เจนนิเฟอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและมีร่องรอยของความไม่อดทนปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอเธอต้องการหาเหตุผลใด ๆ ที่จะเอาชนะเย่หว่านเอ๋อ แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะไม่ปล่อยมันไปและเอาชนะความโปรดปรานครั้งสุดท้ายของเธอ
เธอไม่ชอบคนที่ส่งเสียงดังต่อหน้าเธอมาโดยตลอดและการที่เย่หว่านเอ๋อโต้เถียงกับผู้ช่วยของเธอตอนนี้ดูเหมือนไม่ใช่คนดังระดับสูงเลยอาจกล่าวได้ว่าเธอดูไร้มารยาทอย่างสิ้นเชิง
เมื่อเห็นว่าเจนนิเฟอร์ไม่ได้พูดมาเป็นเวลานาน เย่หว่านเอ๋อจึงก้าวไปข้างหน้าและพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอว่า “เจนนิเฟอร์อย่าพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้คุณมีความเข้าใจมากที่สุดคุณควรจะเห็น ว่าฉันเหมาะกับสไตล์ของคุณในซีรีส์เรื่องนี้มากใช่มั้ย? ”
เจนนิเฟอร์มองไปที่เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยใบหน้าของเธอน่าเกลียดมากและในขณะนี้มีเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลังเธอ
เจนนิเฟอร์หันศีรษะและมองไปเธอก็เห็นหร่วนซือซือสวมชุดกำมะหยี่สีแดงออกมาจาก ชุดนั้นดูเหมือนเธอจะมีแสงอ่อน ๆ ในตัวเธอเองเมื่อเธอออกมาเธอก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนได้ทันที
ทันใดนั้นเวลาก็เงียบลงแม้แต่ซ่งเยี่ยนที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างร้านก็ยังตกใจไม่สามารถพูดได้เป็นเวลานาน
กระโปรงตัวนั้นราวกับว่าทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับ หร่วนซือซือ พื้นผิวกำมะหยี่สีแดงทำให้ผิวขาวและบอบบางของเธอหลุดออกไปและทุก ๆ การพับและส่วนโค้งของกระโปรงก็ให้ความรู้สึกสง่างามอย่างไม่อาจพรรณนาได้ ขนาดที่เหมาะสมและอารมณ์ที่เหมาะสม ยอดเยี่ยมด้วยความฟุ่มเฟือยสุดจะพรรณนา
เย่หว่านเอ๋อ ที่ยืนอยู่ที่ประตูก็ตกใจมากขึ้นเธอฟื้นคืนสติได้อย่างรวดเร็วและมองไปที่เธอ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็มีปฏิกิริยาอย่างรุนแรง
ผู้หญิงคนนี้กลายเป็นหร่วนซือซือ!
ไฟที่ไม่มีชื่อลุกโชนขึ้นมาในใจของเธอทันทีเหมือนก้อนหินขนาดใหญ่ตกลงมากระแทกหน้าอกของเธอโดยตรงทำให้เธอหายใจลำบากเล็กน้อย
จะเป็นเธอได้อย่างไร? เธอไม่หายไปเหรอ? จะกลับมาอีกทำไม แล้วทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปมาก!
คำถามทุกประเภทหลั่งไหลเข้ามาในหัวของหร่วนซือซือ ราวกับยุ่งเหยิงไม่ชัดเจนเลย
เจนนิเฟอร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นชุดของ หร่วนซือซือ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็ตอบสนองด้วยความชื่นชมบนใบหน้าของเธอพยักหน้าเล็กน้อยและหันไปมองเย่หว่านเอ๋อตรงนั้นล้างคอของเธอเขาพูดว่า “ฉันขอโทษคุณเย่ เธอเป็นนางแบบของฉัน”
เย่หว่านเอ๋อ ได้ยินเสียง หันศีรษะไปทันทีและมองไปที่เจนนิเฟอร์ด้วยดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “คุณพูดว่าอะไร?”
