เรื่องที่เย่หว่านเอ๋อกรีดข้อมือตัวเอง ทำให้ถึงหูของตระกูลเย่
เย่เฟิงเผิงนำคุณนายเย่ เย่เจ๋ออวี่และคนกลุ่มหนึ่งไปที่โรงพยาบาล เมื่อพวกเขาเห็นอาการของเย่หว่านเอ๋อ พวกเขาก็เอะอะใหญ่ต่อหน้าอวี้อี่มั่ว
แต่แขนไม่สามารถยืดถึงต้นขาได้ ตระกูลเย่ต้องให้เกียรติตระกูลอวี้ในเรื่องธุรกิจมากเพียงใด เย่เฟิงเผิงบ่นและตำหนิเสร็จแล้วและยังสวมรอยเป็นพ่อตาผู้ยิ่งใหญ่ แสดงการให้อภัยอวี้อี่มั่ว
ก่อนออกเดินทางเขานำรายชื่อขึ้นมาโดยเจตนาหรือไม่ได้ตั้งใจ อวี้อี่มั่วไม่กะพริบตาเขาโทรหา บริษัทโดยตรงและรายชื่อนั้นก็ตกอยู่ในหัวของเย่
เมื่อออกจากโรงพยาบาล ทันทีที่เขาขึ้นรถ ตู้เยี่ยก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านประธาน คุณรู้ว่าเย่เฟิงเผิงมีไว้เพื่ออะไร ทำไมคุณถึงอยากเห็นด้วยกับเขา คำสั่งนี้มอบให้กับตระกูลเย่ และจะส่งผลไม่ดีต่อเรา”
“ฉันรู้”
อวี้อี่มั่วนั่งที่เบาะหลังของรถ หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาดูการเคลื่อนไหวของตลาดหุ้นและพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “คราวนี้เขาไม่ได้มาหาลูกสาวของเขา ถ้าคุณไม่ปล่อยให้เขาโดนแสง เขาก็ไม่ได้ชนะ”
เย่เฟิงเผิงเป็นปรมาจารย์อย่างมากและเย่หว่านเอ๋อก็เป็นแค่วัวเงินสดในสายตาของเขา เขาจะไม่โง่พอที่จะเผยแพร่ความอัปลักษณ์ของตระกูลแบบนี้หรอก
อย่างไรก็ตามสิ่งที่แปลกที่สุดคือตระกูลเย่รู้ได้อย่างไรว่าเย่หว่านเอ๋อกรีดข้อมือตัวเอง
เขารู้จักเย่หว่านเอ๋อ เธอจะไม่พูดถึงเรื่องแบบนี้ว่าเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่นับประสาอะไรกับการบอกตระกูลเย่ เกี่ยวกับการริเริ่ม แต่ตระกูลเย่รู้ว่า เมื่อพวกเขารีบไปเย่หว่านเอ๋อก็ไม่ได้ประหลาดใจ ดูเหมือนจะเป็นของปลอม
ทุกอย่างติดอยู่ที่นี่และฉันคิดไม่ออก
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็สั่นสองครั้งเป็นข้อความจาก ซูอวี้เฉิง “ทุกอย่างพร้อมแล้ว มาที่ห้องเก็บไวน์”
ดวงตาของอวี้อี่มั่วจมลงและสั่ใตู้เยี่ยให้หันกลับรถและมุ่งหน้าไปที่ห้องเก็บไวน์ทันที
สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเรื่องของหลัวจิ่วเยี่ยและตระกูลเย่ถ้าปล่อยให้พวกเขาสร้างปัญหามันจะไม่ทำให้สภาพอากาศไม่ดี
เป็นเวลาหลายวันที่หร่วนซือซือ ไม่ได้รับการแจ้งเตือนใด ๆ เกี่ยวกับงาน
ยกเว้นการไปสตูดิโอของเจนนิเฟอร์เพื่อแสดงโชว์ใหม่ ๆ ในร่ม เธออยู่บ้านเพื่อติดตามเซนเซนซาซา
บางครั้งการพาหนูน้อยสองคนออกไปเดินเล่นในสวนสาธารณะเธอแทบไม่มีอะไรทำ
ในที่สุดตั้งแต่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ เธอก็รอสายจากผู้กำกับกาว
หลังจากมาถึงสตูดิโอ ผู้ช่วยก็เชิญเธอไปที่ห้องทำงานทันที
เมื่อเธอเดินไปที่ประตูห้องทำงานเธอมักจะคิดว่าเมื่อเธอมาที่นี่ครั้งสุดท้ายเธอเปิดประตูและเห็นว่าอวี้อี่มั่วอยู่ในห้องและจู่ๆเธอก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย
ผู้ช่วยเคาะประตูและผลักประตูให้เปิด หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ ก้าวไปข้างหน้ามองขึ้นไปในทิศทางของโต๊ะทำงานและเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะคือผู้กำกับกาว ไม่ใช่อวี้อี่มั่ว แต่ก็ไม่ได้มีความสุขอย่างที่คิด
“ซือซือ มาแล้วหรอ! รีบเข้ามา รีบเข้ามา”
เมื่อผู้กำกับกาวเห็นเธอ เขาก็ลุกขึ้นและโบกมือให้เธอทันที
หร่วนซือซือหายใจเข้าลึก ๆ ก้าวไปข้างหน้าและยิ้มให้เขา “ผู้กำกับกาว”
ผู้อำนวยการเกาเคลื่อนไหวให้เธอดูที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยความตื่นเต้น “มาดูรูปเซนเซนซาซาทืสรุปแล้วทั้งหมด พวกเขาได้รับการแก้ไขแล้ว!”
