โทรหาหยงซือเหม่ย
หลังจากคราวก่อนที่ทั้งสองเจอกัน ก็ได้ทิ้งช่องทางการติดต่อให้กันและกัน
หยงซือเหม่ยเห็นเหอจื่ออันโทรมา ก็รับสายทันที
“เธอมาที่เมืองเจียงเฉิงตั้งแต่เมื่อไร? ตอนนี้ลู่จิ้นยวนอาจจะเสียใจมาก ต้องการคนปลอบโยน”
สายตาเหอจื่ออันไม่ได้หวั่นไหวเลยสักนิด น้ำเสียงใจเย็นไม่เหมือนคำพูด
สำหรับหยงซือเหม่ย เขาไม่ได้ชอบเธอ แต่ไม่ยืดเยื้อหลอกใช้เธอเพื่อบรรลุเป้าหมายตน
“ทำไม? เขาเป็นอะไร?”
เมื่อหยงซือเหม่ยได้ยิน ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ ลู่จิ้นยวนกลับมาที่เมืองเจียงเฉิงตั้งแต่เมื่อไร เธอไม่ได้ข่าวเลยสักนิด
และเกิดอะไรขึ้นกับเขา เหอจื่ออันถึงบอกว่าเขาต้องการคนปลอบ?
“ไม่มีอะไร อาจจะแค่อกหักมั้ง?”
เหอจื่ออันพูดอย่างไม่สนใจสักนิด ลู่จิ้นยวนจะเป็นอย่างไร เขาก็ไม่สนใจ
เมื่อหยงซือเหม่ยได้ยินประโยคนี้ ก็สดชื่นทันที “งั้นฉันจะรีบไป”
ต้องบอกว่าคนที่อกหักจิตใจจะอ่อนแอมากที่สุด ถ้าคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ ให้ลู่จิ้นยวนชื่นชมเธอก็จะดีที่สุด และเธอก็ไปเยี่ยมแม่ลู่จิ้นยวนที่เมืองเจียงเฉิงมาตลอด
“ฉันจะไปวันนี้”
หยงซือเหม่ยสั่งให้คนซื้อตั๋วเครื่องบินที่ใกล้ที่สุดให้ตนทันที
ได้ยินคำตอบที่ตัวเองต้องการแล้ว เหอจื่ออันก็ไม่ลืมเตือนเธอ “อย่าลืมเรื่องไขกระดูก ตอนนี้เรารอไม่ได้แล้ว ถ้าเธอไม่อยากให้เกิดปัญหาใหม่อีก ก็ร่วมมือซะ”
หยงซือเหม่ยไม่ชอบความรู้สึกที่โดนข่มขู่ แต่คิดสักพัก ถ้าทำให้เหอจื่ออันหงุดหงิด ให้เขาทะเลาะกับตัวเองมันก็จะไม่เกิดประโยชน์ ชายคนนี้ยังมีค่าให้หลอกใช้
“โอเค ฉันรู้แล้ว”
ดังนั้นเลยโทรหาซ่งรั่วอวิ้นอีกครั้ง “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปเมืองเจียงเฉิง เธอไปกับฉันหน่อยสิ”
ซ่งรั่วอวิ้นกำลังประชุมอยู่ ออกมารับสายหยงซือเหม่ย ทำหน้าลำบากใจ “ตอนนี้ฉันมีธุระนิดหน่อยเรื่องงาน……ไม่งั้นให้……”
ยังพูดไม่ทันจบ หยงซือเหม่ยก็ไม่พอใจ พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “เธอคิดว่าตัวเองสุดยอดมากสินะ ตอนนี้ฉันเรียกให้เธอออกไปกับฉัน เธอกลับมีข้ออ้างเหรอ?”
เรื่องนี้มันเกี่ยวกับลู่จิ้นยวน หยงซือเหม่ยไม่อนุญาตให้มันเกิดปัญหาอะไร โดยเฉพาะซ่งรั่วอวิ้น
เด็กกำพร้าที่ถูกรับเลี้ยงมา กล้าฝ่าฝืนคำพูดเธองั้นเหรอ?