เจนนิเฟอร์หัวเราะเบา ๆ และพูดซ้ำ ๆ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยว่า “เธอคือนางแบบของฉัน”
เมื่อหร่วนซือซือเดินเข้ามาและเห็นวัยเด็กของเย่หว่านเอ๋อยืนอยู่ที่ประตูความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ แต่ในไม่ช้าผิวของเธอก็กลับมาเป็นปกติและเธอเดินไปข้างหน้าพร้อมกับซ่งเย้อันและทักทายเธอ
“คิดถึงคุณเย่ ไม่เจอกันนานเลย”
เย่หว่านเอ๋อ กระตุกมุมริมฝีปาก ใบหน้าของเธออย่างไม่เต็มใจ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็พูดอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับน้ำเสียงประชดเล็กน้อย “มันนานมากแล้วที่ไม่ได้เจอคุณ มันเป็นเวลาห้าปีแล้ว ไม่รู้ว่าคุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
ก่อนที่ หร่วนซือซือจะตอบ ซ่งเย้อันก็ยื่นมือออกมาจับไหล่ของเธอมองไปที่เย่หว่านเอ๋ออย่างมั่นคงและพูดทีละคำว่า “ขอบคุณ คุณเย่ สำหรับความห่วงใยของคุณ ซือซือและฉันสบายดีมากและครอบครัว มีความสุข”
เย่หว่านเอ๋อ ได้ยินคำนั้นแสงประกายแวบผ่านดวงตาของเธอ เธอมองไปที่มือของซ่งเย้อันที่อยู่บนไหล่ของหร่วนซือซือ ดวงตาของเธอมืดลงเล็กน้อย
โดยไม่คาดคิดว่าในท้ายที่สุดพวกเขาก็อยู่ด้วยกันจริงๆ
เย่หว่านเอ๋อกระตุกริมฝีปากของเธอเยาะเย้ยเป็นประกายในดวงตาของเธอเธอเหลือบมองไปที่หร่วนซือซือ จากนั้นมองไปที่ซ่งเย้อัน และพูดอย่างผิด ๆ ว่า “คุณอยู่ด้วยกัน ฉันไม่แปลกใจเลยเพราะคุณอยู่ใกล้กันมาก”
ซ่งเย้อันยิ้มและพูดโดยไม่ปิดบังว่า “ตอนนี้เราก็สนิทกันมากเหมือนกัน”
ในขณะที่เขาพูดเขาหันหน้าไปมองหร่วนซือซือที่อยู่ข้างๆเขาทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วยิ้มราวกับว่าความหวานในดวงตาของเขากำลังจะเอ่อล้น
เย่หว่านเอ๋อ ขมวดคิ้วดวงตาของเธอเป็นประกายเมื่อสวมชุดบนร่างของ หร่วนซือซือและมีร่องรอยของความหึงหวงฉายผ่านดวงตาของเธอ เธอมองลงไปและสแกนแหวนแต่งงานในมือของเธอใบหน้าของเธอน่าเกลียดยิ่งขึ้น
แท้จริงแล้วมันเป็นแหวนแต่งงานระหว่างเธอกับอวี้อี่มั่ว แต่เธอไม่เคยมีความสุขกับการได้เป็นภรรยาเลย … ในทางกลับกันหร่วนซือซือดูเหมือนจะมีความสุขมากกว่าเธอมาก
ยิ่งเย่หว่านเอ๋อคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ หัวใจของเธอก็ยิ่งไม่สมดุลเธออ้าปากและกำลังจะพูด เจนนิเฟอร์ข้างๆเธอก็เริ่มพูดว่า “คุณเย่ ขอโทษทีวันนี้ฉันทำให้คุณมาโดยเปล่าประโยชน์ นอกจากนี้ฉันยังตำหนิผู้ช่วยของเราที่ไม่แจ้งให้นำประกาศออกทันเวลา ต้องขอโทษด้วย ”
คำพูดที่กระพือปีกของเจนนิเฟอร์หมายความว่าเธอถูกเชิญให้ออกไป เย่หว่านเอ๋อขมวดคิ้วเมื่อมองไปที่หร่วนซือซือ เธอก็ไม่สามารถแม้แต่จะยิ้มได้
สำหรับหร่วนซือซือ จากด้านหน้า เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เธอมักจะรู้สึกว่าเธอเป็นฝ่ายที่เหนือกว่าไม่ว่า หร่วนซือซือจะทำอะไร เธอก็ไม่สามารถเอาชนะได้ แต่ตอนนี้ หร่วนซือซือทำให้เธอรู้สึกถึงความรู้สึกที่รุนแรง
เธอยิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจที่เจนนิเฟอร์แล้ว พยักหน้าให้หร่วนซือซือ และซ่งเย้อัน จากนั้นก็หันกลับมาเดินเร็ว ๆ ข้ามสนามและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
เมื่อเห็น เย่หว่านเอ๋อจากไป เจนนิเฟอร์ก็หันศีรษะและมองไปที่หร่วนซือซือด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยในดวงตาของเธอ “คุณเห็นด้วยกับคำขอของฉันหรือไม่?”
