ดั่งรักบันดาล – บทที่ 389 ตีงูต้องตีเจ็ดนิ้ว

“ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างเลือดจริงกับพลาสมาคือกลิ่นเลือดมีกลิ่นที่รุนแรง

เมื่อได้ฟังวิทยาศาสตร์ในมุมมองของอวี้อี่มั่ว หร่วนซือซือก็กลายเป็นคนรู้แจ้งโดยไม่รู้ตัว ในขณะนี้ชายที่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมนั้นก็กระโดดออกมา เขาสวมชุดสีขาวมีผมยาวสีเข้มพาดอยู่ตรงหน้าเขาและอีกสองคน มีตาแดงอยู่ข้างหลัง

ทันใดนั้นเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าหร่วนซือซือทำให้เธอกลัวด้วยเสียงกรีดร้อง “อ๊า!” และซ่อนตัวจากด้านข้าง

ทันใดนั้นเธอก็กระแทกเข้าที่หน้าอกอย่างแรงราวกับแมลงวันไร้หัว เธอตัวสั่นด้วยความตกใจและก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นเธอก็ยื่นแขนออกไปโดยไม่รู้ตัวแล้วกอดชายคนนั้น

“อ๊ะ! อย่ามาเลย อย่ามา!”

“…”

หร่วนซือซือกรีดร้องด้วยความตกใจ หัวใจ “เต้นรัว” บนผนังหน้าอกจับมือของบุคคลนั้นไว้แน่นและไม่ยอมปล่อย

ทันใดนั้นแขนที่แรงก็โอบกอดเธอและตบหลังเธอด้วยความสบายใจ

“โอเค ไม่เป็นไร”

น้ำเสียงของอวี้อี่มั่วหนักขึ้นและอ่อนโยนลงมากและเสียงของเขาก็ต่ำลงและหนักดังนั้นหร่วนซือซือจึงอดไม่ได้ที่จะเกร็ง

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและมองไปและเมื่อเธอเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของอวี้อี่มั่วใกล้ๆ มีเลือดทั่วร่างกายของเธอก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่งในขณะนั้น

หลังจาก “หวาดกลัว” ความกระตือรือร้นก็ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ ทำให้เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

อวี้อี่มั่วลดสายตาลงมองไปที่การแสดงออกที่เฉื่อยชาของเธอและโค้งงอที่มุมริมฝีปากของเธอโดยไม่รู้ตัว “ผีกลัวคุณไปหมดแล้ว ทำไมคุณไม่ปล่อยไปล่ะ?”

จู่ๆหร่วนซือซือก็มีสติขึ้นปล่อยมืออย่างรวดเร็วผลักเขาออกไปและก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว

“แม่ มีอะไรกัน”

“แม่”

เมื่อได้ยินเสียงของเด็กน้อยทั้งสอง หร่วนซือซือก็สงบขึ้นและยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อจับพวกเขาทั้งสองและเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่ว แก้มของเธอก็แดงทั้งสองข้าง

“สบายมาด ไปเถอะ”

หร่วนซือซือกัดฟันของเขาและมีสติมากขึ้น เธอพาเด็กน้อยทั้งสองเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

หลังจากเดินไปได้ไม่ไกลหัวใจของเธอก็เต้นแรง แต่ไม่ใช่เพราะความกลัว

ในหูดูเหมือนเสียงหัวเราะเบาๆของชายคนนั้นอยู่ตลอดเวลา“ ไม่ปล่อย?”

“ไม่ปล่อย?”

“…”

ยิ่งฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แก้มของหร่วนซือซือก็เริ่มแดงขึ้นและเธอก็เร่งฝีเท้าโดยไม่รู้ตัวและต้องการออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด

ในที่สุดหลังจากเดินไปรอบๆในบ้านผีสิงพวกเขาก็เดินออกไป หร่วนซือซือดึงเซินเซินและซาซาออกจากกันและทิ้งระยะห่างกับอวี้อี่มั่ว

อวี้อี่มั่วก้มศีรษะลงมองพวกเขาแล้วถามว่า “เซินเซินซาซา คุณอยากเล่นอะไรอีก?”

