เมื่อเห็นซาซาบนเตียงค่อยๆกลับสู่ความสงบพร้อมกับน้ำตาที่ยังคงอยู่บนแก้มสีชมพูของเธอ และอารมณ์ของหร่วนซือซือก็ซับซ้อน
ในไม่ช้าความรู้สึกและความทุกข์ที่ซับซ้อนต่อซาซาก็กลายเป็นพลังที่ไม่ชัดเจน ซึ่งทำให้เธอปรารถนาที่จะจับฆาตกรที่อยู่เบื้องหลัง และขอความยุติธรรมให้กับซาซา
หร่วนซือซือกัดฟันและคิดอะไรบางอย่างได้ ในทันใดเธอยื่นมือออกไปหยิบผ้านวมให้กับซาซาจากนั้นก็หันกลับมา
ในขณะนั้นดวงตาของเธอมีความมุ่งมั่นและแข็งกร้าวมากขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองซ่งเย้อันที่ยืนอยู่ที่ประตูและหายใจเข้าลึกๆ “เย่อัน ฉันต้องการไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของคุณนายหลี่”
เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของเธอ ซ่งเย้อันก็ตกตะลึงเล็กน้อย ใบหน้าของเธอหยุดชะงักและในไม่ช้าเธอก็ถามด้วยความกังวล “ซือซือ คุณจริงจังไหม?”
เนื่องจากเป็นงานเลี้ยงวันเกิดของคุณนายหลี่ จากนั้นสมาชิกในตระกูลอวี้จะเข้าร่วมงาน มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะได้พบกับอวี้อี่มั่วและเย่หว่านเอ๋อและเขาก็กังวลมาก
หร่วนซือซือดูเหมือนจะเดาได้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไร เธอโค้งงอริมฝีปากมองเขาด้วยรอยยิ้มและพูดเบาๆ “ไม่ต้องกังวล ฉันมีความรู้สึกพอสมควร”
การเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดครั้งหนึ่งคือการได้พบกับคุณย่าของเธอและอีกอย่างคือเธอต้องการไปทดสอบเพื่อตรวจสอบเย่หว่านเอ๋อเพื่อดูว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้หรือไม่
ถ้ามี เธอจะไม่ทนอีกต่อไป!
ไม่กี่วันก่อนไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิด หร่วนซือซือได้รับโทรศัพท์จากคุณเจนนิเฟอร์แจ้งให้เธอไปที่สตูดิโอเพื่อดูตัวอย่างชุดใหม่ หร่วนซือซือเธอไม่มีงานและเธอก็รีบไป
เมื่อฉันมาถึงสตูดิโอและเห็นเสื้อผ้าชุดใหม่ของคุณเจนนิเฟอร์เพียงไม่กี่ชิ้น หร่วนซือซือก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ สิ่งนี้โดดเด่นกว่าเสื้อผ้าที่เธอเห็นมาก่อน การออกแบบที่ผิดปกติถูกนำมาใช้มากกว่าการตัดเย็บและการออกแบบมีเอกลักษณ์ทำให้ดวงตาของผู้คนสดใส
หร่วนซือซือถอนหายใจขณะเดิน “ ซีรีส์ชิงมู่ ก่อนหน้านี้แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง”
คุณเจนนิเฟอร์พยักหน้าและพูดเบาๆว่า “ใช่ ผู้ชื่นชมสไตล์ของอาโอกิ ก่อนหน้านี้คือประชาชนทั่วไป สิ่งเหล่านี้อยู่ระหว่างรูปแบบการแสดงกับสไตล์ธรรมดา พวกเขาสะดุดตาพอสมควรแต่ไม่เกินจริงเกินไป”
หร่วนซือซือพยักหน้า ดวงตาของเธอส่องแสงเป็นประกายเมื่อมองไปที่ตัวอย่าง
“ลองตัวนั้นสิ”
คุณเจนนิเฟอร์วางนิ้วบนชุดเดรสสีขาวซึ่งดูธรรมดาเมื่อมองแวบแรก แต่ปลายแขนเสื้อได้รับการออกแบบให้เป็นแขนพองของมีเอวที่บางมากและมีแถบจีบอยู่ข้างใต้
หร่วนซือซืออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองชุดนี้หลายครั้ง แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ลองชุดแรกและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
เมื่อผู้ช่วยเสี่ยวซินถอดเสื้อผ้า หร่วนซือซือก็พบว่าด้านหลังของกระโปรงกลวงออกไปหมดและริบบิ้นที่ทับซ้อนกันถูกพันกันและเผยให้เห็นเอวที่เรียวที่สุด
หร่วนซือซือสะดุ้งตื่นดวงตาของเธอเบิกกว้าง เธอไม่คาดคิดว่าด้านหลังของเธอจะมีดีไซน์เช่นนี้ จากด้านหน้ามันดูบริสุทธิ์ราวกับน้ำและสง่างามราวกับดอกเบญจมาศ แต่ด้านหลังมันกลับดุร้ายบริสุทธิ์และหื่นกระหาย ทำให้คนอยากหยุดมอง
“นี้”
คุณเจนนิเฟอร์เลิกคิ้วแล้วยิ้ม “รับไม่ได้เหรอ?”