หร่วนซือซือยิ้มและลังเล “ฉันยังไม่ได้คิดเรื่องนี้ … ”
ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากเป็นนางแบบของเจนนิเฟอร์ แต่เป็นเพราะเธอไม่มีเวลาอยู่ที่เจียงโจวมากนักหลังจากเข้าร่วมพิธีมอบรางวัล เธอก็พาเซนเซนและซาซาไปถ่ายรูป จากนั้นเธอก็จากไป
เมื่อเห็นแบบนี้ ซ่งเย้อันที่อยู่ข้างๆเขาก็ชักชวนว่า “ซือซือ ฉันคิดว่าคุณลองดูได้นะ มันเป็นแค่ชุดเครื่องแต่งกายเท่านั้นและใช้เวลาไม่มากในการถ่ายทำ”
เจนนิเฟอร์กระพริบตาที่หร่วนซือซือ และคำพูดของเธอก็เบาลงมาก “ใช่ โอกาสนี้มีค่ามากสำหรับฉัน!”
หร่วนซือซืออดไม่ได้ที่จะม้วนริมฝีปากขึ้นมองซ่งเย้อันแล้วมองไปที่เจนนิเฟอร์ “งั้น ฉันสัญญากับคุณ”
เจนนิเฟอร์ดึงลงมาถามเธอสองครั้งและถ้าเธอปฏิเสธอีกครั้งเธอจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“เยี่ยมมาก!” แสงประกายแวบผ่านดวงตาของเจนนิเฟอร์ จากนั้นไม่นานเธอก็ยื่นมือออกไปจับหร่วนซือซือแล้วเดินวนไปรอบ ๆ เธอมองดูทุกรายละเอียดของชุดอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอก็พูดว่า “กระโปรงนี้เหมาะกับคุณมาก คุณสามารถเปลี่ยนได้ในภายหลัง ฉันจะทำการเปลี่ยนแปลงและปรับแต่งขั้นสุดท้ายในวันนี้ จากนั้นคุณสามารถสวมใส่ได้โดยตรง! ”
เมื่อหร่วนซือซือได้ยินดังนั้น หัวใจของเขาก็อบอุ่นขึ้นและเขาพยักหน้าให้เธอทันที “ขอบคุณ”
หลังจากคุยกับเจนนิเฟอร์อีกสองสามคำ ซ่งเย้อันและหร่วนซือซือ ก็ออกจากสตูดิโอและออกเดินทางโดยรถยนต์
ไม่มีใครเห็นและมีรถสีแดงจอดอยู่บนถนนที่ซ่อนอยู่ไม่ไกล
เย่หว่านเอ๋อนั่งอยู่ที่เบาะคนขับ โดยมองตามรถของพวกเขา
เมื่อเห็นรถของพวกเขาอยู่ห่างออกไปเรื่อย ๆ หมัดของเธอก็กำแน่นขึ้น ความโกรธในใจของเธอก็วนเวียนกลับไปกลับมาอยู่ตลอดเวลา
เธอไม่ได้คาดหวังว่า หร่วนซือซือจะกลับมาในครั้งนี้
หลังจากห้าปี ความเกลียดชังของเธอที่มีต่อหร่วนซือซือไม่ได้ลดลงเลย แต่กลับทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
ไม่ เธอต้องทำอะไรสักอย่าง!
เมื่อห้าปีก่อน หร่วนซือซือตั้งท้องลูกของอวี้อี่มั่วและจากนั้นก็ไม่ทราบที่อยู่ของเธอ ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว ไม่ว่าจะมีลูกหรือไม่ และมีจุดประสงค์อะไรเธอต้องหาคำตอบให้ได้!
อย่าปล่อยให้ หร่วนซือซือกลายเป็นความผูกพันระหว่างความรู้สึกของเธอและอวี้อี่มั่ว!
ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างวาบขึ้นในใจของเธอ คิดอะไรบางอย่าง เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออกทันที
เมื่อตอบตรงนั้น เย่หว่านเอ๋อหายใจเข้าลึก ๆ และถามว่า “ทนายฉิน ฉันมีเรื่องบางเรื่องจะถามคุณ …”
