คำพูดจากหัวหน้าหลิวเตือนทุกคนในทันทีว่า หลังจากอากาศเงียบลงไม่กี่วินาที ฮวาฮวาก็ยกมือขึ้นแล้วจับหัวเธอว่า “ยังไงก็ตาม ผู้กำกับกาวขอให้ฉันถ่ายทำไฮไลท์ที่ฉันถ่ายทำได้ในทีมงาน ฉันจำได้ ดูเหมือนว่าจะถ่ายคนงานชั่วคราว!”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เปิดวิดีโอออกมาและเริ่มมองมัน
หร่วนซือซือกำลังดูอยู่โดยไม่รู้ตัว
ตอนนี้ความหวังทั้งหมดของเธอถูกตรึงไว้ที่สิ่งนี้
ฮวาฮวาหันไปเป็นเวลานาน และทันใดนั้นก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “หัวหน้าหลิว นี่คือหลี่จุน!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หัวหน้าหลิวก็ก้าวไปข้างหน้าทันที เหลือบมองที่หน้าจอและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ดูเหมือนว่าจะเป็นเขา!”
หร่วนซือซือรีบดูวีดีโอในทันที ฮวาฮวากำลังหมุนวิดีโอด้วยโทรศัพท์มือถือของเธอ และมีร่างของชายคนหนึ่งที่ส่องแสงอยู่ข้างหลัง เขาสวมชุดสีน้ำเงินเข้มและหมวก เพียงแค่เดินออกไปจากกรงตรงนั้น!
สัญชาตญาณของผู้หญิงบอกเธอว่า ต้องเป็นผู้ชายคนนี้ที่ขยับมือและเท้าไปที่กรง!
เธอหยิบโทรศัพท์จากมือของฮวาฮวา มองไปที่มันมันอย่างอธิบายไม่ได้ว่าร่างที่กระพริบนั้นคุ้นเคยมาก ราวกับว่า เธอเคยเห็นมัน
เธอกัดฟันและเล่นมันกลับไปกลับมาหลายครั้ง และจ้องมองไปที่ร่างของชายคนนั้น แต่เธอก็ยังจำไม่ได้
เมื่อเธอต้องการที่จะยอมแพ้ ทันใดนั้นแสงก็สว่างวาบในความคิดของเธอ และภาพก็ปรากฏขึ้น
เมื่อห้าปีก่อนผู้ชายที่สั่งให้คนขับมอเตอร์ไซค์ชนเธอนั้นมีรูปร่างและท่าทางการเดินคล้ายกับคนนั้น
ฮั่วชวน!
ชื่อดังแวบเข้ามาในความคิดของเธอ ทันใดนั้นเธอก็หายใจเข้าลึกๆ ร่างกายของเธอดูเกร็ง และเธอไม่ได้เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน
ฮวาฮวาที่อยู่ด้านข้างตกใจเมื่อเธอเห็นสิ่งนี้ และรีบถามว่า “คุณซือซือ มีอะไรกันหรอ!”
หลังจากโทรหาเธอหลายครั้ง เธอก็มีปฏิกิริยาเล็กน้อย
หร่วนซือซือรู้สึกตัวแล้วส่ายหัวไปที่ฮวาฮวา แล้วพูดเบาๆว่า “ฉันสบายดี”
ขณะที่เธอพูด เธอเงยหน้าขึ้นมองอวี้อี่มั่วข้างๆเธอแม้ว่าจะอ่อนแอเล็กน้อย แต่น้ำเสียงของเธอก็จริงจังมาก “มากับฉัน”
ริมฝีปากของอวี้อี่มั่วกดเป็นเส้นตรง เมื่อเขาได้ยินคำนั้น แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร และก้าวตามเธอไป
ทั้งสองเดินออกไปข้างนอกทีละคน ในท้ายที่สุดหร่วนซือซือก็หยุดที่ปลายสุดของทางเดิน เธอหายใจเข้าลึกๆ และอารมณ์ทุกอย่างก็รวมกันอยู่ในใจพร้อมกับความรู้สึกที่หลากหลาย
หร่วนซือซือถามอย่างอดทน “มีอะไรเหรอ?”
หร่วนซือซือกัดฟัน และถอนความกล้าที่จะถามว่า “คุณจำ ฮั่วชวนได้ไหม”
เมื่อได้ยินชื่อนี้ ดวงตาของอวี้อี่มั่วก็เป็นประกาย พร้อมกับแสงสลัวที่มองไม่เห็น ในไม่ช้าเขาก็กลับมามีสติและพยักหน้าเล็กน้อย “จำไว้”
เขาจำชายที่ตัวเองถูกส่งเข้าคุกเมื่อห้าปีก่อนไม่ได้ได้อย่างไร
หร่วนซือซือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วยื่นให้เขา “นี่มันน่าจะเป็นเขา”
อวี้อี่มั่วหยิบโทรศัพท์เล่นวิดีโอดูมันไปมาหลายๆครั้งคิ้วของเขาต่ำลงเรื่อยๆ
หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่หร่วนซือซือ และพูดทีละคำว่า “ฮั่วชวนยังอยู่ในคุก มันจะไม่ใช่เขา”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นใบหน้าของหร่วนซือซือก็มืดลง และเธอมองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย และถามว่า “คุณรู้ได้อย่างไรว่าไม่ใช่เขา?”
วงกลมรอบดวงตาของผู้หญิงเป็นสีแดงยังคงมีน้ำตาบนใบหน้าของเธอ และการแสดงออกในดวงตาของเธอดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย อวี้อี่มั่วสามารถเห็นได้ ว่าเธอกำลังพยายามหาตัวฆาตกร
อย่างไรก็ตาม หากฆาตกรเตรียมการไว้ตั้งแต่แรก พวกเขาจะไม่สามารถรู้ได้ แม้ว่าพวกเขาจะนอนไม่หลับทั้งคืนก็ตาม
เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ อวี้อี่มั่วรู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อย อย่างอธิบายไม่ถูก
เขาไม่อยากเห็นเธอเหนื่อยแบบนี้ และเขาไม่อยากให้เธอทรมานตัวเองให้เหนื่อยล้า
เมื่อเห็นว่าอวี้อี่มั่วไม่ได้พูดมานาน หร่วนซือซือก็กัดฟันและพูดว่า “อวี้อี่มั่วคุณตอบฉัน คุณรู้ได้อย่างไรว่าไม่ใช่ฮั่วชวน”
คลื่นแห่งความผันผวนฉายผ่านดวงตาของอวี้อี่มั่วเขาหยุด และวางโทรศัพท์ทิ้งมองไปที่เธอแล้วพูดว่า “ตอนนี้คุณต้องพักผ่อนให้ดี”
ในขณะที่เขาพูด เขายื่นมือออกไปและจับข้อมือของเธอ
หร่วนซือซือตกใจ ราวกับว่าเขาถูกไฟฟ้าดูดและผลักมือของเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว และถอยหลังไปสองก้าวมองไปที่คนแปลกหน้า
“อวี้อี่มั่ว คุณจงใจแกล้งโง่ เพราะฮั่วชวนเป็นคนของเย่หว่านเอ๋อ และกลัวว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับเธอใช่ไหม อันที่จริงคุณมีความชัดเจนในใจใช่ไหม?”
อวี้อี่มั่วขมวดคิ้ว และพูดอย่างเคร่งขรึม “เรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับหว่านเอ๋อ?”
เมื่อเผชิญหน้ากับชายที่ฉายในวิดีโอ เขาไม่มีทางยืนยันตัวตนได้ในทันที ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงส่งคนไปตรวจสอบ แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะพบได้ในอีกสักครู่
และเธอก็เหนื่อยพอแล้ว สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดตอนนี้คือการพักผ่อน!
แต่หร่วนซือซือเข้าใจในอีกแง่หนึ่ง เธอส่ายหัวและพึมพำกับตัวเอง “คนในวิดีโอคือฮั่วชวน! เขาต้องถูกเย่หว่านเอ๋อหลอก!”
