หลังจากเดินมาจนสุดแล้วหลายคนก็มองไปที่หร่วนซือซือด้วยความอยากรู้อยากเห็นและยังมีผู้ชายที่ผิวปากอย่างไม่ใส่ใจเธอ
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่มองอะไรและเดินไปข้างหน้าพร้อมกับแผนกต้อนรับ
เธอถูกพาไปยังพื้นที่พักผ่อนกึ่งเปิดและจากนั้นเธอก็เห็นเจียงฮ้วนเฉิน เขาสวมชุดแข่งสีดำทองครึ่งหนึ่งถือหมวกกันน็อกไว้ในมือซ้ายและผมของเขาก็ปลิวอย่างอิสระและหล่อเหลา
หัวใจของหร่วนซือซือแน่นขึ้นและเธอก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองอีกสองสามครั้งโดยบังเอิญ เจียงฮ้วนเฉินหันหน้ามาและเห็นเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดูแข็งกระด้างเล็กน้อยเขาหันหน้าหนีเดินไปด้านข้างและนั่งลงใบหน้าของเขาจมลงเล็กน้อย
หร่วนซือซือมองเห็นผู้ช่วยตัวน้อยของเขาอยู่ข้างๆเขาแต่ไม่เห็นตัวแทน เธอหายใจเข้าลึกๆรวบรวมความกล้ายิ้มและเดินไปที่ด้านข้างของเจียงฮ้วนเฉินและทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม “คุณเจียง ไม่ได้เจอกันนานเลย!”
เจียงฮ้วนเฉินกลอกตาของเขาอย่างเย็นชาโดยไม่ตอบกลับ
หร่วนซือซืออดทนเดินไปข้างๆเขาและอธิบายด้วยรอยยิ้มเบาๆ “คุณเจียง คุณไม่ได้ตั้งใจปล่อยนกพิราบของคุณในครั้งที่แล้ว มันเป็นเรื่องที่แก้ไม่ได้จริงๆ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจียงฮ้วนเฉินก็มีปฏิกิริยาเล็กน้อยและยกคางขึ้นมาที่เธอเล็กน้อย “มีข้อแก้ตัวหรือไม่ คุณอธิบายให้ฉันฟัง”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆและพูดเบาๆ ว่า “ครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเข้าร่วมพิธีหมั้นและไม่สามารถปฏิเสธได้ ดังนั้นฉันจึงไม่ไปหาคุณ”
เมื่อได้ยินคำว่า “พิธีหมั้น” การแสดงออกของเจียงฮ้วนเฉินก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถอนมุมริมฝีปากของเขาและมีแววเยาะเย้ยเล็กน้อยในดวงตาของเขา “นั่นคือการหมั้นระหว่างอวี้อี่มั่วและเย่หว่านเอ๋อหรือไม่?”
เมื่อได้ยินชื่อทั้งสองนี้หร่วนซือซือก็ตกตะลึง ความคิดของเธอกวาดไปทั่วหัวใจโดยไม่รู้ตัวและการแสดงออกบนใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยไม่กี่วินาทีต่อมาเธอตอบเบาๆว่า “ใช่”
เจียงฮ้วนเฉินมองไปที่เธอจับความขุ่นมัวที่ผ่านหน้าของเธอและพูดว่า “คุณไม่ชอบอวี้อี่มั่วด้วยหรือ?”
หร่วนซือซือตกใจและเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจก่อนที่เธอจะได้รับคำตอบ เจียงฮ้วนเฉินก็ตะคอก “เขาเป็นอะไร?”
ประโยคนี้เหมือนถามหร่วนซือซือแต่ก็เหมือนพูดกับตัวเอง
ขณะที่เขาพูดเขาลุกขึ้นยืนหยิบหมวกกันน็อคสีแดงข้างๆแล้วโยนให้เธอ “ถ้าคุณต้องการให้ฉันยกโทษให้คุณ อย่างน้อยก็แสดงความจริงใจขอโทษก็ไม่มีประโยชน์แม้วิ่งไปกับฉันคุณยังคงอยู่ได้ แม้ว่าคุณจะชนะก็ตาม”
หร่วนซือซือมองลงไปที่หมวกกันน็อคที่โยนเข้ามาในอ้อมแขนของเธอจากนั้นมองไปที่เจียงฮ้วนเฉินที่กำลังเดินไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกลังเลเล็กน้อย
เป็นไปได้ไหมว่าเขาต้องการให้เธอนั่งในรถกับเขา?
