เวินหนิงจ้องหน้าหยงซือเหม่ย จ้องไปนานมาก เหมือนอยากหาความเหมือนของเธอกับคุณแม่
แต่ไม่ว่าจะมองยังไง เธอก็รู้สึกว่าไม่เหมือนเลย
หรือว่า ในความทรงจำเธอคุณแม่เป็นคนอ่อนโยน แต่ลูกสาวแท้ๆ นิสัยไม่น่าเอาแต่ใจขนาดนี้
เวินหนิงคิดไปคิดมา สุดท้ายก็หักห้ามความไม่สบายใจไว้ “งั้นคุณ อยากได้อะไร?”
หยงซือเหม่ยไม่ใช่ดอกไม้ใสซื่อ เวินหนิงไปเชื่อว่าเธอเรียกตัวเองมา ก็เพื่อจะมาบอกว่าเธอยอมให้ไขสันหลัง
เรื่องไขสันหลัง ถึงแม้ไม่กระทบร่างกายโดนตรง แต่ยังไงก็เจ็บอยู่ดี มีผลต่อภูมิคุ้มกันด้วย
นิสัยที่หยิ่งยโสของหยงซือเหม่ย ถ้าไม่มีข้อแลกเปลี่ยน เวินหนิงไม่เชื่อว่าเธอจะยอมบริจาค
สิ่งเดียวที่แลกเปลี่ยนได้คือ……
ในหัวมีเงาของคนคนนั้นโผล่เข้ามา เวินหนิงตั้งสติแล้วมองไปที่เธอ
“ฉลาดมากเลยหนิ แบบนี้แหละดีแล้ว ฉันไม่ชอบยุ่งกับคนโง่ เงื่อนไขของฉัน แต่เธอทำได้ ฉันก็จะตกลงบริจาคทันที แถมยังจะยอมจนกว่าแม่เธอจจะกลับมาแข็งแรง”
หยงซือเยวี่ยพูดอย่างไม่ละอายปาก ยังไงถ้าถึงเวลาไม่ได้ใช้ไขสันหลังเธอ แต่กลับเป็นของซ่งรั่วอวิ้น เธอแค่คนนอก หยงซือเหม่ยไม่ใส่ใจอยู่แล้ว
“ฉันจะให้เธอเลิกกับลู่จิ้นยวนอย่างเด็ดขาด จากนั้นก็ให้เขาหมั้นกับฉัน”
หยงซือเหม่ยพูดออกมาทีละคำ
เวินหนิงทำเป็นไม่สนใจ แต่สีหน้ากับดวงตาปิดบังไว้ไม่อยู่
ถึงจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่สิ่งที่ได้ยินกับสิ่งที่ตัวเองคิดกลับแตกต่างกันสิ้นเชิง
“คุณหนูหยง เรื่องของความรู้สึก คนนอกเข้ามาบังคับไม่ได้”
นิสัยของลู่จิ้นยวน ถ้าเขาไม่ยอม ใครจะบังคับเขาได้?
เวินหนิงไม่คิดว่าตัวเองมีปัญญา ที่จะบังคับให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ชอบ
“แต่ มีแค่แบบนี้ฉันถึงจะวางใจ เพราะว่า……ปากคุณหนูเวินพูดว่าไม่สนใจลู่จิ้นยวน แต่ร่างกายกลับซื่อสัตย์ เมื่อคืน พวกคุณอยู่ด้วยกัน?”
พอหยงซือเหม่ยนึกถึงตอนที่โทรไปหาวันนี้ ลู่อันหรานเยาะเย้ยเสียดสีเธอแบบนี้ เธอก็เริ่มหงุดหงิด
เธอโตมาขนาดนี้ ไม่เคยโดนเหยียบศักดิ์ศรีขนาดนี้มาก่อน แล้วเรื่องทั้งหมดก็เป็นเพราะเด็กบ้านั่น
เวินหนิงเป็นแม่ของเขา หยงซือเหม่ยก็เลยระบายอารมณ์กับเธอ
“ทำไมคุณ……”
เวินหนิงขมวดคิ้ว เธอค่อยนึกได้ ในเมื่อหยงซือเหม่ยสืบเรื่องเธอ ก็ต้องสืบลู่จิ้นยวนด้วย
ความรู้สึกที่โดนคนอื่นจับตาเฝ้าดูแบบนี้ เธอรู้สึกไม่สบายตัวมาก
“เมื่อวานเพาะอันหรานไม่สบาย ลู่จิ้นยวนเลยส่งเราไปโรงพยาบาล เขาแค่เฝ้าไข้ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด”
“ใช่หรือไม่ใช่ไม่สำคัญ อีกหน่อยห้ามให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
หยงซือเหม่ยไม่สนหรอกว่าเด็กนั่นไม่สบายหรือเปล่า สิ่งที่เธอต้องการคือ ลู่จิ้นยวนห้ามใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่น
“เงื่อนไขของฉันมีแค่นี้ ฉันรอคำตอบคุณ หวังว่าคุณจะทำให้ฉันพอใจ”
หยงซือเหม่ยพูดจบก็ไปทันที มีแค่เวินหนิงนั่งอยู่ที่นั่นคนเดียว ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ไม่รู้ว่าตัวเองนั่งคนเดียวไปนานแค่ไหน จนกระทั่งโทรศัพท์เธอดัง เวินหนิงค่อยดึงสติกลับมา
เห่อจื่ออันเป็นคนโทรมา
“หนิงหนิง ตอนนี้เธออยู่ไหน?”
