บ่วงแค้นแสนรัก – บทที่579 ไม่มีวันที่จะเทียบได้

บทที่579 ไม่มีวันที่จะเทียบได้

เวินหนิงเหลือบมองลู่อันหรานอย่างไร้คำพูด ในตอนแรกเธอก็ดีและอ่อนโยนกับเขามาก เพราะกลัวว่ามันจะทำร้ายจิตใจของเขา

แต่หลังจากอยู่ด้วยกันเป็นเวลานาน คุ้นเคยกับนิสัยที่เอาแต่ใจและความหลงตัวเองของลู่อันหรานเข้าไป เวินหนิงก็อดระเบิดออกมาไม่ได้ ถ้ามิฉะนั้น กลัวว่าจะไม่สามารถควบคุมปีศาจน้อยตัวนี้ได้

” ฮึ่ม หัวใจเล็กๆของผมนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส สงสัยต้องออกไปกินของอร่อยๆที่ผมชอบสักสองถ้วยถึงจะดีขึ้น ”

เมื่อลู่อันหรานเห็นว่าเวินหนิงไม่สนใจเขา ไม่เล่นด้วย ก็เลยเงยหน้าขึ้นมองฟ้า

เมื่อเวินหนิงได้ยินก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่หลังจากคิดไปคิดมา ช่วงนี้ลู่อันหรานไม่ได้ออกไปข้างนอกนานแล้ว เลยไม่ได้ทานอะไรอร่อยๆนานแล้วเหมือนกัน และที่สำคัญไป๋ซินหรานพึ่งจะมา เธอมีหน้าที่ต้องพาพวกเขาออกมาทานอะไรซะหน่อย

” โอเค แม่ตกลง อันหราน ลูกเล่นคนเดียวไปก่อน แม่ไปอาบน้ำให้ไป๋ซินหรานก่อน ลูกเป็นเด็กผู้ชาย อาบด้วยกันไม่ได้ ”

หลังจากที่เวินหนิงพูดจบ เธอจึงจับมือไป๋ซินหรานที่เฝ้าดูอยู่เงียบ ๆ แล้วเดินออกไป

ไป๋ซินหรานจับมือของเวินหนิง รู้สึกอบอุ่นและนุ่มนวลมาก ท่าทางสีหน้าของเธอผ่อนคลายลงมาก

เวินหนิงพาเด็กผู้หญิงเข้าไปที่ห้องน้ำ ไป๋ซินหรานลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วค่อยๆถอดเสื้อผ้าออก

เมื่อเวินหนิงเห็นร่างกายเล็กๆของเธอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีและตกใจไม่น้อย

ทั้งๆที่เป็นเพียงแค่เด็กสี่ขวด แต่เธอดูผอมมากและกระดูกซี่โครงก็โผล่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด และบนร่างกายของเธอมีรอยแผลรอยช้ำเต็มไปมากมาย แค่เห็นก็รู้ว่าเธอถูกตีไม่น้อย

เด็กตัวเล็ก ๆ อย่างนี้ จะไปทำเรื่องร้ายแรงอะไรถึงได้ทำให้คนพวกนั้นเฆี่ยนตีเธอได้หนักขนาดนี้ …

เวินหนิงยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกโกธรมากเท่านั้น ไป๋ซินหรานเห็นสีหน้าของเธอยังคิดว่าเธอโกรธเพราะตัวเอง แล้วรีบพูดอย่างระวังตัวว่า ” ขอ … ขอโทษค่ะคุณน้า เป็นเพราะหนูน่าเกลียดจนเกินไปใช่ไหมคะ ”

หลังจากพูดเสร็จ ไป๋ซินหรานจึงรีบเอาเสื้อผ้าที่ถอดแล้วมาใส่เพื่อปกปิดรอยแผลเป็นบนร่างกาย

” ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างนั้น.”

เมื่อเวินหนิงเห็นเช่นนี้จึงรีบหยุดและห้ามเธอ ” น้าแค่รู้สึกว่า คนพวกนั้นเลวร้ายเกินไป ไป๋ซินหรานเป็นเด็กดี ทำไมพวกเขาถึงได้โหดร้ายกับหนูได้ขนาดนี้ ”

เวินหนิงค่อยๆลูบผมของเด็กผู้หญิงอย่างเบา ๆ เธอเคยอ่านเจอที่หนังสือว่าการเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยนเช่นนี้ที่หัว จะสามารถทำให้เด็กผ่อนคลายและลดอาการกลัวได้

หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ซินหรานก็ค่อยสงบลง ถึงตระหนักได้ว่าเวินหนิงไม่ได้รังเกียจเธอจริงๆ เธอถึงได้โล่งใจ

“ มาอาบน้ำกันเถอะ น้าเปิดน้ำให้ เดียวจะเป็นหวัดไม่สบายเอา ”