ได้ยินหยงเหม่ยซินพูดแบบนี้ ซ่งรั่วอวิ้นก็หมดหนทางอย่างมาก “ก็ได้ ฉันจะไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้”
“เก็บของเสร็จแล้วก็ไปสนามบิน เร็วหน่อยนะ ฉันไม่มีเวลารอเธอ”
พูดจบ หยงซือเหม่ยก็วางสายไป
ซ่งรั่วอวิ้นถือโทรศัพท์ รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เธอเบื่อหน่ายกับชีวิตที่ถูกหยงซือเหม่ยจู้จี้แล้ว แต่ก็หลุดพ้นไม่ได้
บุญคุณที่ตระกูลหยงเลี้ยงดูมา ทำให้เธอต้องประนีประนอมอีกครั้ง
ในใจเหนื่อยล้ามาก ซ่งรั่วอวิ้นอดคิดไม่ได้ว่าพ่อแม่แท้ๆ ของเธอตอนนี้จะอยู่ที่ไหนกันนะ ถ้ารู้ว่าตอนนี้เธอโตขนาดนี้แล้ว อยากมาหาเธอไหม
แต่ถ้าอยาก ทำไมตอนแรกต้องทิ้งตนไปด้วยล่ะ?
ถอนหายใจออกมา ซ่งรั่วอวิ้นเข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่ด้านใน จากนั้นก็เก็บกระเป๋าเดินทางง่ายๆ แล้วไปที่สนามบิน
……
หลังจากลู่จิ้นยวนออกมาจากโรงพยาบาล ก็ไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหน กลับตระกูลลู่ อารมณ์เขาไม่ดี ก็ไม่อยากทะเลาะกับเย่หวานจิ้ง
ดังนั้นจึงเรียกเฉิงหยาง ไปดื่มเหล้าที่บาร์
ตอนเฉิงหยางจากบ้านมาหาลู่จิ้นยวน เขาก็สั่งเหล้าไปเยอะมาก วางไว้บนโต๊ะ แค่เห็นก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนแล้ว
เจ้านี่ มันเจอปัญหาอะไรมาอีก?
เฉิงหยางเดามั่วๆ ก็รู้ว่าเป็นเรื่องความรัก ยังไงแล้วตอนนี้บริษัทตระกูลลู่ก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ เขาคงไม่ออกมาเมาเหล้าเพราะเรื่องงานหรอก
“เป็นอะไร ถึงได้ออกมาดื่มเหล้า ทำให้ฉันนึกถึงความทรงจำแย่ๆ ในอดีตพวกนั้น……”
เฉิงหยางยังจำได้ เมื่อก่อนทุกครั้งที่ลู่จิ้นยวนเกิดปัญหาเรื่องความรัก ก็จะมาดื่มเหล้ากับตนและไป๋ซินอวี๋ ตอนนี้ไป๋ซินอวี๋ไปต่างประเทศแล้ว จึงเหลือแค่เขาที่สามารถสละชีวิตให้บุรุษได้
ความทรงจำในอดีตที่ดื่มจนเกือบเข้าโรงพยาบาล ยังคงจำได้แม่น
“ความจำนายยังดีนี่ พอดีเลย มาทำให้มันแข็งแรงกันหน่อย”
ได้ยินคำบ่นของเฉิงหยาง ลู่จิ้นยวนก็ทำเป็นไม่ได้ยิน
ถึงแม้เขาไม่ใช่คนที่ชอบดื่มเหล้า แต่บางครั้งแอลกอฮอล์ก็ทำให้เขาทิ้งศักดิ์ศรีของผู้ชายได้ พูดบางอย่างที่ไร้ยางอายได้
“นายกับเวินหนิง ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ?”
แน่นอนว่าเฉิงหยางรู้ว่าเวินหนิงกลับมาแล้ว เมื่อเขารู้ ก็ยังดีใจกับลู่จิ้นยวนอยู่เลย
ยังไงแล้วห้าปีนั้น เพื่อนเขาใช้ชีวิตเป็นอย่างไร เขารู้ดีที่สุด
แต่ในเมื่อเธอกลับมาแล้ว ก็มีความสุขแล้วไม่ใช่เหรอ ลูกก็โตขนาดนั้น ยังมีอะไรแย่อีก?
“เธอจะแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น”
ลู่จิ้นยวนรู้สึกเมานิดหน่อย มองเพื่อนสนิทตรงหน้า สิ่งที่พูดออกมาเกือบทำให้เขาตกใจแทบตาย
เกิดอะไรขึ้น?
เฉิงหยางหยิกตัวเองหนึ่งที แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป ก็มองปฏิทินอีกครั้ง ก็ไม่ใช่วันโกหก แล้วล้อเล่นอะไรกันอยู่?
“เป็นไปไม่ได้มั้ง”
เฉิงหยางจำได้ว่าเมื่อก่อนเวินหนิงชอบลู่จิ้นยวนมาก จะแต่งกับชายอื่นได้ยังไง?
“เธอบอกกับฉันเอง เธอบอกว่าทุกอย่างในตระกูลลู่มันทำให้เธอเหนื่อยมาก เธอไม่อยากเหนื่อยแล้ว เลยอยากคบกับผู้ชายคนอื่น มันก็คือเหอจื่ออัน นายยังจำได้ไหม……”
ลู่จิ้นยวนถือแก้วเหล้า มองของเหลวใสที่อยู่ข้างใน แสงหักเหกระทบหน้าเขา แสดงให้เห็นถึงความแปลก
เดิมทีเหอจื่ออันก็มีชื่อเสียงในเมืองเจียงเฉิงอยู่แล้ว เฉิงหยางก็ไม่ลืมอย่างแน่นอน แค่เขาไม่คิดว่าหลายปีแล้ว เขาจะตามจีบเวินหนิงอยู่
ถอนหายใจ “จิ้นยวน เรื่องนี้ฉันคิดว่ามันไม่ได้ง่ายแบบนั้น อีกอย่างพวกนายมีลูกกันแล้ว ฉันไม่เชื่อว่าเธอทิ้งลูกตัวเองได้ นายมีอันหรานอยู่ข้างกาย เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไปกับเหอจื่ออัน”
ลู่จิ้นยวนหัวเราะเบาๆ จริงๆ ด้วย นี่คือวิธี แต่บางทีมันอาจจะทำให้ช่องว่างระหว่างพวกเขาลึกขึ้นเรื่อยๆ เวินหนิงไม่ชอบโดนถูกขู่มาตลอด
และลู่จิ้นยวนก็กลัวเช่นกัน ถ้าวันหนึ่งเธอถูกบีบบังคับให้กังวลใจ จนไม่ต้องการลู่อันหราน และไม่ต้องการเขาแล้ว เขาจะทำอย่างไร?
เห็นลู่จิ้นยวนไม่ตอบตัวเอง เฉิงหยางก็ถอนหายใจนั่งข้างๆ ทำท่าทางสละชีวิตเพื่อบุรุษ ยอมเมาเหล้าเป็นเพื่อนลู่จิ้นยวน ใครใช้ให้พวกเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กจนโตล่ะ?
แค่ดื่มเหล้าต่างประเทศไปได้หนึ่งแก้ว โทรศัพท์เฉิงหยางก็ดังขึ้น
แค่เห็นก็รู้ว่าภรรยาเขาโทรมา
“อาหยาง ตอนนี้นายอยู่ไหน ยังไม่กลับบ้านอีก?”
ได้ยินการเร่งเร้า สีหน้าเฉิงหยางก็อ่อนโยนลง แต่กระแอมไอสองสามที “ฉันอยู่ข้างนอกเป็นเพื่อนจิ้นยวนน่ะ คืนนี้อาจจะไม่กลับ เธอหลับไปก่อนเลย”
“นายไม่ได้ดื่มเหล้าอีกใช่ไหม? ท้องไส้นายดีขึ้นแล้วเหรอ? ทำไมไม่จริงจังกับสุขภาพตัวเองเลย?”
สีหน้าเฉิงหยางกระอักกระอ่วนนิดหน่อย แต่ลู่จิ้นยวนฟังแล้วเหม่อลอย
บางครั้ง ถูกเป็นห่วงแบบนี้ ก็เหมือนโชคดีมากเลย
