เมื่อเห็นอวี้อี่มั่วเข้าไปในรถ หลังจากออกมาจากประตูโรงพยาบาล ตู้เยี่ยก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ใช้เวลาเพียงสิบกว่านาทีนับจากที่เขาเดินไป จนถึงตอนที่เขาออกมา ซึ่งถือว่าเร็วมาก
เมื่อเห็นการแสดงออกที่มืดมนของอวี้อี่มั่วดูน่ากลัวเล็กน้อย ตู้เยี่ยก็ต้องกลืนคำถามที่พุ่งเข้าปากอีกครั้ง
อวี้อี่มั่วสั่งอย่างเงียบๆ “ไปจินยู่เหลียงหยวน”
หลังจากพูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วโทรหาซูอวี้เฉิงโดยตรง “ออกมาดื่มกันเถอะ”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่ออวี้อี่มั่วรีบไปที่สถานที่นั้น ซูอวี้เฉิงรออยู่ที่ประตูแล้ว เขาง่วงและมองลงไป
เมื่อเห็นอวี้อี่มั่วกำลังลงจากรถ เขาก็ทักทายเขา “พี่ใหญ่ เธอไม่รู้ว่าหรอว่าเมื่อคืนฉันมีงาน?”
อวี้อี่มั่วมองเขาอย่างเย็นชา และพูดอย่างเย็นชา “ใครบอกว่าเขาไม่เคยแพ้ในร้านไวน์ ตอนนี้เขายินดีที่จะยอมรับความพ่ายแพ้?
เมื่อซูอวี้เฉิงได้ยิน เขาก็หัวเราะออกมาดังๆ “คุณยอมรับว่าแพ้อะไร? ซูอวี้เฉิงไม่รู้จะเขียนสองคำนี้ยังไง?
เขายกส้นเท้าขึ้น เพื่อก้าวของอวี้อี่มั่วดูใบหน้าของเขา ทันใดนั้นก็หัวเราะและถามว่า “ใครทำให้คุณขุ่นเคือง ใบหน้าของคุณเหม็นมาก!”
อวี้อี่มั่วไม่ตอบและหลังจากเข้าไปในร้าน เขาก็สั่งให้บริกรเสิร์ฟไวน์
ซูอวี้เฉิงยิ้มอย่างไม่รีบร้อนเปิดขวดไวน์จิบแล้วพูดว่า “ช่วงนี้คุณดูสบายๆ แล้ว มันเป็นเหตุผลที่ไม่มีอะไรต้องกังวล”
อวี้อี่มั่วหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาเขย่าอย่างครุ่นคิด “วันนี้คุณไม่คิดว่าพวกเขาเงียบเกินไปเหรอ?”
ซูอวี้เฉิงได้ยินเช่นนี้ เอวของเขาก็ยืดขึ้นเล็กน้อยและ ใบหน้าของเขาก็ดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย “ถ้าคุณไม่พูด ฉันไม่ได้สังเกตเลยว่านอกจากการเคลื่อนไหวเป็นครั้งคราวในชานเมืองทางตะวันตกของเจียงโจวนั้ส ไม่มีอะไรอีกแล้ว”
“ที่นี่มันแปลกมาก” ดวงตาของอวี้อี่มั่วจมลงไปสองสามนาที “มันเป็นกลอุบายที่พวกเขาใช้ในการเล่น”
“ฉันเข้าใจ ฉันจะปล่อยให้หลัวยู่เฝ้าดูฉันเมื่อฉันกลับไป”
ทั้งสองคุยกันสักพักหลังจากดื่มไวน์ไปไม่กี่แก้ว ซูอวี้เฉิงเห็นว่าอวี้อี่มั่วดื่มไวน์แดงไปครึ่งขวดโดยไม่รู้ตัว และอดไม่ได้ที่จะพูดติดตลกว่า “ทำไมวันนี้คุณดื่มเยอะจัง ไม่กลัวที่จะกลับไปและถูกคู่หมั้นซักไซ้หรอ?”
แสงสลัวแวบผ่านดวงตาของอวี้อี่มั่ว และริมฝีปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย “ฉันไม่ได้อยู่ด้วยกันกับเย่หว่านเอ๋อ”
ดวงตาของซูอวี้เฉิงกระพริบและเขาถามว่า “คุณคิดว่า แต่ในใจยังมี”
“มีอะไรเหรอ?” อวี้อี่มั่วหันหน้าไปทางเขาทันที และพบกับสายตาที่จ้องมองของซูอวี้เฉิง
ซูอวี้เฉิงและไม่พูดต่อว่า “ไม่เป็นไร”
กลางคืนก็มืดโดยไม่รู้ตัว ทั้งสองดื่มไวน์มาก และแทบไม่ได้พูดถึงหัวข้อต่างๆที่พวกเขามักจะไม่พูดถึง
ซูอวี้เฉิงเฝ้าดูความผิดปกติในดวงตาของอวี้อี่มั่ว แต่ไม่ได้พูดอย่างละเอียด ขณะที่อวี้อี่มั่วไปห้องน้ำโทรศัพท์ที่เขาวางไว้บนโต๊ะก็เริ่มสั่นครั้งแล้วครั้งเล่า
ซูอวี้เฉิงเงยหน้าขึ้นสแกนบันทึกบนหน้าจอ และอดไม่ได้ที่จะโยนที่มุมริมฝีปากของเขา
ในชั่วโมงที่ผ่านมา เย่หว่านเอ๋อไม่รู้ว่าเขาโทรหาอวี้อี่มั่วกี่ครั้ง แต่เขาไม่รับสาย
ซูอวี้เฉิงลังเลเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ แล้วกดรับสาย ในไม่ช้าเสียงกังวลของหญิงสาวก็ดังมาจากที่นั่น “พี่มั่ว คุณอยู่ที่ไหน? ฉันรอคุณอยู่ที่คฤหาสน์ ทำไมยังไม่กลับมาอีก?”
ซูอวี้เฉิงหัวเราะดังๆ “ยังไม่ได้แต่งงาน เขาได้เริ่มตรวจสอบแล้ว มันไม่ใช่ความคิดที่ดีใช่ไหม?”
เย่หว่านเอ๋อที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็ตกใจ และไม่นานก็ถามอีกครั้งว่า “คุณเป็นใคร?”
“ฉันเป็นเพื่อนของเขา”
“แล้วอวี้อี่มั่วอยู่ไหน?”
ซูอวี้เฉิงพูดแผ่วเบา “ซูอวี้เฉิงพี่น้องของเราดื่มกัน ไม่ต้องกังวล เราจะกลับไปเร็วๆ นี้”
หลังจากพูดจบเขาก็วางสายโทรศัพท์
มันเกิดขึ้นที่อวี้อี่มั่วออกมาจากห้องน้ำ ซูอวี้เฉิงยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมาที่เขาและพูดติดตลกด้วยรอยยิ้ม “ฉันรับสายให้คุณแล้ว เขาน่าจะไม่โทรหาคุณอีกสักพัก คุณต้องการที่จะโทรกลับไหม?”
อวี้อี่มั่วมองเขาอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาสดชื่น “ครั้งหน้าถ้าคุณไม่ได้รับอนุญาต อย่ามาแตะโทรศัพท์ของฉัน”
“ได้ได้ ไม่แตะก็ได้”
ซูอวี้เฉิงยิ้ม และวางโทรศัพท์ของเขากลับเข้าที่
ในขณะนี้เย่หว่านเอ๋อซึ่งอยู่ห่างออกไปในคฤหาสน์กำลังจะวิ่งหนีไปพร้อมกับโทรศัพท์มือถือของเธอ
เธอยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นพร้อมกับตะปูในฝ่ามือของเธอ เธอโกรธมาก แต่นี่คือคฤหาสน์ของอวี้อี่มั่วเธอพยายามที่จะต่อต้านมัน และมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะโจมตีเมื่อเธอออกมาจากวิลล่าและเดินไปที่ประตู เธอไม่สามารถช่วยความโกรธในใจของเธอได้เข้าไปในรถ
“ฮั่วชวน! ไปจินอวี้กันเถอะ!”
ฮั่วชวนตกตะลึง เมื่อมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่บิดเบี้ยวเล็กน้อย เพราะความโกรธเขาถามว่า “คุณไม่ต้องการรออวี้อี่มั่วหรือ?”
เย่หว่านเอ๋อรู้สึกรำคาญ “เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับจินอวี้!”
ทุกคนในเมืองเจียงโจวรู้ว่าการแต่งงานหยกทองคำอยู่ที่ไหน? ตราบใดที่มีความต้องการ เงินจะมีบริการและธุรกรรมที่ดีที่สุด ความคิดของอวี้อี่มั่วค่อนข้างจะอยู่ในสถานที่นั้นจนถึงเที่ยงคืน และปฏิเสธที่จะกลับมาอีกเมื่อไหร่ เธอโกรธมากจนกำลังจะระเบิด
ฮั่วชวนเห็นเหตุผลที่เย่หว่านเอ๋อโกรธ และชักชวน “บางทีเขาอาจอยากจะเข้าสังคม”
เย่หว่านเอ๋อกัดฟันและพูดว่า “วันนี้ฉันตั้งใจตรวจสอบแผนการเดินทางของเขา และแน่ใจว่าเขาไม่ได้ทานอาหารเย็น ตอนกลางคืนฉันจึงรีบไปที่คฤหาสน์เพื่อทำอาหารให้เขา! ฉันไม่ได้คาดหวัง ว่าจะไม่เห็นเขากลับมาจนถึงตอนนี้!”
“และพวกเรามีธุระเพียงสามวัน เขาจึงแทบรอไม่ไหวที่จะวิ่งไปที่นั่น แล้วเขาจะพาฉันไปที่ไหน?”
“ขับรถไปทันที! ฉันจะไปดู! เขากำลังทำอะไรในการแต่งงานหยกทอง!”
เย่หว่านเอ๋อใกล้จะล่มสลาย และสูญเสียเหตุผลของเธอตรงกันข้ามฮั่วชวนสงบกว่าเธอมาก
“คุณพี่ ฉันไปส่งคุณที่นั่นได้ แต่คุณต้องคิดว่าเมื่อคุณวิ่งไปหาภาพที่เหมือนการข่มขืน แล้วคุณจะไม่สามารถย้อนกลับไปในอดีตได้อีก”
เย่หว่านเอ๋อสะดุ้ง เมื่อได้ยินคำพูดใบหน้าของเธอซีดเซียว
เมื่อเธอกังวล เธอไม่ได้คาดหวังระดับนี้เลยเธอไปหาอวี้อี่มั่วเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ไว้ใจเขา ไม่เพียงแต่เขาจะเสียหน้าต่อหน้าเพื่อนๆ ของเขาเธอยังจะกลายเป็นเรื่องตลกสำหรับ แวดวงคนดังในเมืองเจียงโจว
ที่สำคัญกว่านั้นอวี้อี่มั่วจะผิดหวังในพฤติกรรมของเธอ และรู้สึกว่าเธอไม่เกรงใจและไม่อดทนด้วยวิธีนี้จะมีช่องว่างระหว่างเธอกับอวี้อี่มั่วอย่างแน่นอน
ซึ่งเบาและหนักกว่าการเปรียบเทียบดังกล่าวจะชัดเจนในทันที
เย่หว่านเอ๋อกัดฟันของเธอต่อต้านความโกรธในใจของเธอข่มใจเป็นเวลานานจากนั้นก็ค่อยๆ ฟื้นคืนความรู้สึกบางอย่าง “แล้วฉันจะทำอย่างไรดี?”
“เดี๋ยวก่อน” ดวงตาของฮั่วชวนเป็นประกาย “ตอนนี้ฉันทำได้แค่รอให้เขากลับมา”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เย่หว่านเอ๋อก็หายใจเข้าลึกๆ และค่อยๆคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอพยักหน้าและกล่าวว่า “คุณพูดถูก ฉันต้องรอให้เขากลับมา ไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็ตาม!”
เธอต้องการให้อวี้อี่มั่วรู้สึกผิดต่อเธอด้วยวิธีนี้เท่านั้น ที่เธอสามารถกุมหัวใจของเขาไว้ได้อย่างมั่นคง!
หลังจากกลับไปที่ห้องนั่งเล่น เย่หว่านเอ๋อพูดกับคนรับใช้ของคฤหาสน์ จากนั้นก็นั่งในห้องนั่งเล่นเพื่อรออวี้อี่มั่วกลับมา
ฉันไม่รู้ว่าใช้เวลานานแค่ไหน ไฟในห้องโถงของคฤหาสน์ดับลงทั้งหมด เหลือเพียงโคมไฟตั้งพื้นข้างโต๊ะกาแฟเย่หว่านเอ๋อง่วงและเกือบจะหลับไปหลายครั้ง
ทันใดนั้นด้วยเสียงคลิกประตูของคฤหาสน์ก็เปิดออก
เย่หว่านเอ๋อตกตะลึง และลุกขึ้นทันทีมองไปทางประตู และเห็นร่างสูงดำ
ด้วยความใจสั่นเธอรีบเดินไปที่นั่น “พี่มั่ว”
เพียงแค่สองก้าวอาจเป็นเพราะเธอกังวลเกินไป เธอลื่นล้มลงกับพื้นด้วยความประหลาดใจ
อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียง และทันทีที่เขาเปิดไฟเขาก็เห็นเย่หว่านเอ๋อที่ล้มลงกับพื้น
เขาขมวดคิ้วแน่น “เย่หว่านเอ๋อ?”
รีบก้าวไปช่วยเธอทันที
เย่หว่านเอ๋อรอเกือบทั้งคืน และในที่สุดก็รอช่วงเวลานี้ เหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของอวี้อี่มั่วและตะโกนว่า “พี่มั่ว มันเจ็บมาก…”
