หร่วนซือซือคิ้วขมวดมองไปที่คุณนายหลิว แล้วถามว่า “อวี้อี่มั่ว?”
คุณนายหลิวดูเป็นปกติพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่คือเขา ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะคิดถึงความรู้สึกเก่า ๆ และเป็นห่วงเด็ก ๆ ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หัวใจของหร่วนซือซือก็จมลง
เพราะตั้งแต่แรกเธอได้ปกปิด คุณนายหลิว และ ศาสตราจารย์หร่วน ทำให้พวกเขาคิดว่าเซนเซน และซาซา เป็นลูกของเธอกับซ่งเย้อัน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่า อวี้อี่มั่ว อันตรายแค่ไหน
หร่วนซือซือก้าวไปข้างหน้าด้วยความกังวลและถามว่า “เขาจะมาทำไม?”
ซาซานั่งอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลถือส้มลูกโตและแทะและพูดอย่างคลุมเครือ “ลุงหล่อบอกว่าคิดถึงฉัน จึงมาหาฉัน … ”
หร่วนซือซือขมวดคิ้วแน่นมองไปที่กล่องของขวัญที่กองอยู่ข้างๆเขาและรู้สึกไม่สบายใจ
ไม่มีอะไรจะแสดงความสุภาพ ต้องมีปัญหา
ครั้งที่แล้วเธอเตือนอวี้อี่มั่วอย่างชัดเจนว่า ให้เขาอยู่ห่างจากเธอและเซนเซนซาซา แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ทักทายและตรงเข้ามาเพื่อให้สิ่งต่างๆมากมายเธอกล้ายอมรับได้อย่างไร?
หร่วนซือซือกัดริมฝีปากของเธอมองไปทีคุณนายหลิวอย่างรวดเร็วและถามว่า “แม่ เขาออกไปนานแค่ไหนแล้ว?”
“ประมาณยี่สิบนาทีแช้ว เขาบอกว่าเขามาตรวจดูร่างกายของซาซา”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หร่วนซือซือก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ รีบหันหลังเดินออกจากวอร์ดอย่างรวดเร็ว หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรออกไปยังอวี้อี่มั่ว
เธอเดินออกไปอย่างรวดเร็วไปตามทางเดินผ่านแผนกผู้ป่วยในและมาถึงสำนักงานตรวจ
ในเวลานี้มีคนรับสายในที่สุดและเสียงทุ้มของชายคนนั้นก็ดังขึ้น “สวัสดี?”
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ “ของที่ให้มาหมายความว่ายังไง?”
อีกด้านหนึ่ง อวี้อี่มั่วหยุดชั่วคราวและพูดด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน “ฉันแค่คิดว่าไม่ควรจะมามือเปล่า”
ทันใดนั้น หร่วนซือซือก็หยุดพูด
เธอรู้สึกรำคาญเล็กน้อยเธอกัดฟันใบหน้าของเธอเกือบเขียว
ในขณะนี้เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นที่ปลายอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ “หากคุณอยากจะพูดอะไร ความาพูดต่อหน้าฉัน”
หร่วนซือซือตกตะลึงและหันหน้าไปด้วยความสับสน จากนั้นเธอก็เห็นร่างสูงยืนอยู่ข้างหลังเธอไม่ไกลชายคนนั้นยิ้มและเมื่อเธอพบเธอ เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกไปจากมือของเธออย่างไม่เร่งรีบลุกขึ้นยืน
เขา … เจอเธอเมื่อไหร่?
ก่อนที่ หร่วนซือซือจะเข้าใจ ชายคนนั้นก็ก้าวมาหาเธอแล้วหยุดตรงหน้าเธอ เลิกคิ้วแล้วถามว่า “คุยมาเถอะ ฉันฟังอยู่”
หัวใจของหร่วนซือซือ บีบรัดและไม่สามารถพูดคำโกรธต่างๆที่พุ่งเข้ามาในลำคอของเธอในตอนนี้ได้เธอหายใจเข้าลึก ๆ ถอยออกไปครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวและกลั้นมันไว้เป็นเวลานานก่อนที่จะพูดในที่สุด “กล่องของขวัญพวกนั้นเท่าไหร่? ฉันจะจ่ายให้”
อวี้อี่มั่วได้ยินเช่นนั้น ผิวของเขาก็เย็นลงเล็กน้อยเมื่อมองด้วยตาเปล่าเขาหยุดชั่วคราวและพูดอย่างเย็นชาว่า “สิ่งที่ฉันให้กับซาซานั้นไม่มีราคาหรอก”
ในขณะที่เขาพูดเขายื่นมือออกไปจับข้อมือของเธอแล้วดึงเธอไปด้านข้าง
หร่วนซือซือมองอย่างตกตะลึงก่อนที่เขาจะตอบสนองเธอก็ถูกเขาดึงออกไปเธอรีบเอามือออกจากเขา “คุณคิดจะทำอะไรอยู่?”