เธอก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รอช้ามองไปที่หร่วนซือซือและพูดต่อ “นี่คือชุดที่สำคัญที่สุด คุณแน่ใจหรือว่าไม่ต้องการลอง?”
วิสัยทัศน์ของคุณเจนนิเฟอร์เธอเชื่อมโยงธรรมชาติ แต่ตอนนี้เธอเป็นแม่ของลูกสองคนแล้ว และอาจไม่เหมาะสมที่จะแต่งตัวแบบนี้
“ลองเร็วๆ ไม่ต้องกังวล คุณจะไม่เสียใจ!”
คุณเจนนิเฟอร์กล่าวยืนยันครึ่งดึงครึ่งผลักเธอเข้าไปในห้องลองเสื้อ
หร่วนซือซือปิดประตูห้องลองมองไปที่กระโปรงและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว
มันสวยงามเกินบรรยายราวกับแสงจันทร์ที่ขาวโพลนและไร้ที่ติซึ่ง ทำให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาไปได้
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึกๆกัดฟันถอดเสื้อผ้าและใส่กระโปรง
ขนาดเหมาะสมอย่างยิ่งและพอดีกับรอบเอวของเธออย่างสมบูรณ์แบบราวกับว่ามันถูกออกแบบมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ
ดูเหมือนว่าคุณเจนนิเฟอร์มองเธอและได้คำนวณขนาดของเธอแล้ว
สายรัดที่ด้านหลังต้องมาจากด้านหลังดังนั้นหร่วนซือซือจึงไม่สามารถรัดแบ็คแฮนด์ได้เธอจึงต้องขอความช่วยเหลือ
ผู้ช่วยเสี่ยวซินอยู่ข้างนอกกำลังจะเข้ามา แล้วเสียงของเจนนิเฟอร์ก็ดังขึ้นเธอก็เปิดประตูและก้าวเข้าไป
เธอเดินไปข้างหลังหร่วนซือซือกระชับสายรัดด้านหลังอย่างเรียบร้อยและผูกเข้ากับสายซึ่งอยู่ระหว่างเอวของเธอ
คุณเจนนิเฟอร์ก้าวถอยหลังพร้อมกับมองหน้าเธออย่างพึงพอใจ “ออกมา”
หร่วนซือซือออกมาจากห้องลองเสื้อผ้า เธออยู่หน้ากระจกบานใหญ่แสงจ้าส่องมาที่ตัวของเธอ ทำให้ผิวของเธอขาวราวกับหิมะผมสีดำและปากสีแดงสวมชุดสีขาวและเธอก็สวยราวกับภาพสีน้ำมัน
หร่วนซือซือไม่คาดคิดว่าชุดนี้จะเหมาะกับเธอขนาดนี้ เธอหายใจเข้าลึกๆรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
ผู้ช่วยเสี่ยวซินที่อยู่ข้างๆเขาตกตะลึงและหลังจากหยุดไปนานเขาก็ตระหนักและมองไปที่คุณเจนนิเฟอร์ด้วยความตื่นเต้น “คุณเจนนิเฟอร์ เธอให้ความรู้สึกที่คุณพูดตอนออกแบบเสื้อผ้าจริงๆ!”
คุณเจนนิเฟอร์โค้งริมฝีปากของเธอและยิ้มอย่างชื่นชมในดวงตาของเธอ “อืม สายตาของฉันถูกต้องแน่นอน”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงมองไปที่หร่วนซือซือ “คุณพอใจไหม?”
