ผ่านไปสามนาที ก็มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามาในห้อง จากนั้นประตูก็เปิดออกท่ามกลางเซนเซนและซาซา
ศาสตราจารย์หร่วน! ขมวดคิ้วและปรากฏตัวที่ประตู เมื่อเขาก้มศีรษะลงเพื่อดูเด็กน้อยทั้งสองเขาก็ตกตะลึงและมีแสงริบหรี่อยู่ในดวงตาของเขา
เซนเซนและซาซาก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นคุณปู่เช่นกัน มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกเขาจะแปลกประหลาดเล็กน้อยจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและไม่กล้ากรีดร้อง
สีหน้าของศาสตราจารย์หร่วนค่อนข้างซับซ้อนเขาหายใจเข้าลึก ๆ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ค่อย ๆ นั่งยองๆ “พวกเธอ …ชื่ออะไรกันบ้าง?”
ซ่งอี้เซินกล่าวว่า “ฉันชื่อซ่งอี้เซิน เธอชื่อซ่งอี้ซา”
ดวงตาของศาสตราจารย์หร่วนสว่างขึ้นและการแสดงออกบนใบหน้าของเขาถูกแทนที่ด้วยความอ่อนโยนและความสุขในทันทีเขาพยักหน้าซ้ำ ๆ อ้าแขนและโอบเด็กน้อยๆทั้งสองไว้ในอ้อมแขน “ชื่อดีชื่อดี …มาให้คุณปู่ดูหน่อยสิ… ”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ จมูกของหร่วนซือซือก็แดงขึ้น และน้ำตาก็ไหลออกมา
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอไม่ได้ทำหน้าที่ลูกกตัญญูในฐานะลูกสาวของเธออย่างแท้จริงไม่ได้กลับมาหาพวกเขา ยังโทรศัพท์หาอยู่ไม่กี่ครั้ง
ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากคิดถึงพวกเขา แต่เธอมีสิ่งที่ไม่สมัครใจมากเกินไปในตอนแรกเธอกลัวอวี้อี่มั่วจากนั้นเธอก็ต้องดูแลเด็กๆ จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาหลายปีแล้ว
“ คุณปู่ … คุณอายุเท่าไหร่แล้ว ผมขาวหมดแล้ว… ”
“คุณปู่ … ”
เด็กน้อยทั้งสองรายล้อมศาสตราจารย์หร่วน และถามคำถามต่างๆต่อไป หลังจากนั้นไม่นานศาสตราจารย์หร่วนก็รู้สึกขบขัน
คุณนายหลิวเดินไปที่โซฟาจากด้านข้างดึงหร่วนซือซือให้นั่งลงและพูดด้วยคำปลอบใจอย่างจริงใจว่า “ซือซือ อย่าโกรษพ่อเลย เขาไม่ได้มีชีวิตที่ดีในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา … ”
“ถ้าคุณพูดถึงเรื่องนี้ทั้งกลางวันและกลางคืนฉันเกรงว่าคุณจะไม่มีช่วงเวลาที่เลวร้ายข้างนอก คุณไม่ได้กลับมาในช่วงสองสามปีที่ผ่านมาเขาจึงรู้สึกอึดอัด!”