“ฉันยังอยากนั่งรถไฟเหาะ”

หร่วนซือซือกัดฟันของเขาและขัดจังหวะเซินเซิน “หยุดเล่น มันสายแล้ว เราควรกลับ”

ทันใดนั้นความผิดหวังเล็กน้อยก็ส่งผ่านใบหน้าของเซินเซิน

เมื่อเห็นสิ่งนี้หร่วนซือซือรู้สึกทนไม่ได้มาก แต่เมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เย่หว่านเอ๋อพูดในวันนี้ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่วและพูดทีละคำว่า “อวี้อี่มั่ว เราดีไปกว่านี้ไม่ได้ ในอนาคตไว้เจอกันใหม่ และหลังจากนั้นพวกเขาทั้งหมดเป็นคนมีครอบครัวแล้ว ฉันเกรงว่าจะทำให้เกิดปัญหาโดยไม่จำเป็น”

มีบางอย่างในคำพูดของหร่วนซือซือแม้ว่ามันจะไม่ตรงไปตรงมา แต่อวี้อี่มั่วก็ยังรู้สึกได้ถึงบางสิ่ง

เขาขยับริมฝีปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นหร่วนซือซือดึงเซินเซินและซาซาไว้แน่นเธอหันหลังกลับและเดินจากไป

เซินเซินและซาซายังคงลังเลเล็กน้อยหันหน้าไปมองเขาดวงตาคู่เล็กของพวกเขาดูน่าเวทนา

ในทันใดหัวใจของเขาดูเหมือนจะถูกจับด้วยมือใหญ่ที่มองไม่เห็นและเขาหายใจไม่ออก

ด้วยเหตุผลบางอย่างทุกครั้งที่เขาเห็นหร่วนซือซือหันกลับมาอย่างแน่วแน่และจากไปเขารู้สึกไม่สบายตัวและหดหู่ในใจ

เมื่อเห็นพวกเขาเดินออกไปอย่างช้าๆเขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาตู้เยี่ย

“วันนี้มีเรื่องที่ฉันไม่รู้ เกิดขึ้นในพื้นที่ถ่ายทำหรือไม่?”

ไม่เช่นนั้นท่าทีของหร่วนซือซือจะละเอียดรอบคอบและแน่วแน่ได้อย่างไร?

ตู้เยี่ยลังเลอยู่สองวินาทีแล้วพูดว่า “วันนี้คุณเย่หว่านเอ๋อไปที่กองถ่าย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ดวงตาที่มืดมนและหนักหน่วงของอวี้อี่มั่วก็กระพริบพร้อมกับความเย็นชาเล็กน้อย

เย่หว่านเอ๋อ? เธอจะไปที่กองถ่ายได้อย่างไร?

เป็นไปได้ไหมที่หร่วนซือซือตั้งใจมาที่นี่

ทันใดนั้นหัวใจของอวี้อี่มั่วก็เกิดความวิตกกังวลขึ้น ทันใดนั้นตู้เยี่ยที่อยู่ข้างๆเขาก็ถามว่า “คุณอวี้อี่มั่วคุณต้องการอะไร?”

ก่อนที่เขาจะพูดจบอวี้อี่มั่วกล่าวว่า “ไม่ฉันรู้ เขาคิดอะไรอยู่ในใจ”

ตู้เยี่ยพยักหน้าทันทีที่ได้ยิน

อวี้อี่มั่วยืนอยู่ตรงนั้นไม่เคลื่อนไหว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คืนนี้ไปที่คฤหาสน์เฟิงหนาน”

ในเวลาเดียวกันคฤหาสน์ที่เฟิงหนาน

เย่หว่านเอ๋อนั่งลงบนโซฟาและสะบัดเล็บของเธอที่เธอเพิ่งทำ ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฮั่วชวนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ “มีเรื่องอะไร ทำไมต้องมาเจอให้เห็นหน้าถึงจะคุยกันได้?”

ทันทีที่ฮั่วชวนก้มศีรษะลงผมม้ายาวของเขาก็เหี่ยวเฉาเพียงแค่ปกปิดรอยแผลเป็นที่มุมคิ้วของเขา

“คุณนายอวี้ในตอนบ่ายคุณไปทำทรีทเมนท์ความงาม หลังจากออกมาจากซาฟารีพาร์ค ตั้งแต่นั้นมาฉันเฝ้าติดตามหร่วนซือซือเวลาประมาณห้าโมงเย็นเธอกับอวี้อี่มั่วได้พบกันและไปที่ฮวนเล่อกู่ใกล้ๆ”

“อะไร!”