เมื่อกี้เขาไปหาเวินหนิง เห็นว่าลู่อันหรานนั่งเล่นเกมส์ในห้องคนเดียว เขาถาม ลู่อันหรานแค่ตอบว่าไม่รู้เวินหนิงไปที่ไหน
เห่อจื่ออันรอไปสักพัก เห็นว่าเวินหนิงไม่กลับมาสักที เลยดทรไปหา
“ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้”
พอเวินหนิงอ้าปากพูด ก็ต้องตกใจกับเสียงตัวเอง เสียงเธอแหบมาก ฟังแล้วไม่ปกติเลย
“เธอเป็นอะไร? เจอเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
เห่อจื่ออันรู้สึกผิดปกติ “เดี๋ยวฉันไปรับเธอ”
เวินหนิงสูดหายใจเข้าลึกๆ “ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นอะไร”
พูดจบก็ลุกขึ้นเช็คบิล จากนั้นก็เดินออกไป
พอออกไปก็มีลมเย็นพัดมา จนเวินหนิงตัวสั่น
เธอมองรถยนต์ที่ขับผ่านไปผ่านมา รู้สึกล้ามาก เธอต้องการเวลาเพื่อคิดทบทวน
จากนั้นเธอจึงโบกรถกลับโรงแรม
แต่ลงรถ ก็เห็นเห่อจื่ออันที่ยืนรออยู่ข้างนอกทันที
“นายรอฉันที่นี่?”
เวินหนิงรู้สึกผิดที่ทำให้เขาเป็นห่วง เธอคิดไม่รอบคอบเอง
“ฉันกลัวว่าจะเกิดกับเธอ แต่เธอก็ไม่บอกว่าอยู่ที่ไหน เลยต้องทำแบบนี้”
เห่อจื่ออันมองไปที่เธอ “เธอเป็นอะไร ทำไมดูเหนื่อยมาก”
“ฉันหาไขสันหลังที่เข้ากันได้เจอแล้ว”
พอเห่อจื่ออันได้ยิน สีหน้าก็ดีใจทันที “จริงเหรอ?”
แต่ไม่นาน เขาก็รู้สึกว่าที่ไหนแปลกๆ
ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ ทำไมสีหน้าเวินหนิงแปลกๆ
“ทำไมเหรอ หรือว่าคนนั้นไม่ยอมบริจาค หรือว่าอะไร? เธอส่งข้อมูลเขาให้ฉัน ฉันไปคุยกับเขาเอง”
เห่อจื่ออันรีบเอ่ยทันทีว่าจะไปคุยเอง
ไม่ว่าเขาต้องการเงินหรืออำนาจ เขาก็ให้ได้ ขอแต่เขาให้ความร่วมมือก็พอ
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น……”
เวินหนิงส่ายหน้า มองเห็นเห่อจื่ออันใจร้อนแบบนี้ ก็รู้สึกอุ่นใจ “เดี๋ยวฉันค่อยบอกนาย”
เวินหนิงคิดไปคิดมา เรื่องของเธอ ไม่จำเป็นต้องปิดบังเห่อจื่ออัน เพราะยังไงเขาก็ช่วยชีวิตเธอไว้ เธอแค่ไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำยังไง
เวินหนิงเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง
“จื่ออัน เรื่องนี้ฉันยังไม่ได้บอกแม่ ฉันกลัวว่าจะมีผลกระทบกับแม่ ฉันหวังว่านายจะปิดปากเงียบก่อน”
เห่อจื่ออันพยักหน้า เขาครุ่นคิดเหมือนกัน ที่แท้เวินหนิงไม่ใช่ลูกแท้ๆของไป๋หลินยวี่ แต่เธอเป็นหลานสาวของตระกูลหยง?
ที่สำคัญคือ หยงซือเหม่ยนั่นยังชอบลู่จิ้นยวนอีก ยังเสนอเงื่อนไขในการแลกเปลี่ยนด้วย
เห่อจื่ออันรู้สึกว่าสวรรค์กำลังช่วยเขา
แต่เขาก็แสดงออกมากไม่ได้ “เพราะฉะนั้น เธอคิดจะทำยังไง?”
เวินหนิงเงียบไปสักพัก จากนั้นก็ยิ้ม “นายรู้สึกว่าฉันมีทางเลือกอื่นเหรอ?”
เป็นเพราะแม่เธอสลับตัวเด็กสองคนเอง ให้ชีวิตพวกเธอเปลี่ยนไปขนาดนี้
ถึงแม้ชีวิตของหยงซือเหม่ยจะสุขสบาย แต่เวินหนิงก็ยังรู้สึกผิดกับเธออย่างบอกไม่ถูก เพราะจากที่โจวหมิงหยวนพูด หยงซือเหม่ยรับความเสี่ยงแทนเธอ
แต่อาการป่วยของคุณแม่ก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่ทำตอนนี้ อีกหน่อยอาจจะหาไขสันหลังที่เข้ากันได้ยาก
เวินหนิงคิดไปคิดมา เธอเริ่มรู้สึกแปลกๆ
นี่อาจจะเป็นโชคชะตา โชคชะตาทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ทำให้หยงซือเหม่ยหลงรักลู่จิ้นยวนด้วย
“ฉันคิดว่า จะตกลงแลกเปลี่ยนกับเธอ”