หร่วนซือซือรู้สึกเศร้ามากขึ้นเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่คุณนายหลิวพูด เธอหายใจเข้าลึก ๆ กัดริมฝีปากจับมือของคุณนายหลิวแล้วกระซิบว่า “แม่ ฉันขอโทษ ที่ไม่ได้กตัญญูในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา……”
“อย่าคิดอย่างนั้น คนอื่นไม่เข้าใจ แต่แม่เข้าใจว่าคุณอยู่ข้างนอกกับลูกสองคน เสี่ยวซ่งกำลังทำงานทั้งในและต่างประเทศไม่มีเวลา… แม่ไม่โทษคุณ”
คุณนายหลิวกล่าวพลางถอนหายใจและส่ายหัว
หร่วนซือซือได้ยินสิ่งนี้และความรู้สึกอบอุ่นก็เกิดขึ้นในใจของเธอ แต่เธอก็เปิดปากของเธอเมื่อเธอพูดถึง ซ่งเย้อัน เธออยากจะอธิบาย แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดอะไร
จะโกหกแบบนี้ต่อไปไม่เช่นนั้นการบอกให้รู้ก็จะยิ่งเพิ่มความกังวล
ในความเป็นจริงเธอและซ่งเย้อันไม่ใช่คนนอกความสัมพันธ์แบบที่คนนอกคิดและแม้แต่ซ่งอวิ้นอันก็ไม่รู้
ใครที่ไม่รู้ คิดว่าทั้งสองคนรักกันและได้ไปตั้งรกรากที่ต่างประเทศและยังมีฝาแฝดที่น่ารักอีก 1 คู่ คนในวงคิดว่าทั้งคู่เกิดมานานแล้ว ซ่งเย้อัน เต็มใจที่จะเลี้ยงลูกให้คนอื่นเป็นพ่อเลี้ยง แต่ความจริงแล้วเธอและซ่งเย้อันไม่ได้ไปถึงขั้นตอนสุดท้าย
เขารักเธอ แต่เธอก็รู้สึกขอบคุณเขามากกว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาไม่เพียง แต่ให้การดูแลและความอบอุ่นอย่างไม่จำกัดแก่เธอเท่านั้น แต่ยังทำหน้าที่เป็นพ่อของหนูน้อยทั้งสองด้วยเพื่อชดเชยความรักแบบพ่อที่ขาดหายไปของเด็ก
เธอพยายามเปิดใจยอมรับเขาและเขาก็รับบทเป็นพ่อของเด็ก
“ซือซือ เป็นอะไรไป ในใจคิดอะไรอยู่”
คุณนายหลิวยื่นมือออกมาและเขย่าต่อหน้าต่อตาของหร่วนซือซือ จากนั้นเธอก็ตอบสนองและรีบหันหน้าไปมองเธอ “ไม่ … ไม่มีอะไร แค่เหนื่อยนิดหน่อย”
คุณนายหลิวได้ยินคำพูดนั้นและเหลือบมองในเวลานั้น “ดูซิ ยังมีซุปซี่โครงอยู่ในหม้อนี้! ทำไมคุณลืมไป วันนี้คุณและลูกหลานของฉัน ต้องอยู่และลองฝีมือของฉัน!”
หัวใจของหร่วนซือซืออบอุ่นและยิ้มให้เธอ “โอเค”
หลายปีผ่านไปเธอก็อยากจะนึกถึงรสชาติการทำอาหารของแม่
คุณนายหลิวรีบเข้าไปในครัวและเริ่มยุ่ง ในขณะที่อีกด้านหนึ่งศาสตราจารย์หร่วน เซนเซนและซาซากำลังสนุกสนาน เด็กน้อยวัยซนกับคนตัวเล็กแสนซนสองคน บรรยากาศก็คึกคักและมีชีวิตชีวา
หร่วนซือซือยืนอยู่ข้างๆมองไปที่พวกเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่โค้งงอริมฝีปากของเธอ ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอก็สั่นเธอฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาดู เมื่อเห็นคำพูดที่ปรากฏบนหน้าจอ ทันใดนั้นเธอก็กลายเป็นคนจริงจัง
เธอลุกขึ้นและเดินไปด้านข้างกดปุ่มรับสาย “เฮ้ พี่ฉี มีอะไรหรอ?”
พี่ฉีเป็นตัวแทนของเธอ เขากำลังช่วยติดต่อประสานงานและจับคู่ธุรกิจในประเทศ
เมื่อสามปีก่อน หร่วนซือซือมีความตั้งใจที่จะโพสต์รูปทารกบนแพลตฟอร์มต่างประเทศที่จู่ๆก็เป็นที่นิยม หลังจากนั้นก็มีแฟน ๆ กลุ่มหนึ่งเธอยืนยันที่จะบันทึกชีวิตประจำวันของเซนเซนและซาซา ต่อมาเธอก็ถูกพบเห็น โดยผู้คนจาก บริษัทของพี่ฉี เธอได้รับเชิญให้ถ่ายภาพกลุ่มทารกมังกรและนกฟีนิกซ์ซึ่งกลายเป็นที่นิยมอย่างไม่คาดคิดบนอินเทอร์เน็ต ตั้งแต่นั้นมาโฆษณาสำหรับเด็กจำนวนมากก็เข้ามาหาเธอ
แต่เธอไม่อยากปล่อยให้เด็กน้อยทั้งสองติดต่อกันในเชิงพาณิชย์เร็วเกินไป เธอจะเลือกกิจกรรมดีๆบางอย่างเพื่อพาพวกเขาไปร่วมงานเท่านั้นและเธอก็จะทำหน้าที่เป็นกล้องถ่ายรูปเพื่อถ่ายภาพพวกเขาหรืออะไรบางอย่างด้วย
นอกจากนี้เธอยังทำงานเป็นผู้กำกับเล็ก ๆ ของ บริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์ในสหรัฐอเมริกาและสร้างภาพยนตร์หลายเรื่องที่ประสบความสำเร็จและรายได้ของเธอก็ไม่เลว
กลับมาที่เจียงโจวครั้งนี้ หนึ่งเป็นเพราะเธอกำลังจะเข้าร่วมพิธีมอบรางวัลและอีกอย่างหนึ่งคือพาหนูน้อยสองคนเข้าร่วมในการถ่ายทำธีมเกี่ยวกับการคุ้มครองสัตว์ป่า
อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ พี่ฉีถามว่า “ซือซือ สิ่งที่ฉันบอกคุณครั้งล่าสุด คุณคิดยังเกี่ยวกับมัน?”
หัวใจของหร่วนซือซือจมลงเมื่อได้ยินคำนั้นเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันคิดว่า ตอนนี้ชีวิตของเราค่อนข้างดีและฉันแค่อยากเป็นคนธรรมดาและไม่อยากเข้าสู่แวดวงบันเทิง”
เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ พี่ฉีก็ดูร้อนในใจ “ซือซือ ฉันบอกคุณมากแล้ว ทำไมคุณไม่เข้าใจด้วยสภาพปัจจุบันและความสำเร็จของคุณ คุณสามารถเป็นที่ยอมรับได้! ในเวลานั้น จะมีค่าตอบแทนเป็นล้านและจะมีโฆษณาไม่สิ้นสุด แม้ว่าคุณจะออกจากแวดวงในภายหลัง … ”
ก่อนที่พี่ฉีจะพูดจบ หร่วนซือซือ หายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดแทรกขึ้น“ โอเค พี่ฉี ฉันมีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ”
เธอต้องการใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายเล็ก ๆ น้อย ๆ การถ่ายภาพเซนเซนและซาซา คือการบันทึกวิถีการเติบโตของพวกเขา เธอกำกับหนังสั้นเพราะความหลงใหลเธอพอใจกับทุกสิ่งที่มีในตอนนี้
“นั่นสินะ ซือซือ ตอนนี้อยู่ที่เจียงโจว มี บริษัท ที่ต้องการเซ็นสัญญากับคุณ คุณรู้หรือไม่ว่าเป็น บริษัทไหน เป็นสื่อบันเทิงระดับดาราที่เจียงฮ้วนเฉินนักแสดงชั้นนำอยู่!”
หร่วนซือซือสะดุ้งเมื่อเธอได้ยินชื่อที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็โค้งริมฝีปากและยิ้ม
เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับเจียงฮ้วนเฉิน ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา เขาได้ก้าวข้ามจากการเป็นดาราชายที่มีชื่อเสียงโด่งดังมาเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงอันดับต้น ๆ เขาได้นำผลงานดีๆมากมายมาสู่ผู้ชมในภาพยนตร์ที่เขามีส่วนร่วมในอดีต สองปีที่ผ่านมาได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีกระแสดังกล่าวได้กลายเป็นบรรทัดแรกของแวดวงบันเทิงที่เหมาะสม
เมื่อได้ยิน พี่ฉีคุยโทรศัพท์ไม่รู้จบว่านักแสดงยอดนิยมอันดับหนึ่งเก่งขนาดนี้ เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ ว่า “พี่ฉี ฉันไม่ต้องการมันจริงๆ ขอบคุณ”
ขณะที่เธอพูดเธอหันกลับไปและมองย้อนกลับไปในเวลาที่เห็นคุณนายหลิวออกมาจากครัวพร้อมกับหม้อซุป รอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอทำให้ลึกลงไปอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันอยากอยู่กับครอบครัวต่อไป แค่นั้นแหละที่ฉันต้องการ”
หลังจากพูดโดยไม่รอให้พี่ฉีพูดอะไรเธอก็วางสายทันที
หลังจากประสบกับความสูญเสีย เธอเข้าใจแล้วว่าอะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอ
ความรักของครอบครัว เป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถหาได้ในชีวิต