หร่วนซือซือไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของเขาได้ “มันสวยงามดูเหมือนว่าฉันไม่เคยสวยเท่านี้มาก่อน”
ทันทีที่เธอพูดสิ่งนี้คุณเจนนิเฟอร์และผู้ช่วยเสี่ยวซินต่างก็หัวเราะและบรรยากาศในสตูดิโอก็ร่าเริง
ตลอดบ่าย หร่วนซือซือกำลังลองเสื้อผ้าตัวอย่างทั้งหมดถูกลองอีกครั้งยกเว้นปัญหาเล็กๆน้อยๆ เสื้อผ้าแต่ละชิ้นดูเหมือนจะมีจิตวิญญาณและข้อดีของตัวเอง
เมื่องานจบลงเจนนิเฟอร์บอกกับหร่วนซือซือว่า “วันนี้งานของคุณใกล้เสร็จแล้ว ผู้ช่วยเสี่ยวซินเขียนคำถามเกี่ยวกับเสื้อผ้าแต่ละชิ้น ฉันทำให้มันสมบูรณ์แบบทีละชิ้นหลังจากสรุปเสร็จฉันก็เริ่มถ่ายทำและแสดง”
“มันดี”
หร่วนซือซือยิ้มเก็บของและเตรียมเดินทางกลับ แต่เธอเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจสายตาของเขาจ้องอยู่บนกระโปรงสีขาวและไม่สามารถขยับออกไปได้อีกต่อไป
ชื่อของซิ่นนี้เรียกว่า “หว่านเยี่ย”
คุณเจนนิเฟอร์ยิ้มและถามว่า “ทำไมถึงอยากเอาออกไป”
หร่วนซือซือยิ้มเล็กน้อยหยุดชั่วคราวและคิดบางอย่างขึ้นมา “คุณเจนนิเฟอร์ ฉันต้องการขอความช่วยเหลือจากคุณ”
สิบนาทีต่อมาหร่วนซือซือออกจากสตูดิโอของคุณเจนิเฟอร์และขับรถตรงไปที่โรงพยาบาล
เมื่อเร็วๆนี้ศาสตราจารย์หร่วนและคุณนายหลิวพาเซินเซินไปโรงพยาบาลทุกวันและพวกเขาแทบไม่ได้อยู่ในวอร์ด ตั้งแต่ซาซาได้พบกับอวี้อี่มั่ว อาการของเธอก็ดีขึ้นเล็กน้อยและแม้แต่แพทย์ยังบอกว่าเธอสภาพดีขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อเห็นว่าซาซาค่อยๆกลับมาเป็นปกติบาดแผลที่มือของเธอก็เกรอะกรังเช่นกัน หัวใจที่ห้อยอยู่บนตัวเธอก็ค่อยๆปล่อยไป
แต่ถึงแม้ว่าซาซาจะกลับมาใช้ชีวิตตามปกติ แต่ไม่สามารถจับฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังได้ เธอก็ยังไม่สามารถผ่านอุปสรรคในใจของเธอได้
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลหร่วนซือซือก็ผลักเพื่อเปิดประตูวอร์ดและสิ่งที่ได้รับการต้อนรับคือกองกล่องของขวัญสุดหรูกองอยู่ที่ประตู เธอสะดุ้งเล็กน้อยคิดว่าเข้าห้องผิด แต่เมื่อเห็นซาซาบนเตียงเธอยิ่งอึ้ง
หร่วนซือซือก้าวไปข้างหน้ามองไปที่คุณนายหลิวซึ่งกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงในโรงพยาบาลและกำลังปอกส้มให้ซาซาแล้วรีบถามว่า “แม่ สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?”
กล่องของขวัญผลไม้ที่สวยงามทุกชนิดรวมทั้งผลิตภัณฑ์โภชนาการสำหรับเด็กเพียงแค่ดูที่บรรจุภัณฑ์ด้านนอกเป็นผลิตภัณฑ์ระดับไฮเอนด์
คุณนายหลิวตอบเบาๆหลังจากได้ยินคำว่า “ทั้งหมดนี้มาจากเสี่ยวอวี้”
เสี่ยวอวี้?
หร่วนซือซือสะดุ้งและใบหน้าหล่อเหลาฉายแววในความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว
คิดไม่ถึงว่าจะเป็นอวี้อี่มั่ว?