ตอนนี้มันอยู่ตรงกลางห้องโถงมีผู้คนกำลังเดินไปมาพูดได้ว่าที่นี่มีคนน้อยกว่ามากและเงียบกว่ามาก
สีหน้าของอวี้อี่มั่วกลายเป็นจริงจังและเขาพูดเบา ๆ ว่า “คุณจะไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่าหรือไม่?”
หร่วนซือซือขมวดคิ้วและถามกลับหลังจากผ่านไปครึ่งวินาที “ไม่ได้เหรอ?”
อวี้อี่มั่วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ถ้าคุณแค่อยากจะฉลองให้ย่า คุณก็ไปได้ แต่ถ้าคุณมีความคิดอื่นก็อย่าไป”
คำพูดเหล่านี้เข้าหูของหร่วนซือซืออย่างรุนแรงอย่างอธิบายไม่ได้
ใบหน้าของเธอจมลงและเธอมองไปที่อวี้อี่มั่วด้วยความจริงจังและถามว่า “คุณหมายความว่าอย่างไร?”
มีคลื่นความผันผวนในดวงตาของอวี้อี่มั่ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ฉันหมายความว่ายังไง ไม่ชัดเจนเหรอ?”
เขารู้จักเธอดีเกินไปและเขาจะเดาไม่ได้อย่างไรว่าเธอไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่าไม่ใช่แค่เพื่อคุณย่าเท่านั้น
เหตุผลที่ฉันต้องการหยุดเธอคือเพื่อย่าและเพื่อปกป้องเธอ
เขากำลังส่งคนไปตรวจสอบสิ่งเหล่านั้น หากหร่วนซือซือสร้างปัญหาสิ่งต่างๆจะยากขึ้นนอกจากนี้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับงานวันเกิดฉันกลัวว่าคุณย่าจะเสียใจมาก
เป็นการดีที่สุดสำหรับ หร่วนซือซือที่จะไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิด
หร่วนซือซือกัดฟันของเขาและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ถ้าฉันบอกว่า ฉันต้องการเข้าร่วมละ!”
การไม่อนุญาตให้เธอเข้าร่วมเป็นการป้องกันไม่ให้เธอสืบสวนสาเหตุ ที่อวี้อี่มั่วทำเช่นนี้ก็เพื่อปกป้องเย่หว่านเอ๋ออย่างแน่นอนใช่ไหม?
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หัวใจของหร่วนซือซือก็เจ็บปวด แต่เธอก็ยังคงแสร้งทำเป็นสงบและมุ่งมั่น “อี่มั่ว คุณกลัวอะไร คุณกลัวว่าฉันจะเข้าร่วมงานวันเกิดและสร้างปัญหาหรือไม่?”
“อย่าทำสิ่งที่ไม่ดี อย่ากลัวการเคาะประตู ถ้าเป็นฉัน ควรจะหยุดกูผีในใจไม่ใช่เหรอ?”
“… ”
หลังจากถามด้วยสำนวนสองสามคำเธอก็ไม่ตอบอวี้อี่มั่วและฮัมเพลงตลก ๆ
อวี้อี่มั่วสูดลมหายใจเย็น ๆ รอบตัวเขากวาดดวงตาสีแดงของหญิงสาวพูดทีละคำว่า “เพื่อความปลอดภัยของคุณเอง ฉันจะปล่อยคุณไป”
“จริงเหรอ ” หร่วนซือซือดูเหมือนจะได้ยินเรื่องตลก “เพื่อความปลอดภัยของฉัน อวี้อี่มั่วคุณไร้สาระมาก!”
เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามช่วยเย่หว่านเอ๋อซ่อนบาปของเขา มันจะเป็นประโยชน์ต่อเธอได้อย่างไร?