หร่วนซือซือเดินเข้ามาดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาด 16 นิ้วเป็นภาพสุดท้ายเมื่อเธอเห็น หร่วนซือซือก็ประหลาดใจ
บนทุ่งหญ้าสีเหลือง เซนเซนซาซายืนอยู่ระหว่างช้างสองตัวยิ้มอย่างไม่สบอารมณ์
ป่าที่สดใสและกลมกลืน
หร่วนซือซือพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้และคลิกเมาส์เพื่ออ่านข้อความถัดไปถัดไป …
หลังจากอ่านภาพชุดหนึ่งเธอมีอาการเจ็บจมูก
เธอยอมรับว่าเธอตกใจกับภาพสวัสดิการสาธารณะกลุ่มนี้ แต่ก็ติดเชื้อด้วย
ภาพนั้นเหมือนหนังเงียบที่พูดไม่ได้ แต่มันทำให้ผู้คนได้ต่อสู้และเรียกร้องอย่างเงียบ ๆ
เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพยักหน้า “เยี่ยมมาก”
ผู้กำกับกาวยิ้มและกล่าวว่า “แน่นอนว่ารูปแบบและรายละเอียดของภาพนั้นได้รับการตรวจสอบเป็นการส่วนตัวโดยคุณอวี้ เราทำงานล่วงเวลาทุกวันเพื่อเปลี่ยนฟิล์มในทุกวันนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หัวใจของ หร่วนซือซือก็แน่นขึ้น
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา อวี้อี่มั่วไม่ได้โทรหาเธอหรือส่งข้อความและความเงียบดูเหมือนจะหายไป แต่มันทำให้เธออึดอัดเล็กน้อย
หัวใจของเธอสั่นไหวเธออดไม่ได้ที่จะโพล่งออกมาและถามว่า “คุณอวี้อยู่ที่ไหนช่วงนี้ ไม่ได้มาที่นี่เหรอ?”
ผู้กำกับกาวส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้มแบบติดตลกว่า “ไม่ ฉันได้ยินมาว่าเขาอยู่กับภรรยาที่น่ารักของเขาในช่วงนี้ และความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็ดีมาก เขาจะมาหาเราได้อย่างไร”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หัวใจของหร่วนซือซือก็แน่นขึ้นและความเศร้าโศกและความเสียใจก็เพิ่มขึ้นในหัวใจของเธอทันที
เธอถอนริมฝีปากออกอย่างไม่เต็มใจและยิ้มโดยไม่พูดอะไรเธอคุยกับผู้กำกับกาวแบบสบาย ๆ โดยคิดถึงหนังสั้นเพื่อสวัสดิการสาธารณะและถามว่า “ผู้กำกับกาว คุณอวี้เล่าเรื่องหนังสั้นเพื่อสวัสดิการสาธารณะให้คุณฟังหรือไม่?”
