ซูอวี้เฉิงหยุดชั่วคราวหยิบโทรศัพท์ออกมาและส่งให้เขา
อวี้อี่มั่วกดหมายเลขโดยตรงและโทรออก และมีเสียงอัตโนมัติพูด “ขออภัยโทรศัพท์ที่คุณโทรถูกปิดอยู่ … ”
เขาขมวดคิ้วด้วยความวิตกกังวลในใจหลังจากคิดถึงเรื่องนี้เขาก็คืนโทรศัพท์ให้ซูอวี้เฉิง จากนั้นหันไปหาหลัวหยูและพูดว่า “ตรวจสอบที่อยู่ของหร่วนซือซือ”
หลัวยู่พยักหน้า เคาะแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วด้วยนิ้วของเขา ซูอวี้เฉิงที่ยืนอยู่อีกด้านก็ดูน่าเกลียดเล็กน้อย
“คุณอวี้ จะบ้าไปแล้วเหรอ? เพราะผู้หญิงคนเดียวที่โยนงานให้พวกเราทั้งสามคนเมื่อวานนี้ ทันทีที่เธอตื่นขึ้นมาในวันนี้เธอจะถูกตรวจสอบที่อยู่ของเธอทันที … ”
อวี้อี่มั่วหันศีรษะมองเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า “ฉันมีแผนของตัวเอง”
เมื่อละทิ้งประโยคนี้เขาเดินจากไปด้วยขายาวของเขาทิ้งซูหยูเฉิงผู้ซึ่งมืดมนและเย็นชา
ภายในสิบนาที อวี้อี่มั่วเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเขาเดินลงมาจากชั้นสองและเดินไปที่ด้านข้างของหลัวยู่และถามว่า “คุณเจอหรือยัง?”
หลัวยู่ส่ายหัวด้วยความสงสัย “มันแปลกมากที่เบาะแสล่าสุดของเธอดูเหมือนจะถูกลบออกโดยเจตนา สะอาดและไม่มีอะไรเลย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้อี่มั่วเลิกคิ้วและหัวใจของเขาก็เริ่มกระวนกระวายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
ถ้าอย่างที่ซูอวี้เฉิงพูด เขาเป็นคนเดียวที่อยู่บนชายหาดเมื่อวานนี้ที่หร่วนซือซือหายไปไหน? กลุ่มเดียวกันอาจถูกยึดไปได้หรือไม่?
การคาดเดาที่แตกต่างกันหลายอย่างปรากฏขึ้นในใจของเขา แต่ไม่มีผลใด ๆ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หันหน้าไปมองหลัวยู่ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ฉันจะอธิบายให้เหล่าฟานฟังเป็นการส่วนตัวเกี่ยวกับความผิดพลาดของภารกิจครั้งล่าสุด.. ตามปกติ ”
หลังจากสั่งเสร็จเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือสำรองออกมาจากลิ้นชักและโทรไปที่ตู้เยี่ยโดยตรง
ภายในยี่สิบนาที ตู้เยี่ยก็ขับรถไป
อวี้อี่มั่วเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วดึงประตูและเข้าไปในรถแล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “โทรไปที่ บริษัท แล้วถามว่า หร่วนซือซือไปทำงานหรือยัง?
ตู้เยี่ยได้ยินคำพูดและดำเนินการทันที
จากนั้นไม่นานเขาก็วางสายและรายงานสถานการณ์ให้อวี้อี่มั่ว “คุณอวี้ บริษัท บอกว่าวันนี้ หร่วนซือซือไม่ได้ไปทำงาน”
เมื่ออวี้อี่มั่วได้ฟังด้วยเหตุผลบางอย่าง เปลือกตาขวาของเขาก็กระตุกขึ้นสองครั้งหลังจากหยุดไปครึ่งวินาทีเขาก็สั่งทันทีว่า “ไปดูที่อพาร์ทเมนท์เล็ก ๆ ”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ตู้เยี่ยก็สตาร์ทรถทันทีและไปที่อพาร์ทเมนท์เล็ก ๆ
เมื่อเขารีบวิ่งไปที่ประตูอพาร์ทเมนม์ อวี้อี่มั่วก็หยิบกุญแจออกมาเพื่อเปิดประตูทันทีและในขณะที่เขาเปิดประตูและเห็นห้องนั้น สีหน้าของเขาก็ทรุดลงเล็กน้อย
ห้องนั่งเล่นสะอาดเอี่ยมอ่องและได้รับการบูรณะให้กลับสู่สภาพเดิมของการเช่าบ้านในช่วงแรก สิ่งของทั้งหมดของหร่วนซือซือก็หายไป
หัวใจของอวี้อี่มั่วแน่นขึ้นและเขาก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อไปยังทิศทางของห้องนอนเขาเดินไปที่ประตูและผลักเปิดประตูเมื่อเขาเห็นห้องนอนที่ว่างเปล่าสมองของเขาก็ว่างเปล่า
เธอหายไปไหน?
ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเข้าท่วมจิตใจของเขาทำให้เขาหงุดหงิดโดยไม่รู้ตัวเขากำหมัดแน่นและออกจากอพาร์ตเมนต์ทันทีและไปที่โรงพยาบาลที่ศาสตราจารย์หร่วนอยู่
เมื่อเขารีบวิ่งไปที่ประตูวอร์ดความประหม่าของอวี้อี่มั่วก็โล่งใจขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากข้างใน แต่เมื่อเขาเปิดประตูวอร์ดใบหน้าแปลก ๆ ในห้องก็หันหน้ามามองเขา
อวี้อี่มั่วตกตะลึงสแกนทุกคนในวอร์ดและถอยออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชา จากนั้นหันไปที่สถานีพยาบาลข้างๆเขา แล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คนไข้ในวอร์ดที่ 16 ไปไหน?”
พยาบาลเหลือบมองไปยังทิศทางของหอผู้ป่วยและพูดเบา ๆ ว่า “พวกเขาเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อเช้านี้”
อวี้อี่มั่วตกใจและทันใดนั้นอารมณ์ที่ซับซ้อนที่อธิบายไม่ได้ก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา
จู่ๆ หร่วนซือซือก็หายตัวไปอพาร์ทเมนท์ แม้แต่ศาสตราจารย์หร่วนก็ถูกปล่อย ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอดูเหมือนจะหายไปในวันเดียว
มันคืออะไรบนโลกนี้?
เขาอดทนด้วยความโกรธหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรออกหมายเลข “ช่วยฉันตรวจสอบบันทึกการเดินทางของวันนี้ในเมืองเจียงโจวว่ามีคนชื่อหร่วนซือซือหรือเปล่า?”
แม้ว่าเขาจะพลิกเมืองเจียงโจวเขาก็ต้องหาเธอให้พบ!
ในเวลาเดียวกัน หร่วนซือซือกำลังบอกลาซ่งเย้อันและอี้เฉิงในล็อบบี้สนามบิน ที่ทางแยกของเมืองเจียงโจว
ซ่งอวิ้นอันที่เข้มแข็งมาตลอดร้องไห้ในช่วงเวลาแห่งการแยกจากกัน จับมือของหร่วนซือซืออย่างไม่ยอมปล่อย “ ซือซือ ฉันควรทำอย่างไรถ้าเธอจากไป”
หร่วนซือซือมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ยังฝืนยิ้มและพูดว่า “อย่าร้องเลย คุณยังมีตู้เยี่ย!”
