โรงพยาบาล
ลู่จิ้นยวนหลับไปอีกหลายชั่วโมง สุดท้ายค่อยรู้สึกตัว
เขาลืมตาขึ้น ก็หันไปข้างๆเตียงทันที
เห็นแค่ศีรษะของผู้หญิงคนหนึ่ง เหมือนกำลังหลับอยู่
“หนิงหนิง?”
ลู่จิ้นยวนเรียกชื่อเวินหนิงอย่างไม่คิดเลย กำลังจะเรียกเธอขึ้นมานอน ทันใดนั้นผู้หญิงคนนั้นก็เงยหน้า
หยงซือเหม่ยทนไม่ได้จริงๆ เมื่อคืนเธอเฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืน
แต่พอลู่จิ้นยวนฟื้น กลับเรียกชื่อเวินหนิงอีก
หยงซือเหม่ยอิจฉามาก แต่ก็แสดงออกไม่ได้ “ฉันเองจิ้นยวน นายรู้สึกไม่สบายที่ไหนหรือเปล่า? เดี๋ยวฉันไปเรียกคุณหมอมาตรวจ””
ลู่จิ้นยวนเห็นหยงซือเหม่ย ความดีใจบนหน้าเมื่อกี้หายไปทันที
เขาจำได้ว่าเวินหนิงเคยมา เธอยังเทน้ำให้เขา ดูแลเขาเป็นอย่างดี
แต่ทำไมตอนนี้เป็นผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ที่นี่
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
“ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”
ลู่จิ้นยวนเอ่ยพูดอย่างเยือกเย็น
พอหยงซือเหม่ยได้ยิน จึงเอ่ยอย่างน้อยใจ “ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันดูแลนายทั้งคืน แต่พอนายตื่น ไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ฉันไม่ได้ขอให้เธอมาดูแลฉันที่นี่ ฉันมีครอบครัว ไม่ต้องการคนนอกมาดูแล เธอไปได้แล้ว”
ลู่จิ้นยวนได้ยินน้ำเสียงที่น่าสงสารของหยงซือเหม่ย แต่ก็ไม่ใจอ่อนเลย
ที่เธออยู่ที่นี่ เขาไม่ได้เป็นคนขอสักหน่อย เขาแค่เห็นเธอก็หงุดหงิดแล้ว
“……” ถูกไล่อย่างไม่ไว้หน้าขนาดนี้ หยงซือเหม่ยเลยหักห้ามอารมณ์แสแสร้งอ่อนโยนต่อไม่ไหว
“ลู่จิ้นยวน นายมีหัวใจหรือเปล่า ไม่ว่ายังไง ฉันก็อยู่กับนายมาทั้งคืน แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ เธอไม่เป็นห่วงนายเลยด้วยซ้ำ ไม่แน่ตอนนี้อาจจะกำลังจู๋จี๋อยู่กับผู้ชายคนอื่นก็ได้ ทำไมนายยังคิดถึงเธออยู่? นายเป็นผู้ชายนะ ตั้งสติหน่อยสิ!”
พอพูดออกไป หยงซือเหม่ยก็เริ่มเสียใจ
กี่วันนี้ เธอพยายามแสแสร้งว่าเป็นคุณหนูผู้ดีที่อ่อนโยนต่อหน้าลู่จิ้นยวนตลอด
แต่เมื่อกี้โดนลู่จิ้นยวนแซะ เลยพูดความในใจออกมา
“ฉันจะเป็นยังไง เธอก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่ง”
พอลู่จิ้นยวนได้ยิน ใบหน้าก็โมโห ใช้สายตาที่เยือกเย็นจ้องหยงซือเหม่ย เธอตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรอีก
แต่คำพูดของผู้หญิงคนนี้ มีคำหนึ่งที่สะกิดใจเขา
เวินหนิง ไม่เคยมาเยี่ยมเขาจริงๆเหรอ?
หรือว่า ในใจเธอ เขาไม่สำคัญจนถึงขั้นนี้แล้ว
พอคิดแบบนี้ ลู่จิ้นยวนก็รู้สึกเจ็บใจ แต่ว่าเขาไม่อยากเชื่อคำพูดของผู้หญิงคนนี้ง่ายๆ
ผู้หญิงคนนี้ เชื่อไม่ได้
ลู่จิ้นยวนเปิดโทรศัพท์ พิมพ์ส่งข้อความ จากนั้นก็หลับตานอนลง
ถึงแม้เขาจะได้สติแล้ว แต่ร่างกายก็ยังอ่อนเพลียอยู่ แต่ว่าเขาให้คนเช็คแล้วว่าเวินหนิงอยู่ไหน แค่รอคำตอบก็พอ
เห็นว่าลู่จิ้นยวนไม่อยากสนใจตัวเอง หยงซือเหม่ยก็ไม่รู้จะทำอะไร นั่งอยู่อย่างนั้นเธอก็ไม่อยาก อีกอย่าง เธอนั่งมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว ทนต่อไม่ได้แล้ว
ทันใดนั้นเย่หว่านจิ้งก็มา พอเข้ามาก็เห็นลู่จิ้นยวนหลับตานอนอยู่ ท่านเลยสะดุ้งเฮือก “จิ้นยวนลูกเป็นอะไร?”
เย่หว่านจิ้งคิดว่าลู่จิ้นยวนยังไม่ฟื้น
“แม่ ผมไม่เป็นอะไรครับ”
พอลู่จิ้นยวนได้ยินจึงลืมตาขึ้น หันไปมองท่าน “ผมแค่รู้สึกเหนื่อย”
พอได้ยินแบบนี้ เย่หว่านจิ้งค่อยวางใจ แล้วเหลือบไปหาหยงซือเหม่ย “จิ้นยวน คนเขาดูแลลูกที่นี่มาตั้งนาน ลูกไม่อยากขอบคุณเธอเหรอ? เมื่อวานแม่อยู่กับปู่เราที่บ้าน เลยไม่ว่างมา ยังดีที่มีซือเหม่ย”