ในขณะที่เธอพูด เธอมองไปที่อวี้อี่มั่ว ดวงตาของเธอเป็นประกาย ด้วยความผิดหวัง “อวี้อี่มั่วแม้ว่าคุณจะไม่สนใจเรื่องนี้ก็ตาม ฉันจะตรวจสอบให้แน่นอน!”
หลังจากพูดแล้ว หร่วนซือซือก็หายใจเข้าลึกๆ ตัดสินใจหันกลับและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เพราะความกังวล และความวุ่นวายในการก้าวเดินของเธอเธอจึงลื่นล้มลงกับพื้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
ทันใดนั้น ก็มีอาการปวดตามร่างกาย และเธอก็ขมวดคิ้วเพราะความเจ็บปวด
เมื่อเห็นสิ่งนี้อวี้อี่มั่วก็ขมวดคิ้วแน่น เดินไปหาเธออย่างรวดเร็วเอนตัวไปรับเธอขึ้นมาจากพื้น
ในขณะที่เขายื่นมือออกไปหร่วนซือซือก็ยื่นมือออกมา และพูดไปอย่างกะทันหันด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “อย่าแตะต้องตัวฉัน!”
คำพูดของผู้หญิงคนนั้น เหมือนเข็มพิษที่แทงเข้าไปในหัวใจของอวี้อี่มั่วอย่างรวดเร็วเขาหยุด และกำลังจะพูดเมื่อเขาได้ยินเสียงผู้ชายที่กำลังวิตกกังวลอยู่ข้างๆเขา
“หร่วนซือซือ!”
ซ่งเย้อันก้าวไปข้างหน้า สายตาที่เฉียบคมของเขากวาดไปที่อวี้อี่มั่ว และก้าวไปข้างหน้าทันทีก้มตัวเพื่อกอดหร่วนซือซือขึ้นจากพื้น
หร่วนซือซือไม่ได้ผลักมือของเขาออกไป หรือเขาไม่ขัดขืนและแม้แต่คล้องคอของซ่งเย้อันอย่างเชื่อฟังและซบใบหน้าเล็กๆ ของเธอไว้ที่หน้าอกของชายคนนั้น
เธอเหมือนนกตัวน้อยที่หวาดกลัวจนตัวสั่น และตัวสั่นในอ้อมแขนของเขา แต่ซ่งเย้อันยังดูแลเธอในอ้อมแขนของเขาอย่างรอบคอบเพื่อป้องกันไม่ให้คนนอกสอดแนม
เมื่อนึกถึงฉากที่เธอปฏิเสธเขา ในตอนนี้หัวใจของอวี้อี่มั่วก็เต้นรัวเป็นสองเท่า
หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินหร่วนซือซือพูดด้วยเสียงที่ทุ้มลึก “เย้อัน พาฉันไป”
ซ่งเย้อันพยักหน้า “โอเค ไปกันเถอะ”
ในขณะที่เขาพูด เขาก้าวไปข้างหน้ากอดผู้หญิงไว้ในอ้อมแขน และเดินออกไปอย่างรวดเร็วเหลือเพียง อวี้อี่มั่วที่ยืนอยู่คนเดียว
ทันใดนั้น หัวใจของอวี้อี่มั่วก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวซึ่งไม่สามารถระงับได้
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่หร่วนซือซือกลายเป็นคนที่รบกวนอารมณ์ของเขาได้มากที่สุด
เมื่อเห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นความสงบ สติของเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เขาไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนก่อนที่เขาจะสงบลงอย่างช้าๆ เขาเรียกตู้เยี่ยและบอกอย่างเย็นชาว่า “คุณไปตรวจสอบก่อน ฮั่วชวนยังอยู่ในคุกหรือไม่ตอนนี้?”
แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าฮั่วชวนถูกตัดสินจำคุกห้าปี แต่ในเวลานี้เขายังไม่ได้รับการปล่อยตัว เขาจะออกมากระทำความผิดได้อย่างไร?
ก่อนที่ทุกอย่างจะชัดเจน เขาไม่ต้องการคาดเดาและตัดสินตามที่ต้องการ
สำหรับเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับเย่หว่านเอ๋อหรือไม่ เราต้องตรวจสอบก่อนที่จะพูดถึงเรื่องนี้!