ซ่งอวิ้นอันพูดด้วยความโกรธ “เขาเปรียบกับคุณได้อย่างไร ฉันไม่อยากให้คุณไป……”
ซ่งเย้อันที่อยู่ข้างๆเขารู้สึกตะลึงเล็กน้อย “ ไม่เป็นไรไม่ใช่ว่าเราจะเจอกันไม่ได้”
ขณะที่เขาพูดเขาเหลือบมองนาฬิกาและมองไปที่ หร่วนซือซือและพูดว่า “โอเคแล้วซือซือ ถึงเวลาขึ้นเครื่องบินแล้ว”
หร่วนซือซือพยักหน้าอย่างกังวลเล็กน้อยมองไปที่ซ่งเย้อันและกระซิบว่า “เย้อัน ฝากดูพ่อแม่ของฉันด้วย… ”
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะดูแลเป็นอย่างดี รอเวลาผ่านปสักพัก ฉันจะไปหาคุณ”
“ได้เลย”
หร่วนซือซือยิ้มก้าวไปข้างหน้าและกอดซ่งอวิ้นอัน จากนั้นโบกมือให้พวกเขาจากนั้นลากกระเป๋าเดินทางไปที่ประตูขึ้นเครื่อง
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อเครื่องบินขึ้น หร่วนซือซือนั่งอยู่ข้างหน้าต่างมองลงมาจากท้องฟ้ามองดูเมืองที่เล็กลงเรื่อย ๆ ความรู้สึกเศร้าโศกก็เกิดขึ้นในใจของเขา
โดยไม่คาดคิดด้วยวิธีนี้ เธอบอกลาเมืองที่เธออาศัยอยู่มากว่า 20 ปี
ฉันไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่เมืองเจียงโจวอีกเมื่อไหร่
ที่อวี้กรุ๊ป
ระหว่างทางจากโรงพยาบาลไปยังอวี้กรุ๊ป อวี้อี่มั่วสงบลงเล็กน้อย แต่หัวใจของเขายังคงหายใจไม่ออกเหมือนหินก้อนใหญ่
เมื่อเขามาถึงห้องทำงานของประธาน เขาเพิ่งเดินเข้าไปในสำนักงานและเห็นเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ ดวงตาของเขาจมลงและหยิบมันขึ้นมาอย่างลวก ๆ
สิ่งแรกที่ทักทายสายตาของเขาคือสัญญาเมื่อเขาเห็นโลโก้ “redeur” เขารู้สึกตึงและเปิดมันทันที
อักขระสามตัว “เจียงฮ้วนเฉิน” เขียนไว้อย่างชัดเจนในป้ายในหน้าสุดท้ายของสัญญา
มือของอวี้อี่มั่วที่จับสัญญานั้นแน่นขึ้น โดยไม่รู้ตัวและเมื่อเขาพลิกมือเขาก็เห็นว่ามีซองจดหมายอยู่ภายใต้สัญญา
เขาเปิดซองจดหมายสามครั้งและเมื่อเขาเห็นคำใหญ่สามคำ “ลาออก” ที่ด้านบนของกระดาษสีขาวหัวของเขาก็ส่งเสียงพึมพำ
เมื่อเขาจ้องมองลงเขาก็ข้ามเนื้อหาที่อยู่ตรงกลางและกวาดไปที่ด้านล่างของลายเซ็นเมื่อเขาเห็นชื่อของหร่วนซือซือ ดวงตาของเขาก็จมลงเล็กน้อยและเขาก็กลิ้งไปด้วยความโกรธ
ไม่คาดคิดว่าเธอจะกลายเป็นของจริง!
เดิมทีเขาคิดว่าเธอไม่ต้องการทำงานในกลุ่มอวี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอกำลังวางแผนที่จะออกจากเจียงโจว!
ความโกรธพุ่งขึ้นในใจของเขา อวี้อี่มั่วก็ขยำจดหมายลาออกในมือโดยไม่รู้ตัวเป็นลูกบอลและโยนมันลงถังขยะที่อยู่ข้างๆ
เธอเป็นคนที่เรียกเขาเพื่อขอความช่วยเหลือเมื่อคืนนี้ แต่เธอเป็นคนที่หายตัวไปอย่างกะทันหันในวันนี้! เธอต้องการทำอะไร? ทำกับเขาเหมือนลิง?
เขายกมือขึ้นกดสายด้านในและแจ้งตู้เยี่ยว่า “มาที่ห้องทำงานของฉัน”
ภายในสองนาทีประตูก็เปิดออก ตู้เยี่ยก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “คุณอวี้ จะสั่งอะไร?”
ความโกรธกำลังก่อตัวราวกับพายุในดวงตาของเขาและเสียงของเขาก็ดังขึ้นในลำคอ “ส่งคนไปตรวจสอบที่อยู่ของหร่วนซือซือ! อย่าลืมหาเธอให้ฉันก่อน!”
เมื่อตู้เยี่ยได้ยินคำนั้นคิ้วของเขาก็ขยับเล็กน้อยและเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะพูดว่า “ตกลง”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันกลับมาและกำลังจะเดินออกจากสำนักงาน
“เดี๋ยวก่อน!” อวี้อี่มั่วขมวดคิ้วหยุดเขาทันทีจ้องไปที่เขาและถาม “ตู้เยี่ย คุณรู้อะไรบางอย่างหรือไม่?”