“ฉันพูดไปแล้ว แต่ยังไม่ได้กำหนดรายละเอียดของการถ่ายทำ รอการแจ้งเตือน”
ผู้กำกับกาวกล่าวพร้อมกับติดต่อ หร่วนซือซือว่า “ก่อนอื่น ฉันขอให้เรามีความสุขกับความร่วมมือ”
หร่วนซือซือยิ้มจับมือกับเขาอย่างเหม่อลอยคุยกันสักพักแล้วออกจากสตูดิโอ
หลังจากกลับบ้านและรออีกสองวัน อวี้อี่มั่วก็ยังไม่มีข่าวหรือประกาศใด ๆ
หร่วนซือซือใช้เวลาในการรายงานบทเรียนว่ายน้ำกับเซนเซนและซาซา แต่เขาไม่มีอะไรทำที่บ้าน
เช้าวันที่สามส่งเด็กน้อยไปชั้นเรียน หร่วนซือซือนั่งอยู่ในรถคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หายใจเข้าลึก ๆ แล้วขับรถไปที่อวี้กรุ๊ป
เมื่อมองไปที่ถนนที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยความทรงจำในอดีตก็เข้ามาในความคิดของฉันโดยไม่รู้ตัว เมื่อ 5 ปีก่อนวันที่เธอรีบไปรถไฟใต้ดินเพื่อไปทำงานปรากฏต่อหน้าต่อตาเธออย่างเต็มตา
อาคารของอวี้ยังคงตั้งตระหง่านอยู่ในย่านที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของใจกลางเมืองทำให้สามารถมองเห็นได้ในพริบตา
หร่วนซือซือจอดรถไว้ที่ประตูของอวี้กรุ๊ป รู้สึกได้ชั่วขณะ เธอดันประตูโดยไม่รู้ตัวเพื่อลงจากรถและเดินไปที่ประตู
มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ที่ประตูและพนักงานที่มาและกำลังจะเข้าและออกจากประตูเมื่อมองไปที่ป้ายบนหน้าอกของพวกเขา หร่วนซือซือก็รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย
ใครจะอยากได้เมื่อเธอกลับมาเธอมีพัฒนาการจากเด็กสาวกลายเป็นคุณแม่ลูกสอง
จมูกของเธอเจ็บอยู่พักหนึ่งและมีน้ำตาคลอเบ้าก่อนที่เธอจะมองเห็นประตูได้ชัดเจนมีกลุ่มคนออกมาจากประตูและมีใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่ท่ามกลางพวกเขา
หร่วนซือซือ กระพริบตาและเมื่อเขามองอย่างตั้งใจดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
คือเสี่ยวหาน! ผมของเธอยาวขึ้นและนิสัยของเธอก็เป็นคนเจ้าอารมณ์มากขึ้นและเธอก็ดูเปล่งปลั่ง
หร่วนซือซือรู้สึกประหลาดใจและดีใจ แต่ก็กลัวเธอจะจำได้ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกกระวนกระวายใจอยู่พักหนึ่งเธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วรีบหันกลับมาลดศีรษะลงแล้วเดินกลับไป
โดยไม่คาดคิดก่อนที่จะก้าวไปไม่กี่ก้าวทั้งคนก็วิ่งเข้าไปในกำแพงของผู้คนโดยไม่คาดคิด
“ปัง!” หน้าผากของเธอเจ็บอย่างรุนแรงเธอยื่นมือไปถูมันโดยไม่รู้ตัวและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นใบหน้าที่เย็นชา
มันคืออวี้อี่มั่ว!
เธอ … ทำไมถึงมาชนเขาที่นี่!
ก่อนที่เธอจะกลับมามีสติของเธอ สายตาของชายคนนั้นก็มองผ่านเธอไปและมองไปที่ประตูตรงนั้น
สองวินาทีต่อมาเขากลับจ้องมองและถามด้วยริมฝีปากนุ่ม ๆ ว่า “คุณทำเรื่องอะไรให้ทุกข์ใจ?”
หร่วนซือซือส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว “ไม่ … แค่ผ่านมาดู … ”
“จริงเหรอ?” อวี้อี่มั่วไม่เชื่อ “ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณมาหาฉันเป็นพิเศษ”
หร่วนซือซือดูเหมือนจะถูกสะกิดเข้าไปในจุดอ่อนและระเบิดผมของเขาทันที “ใครพูดอย่างนั้น ไม่ใช่สะหน่อย!”
“ไม่เป็นไร พาฉันไปตรงนั้น”
ด้วยเหตุนี้ อวี้อี่มั่ว จึงยื่นมือออกไปจับมือของเธอและดึงเธอให้หันไปยังทิศทางของรถ
ก่อนที่เธอจะตอบสนองเธอถูกผลักเข้าไปในรถอย่างกะทันหัน