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเธอก็รีบเดินตาม “คุณเจียงเรื่องรับรอง…”
เจียงฮ้วนเฉินเดินไปข้างหน้าและพูดโดยไม่หันกลับมา “ฉันจะพิจารณาเรื่องนี้อย่างจริงจังหลังจากได้รับการให้อภัยแล้ว”
ดวงตาของหร่วนซือซือเป็นประกายเมื่อเธอได้ยินคำนั้นและทันใดนั้นเธอก็รู้สึกมีความหวังเล็กๆในใจ เธอเหลือบมองไปที่หมวกกันน็อคในมือของเธอและเร่งความเร็วเพื่อเดินตาม
เจียงฮ้วนเฉินมีขาที่ยาวและก้าวใหญ่และหร่วนซือซือก็วิ่งเหยาะๆ จากนั้นเขาก็แทบจะวิ่งไม่ทันเมื่อเขาวิ่งออกไปนอกลู่วิ่งเขาก้าวหนึ่งก้าวมองกลับไปที่หร่วนซือซือโค้งริมฝีปากของเขาและถามว่า “เต็มใจ ซ้อนรถฉันในสนามแข่งกับรถของฉันหรือไม่?”
หร่วนซือซือโค้งริมฝีปากของเธอ “ตราบใดที่คุณเจียงสามารถยกโทษให้ฉัน ฉันก็เต็มใจ”
เจียงฮ้วนเฉินหัวเราะเบาๆเขายกมือขึ้นจับหมวกกันน็อกบนศีรษะและพูดด้วยรอยยิ้มจางๆว่า “อย่าเสียใจไปเลย”
ลมกระโชกพัดคำพูดของเขาไป หร่วนซือซือได้ยินไม่ชัดเจนและถามว่า “คุณพูดอะไร?”
เจียงฮ้วนเฉินยิ้มลึกมากขึ้น “ไม่มีอะไร”
ในขณะที่เขาพูดเขาก้าวไปข้างหน้าเดินไปที่ด้านข้างของรถที่สูงตระหง่านยกขายาวขึ้นและขึ้นคร่อมรถ
ชายคนนี้มีมือยาวและขายาวเหมือนราวแขวนเสื้อ ชุดแข่งสุดเท่นี้สวมทับร่างกายของเขาเพื่อให้หุ่นสวยเป๊ะ หร่วนซือซือตะลึงเล็กน้อยจนหันกลับมามองเธอแล้วพูดว่า “ขึ้นไปบนรถซะ”
“โอ้”
หลังจากนั้นหร่วนซือซือก็ตอบสนองและรีบสวมหมวกนิรภัยบนศีรษะของเขาจากนั้นเดินไปที่ด้านข้างของรถ
แม้ว่าเธอจะไม่มีงานวิจัยเกี่ยวกับรถแข่งมากนัก แต่เมื่อมองไปที่ตัวถังหุ้มเกราะส่องสว่างของรถ แต่เธอก็เดาได้อยู่แล้วว่ารถคันนี้มีคุณค่า
เธอเข้าไปในรถด้วยการเคลื่อนไหวที่น่าอึดอัด ก่อนที่เธอจะพร้อมเธอได้ยินเสียงชายตรงหน้าเตือนเธอว่า “มาอย่าโทษฉัน ถ้าร้องไห้ทีหลัง”
หร่วนซือซือยิ้ม “ไม่ต้องกังวล ฉันกล้าหาญ”
ตราบใดที่เจียงฮ้วนเฉินสามารถสัญญาว่าจะรับรองredeurมันจะไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉัน
ขณะนี้รถคันที่เจ็ดหรือคันที่แปดในแถวถัดไปก็พร้อมเช่นกัน ด้านหลังของรถแต่ละคันมีหญิงสาวสวยนั่งกดรถอยู่โดยไม่มีข้อยกเว้น หร่วนซือซืออ้าปากค้างและทันใดนั้นก็รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง
ด้วยเสียง “ปัง” รถแข่ง “เสียงขอบรถ” คำรามราวกับลูกศรพุ่งออกไปบนเชือกมันก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว!