เวินหนิงเห็นว่าเธอไม่ได้กลัวหรือระวังตัวแล้ว จึงรีบพาเธอไปอาบน้ำ

จากนั้นใช้การเคลื่อนไหวที่นุ่มนวลที่สุดในการเช็ดตัวให้เธอ

ไป๋ซินหรานสัมผัสได้ว่าเวินหนิงดีกับเธอด้วยความจริงใจ แล้วค่อย ๆ ผ่อนคลายลง ” คุณน้าค่ะ คุณน้าดีกับหนูมากจริงๆ ถ้าแม่ของหนูดีกับหนูแบบนี้ก็คงดี”

เมื่อพูดถึงแม่ของเธอ เวินหนิงก็นึกถึงเรื่องสำคัญ ” ใช่แล้ว อันหรานบอกว่าหนูต้องการตามหาแม่ผู้ให้กำเนิดของหนูใช่ไหมคะ”

ไป๋ซินหรานพยักหน้า “ แม่ของหนูจากบ้านไปก่อนที่หนูจะจำความได้ ตอนนี้หนูก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน แต่หนูก็ยังอยากเจอเธอ … ”

” อืม น้าเข้าใจแล้ว ”

เวินหนิงพยักหน้า เพราะเธอเองก็มีแม่ที่รักเธออย่างสุดหัวใจคนหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงเข้าใจความรู้สึกของไป๋ซินหรานเป็นอย่างดี

ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับมุมมองเธอ ดูเหมือนว่าผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของเธอ ก็ไม่ได้ทำหน้าที่ในการเลี้ยงดูเธอเลยแม้แต่น้อย และยังทำร้ายร่างกายเด็กด้วย เธอไม่สามารถส่งไป๋ซินหรานกลับไปที่หลุมไฟนรกนั้นเป็นอันขาด ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ตาม

“ คุณน้าจะรีบหาคนช่วยหนูตามหาแม่ของหนูให้เร็วที่สุด รวมถึงญาติคนอื่น ๆ ด้วย

หรือว่าหนูอยากอยู่ที่นี่กับอันหราน ”

ไป๋ซินหรานส่ายหัว ” หนูไม่รู้ว่ายังมีญาติคนอื่นหรือเปล่า แต่ย่ากับลุงก็ไม่ชอบหนู … ”

“ ถ้าอย่างนั้นหนูก็อยู่ที่นี่รอจนกว่าจะพบแม่ของหนูก่อนค่อยไป”

ทันทีที่เวินหนิงได้ยินถึงสถานการณ์แบบนี้ จึงตัดสินใจแบบนี้ทันที

ไป๋ซินหรานพยักหน้า หลังจากที่เวินหนิงถามเรื่องที่เธออยากรู้มากที่สุดจบ ถึงได้อาบน้ำและเริ่มขัดตัวให้ไป๋ซินหรานอย่างจริงจัง คิดไปคิดมา ก็เลยเข้าไปหยิบกล่องยามาทาบาดแผลบนร่างกายให้เธอ

หลังจากที่ทุกอย่างสะอาดเรียบร้อยแล้ว เวินหนิงถึงถอนหายใจออกมา แม้ว่าไป๋ซินหรานจะเป็นเด็กที่ค่อนข้างเชื่อฟัง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเอาเด็กคนหนึ่งอาบน้ำและทายาให้

เวินหนิงหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้ไป๋ซินหราน ในขณะที่สวมเสื้อผ้าให้เธอเสียงของเด็กผู้หญิงก็ดังขึ้นเบา ๆ ” ขอบคุณมากค่ะ ”

หัวใจของเวินหนิงแทบจะละลาย กำลังจะส่งไป๋ซินหรานออกไป ไป๋ซินหรานก็จับมือเธอไว้แน่น ” คุณน้าค่ะ หนูขอรบกวนคุณน้าเรื่องหนึ่งหน่อยได้ไหมคะ ”

เวินหนิงประหลาดใจเล็กน้อย รีบนั่งยองๆทันที “ หนูพูดมาได้เลย ถ้าน้าสามารถทำได้ น้ายินดีที่จะช่วยเหลืออย่างแน่นอน”

ไป๋ซินหรานลังเลอยู่ครู่ใหญ่ๆ ด้วยใบหน้าบึงและเศร้า เพราะเธอนึกถึงสิ่งที่ลู่อันหรานคุยกับเธอเมื่อกี้ที่ห้องนอน

แล้วนึกถึงตัวเองในตอนนี้ เป็นเพราะว่าพ่อแม่เลิกทางกัน ทำให้เธอทุกข์ทรมาณและลำบากไปด้วย เธอไม่อยากให้ลู่อันหรานต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

