ผ่านไปไม่นาน ลู่จิ้นยวนก็ขับรถมาหา
จากนั้นเขามองผ่านกระจกเห็น เวินหนิงที่ยืนกอดอกไว้ด้วยสีหน้าตึงเครียด
เธอใจร้อนเกินไปเลยออกมารอก่อน ยืนอยู่ข้างถนน ถึงอากาศจะหนาว แต่เธอก็ไม่อยากกลับไปเอาเสื้อคลุม แค่อยากให้ความรู้สึกทรมานแบบนี้มาลดความรู้สึกผิดในใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ก็คงไม่เกิดเรื่องกับเย่ซือเยวี่ย
ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ
ลู่จิ้นยวนเห็นท่าทางเธอแบบนั้นก็รู้สึกเป็นห่วง รีบลงรถ ถอดเสื้อคลุมไปคลุมให้เวินหนิง
“เธอรอฉันถึงค่อยออกมาก็ได้ ทำไมต้องออกมารับลมหนาวด้วย?”
“ไม่ได้ ฉัน……ฉันนั่งรอไม่ได้……”
เวินหนิงพูดติดๆขัดๆ เธอใจร้อนมากจริงๆ
ลู่จิ้นยวนถอนหายใจ “งั้นเราไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยดีไหม?”
เวินหนิงพยักหน้า ขึ้นรถทันที แต่ใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แม้แต่เข็มขัดนิรภัยก็ลืม
ลู่จิ้นยวนเลยยื่นมือไปคาดเข็มขัดให้เธอ พร้อมกุมมือเวินหนิง
มือของผู้หญิงคนนี้เย็นมาก ไม่มีอุณหภูมิหลงเหลือเลย นี่แสดงให้เห็นถึงใจที่ลนลานของเธอ
“ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วง เย่ซือเยวี่บเกิดอุบัติเหตุ แต่เธอก็ต้องสนใจความปลอดภัยของตัวเองด้วย อย่าลืมคาดเข็มขัดนิรภัย”
ลู่จิ้นยวนพูดอย่างอ่อนโยน เลยคลายความกังวลของเวินหนิง
เวินหนิงรู้สึกถึงความอุ่นของมือเขา เลยดึงสติกลับมา แล้วพยักหน้า “ฉัน……รู้แล้ว”
“ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงเพื่อน แต่เธอก็อย่าทำให้ตัวเองตกใจเกินไป ไม่งั้นถึงเวลายังต้องให้คนอื่นมาดูแลอีก”
ลู่จิ้นยวนเห็นเธอได้สติกลับมา เลยพูดไปอย่างอ่อนโยน
พอเห็นสีหน้าเวินหนิงไม่ได้กังวลขนาดนั้นแล้ว ลู่จิ้นยวนค่อยแล่นรถออกไป
ทั้งสองใช้เวลาที่เร็วที่สุด เพื่อไปโรงพยาบาลที่เย่ซือเยวี่ยอยู่
พอรถจอด เวินหนิงก็กระโดดลงไปเลย แล้วรีบพุ่งไปที่ห้องพักฟื้นของเย่วือเยวี่ย
พอเข้าไป ก็เจอแม่เย่ซือเยวี่ยกำลังดูแลเธออยู่ เธอแสบจมูกทันที “ขอโทษนะคะคุณน้า ขอโทษ……”
แม่ของเย่ซือเยวี่ยก็ดูแลเธอมาก แต่ก่อนเธอไม่มีเพื่อนสักคน ก็ไปกินข้าวที่บ้านเย่ซือเยวี่ยบ่อยๆ
พ่อแม่ของเย่ซือเยวี่ยไม่ได้รู้สึกรังเกียจเธอ แต่กลับเอ็นดูเธอเหมือนลูกสาว
ตอนนี้ ตัวเองกลับทำให้ลูกสาวท่านเป็นแบบนี้
“นี่ไม่ใช่ความผิดหนูหนิงหนิง! หนูอย่าทำแบบนี้”
ท่านได้ระบายอารมณ์ไปรอบนึงแล้ว ตอนนี้เวินหนิงมา ท่าทางเธอรู้สึกผิดมาก เลยไม่อยากว่าอะไร ทำได้แค่ปลอบใจ
“คุณน้า เรื่องนี้ หนูก็ผิด เย่ซือเยวี่ยช่วยหนูเลยเป็นแบบนี้ หนูรับประกันนะคะ หนูจะหาหมอที่เก่งที่สุด จะคืนลูกสาวที่แข็งแรงให้คุณน้า”
ลู่จิ้นยวนเห็นเวินหนิงน้ำตาไหล เลยเอ่ยปากพูดด้วยความจริงใจ
ท่านมองผู้ชายตรงหน้า นึกถึงรายการทางงานเงินต่างๆบนทีวีว่าเคยเห็นเขา “คุณคือ……ผู้บริหารของบริษัทตระกูลลู่?”
“ครับ ผมใช้บริษัทตระกูลลู่มาเป็นประกัน จะรักษาเย่ซือเยวี่ยให้หายแน่นอนครับ”
พอได้ยินลู่จิ้นยวนพูดแบบนี้ ท่านก็แน่ใจไปกว่าเดิม
บริษัทตระกูลลู่ออกหน้าแทน ต้องให้คุณหมอกับใช้เครื่องมือแพทย์ที่ดีที่สุดแน่นอน
ท่านไม่ร้องไห้อีก กุมมือเฝ้าเย่ซือเยวี่ยอยู่แบบนั้น
เวินหนิงนั่งเป็นเพื่อนท่าน ในใจก็ภาวนาให้เย่ซือเยวี่ยรีบฟื้น อย่าเป็นอะไรเด็ดขาด
พอเห็นทั้งสองคนเงียบ ลู่จิ้นยวนก็ไม่อยากรบกวน เลยเดินออกไป
พออันเฉินเห็น ก็เดินตามออกไป
“บอสครับ หมอคนนั้นก็เกิดอุบัติเหตุเหมือนกัน ยังสลบอยู่ครับ”
ถึงจะดูแลเย่ซือเยวี่ยตลอด แต่อันเฉินก็ไม่ลืมหน้าที่ของเขา เมื่อกี้เขาไปดูมาแล้ว โจวหมิงหยวนก็พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังสลบอยู่
แล้วอีกอย่าง เพราะเขาขับรถมาชนรถตัวเอง แล้วเบรคไม่อยู่ จากนั้นก็พุ่งไปชนราวกั้นอีก แรงกระแทกของเขาหนักกว่ามาก อาการก็สาหัสกว่าเย่ซือเยวี่ย กระดูกก็หักหลายที่
“รู้แล้ว”
ลู่จิ้นยวนฟังจบ ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก
เรื่องนี้ ใครก็ไม่อยากให้เกิด
“เขามีญาติอะไรหรือเปล่า?”
อันเฉินส่ายหน้า “ผมถามแล้วครับ โจวหมิงหยวนไม่ได้แต่งงาน ไม่มีลูก ปกติก็ทำงานอยู่ในโรงพยาบาล เป็นหมอที่คนอื่นเคารพมากครับ”
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว
ดูอายุของโจวหมิงหยวน อายุคงห้าสิบกว่าแล้ว แต่ยังไม่แต่งงาน?
ดูจากหน้าตากับฐานะของเขา ไม่ใช่ว่าไม่มีความสามารถที่จะแต่งงาน
ถ้าอย่างนั้น ทำไมเขาถึงยังไม่แต่งงานล่ะ?
ยิ่งคิด ลู่จิ้นยวนก็ยิ่งสงสัยคนคนนี้
“ให้คนไปสืบประวัติเขามา”
อันเฉินพยักหน้า แล้วเอ่ยอย่างลำบากใจ “บอสครับ ผมอยากขอเวลาส่วนตัวจากบอส แล้วไปดูแลเย่ซือเยวี่ยครับ”
ลู่จิ้นยวนได้ยินก็หมดคำพูด ในสายตาอันเฉิน เขาเป็นเจ้านายที่เลือดเย็นไม่มีน้ำใจเลยเหรอ?
เขาจะดูแลเย่วือเยวี่ย ตัวเองจะไม่ตกลงได้ยังไง?
ยากมากที่ลู่จิ้นยวนจะคิดทบทวนตัวเอง
“อันเฉิน แต่ก่อนฉันใจร้ายกับนายมากเลยใช่ไหม?”
“ไม่……ไม่ครับ”
อันเฉินโบกมือ แค่ในใจเห็นด้วยกับคำพูดนี้ เพราะยังไงเขาต้องเตรียมตัวให้พร้อมยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่แล้ว
“ถ้านายจะดูแลย่ซือเยวี่ยก็ถือว่าเป็นคำสั่งฉัน เงินเดือนอะไรพวกนี้เหมือนเดิม เรื่องอื่นก็ให้คนที่เชื่อใจได้ไปทำ”
พอได้ยินลู่จิ้นยวนพูดแบบนี้ อันเฉินก็โล่งอก
“แต่……”
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว “ความสัมพันธ์ของนายกับเย่ซือเยวี่ยดีตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วยังจะดูแลเธออีก?”
พออันเฉินได้ยินคำว่าความสัมพันธ์ ก็เกือบจะสำลักน้ำลาย ไอไปหลายทีแล้วหน้าเริ่มแดง “แค่ที่เธอบาดเจ็บเป็นหน้าที่ที่ผมเลี่ยงไม่ได้ ผมก็ต้องรับผิดชอบสิครับ”
“อ่อ รับผิดชอบ”
ลู่จิ้นยวนพยักหน้า น้ำเสียงแฝงด้วยความหมายบางอย่าง “ได้ ฉันรู้สึกว่าเย่ซือเยวี่ยเป็นผู้หญิงที่ดี ฉันตกลง”
พูดจบ แล้วยังตบไหล่อันเฉินเบาๆอีก
?
?
?
อันเฉินรู้สึกบางอย่างผิดปกติ แต่รอเขารู้สึกตัว ลู่จิ้นยวนก็กลับไปหาเวินหนิงในห้องพักฟื้นแล้ว
เขาสื่อสารอะไรผิดพลาดหรือเปล่า……
อันเฉินคิดไม่ออก ลังเลไปครู่หนึ่ง ค่อยให้คนไปสืบประวัติโจวหมิงหยวน