เย่หว่านเอ๋อตกใจและยืดตัวตรงดวงตาของเธอเบิกกว้าง

เมื่อเธอรีบไปที่ซาฟารีพาร์คในบ่ายวันนี้ เธอก็ไม่เห็นอวี้อี่มั่ว ผู้กำกับกาวยังบอกอีกว่าอวี้อี่มั่วไม่ได้อยู่ที่นั่นมาหลายวันแล้ว ดังนั้นเขาจึงไปทันทีที่เธอออกไป!

ฮั่วชวนหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาเรียกดูรูปถ่ายและส่งให้เย่หว่านเอ๋อ

ในภาพอวี้อี่มั่วและหร่วนซือซือนำเซินเซินและซาซาเข้าแถวหน้าบ้านผีสิง พวกเขายืนอยู่ด้วยกันเหมือนครอบครัวสี่คน!

ทันใดนั้นแรงกดดันในหัวใจของเย่หว่านเอ๋อก็ไม่สามารถระงับได้อีกต่อไป

เธอยังจำได้ดีว่าในช่วงบ่ายหร่วนซือซือ พูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่าเธอจะรักษาระยะห่างจากอวี้อี่มั่ว แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะยังคงได้พบกันทันทีที่เธอจากไป!

หร่วนซือซือคนนี้คิดจริงๆว่า เขาจะไม่ทำอะไรกับเธอ!

เย่หว่านเอ๋อกัดฟันด้วยความเกลียดชัง มือของเธอแน่น เล็บของเธอฝังอยู่ในฝ่ามือของเธอโดยไม่รู้ตัว “ดูเหมือนว่าฉันไม่จำเป็นต้องแสดงความเมตตาต่อเธออีกต่อไป!”

ในขณะที่เธอพูดเธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่ฮั่วชวน ดวงตาสวยคู่หนึ่งเป็นประกายด้วยแสงเย็นที่แผดเผา “ฮั่วชวน คุณพูดอะไร?!”

ดวงตาของฮั่วชวนมืดลง เมื่อเขาได้ยินคำพูดและด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ตีงูต้องตีเจ็ดนิ้ว สำหรับผู้หญิงแบบนี้ ต้องทำให้เขากลัวที่จะไม่กลับมา นี่คือสิ่งพื้นฐานของการจัดการ”

เย่หว่านเอ๋อได้ยินคำนั้นและพยักหน้าเห็นด้วยทันที “คุณพูดถูก แต่เจ็ดนิ้วของเย่หว่านเอ๋อคืออะไรละ?”

ฮั่วชวนหยุดชั่วคราวและพูดอย่างเศร้าโศก “เจ็ดนิ้วของเธอ ก็คือลูกของเธอเอง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ดวงตาของเย่หว่านเอ๋อก็เป็นประกายและหลังจากนั้นไม่นานเธอก็พยักหน้าอย่างแน่วแน่ “ถูกต้อง!”

เมื่อเธอไปที่กองถ่ายในบ่ายวันนี้ เธอจะได้เห็นว่าเธอรู้สึกประหม่าแค่ไหนกับลูกๆ ของเธอ ยิ่งไปกว่านั้นเด็กสองคนนี้เป็นตัวอันตรายของเธอและอวี้อี่มั่วแม้ว่าเธอจะไม่ได้เริ่มในตอนนี้ แต่วันหนึ่งเธอก็จะมีจากการลงมือทำ

จะใช้โอกาสนี้เพื่อให้หร่วนซือซือเรียนรู้เรื่องความเจ็บปวด!

หลังจากตัดสินใจแล้วดวงตาของเย่หว่านเอ๋อก็เปล่งประกายด้วยความเย็นชาที่มองไม่เห็น “ฮั่วชวน เรื่องนี้ฝากไว้กับคุณ คุณต้องไปด้วยตัวเอง”

ฮั่วชวนพยักหน้าทันที “ตกลง”