“ คุณน้าค่ะ คุณน้ากับคุณพ่อของอันหรานอยากแยกทางกันเลยนะคะ

ถ้าแยกทางกันแล้ว อันหรานก็จะเป็นเหมือนหนู หนูไม่อยากให้เขาเป็นเหมือนหนู ”

เวินหนิงตกตะลึงมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้

เธอไม่คาดคิดเลยว่าเด็กคนนี้จะคุยเรื่องแบบนี้กับตัวเอง

“ อันหรานบอกอะไรกับหนูบ้าง ”

ไป๋ซินหรานพยักหน้า “ ทุกครั้งที่เขานึกถึงเรื่องที่พวกคุณจะแยกทางการ เขาเครียดและไม่สบายใจมาก แค่ว่าเขาไม่ต้องการแสดงมันออกมา ไม่อยากให้พวกคุณเป็นห่วงค่ะ ”

เวินหนิงรู้สึกผิดอย่างมากและเจ็บจี๊บที่หัวใจเมื่อได้ยินเช่นนี้ ” ได้จ๊ะ น้ารู้แล้ว เดียวน้าจะคุยเรื่องนี้กับเขาดีๆอีกทีนะคะ ”

ไป๋ซินหรานพยักหน้า เวินหนิงส่งเธอไปที่ห้อง แล้วไปเคาะประตูของลู่อันหราน

” เข้ามาเถอะครับ.”

ลู่อันหรานยังคิดว่าเป็นไป๋ซินหรานมาเล่นกับเขา ด้วยน้ำเสียงที่ดูสบาย ๆ

ปรากฎว่าคนที่เข้ามาคือเวินหนิง เขารีบเก็บเครื่องเล่นเกมที่อยู่ในมือ

“ คุณแม่อาบน้ำให้เธอเสร็จแล้วเหรอครับ ”

เวินหนิงไม่ได้ตำหนิการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา แล้วเข้าไปนั่งอยู่ข้างๆเตียงสายตามองไปที่ดวงตาของลู่อันหราน ” อันหราน ซินหรานเพิ่งบอกกับแม่ว่าหนูไม่ต้องการให้แม่แยกทางกับคุณพ่อของหนูใช่ไหม ”

“ เธอ บอกกับคุณแม่แล้วเหรอครับ ”

ลู่อันหรานไม่ได้ปฏิเสธ ในฐานะที่เขาเป็นลูกของทั้งสองคน เขาหวังว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ครอบครัวพ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข มันไม่สมควรตรงไหน

” อืม ต้องขอโทษทีนะอันหราน ช่วงนี้แม่ลืมคำนึงถึงความรู้สึกของหนูไปเลย ”

เวินหนิงรีบทำการขอโทษทันที แล้วพูดต่อว่า ” แต่ว่า คุณแม่กับคุณพ่อ ไม่น่าจะเป็นอย่างที่หนูหวัง

ก่อนที่ตำแหน่งหรือฐานะของแม่ไม่เท่าเทียมกับเขา ความรักและความรู้สึกของพวกเราไม่มีวันเท่าเทียบกัน ”

คำพูดเหล่านี้ทำเอาลู่อันหรานถึงกับตื่นตา

เวินหนิงคิดอยู่สักพัก “ ก็เหมือนกับวันนี้ เวลาหนูแนะนำตัวกับคนอื่นหนูจะบอกว่าหนูเป็นลูกชายของลู่จิ้นยวน ถ้าหนูบอกว่าหนูเป็นลูกชายของเวินหนิงก็จะไม่มีใครสนใจหนู ดังนั้น วันนี้แม่คิดมาทั้งวัน แม่ต้องการรอจนถึงวันหนึ่งที่หนูจะพูดออกมาโดยไม่รู้ตัวว่าหนูเป็นลูกของแม่ ถึงเวลานั้นค่อยมาพูดถึงความรู้สึก ”

ลู่อันหรานเริ่มเข้าใจบ้างเล็กน้อย “ แต่ ที่ผมเห็นคนอื่นเขา ไม่ใช่ว่าหวังให้สามีของตัวเองเหนือกว่าตัวเองไม่ใช่เหรอครับ ”

“ แต่ถ้าตัวเองไม่มีความสามารถ ถึงเวลานั้น สามีที่เก่งและเหนือกว่าเขาจะค่อยๆไม่ชอบเธอ ”

บ่วงแค้นแสนรัก

บ่วงแค้นแสนรัก

Status: Ongoing

ของขวัญวันเกิดอายุ18ปีของเวินหนิง คือเธอต้องติดคุก10ปี เพื่อการแก้แค้นเธอจึงตอบตกลงคำขอร้องของปีศาจ เธอต้องแต่งงานกับสามีที่นอนอยู่ในสภาพเหมือนผัก แต่คิดไม่ถึงว่า…

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท