จิ้นยวนให้ไม่สำเร็จ ถามยังทำให้เย่ซือเยวี่ยซวยอีก……
“เกิดอะไรขึ้น?” พอได้ยินสิ่งที่อันเฉินพูด ลู่จิ้นยวนก็ขมวดคิ้ว
“ตอนที่ผมพาคนไปไล่ตาม โจวหมิงหยวนเบรคกะทันหันแล้วหักโค้ง ผมหลบไม่ทัน……” พอได้ยินน้ำเสียงที่หดหู่ของอันเฉิน ลู่จิ้นยวนก็ถอนหายใจ “นายเป็นอะไรหรือเปล่า?”
ถึงแม้ปกติลู่จิ้นยวนเป็นคนเลือดเย็น แต่ความจริงเขาก็เป็นห่วงคนที่เขาให้ความสำคัญ
“ไม่เป็นอะไรครับ แต่……เย่ซือเยวี่ยได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉินครับ”
ลู่จิ้นยวนได้ยินก็เริ่มไม่สบายใจ
วันนี้ ทีแรกเขาอยากให้อันเฉินปวดหัว เลยให้พวกเขาไปด้วยกัน ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้
“รีบเรียกหมอที่เก่งที่สุด ติดปัญหาอะไรรีบโทรหาฉัน อีกอย่าง นายไม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้น ไม่ใช่ความผิดของนาย”
พอฟังลู่จิ้นยวนพูดจบ อันเฉินก็รู้สึกตื้นตันใจเล็กน้อย รู้ว่าเขาไม่ได้จงรักภักดีผิดคน “รับทราบครับ”