เมื่อละทิ้งคำพูดเหล่านี้ หร่วนซือซือก็หันกลับมาทันทีก้าวไปอย่างรวดเร็วและจากไป
หลังจากวิ่งไปที่แผนกผู้ป่วยในด้วยการหายใจครั้งเดียว หร่วนซือซือก็ค่อยๆหยุดก้าวของเธอ เธอหายใจเข้าลึก ๆ รู้สึกราวกับว่าภูเขากำลังกดทับหัวใจของเธอทำให้เธอหายใจไม่ออก
ห้าปีที่แล้ว อวี้อี่มั่วเลือกเย่หว่านเอ๋อ ห้าปีต่อมาผู้หญิงที่เขาต้องปกป้องยังคงเป็นเย่หว่านเอ๋อ
ในตอนนี้เธอคงเกลียดตัวเองอย่างมาก เกลียดตัวเองที่ยังจำเขาได้หลังจากผ่านไปห้าปี
ระหว่างทางกลับไปที่วอร์ด เธอคิดมาก แต่สุดท้ายเธอก็เสริมสร้างความมุ่งมั่นที่จะมีส่วนร่วมในงานเลี้ยงวันเกิด
เนื่องจากทุกคนไม่ต้องการให้เธอมีส่วนร่วมเธอจึงต้องการมีอดีตที่รุ่งโรจน์และต่อสู้เพื่อตัวเองและซาซา!
สามวันต่อมาในงานเลี้ยงวันเกิดวันเกิดปีที่ 70 ของคุณนายอวี้ จัดขึ้นที่โรงแรมเจียงโจวอินเตอร์เนชั่นแนลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเจียงโจว
งานเลี้ยงวันเกิดใช้วิธีแบบดั้งเดิมและคลาสสิกที่สุด ฉากทั้งหมดจะจัดตามความต้องการของผู้สูงอายุมีความเจริญรุ่งเรืองและมีชีวิตชีวามากในการชม
ทันทีที่สิบโมงเช้าหน้าประตูเจียงโขงอินเตอร์เนชั่นแนลก็คึกคักไปด้วยยานพาหนะที่มาและไปแขกทุกคนที่มาร่วมงานเลี้ยงวันเกิด
เย่หว่านเอ๋อ ยืนอยู่ที่ประตูตั้งตัวเองเป็นหลานและลูกสะใภ้ของอวี้ และไปกับอวี้อี่มั่วเพื่อทักทายแขกและทักทายทุกคน
“คุณอวี้และคุณเย่เป็นเด็กผู้หญิงที่มีความสามารถจริงๆมันเป็นพรสำหรับหญิงชราที่จะมีหลานเช่นคุณ!”
ภายในครึ่งชั่วโมง เย่หว่านเอ๋อ ได้รับคำชมที่คล้ายกันหลายครั้ง ทุกครั้งที่เธอได้ยินเธอรู้สึกมีความสุขในใจ เธอเงยหน้าขึ้นและเอื้อมมือไปจับแขนอวี้อี่มั่ว รอยยิ้มในดวงตาของเธอกำลังจะล้น
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอร่วมงานกับอวี้อี่มั่วในโอกาสสำคัญของตระกูลอวี้ นอกจากมีความสุขแล้วยังมีความภาคภูมิใจอีกมาก
เมื่อเห็นนักข่าวในกลุ่มผู้ชมจับตาดูพวกเขาอย่างเมามัน รอยยิ้มที่มุมปากของเธอก็ลึกขึ้นเล็กน้อย
เพื่อให้สามารถปรากฏตัวในหัวข้อข่าวของเจียงโจวนิวส์ในวันพรุ่งนี้กับอวี้อี่มั่ว จะไม่ต้องเสียเวลากับการแต่งหน้าที่เธอใช้เวลาสามชั่วโมงในวันนี้
ในขณะนี้รถสีดำที่มีชื่อเสียงหยุดอยู่ใต้ขั้นบันไดหน้าประตู ไม่นานพนักงานก็ก้าวไปข้างหน้าและเปิดประตูอย่างครุ่นคิด
ซ่งเย้อันในชุดสูทที่มีความคมชัดสูงก้าวลงมาเดินรอบครึ่งวงกลมแล้วเดินไปอีกด้านหนึ่งแล้วเปิดประตูที่นั่งด้านหลังด้วยตัวเอง
ในขณะนี้ผู้หญิงที่สวมชุดกี่เพ้าสีฟ้าอ่อนได้ออกจากรถอย่างสง่างามและยื่นมือออกไปเพื่อจับแขนของซ่งเย้อันอย่างเป็นธรรมชาติ
ยืนอยู่บนขั้นบันได เย่หว่านเอ๋อ เงยหน้าขึ้นมองโดยไม่ได้ตั้งใจและถูกดึงดูดโดยร่างที่สวยงามและมีเสน่ห์ในทันที
หัวใจของเธอบีบรัดและรู้สึกว่าถูกคุกคามเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก
เมื่อผู้หญิงคนนั้นหันกลับมาเธอ ก็เห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจนและใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันที
ทำไม…ต้องเป็นเธอ!