หร่วนซือซือรู้สึกเพียงว่าร่างกายของเธอถูกคลื่นอากาศยกกลับมา ทันใดนั้นมือทั้งสองของเธอก็จับไปข้างหน้าโดยสัญชาตญาณและทันใดนั้นก็โอบเอวของ เจียงฮ้วนเฉินไว้
เสียงคำรามของลมแรงเสียงคำรามของเครื่องยนต์ผสมกันดังกึกก้องในหูและด้วยหมวกกันน็อคใบหนาเสียงทั้งหมดก็หม่นลง
หร่วนซือซือกอดเอวของเจียงฮ้วนเฉินไว้แน่นแทบไม่กล้าปล่อย เธอกัดฟันหลับตาและเอียงตัวตามมุมเอียงของรถรู้สึกถึงความตื่นตระหนกและตื่นเต้นในการขับรถด้วยความเร็วสูง
ในการพลิกผันครั้งใหญ่ครั้งต่อไปในที่สุด หร่วนซือซือก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้องลมที่พัดเข้าปากและลำคอของเธอแห้ง
เจียงฮ้วนเฉินที่นั่งอยู่ข้างหน้าฟังเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนนั้นจากด้านหลังและอดไม่ได้ที่จะม้วนริมฝีปากของเขามีแสงสีดำเจ้าเล่ห์ฉายอยู่ใต้ดวงตาของเขา
เขายังจงใจเพิ่มความโค้งของความเอียงของรถในหลายๆมุมเพื่อให้เธอรู้สึกได้ว่า “ความเร็วที่น่าหลงใหล หมายถึงอะไร!”
ผู้หญิงที่สาบานว่าจะบอกว่าเธอไม่กลัวตอนนี้ดูเหมือนจะหายไปแล้วและจากนั้นเธอก็ยอมรับความกลัวของเธออย่างแท้จริง
เขาต้องการรักษาเธอแต่มีหลายวิธีที่เขาสามารถใช้มันได้!
หร่วนซือซือหลับตาแน่นโดยมีแขนสองข้างโอบรอบเอวของชายคนนี้หวังว่าจะเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขา โลกของเธอหมุนรอบตัวเองและศีรษะของเธอก็เวียนหัวไปหมด
รถค่อยๆชะลอตัวลงที่ท้ายรางและหยุดอย่างรวดเร็ว หร่วนซือซือนั่งตัวแข็งอยู่ข้างหลังจิตใจของเขายังคงหมุนสองมือของเขาถูกมัดไว้ที่เอวของ เจียงฮ้วนเฉินและเขาไม่ยอมปล่อยหรือลืมตา
เจียงฮ้วนเฉินไอเบาๆ “คุณยังไม่ยอมปล่อย?”
หลังจากนี้เธอไม่ได้ใช้ประโยชน์จากเขา แต่สุดท้ายเธอก็ลังเลที่จะปล่อย?
หร่วนซือซือได้ยินเสียงและเสียงที่เธอได้ยินในช่องหูของเธอก็มาพร้อมกับเสียงหึ่ง เธอกัดฟันแล้วปล่อยมือหลังจากที่รู้ตัว
ในขณะที่เธอลงจากรถน้ำกรดในกระเพาะของเธอก็ปนกันและเท้าของเธอก็เหยียบพื้นโลกก็หมุนไปต่อหน้าต่อตา เธอรีบถอดหมวกกันน็อคออกอย่างรวดเร็วคอของเธอแน่นขึ้น และเธอไม่สามารถช่วยงอและดึงกลับได้
เจียงฮ้วนเฉินขมวดคิ้วอย่างไร้ร่องรอย ก้าวถอยหลังถอดหมวกกันน็อคอย่างสง่างามและมองเธอเหมือนคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
หร่วนซือซือหวนอยู่นานและในที่สุดก็มีเพียงน้ำย่อยออกมาเท่านั้นในขณะนี้มือที่เรียวก็ถือน้ำแร่ที่เปิดแล้วและยื่นให้
หร่วนซือซือเอื้อมมือหยิบมันล้างปากแล้วเธอก็รู้สึกดีขึ้น
เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งทันเวลาที่เห็นเจียงฮ้วนเฉินยืนกอดอกอยู่ข้างๆจ้องมองเธอด้วยความสนใจ
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆน้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตาทั้งสองข้างหายใจเข้าลึกๆแล้วถามว่า “แบบนี้ได้ไหม?”
เป็นแบบนี้อยู่แล้ว เขาไม่คิดจะให้อภัยเธอเลยเหรอ?
